Onze voorlopige vrije dagen beginnen te slinken. Nog enkele dagen te gaan en zodoende toch al richting Belgische grens met een stop in Brilon, een stad in het oostelijke Sauerland in de deelstaat NRW.  Brilon heeft het grootste gemeentelijke bosareaal van geheel Duitsland. en is een door de overheid erkend Kneippkuuroord.  In 1971 werden vriendschappelijke banden aangeknoopt met de Belgische stad Heusden-Zolder.

De camperplaats, met aangrenzende ligweide, bevindt zich aan de Schützenhalle aan de Altenbürener Straße 19 op 700 m van het centrum en diverse supermarkten op 100 m.

Het herkenningspunt van het stadscentrum is de Propsteikirche van St. Peter en St. Andrew. De bouw begon kort na de stichting van Brilon tussen 1220 en 1250. De versterkte toren werd ongeveer rond 1250 gebouwd in plaats van een voorganger.  Door de iets verhoogde ligging van de kerk is deze al van verre zichtbaar. 

De vroegere stadsversterking had vier poorten, verbonden door een sterke muur over een lengte van ongeveer 2.166 meter. Twee hoofdwegen liepen door de stad. Ze staken over op de markt en leidden vervolgens elk door een poort de stad uit. De doorgangen werden beveiligd door sterke houten poortvleugels, die 's nachts werden afgesloten. In het bovenste deel van de poorten bevonden zich de gemeentelijke gevangeniskamers . Aan de muren werden enkel- en handboeien bevestigd. In de 17e eeuw werden ze ook gebruikt om de vermeende beschuldigde heksen te huisvesten. De enige nog overgebleven poort is de Derker Tor, het hoogste punt van de vestingwerken van de stad, gebouwd rond 1700 en 50 jaar later herbouwd nadat de vorige in verval was geraakt.

Vanaf het marktplein gezien vormt de kerk met het historische stadhuis ervoor een ensemble dat wordt beschouwd als het herkenningspunt van Brilon. Hier begint ook de winkelwandelstraat. 

Het stadhuis van Brilon is een van de oudste van Duitsland. De bouw begon waarschijnlijk in 1217. Het twee verdiepingen tellende pleistergebouw werd gebouwd als gildehuis. Lokale ambachtslieden en winkeliers, maar ook buitenlandse kooplieden boden hier hun goederen aan. Aan de achterkant van de bovenverdieping had de kiesrechtbank van Brilon zijn zetel. Ernstige strafzaken zijn door deze rechtbank beoordeeld. De uitvoering van de vonnissen was de taak van de stad. 

In 1574 besloot de raad onder het stadhuis een bierkelder in te richten, waar iedereen die zich als brouwer inschreef een vat bier mocht neerzetten zodat reizigers en vreemden de mogelijkheid hadden om bier en brood te krijgen. Het gebouw nadien verschillende toepassingen gekend: school, ziekenhuis, gevangenis, politiebureau en administratief gebouw. Boven de brede trap en in de puntgevel zijn de middeleeuwse stadszegels afgebeeld. Het beeld stelt Sint-Petrus voor, de patroonheilige van de stad. De inscriptie op het voetstuk vertaald luidt het: "Het vernieuwde, vrij oude gerechtsgebouw verrijst. Moge het met uw hulp standhouden, Petrus, want het is aan u gewijd." De gemarkeerde letters vormen het jaartal 1755. Het hertengewei op de gevel symboliseert het voormalige recht van "hoge jacht" van de stad Brilon. 

De Petrusbrunnen op het marktplein, in de volksmond bekend als Kump, maakten vroeger deel uit van de centrale watervoorziening van de stad.  In het midden van de fonteinkom, op een zuil, staat het levensgrote beeld van Sint-Petrus. Een andere fontein bevindt zich achter het stadhuis met scenes uit de Brilonprocessies en bronzen plaqettes met wapenschilden. 

Tegenover het stadhuis staat het Hövenerhuis, het vroegere ziekenhuis waar nu het Haus Hövener Museum huisvest met interessante feiten over de geschiedenis van Brilon. Verder in de Strackestrasse woonde de dichter Friedrich Grimme tijdens zijn schooltijd op het Gymnasium. 

We wandelen verder de fussgangerzone in en zetten ons even neer bij de heer op de bank aan de Bürgerbrunnen met een koninklijke kikker. Na een bezoek aan de plaatselijke supermarkt begeven we ons terug naar onze standplaats. Het zonnetje geeft nog steeds warmte en we plaatsen ons nog even buiten met een drankje. 

Onze huidige trip loopt  bijna op zijn einde. Er wachten ons nog familiale bezigheden op het thuisfront. 

Uitstel is geen afstel ! Zodus rijden we vandaag naar Bad Pyrmont, een kuuroord in het Weserbergland en beroemd vanwege zijn geneeskrachtige bronnen. De "Brunnenplatz" met de "Hylligen Born" en de Avenue zijn het middelpunt van de stad, tezamen met de voetgangerszone, de kasteeltuin en de geplaveide waterloop.

De naam verschijnt voor het eerst in een document in 1184. De aartsbisschop van Keulen, geeft opdracht tot het bouwen van een kasteel op de Schellenberg en geeft het de Latijnse naam "Petri mons", in het Frans "piremont". De mogelijk Oud-Duitse woorden pir (nat, regenen) en -mund (berg) leidden tot een andere interpretatie: bronnenberg. Er is geen consensus over het ontstaan van de naam.

In het midden van de zestiende eeuw verspreidde het nieuws dat de bronnen in de Pyrmont-vallei wonderbaarlijk waren. Uit heel Europa kwamen gasten naar de vallei op zoek naar herstel.

In 1668 begon men met de aanleg van een kuurcomplex bij de “Hylligen Born” en een “Hauptallee”, om langs te flaneren en geneeskrachtige dampen te inhaleren. De daaromheen ontstaande plaats kreeg zo het eerste kuurpark in de westerse wereld en werd een belangrijke ontmoetingsplaats voor de "groten der aarde". In een latere periode kwamen er Speelbanken en werden er nog meer lanen toegevoegd.

Een duitse arts (Dr. Seipp) onderzocht in de eerste helft van de 18e eeuw de zgn. “Dunsthöhle” (nevelgrot op ong. 1 km v.h. stadscentrum) en stelde vast, dat de daaruit opkomende dampen kooldioxide bevatten, en ontdekte de therapeutische werking hiervan.

