Ik ben het leven en ben de dood, ben liefde en ben haat. ik ben je hart maar ook je gevoel Ben het duister en ben het licht! Ik ben ik net zo nietig als jij, nimmer onsterfelijk! Want ik ben immers mens! Tekst beschermd auteur: Marylinn
Water (eigen werk) Lichten weerspiegelen jouw duister. Geen begin en geen einde kunnen jouw oneindigheid weergeven. Je lijkt vredig te rusten, terwijl kleine golven voortkabbelen, gehuld in een mistige nevel. Zie een vredig gelaat, weerkaatsend in deze oneindige diepte van jouw ziel. Neonlichten staan in schril contrast met jouw oneindige oevers, waarvan slechts de contouren zich aftekenen. Gehuld in mysterie..... zou je eigenlijk willen leren kennen, de bron van het eeuwige leven. Gevaren immer op de loer liggend. Je geeft........... je neemt.........kracht en macht.... het voor immer onbekende water! ( Tekst beschermd auteur) Marylinn
Touch of Love!
Aangeraakt worden door liefde, kan elk van ons tot een dichter maken!
Gaves!
Je hebt gaves gekregen, koester ze want je zal geen nieuwe meer ontvangen. Je talent is immers de gave Gods, wees er dus zuinig op. Fijne avond en heel veel liefde.
Attentie graag!
Alle teksten vermeld op dit weblog zijn door mijzelf gemaakt. Ik zou het op prijs stellen deze niet te kopieren zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. Met toestemming dan nog de bronvermelding erbij. Copyright
Angel_Love
Het blog voor iedereen! Het blog voor een lach en een traan, voor verdriet en pijn, voor jou en voor mij, van mens tot mens.
10-12-2006
Nevel
De ochtendnevel ontrekt zich als een waas langzaam maar gestaag aan mijn oog. Het voelt kil, de damp maakt het ademen zwaar. Weer een nieuwe dag. Mijn ogen richten zich tot de blauwe lucht, en ik word een halve regenboog gewaar. Betekent dit geluk of gevaar? Een enkel vogel begint een lied in te zetten en ik volg zijn vlucht. Verdwijnend uit het zicht, laat ik een zucht. Was ik die ochtendnevel? Of ben ik net als die vogel op zoek naar het oneindige? Ben ik als de damp even vluchtig? Zou ik dan toch de nieuwe dag zijn? De ochtendnevel heeft zich aan mijn oog volledig ontrokken. Weer een nieuwe dag om voor je zelf te knokken. Lief leven, lief hart, dank voor deze nieuwe start.
Kleine kinderen scharen zich om mij heen, vol verlangen zie ik hun ogen. "Vertel je een verhaaltje?" vragen ze. Het huis is verlicht vol kerstlichtjes, de kaarsen branden en het hout knappert in de open haart. Een kop chocolade melk, wat lekkers erbij. Het is immers kerstavond. "Wat ga je nu voorlezen?" "Kinderen ik lees niet voor, maar vertel je een verhaaltje", maar wel eentje die echt gebeurt is ver terug in de geschiedenis". Vol goede moed verzamel ik mijn woorden zorgvuldig bij elkaar. Ik stel de vraag of ze weten wat Kerstmis nu eigenlijk is, de kinderen hebben dus geen benul behalve dan te zeggen, vol enthousiasme roepen ze, omdat de kerstboom versierd is en we een heleboel lichtjes opsteken". "Dat gaat maar voor een deel op", zeg ik. Maar goed, ik zal jullie een verhaaltje vertellen.
