Besparen. Nu ik gezien heb hoeveel de regering van mij gaat stelen, terwijl het al zo verschrikkelijk was, ga ik wat tips geven voor mensen die niet mijn kasseiharde mentaliteit hebben. Ik trek gewoon wat vodden aan, smeer vuil op mijn gezicht en ga staan bedelen. Hier let de politie natuurlijk wel op, maar als ik zo'n dwaas in uniform zie aankomen ben ik zo verdwenen. Natuurlijk ga ik niet in rijke buurten op begunstigers staan te wachten maar in achterstandswijken, die mensen kunnen van hun armoede nog wel wat missen. Voor de mensen met een zachte mentaliteit heb ik ook het een en ander bedacht. Blijf gewoon in bed. Je bespaart met deze kou een aardige euro aan stookkosten. Als je slaapt voel je de honger niet knagen. Neem iedere keer als je wakker wordt twee paracetamols, je slaapt weer als een roos. Het is een heerlijke gedachte dat je niets hoeft. Je gaat zelfs minder naar het toilet hetgeen een enorme waterbesparing geeft. Zeg de krant op, zet geen tv aan. Blijf het grootste gedeelte van de dag in bed. Zet ook je telefoon af. Ontvang geen bezoek, vooral niet van je kinderen. Die willen je alleen maar op andere gedachten brengen. Als de markt bijna afgelopen is ga dan de restanten voor een luttel bedrag kopen. Als je toch nog wat ontspanning wil, maak dan een dartbord met de portretten van De Gucht, Michel, Bart, Elio en nog van dat er op. Gebruik wel echte pijltjes. Zo doe je toch nog wat aan sport en raak je nog wat frustratie kwijt.
Het bed blijft echter het belangrijkste. Als je nog een partner hebt kan dat heel gezellig worden. Zolang dicht bij elkaar laat misschien de passie weer oplaaien. Denk maar dat je een prachtige filmster in je armen houdt. Ogen stijf dichtknijpen dan lukt het wel. Voor de mannen raad ik Kathleen Cools aan. Denk vooral aan die glimlach van vrouwtje Cools. Begin ook een koopstaking, wat je niet strikt nodig hebt schaf je niet aan. Als de economie dan toch kapot moet draag dan je steentje bij. Steek 's avonds geen licht aan, laat ook de verwarming uit. Trek gewoon twee jassen aan, uit de tijd dat je het nog redelijk goed had. Neem maar eens in de twee weken een douche. Nog gezond ook, je raakt veel beter tegen bacteriën bestand. Zo heb je ook die dure zorg niet nodig. Denk vooral niet aan de tijd dat je hoge premies voor een goed pensioen moest betalen. Dat wekt frustratie.
Denk aan de nuttige dingen die onze regering met je geld doet. Natuurlijk ook aan Europa waar we zwaar aan moeten offeren en waarvan de leiding vindt dat we meer in de schatkist moeten hebben, zodat zij er meer uithalen kunnen. Er valt al met al nog een hoop te genieten, als je mijn tips maar opvolgt.
Een pinda is geen noot maar een peulvrucht. 80% van alle rozensoorten komen uit Azië. Het Chinese schrift kende voor de modernisering 40.000 karakters. Per dag kan een olifant 228 kilo hooi opeten en 228 liter drinken. Een 75-watts gloeilamp geeft meer licht dan drie 25-watts. Gemiddeld gebruikt een mens één ton voedsel en drank per jaar. Evenals het beroep van wijnproever bestaat ook de theeproever. Er waren 30.000 figuranten en 63 leeuwen nodig voor de film” Quo Vadis.” Er is in Las Vegas één gokautomaat per 8 inwoners. Het Chinese schriftkarakter dat onenigheid betekent bestaat uit de symbolen voor 2 vrouwen onder 1 dak.
Ach mensen van vlees en bloed Wat zal ik allemaal wensen? Kromme benen Verfrommelde gazetten Frit met stoofvlees Krampen in de kuiten Medicamenten Beursaccidenten Een tas koffie met een koekje De open haard met een boekje La Esterella die zingt Een vat uitgezopen Een stuk in uw k.…. Een reis naar Jamaica Kotsen in een zakje De kleur van uw kakske Nen belastingsbrief Een gewillig lief Nog nooit de pil vergeten Hare naam nog weten Een bluts in uwe ooto En zes juist op de lotto Maar bovenal Ge snapt het al Zeven dagen op zeven, en in de week, gelukkig leven.