In 1914 werd het voorvoegsel “Bad” aan de plaatsnaam gevoegd en kreeg het in 1947 de officiële eretitel “Nedersaksisch Staatsbad”.

De camperplaats "In der Emmerauen" bevindt zich in de Hauptmann-Bölke-Straße. Via een doorgang met palmbomen komt men op de plaats. Betalen doe je in het toeristenbureau, op de Europaplatz aan het begin van de straat. Met de verplichte kuurtaks ontvang je de 'PyrmontPlus' waarmee je 1x p/dag in de Hufeland Therme 1,5 u kan verblijven, gratis inkom in de 'Pyrmonter Well' (zwembad) en het Schlossmuseum...

Hier is veel te zien, dus eten en vertrekken. Vanaf de Europaplatz begint de Hauptallee. Een mooie wandelweg met bomen, struiken, banken en een waterbelevenis omringt met sculpturen en stenen figuren. De waterloop in deze Unter-Allee duidt de levensloop aan. Het begint bij de geboorte en eindigt bij de poort van de ouderdom. (Dus op de terugweg wordt je met elke stap vanzelf een beetje jonger 😉!).  

Een grote bronzen bal met een zilveren kinderfiguur, dat kijkt naar het kabbelende water, staat aan het begin van de waterloop en duidt op de jeugd aan het begin van het leven.  In het midden van de waterloop symboliseert een gestileerde, mollige vrouwenfiguur "het volle leven". Vier gepolijste aluminium pylonen met de vlakken van de vier seizoenen bakenen het vierkant af, dat uitnodigt tot nadenken,  (midden in het leven). Aan het einde van de waterloop passeert men de poort van de ouderdom. Hier zijn contouren van een paar, gebogen door veroudering, uit een grote gepatineerde bronzen schijf gesneden. De open ruimtes waardoor men kan terugkijken op de waterloop staan voor de partner die alleen in de herinnering levend is gebleven. 

De Hauptallee, omringt met Lindenbomen, eindigt op de Brunnenplatz en is niet alleen de centrale as van het kuuroord maar wordt beschouwd als het begin van één van de oudste kuurtuinen in Duitsland.  Hier bevindt zich, in de fonteintempel, de Hyllige Born, de beroemste geneeskrachtige bron in Pyrmont.  

De palmbomen tussen de historische gebouwen, o.a. het Fürstenhof (hotel/kliniek) geven het plein een unieke mediterrane flair.  Dit is het hart van de stad, samen met de Brodelbrunnen, de Augenbrunnen en de Wandelhalle er direct achter.  Hier kwamen in vroegere eeuwen voorname badgasten, om het kostbare water direct uit de bronnen tot zich te nemen en te drinken.  De Wandelhalle met de muziekkamer dient heden als locatie voor speciale concerten, gezondheids- en voedingslezingen en nog veel meer. Daarnaast herbergt ze een bronbar waar je de helende waters kan proeven.

Ik geef in mijn verhaal het volledige plaatje van de allee en de Brunnenplatz omdat het één geheel vormt maar we verlaten tussendoor de mooie wandelweg en trekken naar het Schloss. Tegenwoordig zijn het fort en het kasteel het culturele centrum van het kuuroord Bad Pyrmont.

De bijzondere charme van dit kasteel is de combinatie van een fort uit de renaissanceperiode en de bovenbouw door een barokke zomerresidentie van de prinsen van Pyrmont uit de jaren 1706-1710. Het hele complex werd uitgebreid gerestaureerd in de jaren 1980. Er zit hier ook een romantisch verhaal aan vast. Emma, de latere koningin der Nederlanden ontmoette hier haar toekomstige man, Willem III. Het kasteelmuseum, dat spijtig op maandag gesloten is, beschrijft levendig de ontwikkeling van het historische kuuroord. De 2 binnenplaatsen van het kasteel, waarvan de noordelijke met een unieke parapluconstructie, bieden ideale gelegenheden voor allerlei openlucht evenementen.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog werden er overal in de stad hospitalen ingericht voor gewonde soldaten. De geallieerden lieten de stad, overeenkomstig het oorlogsrecht, met rust en bombardeerden ze niet.

In 1944 zetelde in het Schloss Pyrmont de Vlaamsche Landsleiding, een marionettenregering in ballingschap :

In de september dagen van 1944 vluchtten Vlaamse collaborateurs van het naziregime met de terugtrekkende Wehrmacht naar Duitsland. Met de goedkeuring van Heinrich Himmler stichtten “De Vlag” een Vlaamse regering in ballingschap, genoemd de VlaamscheLandsleiding. In het door de Duitsers aangeboden kasteel ontwierpen ze de toekomst en een statuut voor het Reichsland Flandern, dat na de herbezetting van België tot stand zou komen. De landsleiding kreeg op 15 december 1944 een officiële erkenning van de Duitse overheid. Bij de eindoverwinning beloofden de Duitsers de macht in Vlaanderen over te dragen. Na de Duitse capitulatie veroordeelde de Belgische krijgsraad alle leden van de Landsleiding tot de doodstraf, veelal bij verstek. De meesten waren ondergedoken of werd hun doodstraf omgezet in gevangenisstraf en geldboete.

Het laatste dat ons nog te wachten staat is een bezoek aan het kuurpark. Het park heeft al vele prijzen gewonnen en is één van de mooiste van Europa. Toen de eerste steen werd gelegd in 1667 met de "Hauptallee" werd het omlijst door een landschapspark. In de jaren 1926 tot 1928 werden de arcaden en de leeszaal aan het park gebouwd. De arcaden zijn onderbroken door de Löwentor en de Brandenburgertor, de huidige ingang van het kuurpark. Het totale gebied beslaat een oppervlakte van 60 hectare, waarvan 15 hectare het bijzondere middelpunt is met palmbomen en fonteinen, een aziatisch toevluchtsoord.

Wanneer je de Palmbomentuin binnengaat betreedt je een andere wereld : exotisch, borders met bloemen, fonteinen en struiken, gewoon adembenemend mooi. De voormalige tuinkunstenaars hebben ervoor gezorgd om planten en bomen naar het kuurpark te brengen die anders niet op onze breedtegraden te vinden zijn. Zelfs de grootte en het aantal palmbomen zijn indrukwekkend, wat te wijten is aan het feit dat de palmentuin al in 1912 werd gecreëerd.