Heel lang geleden gingen gingen twee mensen op reis; Jozef en Maria. Ze gingen naar Bethlehem. Dat moest. De keizer van het land waar ze woonden, wilde weten over hoeveel mensen hij de baas was en daarom moest iedereen zijn naam laten opschrijven in de plaats waar hij vandaan kwam. Jozef kwam uit Bethlehem en daarom was hij, samen met Maria op reis gegaan. Het was een verre reis. En Maria was moe. Ze verwachtte een kindje en dat zou gauw geboren worden. Gelukkig hadden ze een ezel meegenomen. Daar kon Maria op zitten, als haar voeten pijn gingen doen en haar buik zo zwaar voelde. Als ze eindelijk in Bethlehem aankomen is het al bijna donker. Het is er druk, er zijn veel mensen die een plaats zoeken voor de nacht. Jozef kijkt bezorgt naar Maria. Wat zullen we doen? "We blijven hier niet", zegt Maria. "Ik wil ergens zijn waar het rustig is. Ik voel dat het kindje gauw geboren zal worden, weet jij geen goed plekje?" Jozef denkt even na. "Kom ", zegt hij dan. Hij neemt de ezel bij de teugels en samen gaan ze het stadje weer uit, naar het grote veld rond Bethlehem. Daar vinden ze een klein huisje. Een schuilplaats voor de herders en de schapen als het slecht weer is. Het is er niet mooi. Maar het is er warm en rustig en er is schoon, zacht hooi om een bed van te maken. Maria kijkt rond en lacht tegen Jozef. "Hier is het goed", zegt ze. In die nacht wordt Maria's kindje geboren. Ze heeft geen mooie kleertjes meegenomen voor het Kindje, maar ze heeft wel zachte doeken, waar ze het Kindje inwikkelt. Daarna legt ze het voorzichtig in een kribbe, die Jozef gevuld heeft met het zachtste en schoonste hooi dat hij kon vinden. Ze kijken naar elkaar. Ze zijn blij en gelukkig. "We noemen hem Jezus", zegt Maria. En Jozef knikt.
Buiten op het veld zijn de herders. Ze passen op hun schapen. Het is een heel gewone nacht. Dan ineens... is er een helder licht, alsof het dag wordt. En daar staat een engel voor hen. Een engel die licht uitstraalt naar alle kanten. De engel zegt: "Wees maar niet bang . Ik kom jullie een boodschap brengen van God. Jullie zullen allemaal erg blij zijn. In Bethlehem is een bijzonder Kindje geboren. Een Kind dat alle mensen gelukkig zal maken. Ga Hem zoeken. Zijn naam is Jezus en Hij ligt in een kribbe". Opeens is er nog meer licht en de lucht is vol met engelen. Samen zingen zij een lied: "Ere zij God. God houdt van de mensen. Vrede op aarde waar alle mensen zo naar verlangen!"
Zo het kaarsje blies het verhaaltje weer uit, waarna de opmerking volgde! "Eerst zien, dan geloven". Ja maar protesteerde ik, als ik jou wat vertel geloof je mij toch ook? "Ja, natuurlijk maar we kunnen jou toch zien"? Dus als ik jullie vertel dat je neefje naar de hemel gegaan is, dan geloven jullie dat ook niet? De kinderen antwoorden, "jawel dat geloven wij wel'. Dus niet eerst zien en dan geloven? Maar dan weten jullie ook niet dat Jezus niet zou bestaan? Het antwoord bleef uit en de discussie was ten einde. )
Zeg eens eerlijk, heb jij tijd? Heb jij voldoende tijd voor hen die je liefhebt? Het klokje tikt gestaag verder, op weg naar alles wat weer komen gaat, snel zijn weg vervolgend naar het nieuwe jaar. We moeten nu snel zijn. Even naar pa en ma. Naar opa en oma, je kinderen, want immers vadertje tijd gaat zijn eigen weg. Even heel even een beetje tijd!
Mam in het verpleeghuis even wat nieuws onder de zon. Gisteren bij haar geweest, mam was helder en ontkende haar hartkwaal eens een keer niet. Rookte heel matig (voor zolang het duurt), emotioneel bezoek dit keer. Eerst een dame bij mam aan de tafel, mij lukte iets wat geen mens is gelukt in jaren. Waarom ik zo'n aantrekkingskracht op mede ook die mensen heb, snap ik zelf soms niet, (ben ik toch die engel)? Het vrouwtje wilde opstappen, voelde zich teveel vond ze, ze vond niet dat ze erbij hoorde en was van mening dat de maatschappij ook niet deugd. Ja dacht het menske heeft nog gelijk ook. Maar goed, ik streelde haar hand en maakte duidelijk dat ze gewoon mocht blijven en verzekerde haar dat ze niet in de weg zat, en dat ik het heel fijn vond als ze zou blijven zitten, immers vriend zat er ook, een mannelijke groepsgenoot van mijn ma.......... die veel met de kleintjes van me optrekt als ik ze meeneem. Gewoonweg lief. Dus dat vrouwtje kon blijven zitten, zo goed en kwaad als het ging betrok haar bij het gesprek, wat over de aankomende kerstdagen ging en over het feit hoeveel mensen er wel niet eenzaam zijn met die dagen. Ook in een verpleeghuis want immers sommigen zien geen mens meer daar.