Eerst teken ik een beer in zijn vel. Dan een aapje met een bel. Een merel met een pier. En dan schrijf ik vijf min een is vier. De zon gaat onder in de zee. Een en een is twee. Soms vind ik dat wat overdreven. Alhoewel zeven en twee is negen. Ik teken zo de avond door. Soms een pater met een nonnenkoor. En als er niemand loert. Schrijf ik in drukletters “FOERT”
Ter ere van de lente Ter ere van de lente schrijf ik dit gedicht. Het botten van de bomen het is zo’n mooi gezicht. De vogeltjes flirten opvallend met elkaar. En heel binnenkort is hun nestje weeral klaar. Een knopje staat te prijken nog zo jong en fris. En morgen ga ik kijken of het al een blaadje is.
Hoe kort is de bloeitijd. Enkele lentezuchten zou men overdreven kunnen zeggen. Men zou het dwaasheden van de planten kunnen noemen.Elke stad, iedere provincie, elk perceel van de immense valleien overal ter wereld, heeft zijn bloei. Mooi, lelijk, meest bewonderde of meest saaie, maar zijn eigen bloei. Er zijn er die de hele omgeving vullen met hun geur en anderen die zich beperken tot bloembakken naar het oosten gericht. De intense bloei van een stad hangt af van het hevig verlangen naar een kerkhof gedurende twintig generaties, van de gezagsdragers, van de liefde voor de bloemen, het hevig verlangen door de bewoners en van het slecht behandelen van de planten, door het klimaat, waardoor hier en daar enkele planten en planters gestraft worden. Al deze factoren hebben er toe bijgedragen dat mijn geliefde plekje met gulle geuren vervuld is. Met mathematische zekerheid en uitmuntende kleuren en geuren, jaar na jaar. We zijn allen verslaafd aan de morgen wanneer, bij het ontwaken, wij de bloeiende bloesems ontdekken. Het kan op elk ogenblik zijn. Wanneer de warmte voldoende geweest is enkele dagen voor het openbarsten van de bloemknoppen. Mijn favoriete dag is de zondag voor Palmzondag. IJdel en omslachtig kan ik de openbarstende bloesem van de krentenboom gadeslaan. Het is net of er is een duivenkooi geopend. De warme maartwind doet duidelijk deugd aan deze veertjes. De lente is officieel aangekomen in onze tuin. Elk hoekje, eender welk paadje, elk verdoken plekje kan het verdoken schatkistje zijn die dag. Vermomd overvallen de tuingeuren ons. Mirakel, mirakel een buitengewoon geurenwonder. Als je kan geniet er van. Het geurenwonder is niet eeuwig maar een voorbijganger zoals een trage goederentrein. Laat alles voor wat het is en zet je aan de rand van het leven en zie verbluffend toe op de essentie van het leven. Een week, misschien iets meer, duurt deze ontlening. De bloesemblaadjes verliezen hun volwassenheid en sterven in stilte. En moeten we weer een jaar hoopvol wachten.
Het paard van de melkboer was een gewoontedier. En dat moest de melkboer nu net hebben. Wanneer zijn ‘palm’ hem terug op de kar hoorde stappen dan reed ze automatisch naar de volgende klant. Ze had nog meer gewoontes en een ervan was dat ze altijd, of toch wel heel dikwijls, bij ons voor de deur kakte. Het ergerde mijn vader, het leek wel of hij het kon proeven in de melk en hij deed zijn beklag bij de melkboer. Deze verloor ons niet graag als klant omdat mijn moeder er ook margarine en kaas kocht. Verder was er nog een melkboer actief op het dorp en dat hield hem scherp. Hij bond een zak bij de uitgang van het paard en het zakendoen liep weer als vanouds. Toen de andere melkboer stopte wegens pensioen verwaterde de voorzorgsmaatregel weer en 'hoopte' het probleem zich wederom op. 'Hij heeft nu toch geen keuze meer', moet de melkboer gedacht hebben, die mijn vader tenslotte niet echt mocht. Mijn vader echter was een actief lid van de PVV en in een aanpalend dorp tipte hij de melkboer aldaar dat er klanten op hem zaten te wachten. Zijn kakloze melkwagen stonk weleens naar een olie zuipende motor, maar in die tijd werd dit nog niet als stank ervaren. Mijn moeder kon haar ongeduld nauwelijks bedwingen en voordat de deur van de wagen was geopend stond ze al buiten. " Wat fijn meneer, dat u nu ook naar ons komt', zei ze enthousiast, 'heeft u wat lekkers bij u?" 'En of ik wat lekkers bij me heb mevrouw', zei de melkboer en hij lachte wat geheimzinnig toen hij het zei. Mijn moeder rapporteerde alles eerlijk aan haar man en hij moet gedacht hebben dat hij van de regen in de drup was geraakt.
