|
Het moet op een héte Septemberdag geweest zijn dat ik met haar kennis maakte... het ebbenhoute meisje donker als de nacht... donker als de nacht... Zo rond kwart na 7 's morgens stond ik in mijn keuken prei te kuizen terwijl ik dromerig voor mij uit stond te staren.... We hadden aan de venster in de keuken een mooi zicht op een inmens klein zijhofje waar een wonderbaarlijke mooie plant stond... de prachtige zacht roze bloemen waren een dansvloer voor de kleinste vogel die ik ooit zag... een kolibri?? zelfs daar was hij te klein voor... Iedere morgen danste hij met een zekere flair de tango en de cha-cha-cha met dan weer de grootste bij die ik ooit zag. Beide zo zwart als pek... en even groot... geloof me ik schiet niet met spek... De steek van die bij zo werd gezegd was dodelijk... als ik mijn was ging op hangen was ik altijd op mijn hoede... maar bekeken van binnen en in een stralende ochtendzon was het een geweldig mooi spektakel! Ik kan je verzekeren de fauna en flora van Indië zijn rijk en onbekend... Plots werd ik opgeschrikt door een luid gegil aan onze poort... keek om de hoek en zag de twee mannen van security al de moeite van de wereld doen om een vrouw van de poort weg te krijgen... toen het lawaai bleef duren besliste ik om naar de poort te gaan en te vragen wat er gebeurde... een groot probleem want onze Ramesh, die ik al een beetje verstond was nog niet terug... rond deze tijd reed hij waarschijnlijk ergens tussen "Alwarpet" waar Evi naar school ging en "Guindy", waar ADCC gelegen was... Op dit ogenblik bestond het team in huis uit Chacra die Orissa sprak en Santosh die Hindi sprak... dus waarschijnlijk verstonden ze zelfs de vrouw die duidelijk Tamil sprak niet... Enfin ik naar de poort, en zag toen de vrouw die de serene ochtend stilte zo kwam verstoren... welja zo zwart als de bij en de vogel... en nog welgeteld 1 tand opzij van haar felrode mond... gekleed in een saree die héél duidelijk zijn beste tijd had gehad... Ik ging tot ieders verbazing naar haar toe en liet haar in de voortuin... ze sprak me toe... business proposal madam...business proposal... met het knikkende hoofd de Indiërs zo eigen...het duurde tot half 12 (toen Ramesh terug was) voordat we wisten dat ze een vuilmadam was... enfin zo noemden ze haar... ze stelde voor om het huisvuil te komen ophalen 2x per week en het zou mij niet véél kosten... 50 rupees per maand... vond dat een leuk idee... uiteindelijk een vuilkar bestond daar niet... en wat Kuppan met ons huisvuil deed??? Zo gezegd zo gedaan we sloten een deal... Ze kwam dus inderdaad ons huisvuil ophalen met har KK-GT (koeienkar gt)... bleek wel dat haar maand bestond uit... 5 maanden... dus uiteindelijk koste ons dit 250 rupees per maand... maar ja... Ons vuil werd tenminste opgehaald hetgeen ook weeral een spektakel op zich was... wij waren het laatste huis in de straat en naast ons was er een grote lap grond die lag te wachten op bebouwing... de vuilmadam haalde het vuil op bij alle ex-pats in de buurt en kwam dus bij ons aan met haar kar getrokken door 2 koeien... afgeladen vol met vuil allerlei... nadat ze het onze had opgehaald stopte ze aan het eind van de lap grond... en begon daar alles te sorteren... was ze FBI en wilde ze onze grote geheimen ontfutselen???... neen hoor... plastiek flessen, krantenpapier, boeken en bepaalde etensresten (géén vlees want ze was vegetarier...) hield ze bij... en ja je raad het al... al het andere vuil werd gewoon achtergelaten op de lap grond naast ons... dan reed ze in volle vaart door om aan de kleine kraampjes haar waar de te gaan verkopen...waar ze nog schoon geld voor kreeg... de plastiek flessen werden herbruikt om water in te doen en de kranten daar werden de jalabis en andere lekkernijen in ingepakt die langs de baan verkocht werden... de vuilmadam was dus een agalever avant la lettre.. en later bleek dat ze één van de rijkste mensen in de buurt was... ik werd uitgenodigd op het huwelijk van haar zoon... waar minstens 500 gasten waren!
Natuurlijk was het véle vuil naast ons huis ook weeral een héél spektakel... het was alsof de honden, buffels, grote kraaien, en koeien wisten wanneer er daar wat gedropt werd... en ze zakten dan ook in véle getallen af om... t' ja... hun buikje vol te eten aan de overschot van die rijke witten... Ik kan jullie verzekeren dat er in Indië erg weinig verloren gaat!
Na een tijdje werd het onmogelijk in het huis te blijven wonen... door de stank... die vooral voor mij als astma-patient gevaarlijk was... het duurde echter 3 jaar voordat wij van alcatel toestemming kregen om te verhuizen... Kuppan de tuinman ging daarom 1 x per week het vuil allemaal bijeen halen en verbranden in een grote ton voor ons huis...
In ons tweede huis géén vuilmadam, dat was wat ver... daar moesten we ons vuil over de muur gooien en ook regelmatig opstoken... toen wij vertrokken uit Indië had Chennai 2 kleine vuilkarren aangekocht zoals wij ze hier kennen... van een Franse firma gevestigd in Singapore... dus gelukkig bestaat de vooruitgang ook daar!
|