Uiteindelijk was het vrouwtje zo blij, dat ik wat lieve woorden voor haar over had en toen ze opstond, gaf ik haar een knuffel, wat erin resulteerde dat ze in een huilen uitbarste, de verpleging was versteld ervan.... en het was ook zo echt zo vertederend maar ook emotioneel, ik zei haar u hoeft toch niet te huilen nee maar ik wist niet dat er nog iemand bestond die eens wat liefs tegen me zei en me lief vind. Tja daar stond ik met mijn gedrag. Ik ben maar een zakdoekje gaan halen en droogde haar tranen.
Toen weer alleen met mam............ dat werd wel heel persoonlijk. Het ging over mijn broer (de overleden jongen), het is vreselijk te zien hoe je moeder niet alleen dementeert maar ook om te zien het verdriet en leed rondom het verlies als moeder van je kind......... en als ma tenslotte zegt, ik wil straks bij mijn zoon in een graf begraven worden of minimaal ernaast... tja.. en wetende dat ze niet verzekerd zijn, rest mij maar een ding of een inzameling gaan houden dat mam haar laatste wens straks in vervulling ziet gaan, bij elkaar in een graf met een mooie steen. Dan zal je naar wegen moeten zoeken dit te realiseren......... dus ik denk na, hart in aktie misschien of toch maar Robert ten Brink voor een bijzondere kerst.
Wanneer ik mijn ogen richt op de hemel, hoop ik telkenmale dat er weer een morgen zal zijn. Mocht die er niet meer zijn, lees dan mijn woorden, weet dat je niet hoeft te zoeken in het donker, naar het licht. Lees mijn woorden telkens weer en weet dat ik je als gids zal leiden. Voor hoop, troost en liefde.
Na het duister weer licht! Vreemde wezens zijn mensen eigenlijk, op een goede dag gaat niets meer zoals het eigenlijk zou behoren te gaan. Je vervreemd van elkaar wie kent dat niet! Gevangen in een inktzwarte duisternis, door de bruidegom der nacht, je bent en voelt je alleen ondanks zoveel mensen om je heen. Je hebt het gevoel opgejaagd te worden als vluchtend wild, maar uiteindelijk is al wat je rest je eigen eenzaamheid. Je hebt het gevoel te moeten rennen, tot je longen hun brandende protest laten voelen, je wilt uit het web dat je heeft verstrikt. Door het doolhof van draden zoek je een nieuwe weg, en ineens zie je weer het lichtpuntje na die allesverstikkende duisternis. Daar is hij weer, je enige echte grote liefde. Je rent naar hem toe en armen omhelzen je. Je bent niet langer meer alleen. Maar leeft je leven met hem waar je van houd om je heen. Zijn handen geven liefde!