Met gretige borsten staat begeerte aan het aanrecht zoent het zaad uit tomaten, kijkt naar het zwellen van beslag onder vochtige doek. Haar hand liefkoost de haas van een jonge stier, zijn zoekende tong is gemaakt voor de hare, verzaligd streelt ze zijn ballen de pan in. Hartstocht is een keukenprinses met aanraakbare huid, donzig als deeg, geurig als boter, een weerloze van bot bevrijde eend die naakt wil zijn als een olijf in olie, een perzik op sap. Ze wil zich ontleden op het hakblok, betast worden door gulzige vingers en gloeiend verslonden. Een vis zijn, zwemmend in roomsaus gewiegd, gekend, begeerd, genoten.
Na het nuttigen van enkele duizenden glazen wijn in een verhouding van 80% rood, 15% wit en 5% rosé, moet ik met een beetje spijt constateren nog steeds geen kenner te zijn. Ik ben dus nog steeds een liefhebber. Echte kenners gebruiken de meest uiteenlopende soms dichterlijke vaktermen. Wanneer de kenner zich over de kleur uit, dan kan ik mij dikwijls nog met diens visie eens zijn, maar als dan de geur ter sprake komt dan vraag ik mij soms af hoe de kenner de vergelijkingen kan maken. Laatst las ik nog een beschrijving waarin gewag gemaakt werd van naar een bosviooltjes riekende Haut-Medoc wat verderop in de beschrijving had men het over zwarte bessen aroma en de karakteristieke vuursteensmaak van sommige Bordeaux wijnen. Nu had ik altijd gedacht, dat wijnen gewoon naar druiven zouden moeten ruiken en smaken, doch dat ligt soms wat anders. Ik beschik momenteel over zeeën van vrije tijd en er gaat mij dan ook geen zee te hoog om bepaalde zaken uit te proberen. Zo heb ik van alles wat maar enigszins groeit en bloeit in onze rustieke achtertuin wijn trachten te maken. Dat lukt meestal niet. Maar vorig jaar had ik met behulp van een mix van zwarte, rode sint jansbessen en kruisbessen een uiterst drinkbaar wijntje gemaakt. Om de kleur nog wat te verdiepen had ik er nog een scheutje rode bietensap aan toegevoegd. Voor de stevige afdronk had ik er een goed scheutje oude Hasseltse jenever aan toegevoegd. Helaas had ik maar vijf flessen; Maar de smaak was raak. Bovendien verkeer ik in de gelukkige omstandigheid een aantal wijnkenners in onze vriendenkring te hebben. En die heb ik uiteraard van het eigen gebrouwen kruisbessenwijntje, gebotteld in fraaie Rhoneflessen, laten proeven. De diverse reacties wil ik jullie niet onthouden. Kenner CW uit B: Duidelijk een Pinot Noir !! Kenner DWP uit T: Ruikt naar vlierbessen met een vleugje vanille!! Kenner HVA uit L: Lijkt qua geur en smaak op een Chateau Neuf du Pape uit 2002!! Na de bekendmaking van de juiste samenstelling van deze wijn heb ik een drietal namen uit mijn adressenbestand moeten verwijderen. Deleten zoals dat in vaktermen word genoemd.