De Klosterallee in het park maakt deel uit van het ongeveer 3.000 m lange historische laansysteem in het kuurpark. De laan werd voor het eerst aangeplant in de 18e eeuw. In de Telemanntuin staat het Theehuis, gebouwd rond 1810. Het werd gebruikt voor de toepassing van de ligkuur. Hier kan je genieten van de rust en stilte op de ligstoelen in de naburige weide. Aan het begin van de 20e eeuw begon een landschapsarchitect een prachtig landschap te ontwerpen op basis van de voormalige visvijvers. Dit werd vervolgens voltooid met de bouw van het schorshuis, het witte bruggetje over de vijver en een bomenlandschap.

Op het kunstpad kan je werken van regionale en nationale kunstenaars van de laatste honderd jaar ontdekken.

“Monumenten en gedenktekens brengen een boodschap van tijdloos belang. Dit is belangrijk met betrekking tot het verleden en tegelijkertijd om het denken te sensibiliseren om met respect naar het verleden te kijken. Tegelijkertijd ziet een monument zichzelf niet alleen als een memento mori, maar ook als een herinnering voor de toekomst, omdat monumenten een reis zijn naar het historische geheugen - ook in Bad Pyrmont.” (Th. Heuss)

Dat de kuurtuin visueel een traktatie is voor de zintuigen en gezonde lucht is een feit maar ook het Blote-voeten-pad en een Kneipp-watertrappelbad doet wat aan de gezondheid van de mens. Het pad slingert zich een weg over 50 meter. “Kijken naar het kuurpark en ervan genieten is één ding. Maar het is nog beter om het gevoelig te ervaren.” Deze overweging gaf aanleiding tot het idee om dit speciale soort "wandelpad" te creëren in de kuurtuin.

Naar het schijnt zou wandelen langs het blotevoetenparcours de voetreflex-zones stimuleren, die verbonden zijn met de interne organen van het lichaam. Dan is er ook nog het Kneipp-loopbad, kniediep gevuld met niet-getemperd water. Watertrappelen bevorderd, volgens Kneipp, de bloedcirculatie. “Het medische effect van deze complete barfuss facility is duidelijk”, zegt de hoofdarts orthopedie van de kliniek Der Fürstenhof. "Het grote voordeel hier is dat we een oude methode, die van Kneipp trappen, combineren met het Blotevoetenpad. Dit heeft zo'n grote impact dat bijvoorbeeld de balans wordt verbeterd en spieren worden versterkt."

Of het nog helpt als je al de hele dag op die voeten en met die spieren rondgelopen hebt ?

Je kan hier uren in het park rond lopen want de afgelegde afstand op de parkpaden kan tot acht kilometer zijn en elke blik is een ander uitzicht !

Een nieuwe dag, een nieuwe plaats. We blijven nog steeds in de buurt van de Wezer en rijden het stadje Bodenwerder in. Dit historische plaatsje heeft een rijke geschiedenis en verschillende bezienswaardigheden. Bodenwerder werd gesticht op een eiland in de Wezer en werd gebouwd als een  nederzetting. De Wezer is altijd een belangrijk onderdeel geweest van het leven van de inwoners van Bodenwerder voor het vervoer van handelsgoederen en de exploitatie van scheepswerven. Tot 1948 bleef het eilandkarakter behouden. Daarna werd de arm van de Wezer, die de stad scheidde van de linkeroever van de Wezer, gedempt. Zo is de structuur van de middeleeuwse nederzetting tot op de dag van vandaag herkenbaar bewaard gebleven.

De plaats is voornamelijk bekend als de geboorteplaats van Baron von Münchhausen en draagt daarom sinds 25 oktober 2013 het officiële achtervoegsel "Münchhausenstadt". 

De camperplaats bevindt zich midden in het stadje, Am Mühlentor. Het is nog vroeg en de slagboom is nog naar beneden maar de terreinbeheerder is al volop bezig in zijn Bistro Pizzeria. Hier dien je aan te melden en te betalen. Voor stroom, water en douche koop je een aparte card (borg 5,00 €) die reeds gewaardeerd is op nog eens 5,00 €. De borg en de niet gebruikte gelden worden bij vertrek terugbetaald. We zoeken ons een plaatske op de grote camperplaats en gaan daarna op zoek naar een bakker.  Het is zondag dus de supermarkt achter de hoek is niet open maar een bakker die open is vinden we aan de andere kant van het stadje. Via de mooi aangelegde promenade langsheen de Wezer komen we terug op de parking. 

Jaren geleden zijn we hier ook al eens geweest. Het was wel een dag in de week en het stadje was toen veel levendiger. Geen probleem voor ons na de drukke steden van de laatste dagen. Het zonnetje schijnt en het is warm, stoeltjes buiten en genieten. Om 15 u speelt er hier, met figuranten, het verhaal van de Baron Von Münchhausen op de trappen van het Rathaus. Dus nog even tijd om te douchen in de verzorgde douchecabinen. Daar heb je toch meer plaats dan in de motorhome.  

Iets voor 15 u stappen we naar het stadhuis en daar zijn we niet alleen. Het blijft toch nog steeds volk trekken. Alhoewel we de duitse taal tamelijk machtig zijn is het tafereel (in het dialect) moeilijk verstaanbaar.  

Deze duitse baron, Karl Friedrich Hieronymus von Münchhausen, (1720 – 1797), officier in Russische dienst, die zich in 1750 op zijn landgoed in Bodenwerder terugtrok wordt ook wel de leugenbaron genoemd vanwege zijn sterke ongeloofbare en absurde verhalen die hij vertelde over de avonturen die hij meegemaakte en die als volksverhalen in de mondelinge en schriftelijke overlevering, (al of niet verder opgeblazen) voortleven. Wat minder bekend is, is dat de legendarische "Baron of Lies" geen literaire uitvinding is, maar een historische figuur.  Eenzaam, verbitterd en gebrandmerkt met de beledigende titel van "baron van de leugens", stierf Munchausen op 22 februari 1797. Hij ligt begraven in de kloosterkerk van St. Marien Kemnade in Bodenwerder.

Zijn verhalen worden in verschillende bronzen beelden voorgesteld doorheen het stadje. 

