Een nieuwe week, een nieuwe plaats : Bielefeld, Stadt in het noordoosten van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen en aan de rand van het Teutoburger Woud. In de oude stad ligt de Alter Markt met huizen die gebouwd zijn in de 16e eeuw op een typische wijze. De Sparrenburg is het bekendste architectonische monument en herkenningspunt van de stad. Volgens de laatste bevindingen werd het rond 1200 gebouwd en heeft het een 37 meter hoge kasteeltoren en ondergrondse gangen die kunnen worden bezocht als onderdeel van een rondleiding.

De camperplaats is gelegen op de Johannisberg aan een mooi aangelegd park, voorzien voor 10 MH waarvan elke plaats is afgebakend met een grasperkje. 

Langs de plaats loopt de bekende Hermannshöhen wandelroute. De unieke ligging van het park maakt het net zo aantrekkelijk als het indrukwekkende uitzicht op het stadslandschap van Bielefeld en Sparrenburg. Tot in de jaren veertig van de vorige eeuw wandelden de inwoners van Bielefeld hier hoog boven de stad in het park omringd door villa's. Na de oorlogsjaren raakte het gebied steeds meer in de vergetelheid en raakte het steeds meer overwoekerd. Sinds 2008 is het park op de Johannisberg, dat in een diepe slaap was gezonken, gerestaureerd onder de campagne "StadtParkLandschaft" en bloeit het op tot nieuwe pracht.

Niets vermoedend van de hoogte van de Johannisberg beginnen we aan het 1,6 km pad dat ons naar de stad leidt. Na ongeveer 500 m dalen zien we pas de eerste tekenen van de torens en de daken en het kronkelende steile pad verder naar beneden. Bij elke stap die we zetten beseffen we 'wat naar beneden gaat, gaat straks terug naar omhoog' maar we houden vol en uiteindelijk komen we beneden. Eerst zoeken we het toeristenkantoor voor een plannetje van deze grote stad. En die vinden we op de Niederwall, nadat we de hele winkelstraat eerst hebben door gewandeld. De statige gebouwen ernaast zijn het oude stadhuis, de officiële residentie van de burgemeester en de stadsschouwburg die structureel een eenheid vormt met het Oude Raadhuis.

Met het plan in de hand zoeken we de Nicolaikirche op, de oudste van de stadskerken. Vier keer per dag speelt een beiaard. De Oude Markt vormt het hart van de oude binnenstad. Aan de noordkant bevindt zich het Theater am Alten Markt. Het  onopvallend gebouw doet nauwelijks vermoeden dat er nog uitgebreide resten van het middeleeuwse stadhuis in zitten dat waarschijnlijk al in de 13e eeuw op deze plek werd gebouwd.

Bielefeld is de nummer 1 winkelstad in de regio met een voetgangerszone van het treinstation tot de Oude Markt tot de Sparrenburg. In de Bahnhofstraße vindt u voornamelijk grote warenhuizen en het winkelcentrum "Loom" en rond de Oude Markt, vele exclusieve speciaalzaken en kleinere boetieks. 

Onze trip terug omhoog naar de camperplaats vergt veel inspanning maar tussendoor enkele foto's nemen van de mooie vergezichten en landschappen zijn een welgekomen reden voor een rustpauze.

Moe en hongerig komen we terug bij de motorhome. Na een rustperiode en het innerlijke gevuld gaan we terug op stap. Deze keer niet naar beneden maar naar het 16 hectare groot "Heimat Olderdissen Tierparkt". Hier leven ongeveer 450 dieren. De toegang is gratis en dagelijks open tot 22 u. Van muizen tot beren. Wat hen echter bindt, is dat ze bijna allemaal "van hier" zijn. Daarom staat het woord 'thuis' nog steeds in de naam van de dierentuin. (ook hondjes zijn welkom) Je kan hier uren rondlopen. 

Onze stappenteller maakte vandaag overuren. Hopelijk morgen een rustigere dag. 

Onze volgende stopplaats bevindt zich 20 km verder in de Hanzestad Herford.  Ter plaatse mondt een riviertje de Aa uit in de Werre.  Deze riviertjes waren in vroeger jaren ondiep en konden soms te voet overgestoken worden waardoor de stad haar naam dankt aan een voorde (doorwaadbare plaats) over riviertjes op een heirweg. (een strategisch aangelegde verharde langeafstandsweg in het Romeinse Rijk)

Wohnmobilstellplatz (met alle service) gelegen aan de Wiesenweg recht tegenover H2O waterpark. Deze is met slagboom en ticket en te betalen bij het buiten rijden. We hebben de plaats in 2013 ook al eens bezocht maar we zijn hier nu in de buurt en brengen het stadje nog eens een bezoek.

