|
Van dan af verzamelde ik zelf krantenpapier- plastiek flessen, en plastiek zakjes...
1) Krantenpapier om als tafelkleedjes te gebruiken op de grond zodat daar de potjes eten konden op staan... (properder dan de koude... kille... vuile vieze cement vol spuiten...)
2) Plastiek zakjes zodat de moeders ongegeneerd naar beneden konden met de bebloede en besmeurde kleding van hun doodzieke kind...
3) Plastiekflessen om uit te delen... ter vervanging van hun oude plastiek flessen met zwarte, beschimmelde bodem... zodat ik ze dagelijks kon vullen met zuiver water..
Ik wist... wat ik doe is... de spreekwoordelijke druppel... maar ik kon het niet laten! Van dan af reed ik elke morgen naar Egmore met de koffer van ons Fordje vol jerry-cans met fris, helder, drinkbaar water. Ramesh en ik... ik en Ramesh... op en af de trap naar het 9e verdiep... heen en weer... want de liften... Er werd een rij gemaakt van moeders... vaders... tantes... nonkels... oma's en opa's met hun nieuwe(") plastiek fles... we vulden er zoveel mogenlijk... soms... werd er gevochten voor de laatste druppel... want allemaal wilden ze het beste voor hun grootste schat... de dierbaarste schat die ze ooit zullen bezitten!
Op de foto... zo zien de kindjes er uit na amper één week...
|