Melkboer 1952.

Het paard van de melkboer was een gewoontedier.
En dat moest de melkboer nu net hebben.
Wanneer zijn ‘palm’ hem terug op de kar hoorde stappen dan reed ze automatisch naar de volgende klant.
Ze had nog meer gewoontes en een ervan was dat ze altijd, of toch wel heel dikwijls, bij ons voor de deur kakte.
Het ergerde mijn vader, het leek wel of hij het kon proeven in de melk en hij deed zijn beklag bij de melkboer.
Deze verloor ons niet graag als klant omdat mijn moeder er ook margarine en kaas kocht.
Verder was er nog een melkboer actief op het dorp en dat hield hem scherp.
Hij bond een zak bij de uitgang van het paard en het zakendoen liep weer als vanouds.
Toen de andere melkboer stopte wegens pensioen verwaterde de voorzorgsmaatregel weer en 'hoopte' het probleem zich wederom op. 'Hij heeft nu toch geen keuze meer', moet de melkboer gedacht hebben, die mijn vader tenslotte niet echt mocht.
Mijn vader echter was een actief lid van de PVV en in een aanpalend dorp tipte hij de melkboer aldaar dat er klanten op hem zaten te wachten.
Zijn kakloze melkwagen stonk weleens naar een olie zuipende motor, maar in die tijd werd dit nog niet als stank ervaren.
Mijn moeder kon haar ongeduld nauwelijks bedwingen en voordat de deur van de wagen was geopend stond ze al buiten.
" Wat fijn meneer, dat u nu ook naar ons komt', zei ze enthousiast, 'heeft u wat lekkers bij u?"
'En of ik wat lekkers bij me heb mevrouw', zei de melkboer en hij lachte wat geheimzinnig toen hij het zei.
Mijn moeder rapporteerde alles eerlijk aan haar man en hij moet gedacht hebben dat hij van de regen in de drup was geraakt.

19-02-2017 om 22:21 geschreven door alcalde