|
Hey lieve lezers... na een tijdje out door griep en aanverwanten terug in... heb wat tijd gehad om rond te duinen in mijn origineel dagboek en moet zeggen dat daaruit blijkt dat het inderdaad vóór mijn klik niet allemaal rozengeur en maneschijn was... maar harde realiteit! Ik lees het volgende ergens in de zomer nadat ons huisje af was... Het is nu middag, maandagmiddag 3 uur... buiten is het prachtig weer, binnen snikhéééééét, en wat eigenlijk een rustige dag moest worden... werd een hectische zware Indische dag... net zoals de afgelopen zaterdag en zondag! Ik loop wat langer rond in mijn "huiskleed" niet gewassen of opgeblonken... moe en niet mezelf. Oeps... daar zijn de mannen van de telefoon... 3 stuks... stinkend naar zweet en alcohol, waggelend van de éne naar de andere kant, Baboo mee binnen voor security, Ramesh mee binnen voor de vertaling... want mijn Tamil is nog niet dat... Na véél gehakkel en getakkel een telefoontoestel dat half uit de muur hangt want ze hebben niet de juiste plug bij! De rest komen ze maken binnen 2 dagen onze nummer krijgen we binnen 6 dagen. Allez wij komen voor de rest wel terug krijgen we nu ons drinkgeld, drink... pfpfpfpf letterlijk en figuurlijk! Ja mannen... natuurlijk! Ja maar minstens 50 rupees per persoon hé... als ge ons terug wilt zien... anders zult ge lang mogen wachten op uw nummerke zéne!... O.k... 50 rupees X 6... Alcatel betaald niet terug maar ik wil dringend mijn fax kunnen installeren en met België kunnen communiceren... (maar ik ga hier wel in bijleren hoor... ze moeten niet denken dat ik mij ga laten blijven pluimen!)... Ondertussen... yoepie... de kinderen gaan naar Deezee, dus de rest van de dag voor mezelf! hhhhhhhhhhhhh heerlijk... zalig... rusten...! Ik had beter moeten weten... Ten eerste was ik danig ongerust omdat de meisjes (Evi en een vriendinnetje) alleen weg zijn, en bang omdat ik de verantwoordelijkheid weeral eens op Ramesh zijn schouder(kes) leg. Twee meisjes alléén in een land vol geile kikkers! Maar ja ik moet een meisje van 14 toch wat vrijheid kunnen geven... ze mag niet opgesloten worden in een gouden kooi... Dus ja aan Ramesh gezegd: ge brengt ze naar de poort en als ze binnen zijn gaat ge pas uw auto parkeren. Hier is een Gsm, die werkt zo en zo... Dit knopje is mama... dit knopje is papa enz... enz... Een verbanddoos gemaakt voor de auto, en een proper witte handdoek meegegeven voor Ramesh... wachten in de blakende zon ocharme! Om vier uur gaat ge ze afhalen aan de poort, en hier is geld voor jouw lunch, want dat is daar ontegensprekelijk duurder! Dus dat is dat... ik zet mij en neem de krant "de Hindu" van 2 weken geleden... ring... ring... mijn gsm :cry:Anou aan de lijn... Lisette kan ik nu komen voor de Engelse les van Evi, want ik sta nu op het vliegveld, kom terug van Bangalore! Neen Anou! Neen en nog eens neen! denkend bij mezelf dit is géén kiekekot hé! Net als de rest houd dat kind zich niet aan uren dagen noch afspraken. Ze komt erdoor wanneer ze wil, commandeert mijn personeel, en wil er nog schoon geld voor betaald worden ook... (500 rupees per uur notabene...) Zondag had ik héél de dag gewassen want vorige week... hahaha... zaten we ondanks de 2 motoren van de waterpomp toch nog dagen zonder water en de loodgieter kwam niet opdagen... enfin nadat de girls vertrokken waren en ik afhaakte met Anou sta ik ondanks mijn goed voornemen om eerst de krant te lezen toch weer een was in te steken. Plots... een invasie van marsmannekes... oh sorry... t'is iets anders... Indiërs! Mijn echtgenoot komt binnen gestapt met de Indische Marc Hul (mijn collega bij de Beers), genaamd "Warren"... veel blablabla maar werkt alleen voor degene waar hij beter van wordt. Hij is trouwens de man van de oh zo arrogante secretarresse "Maria". De twee loodgieters zijn er, en 2 a 3 mannen om te kijken waar ze de airco gaan plaatsen... want na 6 maanden weten ze dat nog niet. Er zijn ook een paar slimme(") hoofden bij om de vliegenramen op te meten voor de deuren. Op een nik en een flik staat het huis hier op mijn rustige dag kompleet op zijn kop! Véél getater en gekwetter, precies een vismarkt. Het eindresultaat was intriest... de aircomannen gaan waarschijnlijk terug komen binnen 2 dagen... en misschien... misschien??? beginnen ze dan aan de airco... De mannen van de vliegenramen gaan een prijs maken en binnengooien, maar het maakt me een beetje bang dat ze niet van tommorow spreken. Nu kan het evengoed volgend jaar zijn... Tommorrow betekent in elk geval nog dit jaar! De loodgieters waren daarjuist rustig met zijn tweetjes aan hun moto aan het werken... en eerlijk gezegd durf ik niet goed vragen achter de motors van de waterpomp... zie dat ze zeggen... tomorrow...! Ondertussen had ik ook nog een gesprek met 2 studenten marketing van de univ. die normaal gezien vorige week gingen komen... maar blijkbaar ook al goed ingeburgerd zijn in de indische cultuur... en toch maar één weekje te laat op een afspraak kwamen.... Nu ga ik koken... want Wimela heeft haar period en geraakt niet vooruit! Princessen met spek uit Bangalore... En ja mijn dag is meer dan om... en dan vragen ze mij wat doet gij daar zo de héle dag? Gij hebt hier nogal een leven hé...
Als ik dit terug lees denk ik bij mezelf toch goed dat ik mij op tijd realiseerde dat ik inderdaad het wiel moest omgooien... want zo negatief ingesteld had ik het géén 4 jaar volgehouden.... dan had ik zitten wenen... klagen en zagen zoals "Rachel" de vrouw van onze Jean zijn collega "Vincente"... die zich opsloot in haar kamer " je veux mourier... je veux mourier..."
Stom toch... je moet immers de schoonheid achter het vuil en de miserie zien!
En... is dat niet overal?
|