Een fontein in het midden van het stadje beeldt 3 verhalen uit : - De baron zittende op een kanonkogel : hij wilde weten hoe het fort, dat ze belegerden, eruit zag. Hij stond naast een van de kanonnen en wachtte op de volgende kogel, sprong er op en vloog op de kanonskogel in de richting van het fort.  - De eendengroep : hij liet zich naar huis vliegen met een groep aangelijnde eenden.  -- - Het paard aan de kerktoren : op weg naar Rusland in het diepst van de winter, toen alles bedekt was met sneeuw, deed Munchausen een dutje. Hij bond het paard vast aan de top van een boom. De volgende dag werd hij midden op het kerkplein wakker en hing zijn paard aan de kerktoren. Het bijzondere van het fonteinencomplex is dat de bewegende figuren van de afgebeelde Munchausen-verhalen op elk moment door de bezoeker kunnen worden veranderd

Iets verder aan het stadhuis staat het beeld van de baron op een halve paard en de andere helft vinden we terug op de Promenade aan de Wezer. 

Het verhaal : 

Münchhausen rijdt op zeekren dag, Een poort in na een grooten slag. Komt op de markt bij een fontein, Zijn paard drinkt 't water frisch en rein. Maar hoe hij 't beest ook drinken laat, Het wordt van 't water niet verzaad. Waardoor hij eindelijk ommeziet, Hetgeen hem 't vreemdste schouwspel biedt. Zijn paard mist 't gansche achterdeel, Dus helpt het water ook niet veel. 't Kwam daardoor toen hij binnen reed, Dat men juist 't poortluik vallen deed. Hierdoor was 't arme dier gekloofd, En van zijn achterlijf beroofd. Hij komt daarna in 't open veld, En zie, hoe vreemd is 't daar gesteld!  Daar loopt het achterlijf van 't beest, Als waar 't steeds zonder kop geweest...

Dit zijn niet de enige monumenten, al wandelend door het Münchhausen stadje vindt je er nog veel meer.

Het Münchhausenmuseum is gevestigd in de Schulenburg, oorspronkelijk gebouwd als een stenen woontoren met meerdere verdiepingen en trapgevels die typerend zijn voor die tijd, onderging het gebouw minstens drie verbouwingen. Naar alle waarschijnlijkheid was het de vroegere zetel van de stadsbaljuw. Op de bovenverdieping werd bij een wederopbouw in 1871 een vakwerkconstructie opgetrokken voor een leerlooierij. De uitbouw met tal van dakramen en luiken diende als pakhuis en droogvloer voor de huiden. 

Het voormalige Schloss Münchhausen, het herenhuis van de familie von Münchhausen en de geboorteplaats van de baron is sinds 1936 het stadhuis.

Een wandeling buiten de stadsmuren brengt ons naar enkele overblijfselen van de muur, de Wehrturm en het Bastion.

Aan de Grune Schleite staat de "Munchausen Grotto", een paviljoen, die de baron speciaal voor gezellige avonden met zijn vrienden liet bouwen en is vandaag de dag nog steeds te bezoeken is.  Iets verder op de helling bevindt zich de Zomer Rodelbaan met speeltuin en biergarten. 

Via de hoofdstraat wandelen we terug naar de parking. De stadskerk, uit de 15e eeuw werd gebouwd als een driebeukige gotische hallenkerk en is gewijd aan Sint-Nicolaas. In de klokkentoren bevindt zich nog een klok uit 1471 en een doopvont uit 1608.

Voor het avondeten halen we Pizza bij de kiosk aan de camperplaats die we naast de motorhome, in de laatste zonnestralen van de dag, verorberen. 

Bij ons vertrek leveren we de Card terug in en krijgen de borg en zelfs nog een tegoed terug. 

De volgende stopplaats op ons lijstje is eigenlijk Bad Pyrmont maar door een onoplettendheid in het maken van ons reisplan moeten we het bezoek aan deze plaats verschuiven naar één van de volgende dagen. Dit weekend is er een evenement in het kuurpark en we vermoeden dat het zowel op de camperplaats als in de stad een overompeling is van toeschouwers.

Wijziging van bestemming en die voert ons naar Hameln. Een plaats die we al meer bezochten maar het is toch weeral een tijdje geleden. Dus rijden we de camperplaats "Hannes Weserblick" op aan de Ruthenstrasse. Eigenlijk een foutieve benaming want vanop de parking heb je geen blik op de Wezer. 

Zoals de naam van de camperplaats het zegt ligt de stad aan de Wezer in de deelstaat Nedersaksen.  De stad is ontstaan rond een klooster dat gesticht werd, mogelijk al in 851 v.C. maar het was pas in de 12e eeuw dat het een stad werd. Ze is het meest bekend door het middeleeuwse volksverhaal, De Rattenvanger van Hamelen, een sage die vooral bekendheid kreeg door de publicatie van de gebroeders Grimm uit "Duitse Sagen" rond 1845. 

Voor diegene die het verhaal niet kennen hierna de korte versie : 

De rattenvanger is een personage die met een fluit de ratten uit de stad weglokt. De burgemeester stemde ermee in hem 100 gouden Dukaten te betalen voor zijn diensten. Hierop lokte de rattenvanger alle ratten uit de stad weg om ze vervolgens in de Wezer te laten verdrinken. Maar de burgemeester verbrak zijn belofte en weigerde de rattenvanger te betalen. De bonte fluitspeler zwoer wraak te nemen. Hij kwam terug naar de stad en speelde op z’n fluit, dit keer om de kinderen van de stad te verleiden in plaats van de ratten. Zo leidde hij bijna alle kinderen weg waarna ze nooit meer teruggezien werden. Of ze nu stierven of naar een prachtig land werden gebracht, de verhalen zijn hierin nogal verschillend.

Het verhaal wordt iedere zondag tussen half mei en half september, door acteurs gespeeld, door middel van een toneeltje alsook op  woensdagen is er een Rattenmusical op het plein.

Hameln is een historische stad met typische vakwerkhuizen en overblijfsels uit de tijd van de middeleeuwen, de stadsmuur en de stadstorens Haspelmath- en de Pulverturm. Alsook een fussgangerzone en vele charmante steegjes, waarin het dankzij de talrijke leuke cafés, restaurantjes en winkeltjes heerlijk genieten is.

Vanaf het pad langsheen de Wezer en de Rattenfänger Halle bereikt men de fussgangerzone met zijn talrijke winkels. Meer dan 300 bronzen Rattensymbolen wijzen je de weg naar de belangrijkste bezienswaardigheden.