Door langgestrekte velden kan ik je altijd weer ontmoeten. Jij die ene met zulke mooie lange armen die me verwelkomen. Ik kan eindeloos genieten van het ritselen der bladeren. En zie je gehuld in zachtgroene kleuren, omringd door het meest dierbare in mijn leven, de natuur. Je maakt dat ik eindeloos wil dolen of gewoon een tijd bij je stil blijf staan, om je te bekijken, te bestuderen. In de verte en in de vroegte der ochtendgloren zie ik je contouren scherp afgetekend door de nevel, een dun laagje dauw glinsterend in de zon als het eerste goud maakt hoezeer ik van je geniet. Je bent getekend door vele gezichten, je straalt dan weer triestheid uit en dan weer vrolijkheid en schoonheid uit. Ik vind je immer mooier. Besef me ineens dan weer hoe ik me kan verwonderen over jou en je schoonheid dat natuur heet. Ik realiseer me jouw kostbaarheid, maar het kan mijn hart vervullen met triestheid als ik moet toekijken hoe ze jouw wonderschone takken willen afzagen, om vervolgens dood op de grond te moeten neervallen. Ik vraag me dan af hoeveel pijn je wel niet moet lijden. Of hadden bomen nu geen gevoel? Ik denk dat het je hart in twee moet splijten te moeten voelen wat ze met je doen. Daar is immers de natuur niet voor geboren, immers er is al zoveel verloren. Steeds weer denk ik als ik jou zie, hoelang zal je nog mogen blijven leven? Hoelang mag je nog bestaan? Ik denk dan in vredesnaam wat doen we de natuur toch aan. In gedachten mijmer ik verder weg en kan het niet laten je geuren te mogen opsnuiven, nog altijd geniet ik van je en kan ik het niet laten respect voor je te hebben. Mijn wonderbaarlijke heerlijke boom! Bevangen door het ochtendgloren en ik het genot mag ervaren van het zonlicht dat de dans der dansen met jouw bladeren speelt. Oh wat ben je toch mooi. Mijn boom!
Liefde is een gave die elk mens krijgt. Liefde is werken, waardoor de gave blijft! Liefde is leven. Liefde is nog altijd geven! Liefde is om te dromen. Liefde daarmee is alles wat leven is gekomen!
Immer zijn we zoekende, daarvoor zijn we wellicht mens. Altijd vol wensen! Velen alleen en dolend, in een wereld die ze liever niet hadden willen leren kennen. Laten we het goede koesteren en ons door hoop verwennen. Mag ik daarom jouw engel zijn? Degeen die zich beroept op hoop? Zij die liefde is, het lichtpuntje in het duister? Laat je gaan, ik wil immers die ene engel van hoop zijn!
De wereld draaiende als een dwaas in de dageraad, weer een dag voorbij! Niet wetende wat de morgen brengen zal, dolende, opgesloten in een eigen gedachtengang, alles denkend en toch niets.................. want jij kent als geen ander het verlies!
Elk mens kent verlangens ook ik dus. Eens was ik een goede danseres, totdat ik een vreemde werd in mijn eigen lichaam. Het wilde immers niet meer wat ik zo graag wilde en dat was dansen. Jaren later vond ik mijn vrijheid weer, ik had geaccepteerd dat je niet meer wilde en nam mjn eigen maatregelen. Met de wind in mijn lange haren reis ik nu door jou, de oneindige natuur, kan ik mij vredig neervlijen en de wolken zien dansen en laat ik het toe dat je mijn fantasie op hol laat slaan. Daarom schenk mij nog een keer die ene dans dan zal ik je laten rusten, mijn vervreemde lichaam.! Nog een dans, dan laat ik je vervagen in mijn herinnering als een droom!
Omringd door het duister der nacht, heb ik een ontmoeting met de serene stilte. Turend door het universum begeef ik mij op pad naar het oneindige licht. Denkend aan alweer een glorierijke ochtend. Dwalend op deze grenzeloze aarde, zoekend naar het stralen der zon. Een even zo grauw wolkendek doen het licht der zon verbleken. Gehuld in een koude kille deken doen menig, liefdevol hart vergeten. Pijn.... als een wolk de zon voorbijdrijvend. De aarde laat zijn tranen als zilte regen op ons neder vallen. Onze aarde.... vol smart. Deze grenzeloze aarde, welke zijn schoonheid verliest... bloed dood. Alles.... dor en kaal, bomen verliezende hun blad, bloemen niet langer bloeiend... Hoe troosteloos.... hoe fragiel.. Dan wij.... jij en ik vol liefde... voor elkander. Mooier dan sprookjes uit duizend en een nacht mogen zijn. Grenzeloos... net als onze aarde... voor altijd bloeiend.. Verder dan die wolk... de zon... voor eeuwig.... Eindeloos!