Ik heb een oude pyjama die ik al half mijn leven draag en die me omwikkeld tijdens mijn beste avonden en morgenden. Hij is mijn nachtkleed dat ik draag wanneer de dag sterft en alles uitdooft in roze einders en nostalgische aanstellerij. Het is altijd plezierig na een rijkgevulde dag huiswaarts te keren. Maar het plezierigste is me te ontdoen van mijn werkkleding en alvorens de avond valt een gemakkelijke pyjama aan te trekken. Een pyjama, zoals een pyjama zijn moet, met knopen en strepen, elegant en zacht. Vergezeld van een rood wijntje om het rusten aan te vatten. Maar dat zou iets te veel gevraagd zijn. Het is om verstaan te geven dat ik vanavond het huis niet meer wil verlaten alhoewel het nog vroeg in de avond kan zijn. Wanneer het mooie uur van de valavond en het moment van zonsondergang aanbreekt dan heb ik de neiging om mijn pyjama aan te trekken. Enkel en alleen om er op gekleed te zijn om dit natuurevenement gepast te kunnen bijwonen. Ik zou een pyjama kunnen aantrekken die op een kostuum gelijkt. Maar beter is een pyjama die zich aan de vormen en plooien van ons lichaam aanpast, daarin voelen we ons echt thuis. Alhoewel de laatste jaren heeft er zich, tot geluk van de pyjama’s, een grote wijziging plaatsgevonden. Niet alleen zijn de strepen groter en breder geworden maar zijn er ook verschillende motieven en kleuren bijgekomen. Zelfs pyjama’s met ons lievelingsteam op. Maar laten we wel wezen zulke pyjama’s dienen alleen maar om, wanneer we met goede vrienden op weekend in een berghut zitten, aan te trekken. Thuis bij de haard, is het symbolisch om een pyjama te dragen bestaande uit vest en broek, met vier knopen, drie zakken en goed dubbel genaaid. We kunnen twee types hebben: een lichter type in de zomer en een warmer type in de winter. Gewoonlijk vergezelt, om helemaal compleet te zijn, van huispantoffels met ruitjes. Pantoffels vanouds en voor altijd. Een zool van rubber om de stap van zijn baas niet te opvallend te laten klinken en zacht door het huis te zweven. Lieve pyjama laat me nog dikwijls bij jou binnen.
Er zijn zo van die gewoontes in ons leven die het verblijf in dit aards paradijs aangenamer maken. Zoals het mij ontdoen van mijn schoenen op het einde van een noeste werkdag of tijdens de lunchpauze of zelfs stiekem in het midden van de voormiddag. Mijn tenen op en neer bewegen, zolen tegen mekaar wrijven, de voeten strekken en rekken. Ik weet niet welk gezegend gevoel het teweegbrengt in ons lichaam. Maar dit obsceen gebaar zou een ongekende duizend jaar oude Chinese massage kunnen zijn, denk ik dan. Aan de schoenen kent men de eigenaar, de drager, de persoon. Thuis, na zich van het dagelijkse schoeisel ontdaan te hebben, bestaan er verschillende mogelijkheden om zich doorheen het huis te bewegen. Al dan niet geschoeid. We kunnen ook de, afschuwelijke, pantoffels met een leeuwenhoofd of zelfs erger een apenhoofd aantrekken. Een onschuldige gift van de familiekinderen, om op deze manier onze medewerking te vragen om aan hun eenvoudige ingebeelde spelletjes te participeren. Blootsvoets rondlopen in het bedauwde gras, heerlijk. Het is zelfs goed om de slechte geuren, welke sommige voeten verspreiden, te bekampen. Maar het moet des morgens gebeuren, liefst op nuchtere maag. In ieder geval het schoeisel, dat onze voeten in gevangenschap doet leven, formeel wegrukken van onze welriekende voeten om hen de mogelijkheid te geven vrij te ademen is een voortdurend plezierig gevoel. Ook voor hen die kunnen vluchten voor de genadeloos nijpende spanningen en zich verlichten van de beklemmende gewoontes van de ziel.
Ik ben Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Alcalde.
Ik ben een man en woon in Tremelo (Bélgica) en mijn beroep is Leven....
Ik ben geboren op 10/03/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Leven, helpen, reizen....
Ik ben Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Alcalde.