Het middenpunt van de stad is de Pferdemarkt met de St. Nicolaikirche, de op één na oudste kerk van de stad uit de 13e eeuw.  Naast de kerk het "Hochzeitshaus", gebouwd in zandsteen tussen 1610 en 1617, een prachtig voorbeeld van de Wezerrenaissance-architectuur. Op het gebouw is sinds 1964 een klokkenspel, met 37 klokken in de plaats gekomen van de klok die tijdens de 2^de WO werd vernield en laat 3 keer per dag de iconische figuur van de stad, de rattenvanger, tot leven komen.

Vanop de de Pferdemarkt komen we in het 2de gedeelte van de winkelwandelstraat (Osterstrasse). Hier vindt je het standbeeld van de Rattenvanger, de fluitspeler met ratten aan z’n voeten en het Stiftsherrenhaus dat samen met het Leisthaus, het Museum Hameln herbergt op de bovenste verdiepingen. Op de hoek van de Bungelosenstrasse het Rattenfängerhaus. Door deze steeg zouden de kinderen, volgens de sage, de stad verlaten hebben.

Even buiten de stad, in het Hefehof, vindt je ook nog het Automobil- & Druckerei Museum.

Regelmatig komen we hier gidsen tegen, volledig in de rol van de rattenvanger met kostuum en fluit.

We blijven hier nog een extra dag en na een bezoek aan de bakker en een brunch trekken we erop uit met de fiets. Via het pad langsheen de Weser en de Rattenbrucke komen we op de Weserinsel, een eilandje in de Wezer met biergarten, speeltuin en het Werderpark. Vanop de brug, met het beeld van een gouden rat, heb je een mooi zicht op de Staustufe (dam) met kleine waterval.

Terug aan wal komen we aan de ingang van het de 'Stadt Galerie'. Een winkelcentrum van 3 verdiepingen met vele winkels en restaurantjes. De uitgang aan de andere kant bevindt zich op de Pferdemarkt. Vandaag is het hier in het centrum een soort loopkoers. We slenteren nog even langsheen de winkels en zoeken dan een eethuisje op. Het wordt de typische duitse currywurst met pommes en voor de rest een rustige avond en nacht.   

Onze trip gaat verder. Nog vele plaatsen te bezoeken vooraleer we weer familiale verplichtingen hebben en huiswaarts keren. Dacht dat gepensioneerde mensen meer vrije tijd hadden maar het thuisfront heeft ons af en toe ook nog eens nodig.  

En zo belanden we in Detmold, gelegen aan de rand van het Teutoburgerwoud. Partner stad met het belgische Hasselt sinds 1975. Langs het plaatsje loopt een deel van de bekende Hermannshöhen wandelroute die je langs prachtige natuur in de streek leidt. 

We placeren ons op de ingerichte camperplaats "Werrebogen", met ruime plaatsen, aan de Hornsche Straße. Verblijf te betalen aan automaat. Voor stroom en water dient men een apart ticket te nemen aan 5,50 € (borg 5,00 wordt bij inlevering cash terugbetaald). Deze kan men opwaarderen. Bakker op 100 m van de parking.

De binnen stad bereiken we via een paadje langsheen de Werre en komen zo via de Schulerstrasse op het marktplein.       

Een stadsplattegrond uit de middeleeuwen toont een straatkruis, dat binnen een bijna cirkelvormige ring ligt. De twee hoofdstraten,  waarvan de Langestrasse de winkelwandelstraat is, verdelen de stad in vier districten van verschillende grootte. Rond 1305 werd de hele stad beveiligd door grachten, wallen en muren en binnen de stadsmuur liep een smal steegje, dat, net als sommige overblijfselen van de muur, vandaag de dag nog steeds gedeeltelijk bewaard is gebleven. (Bruchmauerstraße, Auguststraße, Adolfstraße en Karlstraße).

Waar de 2 hoofdstraten zich kruisen bevindt zich de Marktplatz met het Rathaus.  In de oude stad zijn ongeveer 350 historische gebouwen, waarvan sommige goed bewaard zijn gebleven. Deze huizen dateren uit drie tijdperken, de late middeleeuwen na de grote stadsbrand van 1547 met burgerlijke vakwerkhuizen, de Biedermeierperiode (1830-1860) met zijn laat-classicistische stijl en de Wilhelminische periode (na 1875) met historische, versierde gevels.

Tevens in het midden van het centrum het “Prinselijke Residentiepaleis”, het belangrijkste historische gebouw in de stad, verscholen in het kasteelpark en omgeven door de slotgracht. Het beslaat ongeveer een kwart van het stadscentrum.De Schlossplatz is omgeven door langgerekte vleugels met hoekpaviljoens, die dienden als koetshuis, stallen en manege. De voormalige manege werd in de jaren 1950 omgebouwd tot gemeentehuis.

Vóór de uitbreiding tot kasteel stond er een boerderij, eigendom van de bisschoppen van Paderborn, die werd geleid door een dorpshoofd te vergelijken met een burgemeester. De verbouwing tot waterburcht heeft waarschijnlijk plaatsgevonden rond 1200. De muren van de huidige kasteeltoren dateren uit deze periode, terwijl delen van de zuid- en westvleugel in de 14e eeuw werden gebouwd. In 1447 werd het kasteel en de stad geplunderd en verwoest door Boheemse huurlingen. Als gevolg hiervan werd de stad uitgebreid met een machtige wal en het kasteel herbouwd tot een sterke vesting. Later volgde er nog kleine wijzigingen en werd het interieur veranderd volgens de barokstijl. De kamers kregen plafonds en muren versierd met stucwerk, schilderijen en wandtapijten. Ondanks enkele reconstructie maatregelen in de 18e en 19e eeuw, is het algehele uiterlijk van het kasteel tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. De voorgevel van het paleis, tegenover het kasteelpark, is asymmetrisch gestructureerd en typisch voor de Weserrenaissance. Met uitzondering van de kamers die privé worden gebruikt door de prinselijke familie, kan het hele kasteel worden bezocht als onderdeel van een rondleiding. 

Op onze wandeltocht ontdekken we meerdere opvallende gebouwen zoals het Landesmuseum, het Landestheater en het Nieuwe Paleis dat oorspronkelijk diende als weduwe residentie van de Lippe-prinsessen. Tegenwoordig is het de zetel van de Hochschule für Musik. 

Natuurlijk mag een slentering door de winkelwandelstraat niet ontbreken maar net als gisteren is de regen weer een spelbreker. We proberen enkele minuten te schuilen maar beseffen dat we hier nog meerdere uren kunnen staan wachten en trotseren de regenbui die pas stopt als we kletsnat op de parking aankomen. De rest van de avond en nacht blijft het droog en is het rustig op de camperplaats. 