Hoeveel mannen voelen zich niet te stoer om hun gevoel te tonen? Van huis uit worden mannen immers geleerd vooral geen gevoel te tonen. Ze moeten immers, stoer, enigzins macho en een man mag niet huilen gedrag te tonen. Hoeveel vrouwen klagen er niet? Mijn man heeft geen gevoel, hij laat nooit iets merken. Meestal krijg je als vrouw antwoorden, maak je niet druk, ik los het wel op. Maar is daar het knelpunt niet? Vaak is het niet wat vrouwen willen. Velen missen het gevoelselement. Toch zijn er maar weinig vrouwen die er iets over zeggen. Want men denkt immers dat je zulke dingen niet kan vragen en laat staan verwachten. Maar als je er dieper over nadenkt, dan denk ik persoonlijk waarom eigenlijk niet. Het gaat om het ontbrekende stukje binnen een relatie van waaruit de onvrede vaak tot stand komt. Ik heb even in een zware persoonlijke crisis gezeten, relationeel gezien. Maar eindelijk daar is hij dan, een man die thuis kwam. Na jaren onderdrukte gevoelens, van een macho, los het wel op man naar een man met gevoel. Tuurlijk het is wennen maar het was wel het verwachtingspatroon dat ik van een man had. Vooral mijn man. Het thuis komen is een en al gevoel emoties en noem maar op. Toch kwam er heel even het gevoel van haantjesgedrag zoals hij dat pleegt te noemen, ja maar ik ben een man, ik met mijn sentimentele gedoe. Ik heb gezegd dat het okee is en nam hem in mijn armen. En samen hadden we weer dat ultieme moment van samen sentimenteel zijn, je emoties laten gaan naar elkaar toe. Weten jullie wel hoe heerlijk dat voelt. Laat hij dan maar geen macho meer zijn of ik los het wel op man. Maar eindelijk een man van vlees en bloed vol gevoel. Dat heb ik toch liever. Als mannen meer met hun gevoel zouden werken naar hun vrouwen toe dan zouden er denk ik toch wel minder scheidingen zijn. Ik ben er heilig van overtuigd. Het is een zalig wam en intens gevoel. Hetgeen ik elke vrouw zo gun. Hij en jij samen een maar dan eens op alle fronten. Vol warmte tederheid en liefde. Want ook mannen kennen klaarblijkelijk dat gevoel. En heren je bent dan geen watje hoor
Steeds als het duister zijn intrede doet, zie ik jou, die ene kleine ster. Ik laat me meevoeren in de serene stilte van de nacht. Op je gelaat tover je een glimlachje, je speelt, je danst, je bent volmaakt gelukkig. In het licht kwam jij en in het duister verliet je mij. Ik zie je kleine handjes, dat mini kleine lichaampje, zo compleet en zo echt. Doch je slaapt, om niet meer wakker te worden. Mijn enige liefste kleine ster! Het afscheid deed pijn maar daar ver in het universum ben jij volmaakt gelukkig, ik zal je voor eeuwig blijven missen. Toch blijf ik je zien in die ene kleine ster. Voor immer in mijn hart mijn liefste kleinste sterrenkind.
Ik heb je lief omdat ik geniet van je lach. Heb je lief omdat je mijn hart met warmte vervult. Ik heb je lief omdat ik jou lief mag hebben. Heb je lief om je stralende ogen. Ik heb je lief om je handen vol zachtheid. Heb je lief omdat jij mij kan lief hebben. Ik heb je lief om jou. Heb je lief omdat jij jij bent. Ik heb je lief omdat geen mens zo goed mij kent zoals jij mij kent. Heb je lief omdat ik je lief wil hebben. Ik heb je lief omdat je een goed mens bent. Gewoon om jij die jij bent. Geliefde wat heb ik je lief.
Sereen is de rust die over mij waard. De rust proevend als ik naar de aarde staar. Handen die je hart beroeren als ik je zou moeten bewerken. Dorstig en hunkerend naar het nat, om je te kunnen voeden. Rijp makende om het mooie te laten groeien. Jij die bijzonder is, degeen die de mensheid moet blijven voeden. Geliefde aarde. Hoe zou ik anders het bijzondere kunnen ontwaren?