In de buurt zijn er nog belangrijke bezienswaardigheden maar die houden we voor een volgende reis :  zoals o.a. het Hermannsdenkmal, een verwijzing naar de Slag bij het Teutoburgerwoud en het verhaal van Hermann (Arminius), die gezien kan worden als een der eerste grondleggers van een verenigd Germaans rijk. De Externsteine, een formatie stenen, die abrupt uit het heuvelachtige landschap oprijzen en ongeveer 120 miljoen jaar geleden ontstaan zijn.

En nu op weg naar gezonde lucht. Toch volgens het voorvoegsel in de naam van onze volgende stop : Bad Salzuflen. Sinds 2013 is het Salzuflen Staatsbad gecertificeerd als Kneipp-kuuroord.  Kenmerkend voor Bad Salzuflen zijn de zoute bronnen (natuurlijke bronnen waarvan het water een zoutgehalte van ten minste 10 g / l heeft) en waaraan de regio de naam " Heilgarten Deutschlands“ dankt. 

We installeren ons op het wohnmobilpark 'Flachsheide' aan de Forsthausweg. Betalen kan je aan een automaat maar in het bedrag zit ook de kuurtaks. De kuurpas, waardoor je gratis het kuurpark in kan, kan je bekomen bij de terreinman tijdens bepaalde uren of in het toeristenbureau in het centrum (1,5 km). Omdat we vandaag nog de kuurpas willen hebben moeten we ons naar het toeristenbureau begeven. Het rare is dat we tijdens deze trip in een gedeelte van het kuurpark lopen en plots voor een gesloten hek staan waar je de kuurpas moet scannen om verder te gaan. Dus terug uit het park en via de Parkstrasse verder naar het centrum. 

De naamgeving 'Salzuflen' is terug te voeren naar de zouthoudende bronnen diep onder de grond. Het gebruik van de zoutoplossing leidde tot de bouw van de eerste zoutfabriek in de Middeleeuwen. Deze zoutwerkplaatsen bevonden zich op een plaats die nog steeds "Salzhof" wordt genoemd. De handel in ‘het witte goud’ bracht grote rijkdom naar de stad. Prachtige herenhuizen en het oude stadhuis, gebouwd in 1545/47, getuigen van deze hoogtijdagen. 

De Dertigjarige Oorlog (1618-1648) maakte een einde aan de bijna 200-jarige hoogtijdagen van de stad. Tijdens talrijke troepenpassages en later tijdens de Zevenjarige Oorlog (1756-1763) werd de stad zwaar beschadigd. In 1762 verwoestte een door blikseminslag veroorzaakte brand grote delen van de stad. 

In 1767 werd het eerste gradierwerk ingericht om de zoutwinning te vergroten en er ontwikkelde zich een plek waar mensen met luchtwegen-aandoeningen zich terugtrokken. Het bestaat uit een houten raamwerk dat gevuld is met bundels kreupelhout. Door zout en water door de stokken te leiden wordt het zoutgehalte verhoogd waardoor het op natuurlijke wijze verdampt. Daarnaast worden mineralen zoals kalk, gips en ijzersteen op de doornen afgezet waardoor het de kwaliteit van het geproduceerde zout verhoogt.  

Pas in 1818 begon de heropleving van Salzuflen tot een kuuroord. Met zijn thermale bronnen en zoutbronnen had het de status van een Lippe-Staats-Spa. Hoewel het bijna 100 jaar eerder was opgericht, kreeg Salzuflen pas op 14 april 1914 het voorvoegsel "Bad". De genezende kracht van het water leidde tot de bouw van nieuwe badhuizen en het boren van andere bronnen. 

Het huidige ankerpunt in de stad is het in juli 2007 geopende impossante Gradierwerk. Eén van de modernste van Europa in zijn soort. Het verschaft inzichten in de bouwwijze en wordt zowel van buiten als van binnen met zout bevloeid. Hier sijpelt dagelijks 600.000 liter water over de machtige wanden. Een brug over één van de zoutwaterwanden brengt je naar de nevelkamer met rustgevende muziek en sterrenhemel waar je heerlijk kan ontspannen in één van de zithoekjes. In een ander gedeelte kom je via een houten trap op het grote uitkijkplatform met uitzicht over het kuurpark en het oude centrum. 

Een wandeling langsheen deze impossante bouwwerken en het aangrenzende, gezellige historische centrum, met vakwerkhuizen, het Alte Rathaus, terrasjes en winkeltjes karakteriseren de geschiedenis van deze zoutstad. 

Donkere wolken komen over de stad en we hebben hier nog niet alles gezien. Onze terugweg wordt bespoedigd en gaat dan ook door het kuurpark. Kuurpasje scannen en we zijn erin. De wolken boven ons worden alsmaar dreigender maar we willen hier toch nog het nodige zien. Het plannetje, dat we kregen in het toeristenbureau, helpt ons om toch de belangrijkste punten te bezichtigen. De Promenade met drinkbron, het zoutwaterstrand en de Leopoldbron, om maar enkele te noemen, vervolgen onze weg. Via het pad langsheen de Kurparksee komen we terug op de camperplaats.  Amper enkele minuten later vallen de eerste druppels.

De druppels veranderen in regen en dit blijft zo tot in de vroege uurtjes. Spijtig want hier was nog veel meer te zien en te doen. 

Onze volgende stopplaats bevindt zich 20 km verder in de Hanzestad Herford.  Ter plaatse mondt een riviertje de Aa uit in de Werre.  Deze riviertjes waren in vroeger jaren ondiep en konden soms te voet overgestoken worden waardoor de stad haar naam dankt aan een voorde (doorwaadbare plaats) over riviertjes op een heirweg. (een strategisch aangelegde verharde langeafstandsweg in het Romeinse Rijk)

Wohnmobilstellplatz (met alle service) gelegen aan de Wiesenweg recht tegenover H2O waterpark. Deze is met slagboom en ticket en te betalen bij het buiten rijden. We hebben de plaats in 2013 ook al eens bezocht maar we zijn hier nu in de buurt en brengen het stadje nog eens een bezoek.