Ik snuif je geuren op, je ruikt lekker rond dit jaargetijde. Loop door het lange gras en ontwaar na het doorbreken van de zon, dauwdruppels. Ik kijk langs je lange armen, en zie je eerste bladeren dwarrelen. Niets is zo anders als dit jaargetijde. Je charmes en kleuren. Vol aardse geuren. Je haren lijken geverfd, de nerven in rode tinten ontluikt. Zo versterkt. Je bent zo mooi, wonderschone natuur. Je hult je in groen, geel, rood en roodbruin. Ik vind je prachtig en wonderbaarlijke te zien dan eerder. Waarschijnlijk als gevolg van een les die ik leerde. Je bent mooi. Herfst het einde van de jaargetijden.
Elk mens zal ongetwijfeld het gevoel kennen, te reizen in der tijden. Het verleden, het heden en misschien zelfs de toekomst. Dit reizen is gerelateerd aan je eigen ervaringen en alsmede de ervaringen die je nu hebt en in de toekomst zou willen hebben. Toch als er ziektes om de hoek komen kijken, lijkt alles ineens als een vogelvlucht aan je voorbij te reizen. Een film zo ljikt het. Alleen de toekomst zie je even niet meer. Want je wilt nog altijd je verliezen in dromen. Over hoe het was en de fijnste herinneringen die je verfilmt in je eigen bewustzijn. Het tempo waarin is alleen te snel om het direct in woorden te kunnen vervatten. Zo ervoer ik dat. Uiteraard je hoeft niet gelijk dood te gaan als je ziek wordt. Maar de kansen nemen dan ineens toe, als het om je hart gaat. Je hart vervult zich dan ook op dat moment met angst. Alhoewel die angst al behoorlijk is vervlogen, is niets meer hetzelfde in het leven. Je ondergaat veranderingen, zowel fysiek alsook mentaal. Niet elk daarmee gepaard gevoel is uit te leggen. Sommige gevoelens kan je ineens niet meer verklaren. Toch leveren die reizen in der tijden je wel het een en ander op. Je kan het oppikken als een leermoment. Wat heb ik gedaan? Hoe is mijn leven tot nog toe verlopen? Wat moet ik doen om er ten volle van te kunnen genieten, nu je immers meer tijd hebt gekregen. Wat is zowiezo nog belangrijk? De kleine dingen zullen de overhand krijgen als het om waarderen gaat. Dromen zijn fantastisch om te koesteren. Wellicht heb je ontdekt, dat je gereincarneerd bent. Ik was eens een jonge vrouw, altijd wachtende op haar geliefde, hij was kapitein op een groot antiek zeiljacht. Ik tuurde dan in de verte om een glimp van zijn aankomst te kunnen opvangen. Ik was gekleed in een lang blauw gewaadt had een cape om met capuchon, de kleur stond geweldig, afgezien daarvan mijn haren wapperden (die nogal lang waren, donker van kleur golvend) in de wind. Ik was bij voorkeur als het stormde aan zee. Gek eigenlijk nu ik daar zo over nadenk, dat ik zo van de zee hou in mijn huidige bestaan. Helaas woon ik er tever vandaan, ik leef dan ook vaak met het gevoel alsof ik heimwee heb. Naar lang vervlogen tijden. Toch wil ik er alles aan doen, die tijden te laten herleven. Zo stippel ik nog enigzins mijn toekomst uit. Verder leef ik bij de dag en omarm elk gevoel wat nog komen gaat, elk mooi moment koester ik, alsof het mijn laatste dag is. Zo kan en wil ik leven, nu ik de dood in de ogen keek.
Ik ben Marylinn
Ik ben een vrouw en woon in Noord Brabant (Helmond) (Netherlands) en mijn beroep is Maatschappelijk werkster.
Ik ben geboren op 08/04/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, zang, lezen, films, kleinkids, tuinieren, dieren, koken, internet en nog veel meer..
Ik heet je graag welkom op mijn weblog! Het weblog voor iedereen. Nieuws, liefde, leven, dood en nog veel meer, zal zijn waar ik over schrijf. Je reactie is meer dan welkom, mits met respect voor elkaars mening dan komt alles vast goed. Liefs!
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
)
Ik ben Marylinn