Het historische centrum van de stad bevindt zich binnen de wallen. Het omvatte de voormalige abdijwijk, de oudste wijk Radewig, de oude stad en de nieuwe stad. De wijk Radewig en Oude Stad werden gezamenlijk beheerd door een stadhuis op de Oude Markt, de Nieuwe Stad was onafhankelijk en had een eigen stadhuis. Pas in 1634 fuseerden de drie districten tot één stad. Het toenmalige stadhuis op de oude markt werd in 1878 afgebroken en werd tijdens de 1^e WO het nieuwe neo-barokke stadhuis gebouwd samen met de nieuwe markthal ertegenover, in dezelfde bouwstijl, omdat de Oude Markt niet langer volstond voor de marktkramen. 

Herford was een belangrijk spiritueel en intellectueel centrum in de Middeleeuwen en een van de best versterkte Duitse steden met vijf stadspoorten en 14 torens. Ze maakten deel uit van een 3,5 kilometer lange stadsmuur. Ondanks deze versterking werd ze tijdens de Dertigjarige Oorlog meerdere malen belegerd en in 1638 brandden grote delen van de stad af. Toen de stadsmuur in 1765 niet meer nodig was, werd het materiaal geveild. 

Tot de Reformatie was Herford een belangrijk verzamelpunt voor pelgrims op weg naar Santiago de Compostella. Attracties voor de pelgrims waren St. Pusinna, waarvan de relikwie in de kathedraalkerk werd bewaard en de wonderbaarlijke St. Mary's Church als de plaats van Herford's visioen (In de 10e eeuw zou de oudste verschijning van de Maagd Maria hebben plaatsgevonden. Volgens de legende namen een herder en zijn schapen een pauze op wat nu de Stiftberg is. Hij stak de herdersstaf in de grond. In een droom verscheen Maria aan hem in de vorm van een witte duif die op zijn staf zat. Zij droeg hem op om op deze plek een kerk te laten bouwen. Ondertussen begon de staf van de herder er uit te zien als een lindeboom. Toen de herder wakker werd, rende hij de stad in en vertelde het aan de kanunnikessen en de Mariakerk werd op de plaats van het visioen gebouwd. Een stuk boomstam wordt bewaard in het altaar van de Mariakerk als een vermeend overblijfsel van de lindeboom). 

Tegen het einde van de Middeleeuwen werden meer dan 20 heilige gebouwen en instellingen in Herford vastgelegd. Bronnen spreken van St. Herford, "Sancta Herfordia".  In de 13e eeuw werd de commanderij van de Orde van Sint-Jan gebouwd. Terwijl bijna alle andere kloosters in Herford na de invoering van de Reformatie werden opgeheven en de huizen een andere bestemming kregen, werd de commanderij de kern van de katholieke gemeenschap. 

Sinds mei 2005 heeft Herford een museum voor hedendaagse kunst en design. Jan Hoet stichtte er in opdracht van burgemeester Wollbrink het museum MARTa (M museum, ART voor kunst en de a voor ambiance). Jan Hoet bleef acht jaar aan het museum verbonden en nam in 2008 afscheid met de tentoonstelling Loss of control. 

Dit alles opgezocht te hebben nemen we onze fietsen en rijden langsheen de Werre de Neuer Markt op. We plaatsen ons vervoermiddel aan de St. Johanniskerk en bevinden ons pal in de winkelwandelstraat.

Al wandelend langsheen de winkels komen we aan de 'Linnenbauerplatz" met een monument van de laatste Herford-handwever die zijn linnen zelf naar de groothandel in de stad bracht en het daar verkocht. Alsook een echte speelboot met een waterpark voor de kinderen. Tot de jaren 1960 liep hier de Bowerre, die een molen aandreef en de oude en nieuwe steden scheidde.

Iets verder de "Jahrhundertbrunnen" een fontein met  beweegbare figuren met een verkoopster met karretje, een trompetist en twee kinderen in een carrouselgondel, geschonken ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de waterwerken in Herford. We slenteren verder door de fussgangerzone en komen aan een groot plein met vele terrasjes, de Alter Markt. Op het Ganzenplein blijven we even rusten voor een verfrissing aan de Ganzenfontein. Alhoewel we in de buurt waren hebben we het Rathaus en de Markthalle op de Rathausplatz gemist. Dat ontdekken we later bij het maken van deze blog. Een reden om nog eens terug te komen.

Al genoeg stappen gedaan vandaag keren we terug naar onze fietsen en nemen dezelfde weg terug naar de parking. De camperplaats, die in de nacht goed verlicht is, ligt aan een tamelijke drukke baan maar de nacht is heel rustig.

Nog langs de service voor het nodige te lozen en we kunnen vertrekken. De betaalautomaat is defect en we moeten betalen in het zwembad er recht tegenover. Je hebt dan nog 30 min. tijd om de parking te verlaten. 

Een nieuwe week, een nieuwe plaats : Bielefeld, Stadt in het noordoosten van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen en aan de rand van het Teutoburger Woud. In de oude stad ligt de Alter Markt met huizen die gebouwd zijn in de 16e eeuw op een typische wijze. De Sparrenburg is het bekendste architectonische monument en herkenningspunt van de stad. Volgens de laatste bevindingen werd het rond 1200 gebouwd en heeft het een 37 meter hoge kasteeltoren en ondergrondse gangen die kunnen worden bezocht als onderdeel van een rondleiding.

De camperplaats is gelegen op de Johannisberg aan een mooi aangelegd park, voorzien voor 10 MH waarvan elke plaats is afgebakend met een grasperkje. 

Langs de plaats loopt de bekende Hermannshöhen wandelroute. De unieke ligging van het park maakt het net zo aantrekkelijk als het indrukwekkende uitzicht op het stadslandschap van Bielefeld en Sparrenburg. Tot in de jaren veertig van de vorige eeuw wandelden de inwoners van Bielefeld hier hoog boven de stad in het park omringd door villa's. Na de oorlogsjaren raakte het gebied steeds meer in de vergetelheid en raakte het steeds meer overwoekerd. Sinds 2008 is het park op de Johannisberg, dat in een diepe slaap was gezonken, gerestaureerd onder de campagne "StadtParkLandschaft" en bloeit het op tot nieuwe pracht.

Niets vermoedend van de hoogte van de Johannisberg beginnen we aan het 1,6 km pad dat ons naar de stad leidt. Na ongeveer 500 m dalen zien we pas de eerste tekenen van de torens en de daken en het kronkelende steile pad verder naar beneden. Bij elke stap die we zetten beseffen we 'wat naar beneden gaat, gaat straks terug naar omhoog' maar we houden vol en uiteindelijk komen we beneden. Eerst zoeken we het toeristenkantoor voor een plannetje van deze grote stad. En die vinden we op de Niederwall, nadat we de hele winkelstraat eerst hebben door gewandeld. De statige gebouwen ernaast zijn het oude stadhuis, de officiële residentie van de burgemeester en de stadsschouwburg die structureel een eenheid vormt met het Oude Raadhuis.

Met het plan in de hand zoeken we de Nicolaikirche op, de oudste van de stadskerken. Vier keer per dag speelt een beiaard. De Oude Markt vormt het hart van de oude binnenstad. Aan de noordkant bevindt zich het Theater am Alten Markt. Het  onopvallend gebouw doet nauwelijks vermoeden dat er nog uitgebreide resten van het middeleeuwse stadhuis in zitten dat waarschijnlijk al in de 13e eeuw op deze plek werd gebouwd.

Bielefeld is de nummer 1 winkelstad in de regio met een voetgangerszone van het treinstation tot de Oude Markt tot de Sparrenburg. In de Bahnhofstraße vindt u voornamelijk grote warenhuizen en het winkelcentrum "Loom" en rond de Oude Markt, vele exclusieve speciaalzaken en kleinere boetieks. 

Onze trip terug omhoog naar de camperplaats vergt veel inspanning maar tussendoor enkele foto's nemen van de mooie vergezichten en landschappen zijn een welgekomen reden voor een rustpauze.

Moe en hongerig komen we terug bij de motorhome. Na een rustperiode en het innerlijke gevuld gaan we terug op stap. Deze keer niet naar beneden maar naar het 16 hectare groot "Heimat Olderdissen Tierparkt". Hier leven ongeveer 450 dieren. De toegang is gratis en dagelijks open tot 22 u. Van muizen tot beren. Wat hen echter bindt, is dat ze bijna allemaal "van hier" zijn. Daarom staat het woord 'thuis' nog steeds in de naam van de dierentuin. (ook hondjes zijn welkom) Je kan hier uren rondlopen. 

Onze stappenteller maakte vandaag overuren. Hopelijk morgen een rustigere dag. 

Het plan voor onze volgende stopplaats is Bielefeld maar door een omleiding besluiten we Paderborn nog eens te bezoeken maar de CP aan het Rolandsbad is afgesloten door vernieuwingswerken. Dan maar verder naar Lippstadt (geen plaats op CP) en via verdere verplichte omleidingen zien we het bordje Soest staan. En voila, hier zijn we dan in Soest (voor de zoveelste keer). Op de webcam van de motorparking (aan het City Motel) kan je op voorhand zien of er plaats is. Je staat er rustig, je hoort wel af en toe de treinen maar je hebt er wel alle voorzieningen.

Na ons geinstalleerd te hebben, nemen we de fiets en fietsen we naar de fussgangerzone. Hier is een grote verscheidenheid van gekende en niet gekende winkels. Eindigen doen we met een fritje en een curryworst in de Katzengasse. Niet koken, geen afwas.  Nog een wandeling in het Theodor Heusspark met een groet aan de dikke in het park (beeld) en de rest van de avond rust.

Alhoewel we de stad al dikwijls bezochten blijven de bezienswaardigheden ons bekoren. De oude stad heeft heel wat te bieden op het gebied van monumenten, mooie steegjes en bijzondere stadstuinen. De stadsmuur staat nog voor driekwart overeind, hoewel er nog maar een van de acht poorten bewaard is. Van de 28 bijzondere kerken is de Dom de belangrijkste en geldt als de mooiste van Duitsland. Maar de opvallendste is de Alt St. Thomae Kirche met zijn scheve torenspits. Volgens de legende zou de torenkoepel als het ware buigen voor de aartsbisschoppen van Keulen. In een latere verklaring zou het kantelen van de torenkoepel het gevolg zijn van schade aan het hoofdgestel (ondersteund door houtonderzoek).

In de Tweede Wereldoorlog was Soest meerdere keren het doel van luchtaanvallen. Toch bleef de oude binnenstad grotendeels gespaard.

Het is vandaag zondag en na de lunch trekken we er op uit.  Via de kleine steegjes, met vakwerkhuizen, op zoek naar de gebouwen onder de verschillende torens, langsheen de omwalling rond de stad.  De winkelstraat is verlaten maar de terassen op de Markt zitten goed vol. Na enkele uren, en +- 15.000 stappen, komen we terug aan de motorhomeparking en die staat hier nu goed vol.  

Omdat we op de laatste dag van onze vorige reis, door familiale omstandigheden, direct huiswaarts keerden hadden we niet de kans om het leeggoed van drank (in Duitsland is er statiegeld op flessen en blikjes : 0,25 cent) te droppen in een supermarkt. 

Dus onze eerste stop is dan ook de Lidl in Kleve op een 180 km van onze thuisbasis. Niet veel verder ligt de camperplaats aan het station.  Het is voor ons één van de vaste plaatsen bij vertrek of korte uitstap. 

Als we op de camperplaats komen is het de moeite niet meer om de stad in te trekken.  Het is mooi weer en we profiteren buiten nog even van de laatste zonnestralen van de dag. 's Avonds gaat de TV aan en na de laatste beeldjes is het bedtijd.

Het zonnetje komt er stilletjes aan door en trekken we de stad in en slenteren door de winkelstraat.  De door ons goed gekende winkels worden bezocht en natuurlijk al van alles gekocht. Na een bezoek aan de warme bakker (bij de netto op 200m) is het tijd voor de lunch. 

De rest van de dag vertoeven we gezellig in het zonnetje naast de motorhome. 

We besluiten er nog een dagje Kleve aan te plakken en trekken na de lunch terug naar de gezellige winkelstraat.  Het is hier nog overal 'sales' en dat komt nog goed van pas bij deze nazomer. 

Enkele dagen vrij om de motorhome van stal te halen.  Eigenlijk zijn we met pensioen en zouden we kunnen vertrekken wanneer we willen maar steeds komen er omstandigheden die ons beletten om verscheidene weken rond te touren.  Bijgevolg kleinere en niet te verre uitstappen zodat we geen te grote afstand hebben om huiswaarts te keren. 

Dus wordt er besloten om een korte rondreis te maken in midden Duitsland en mooie plaatsen te bezoeken waar we steeds doorheen reden zonder er te stoppen.