Het historische centrum van de stad bevindt zich binnen de wallen. Het omvatte de voormalige abdijwijk, de oudste wijk Radewig, de oude stad en de nieuwe stad. De wijk Radewig en Oude Stad werden gezamenlijk beheerd door een stadhuis op de Oude Markt, de Nieuwe Stad was onafhankelijk en had een eigen stadhuis. Pas in 1634 fuseerden de drie districten tot één stad. Het toenmalige stadhuis op de oude markt werd in 1878 afgebroken en werd tijdens de 1^e WO het nieuwe neo-barokke stadhuis gebouwd samen met de nieuwe markthal ertegenover, in dezelfde bouwstijl, omdat de Oude Markt niet langer volstond voor de marktkramen. 

Herford was een belangrijk spiritueel en intellectueel centrum in de Middeleeuwen en een van de best versterkte Duitse steden met vijf stadspoorten en 14 torens. Ze maakten deel uit van een 3,5 kilometer lange stadsmuur. Ondanks deze versterking werd ze tijdens de Dertigjarige Oorlog meerdere malen belegerd en in 1638 brandden grote delen van de stad af. Toen de stadsmuur in 1765 niet meer nodig was, werd het materiaal geveild. 

Tot de Reformatie was Herford een belangrijk verzamelpunt voor pelgrims op weg naar Santiago de Compostella. Attracties voor de pelgrims waren St. Pusinna, waarvan de relikwie in de kathedraalkerk werd bewaard en de wonderbaarlijke St. Mary's Church als de plaats van Herford's visioen (In de 10e eeuw zou de oudste verschijning van de Maagd Maria hebben plaatsgevonden. Volgens de legende namen een herder en zijn schapen een pauze op wat nu de Stiftberg is. Hij stak de herdersstaf in de grond. In een droom verscheen Maria aan hem in de vorm van een witte duif die op zijn staf zat. Zij droeg hem op om op deze plek een kerk te laten bouwen. Ondertussen begon de staf van de herder er uit te zien als een lindeboom. Toen de herder wakker werd, rende hij de stad in en vertelde het aan de kanunnikessen en de Mariakerk werd op de plaats van het visioen gebouwd. Een stuk boomstam wordt bewaard in het altaar van de Mariakerk als een vermeend overblijfsel van de lindeboom). 

Tegen het einde van de Middeleeuwen werden meer dan 20 heilige gebouwen en instellingen in Herford vastgelegd. Bronnen spreken van St. Herford, "Sancta Herfordia".  In de 13e eeuw werd de commanderij van de Orde van Sint-Jan gebouwd. Terwijl bijna alle andere kloosters in Herford na de invoering van de Reformatie werden opgeheven en de huizen een andere bestemming kregen, werd de commanderij de kern van de katholieke gemeenschap. 

Sinds mei 2005 heeft Herford een museum voor hedendaagse kunst en design. Jan Hoet stichtte er in opdracht van burgemeester Wollbrink het museum MARTa (M museum, ART voor kunst en de a voor ambiance). Jan Hoet bleef acht jaar aan het museum verbonden en nam in 2008 afscheid met de tentoonstelling Loss of control. 

Dit alles opgezocht te hebben nemen we onze fietsen en rijden langsheen de Werre de Neuer Markt op. We plaatsen ons vervoermiddel aan de St. Johanniskerk en bevinden ons pal in de winkelwandelstraat.

Al wandelend langsheen de winkels komen we aan de 'Linnenbauerplatz" met een monument van de laatste Herford-handwever die zijn linnen zelf naar de groothandel in de stad bracht en het daar verkocht. Alsook een echte speelboot met een waterpark voor de kinderen. Tot de jaren 1960 liep hier de Bowerre, die een molen aandreef en de oude en nieuwe steden scheidde.

Iets verder de "Jahrhundertbrunnen" een fontein met  beweegbare figuren met een verkoopster met karretje, een trompetist en twee kinderen in een carrouselgondel, geschonken ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de waterwerken in Herford. We slenteren verder door de fussgangerzone en komen aan een groot plein met vele terrasjes, de Alter Markt. Op het Ganzenplein blijven we even rusten voor een verfrissing aan de Ganzenfontein. Alhoewel we in de buurt waren hebben we het Rathaus en de Markthalle op de Rathausplatz gemist. Dat ontdekken we later bij het maken van deze blog. Een reden om nog eens terug te komen.

Al genoeg stappen gedaan vandaag keren we terug naar onze fietsen en nemen dezelfde weg terug naar de parking. De camperplaats, die in de nacht goed verlicht is, ligt aan een tamelijke drukke baan maar de nacht is heel rustig.

Nog langs de service voor het nodige te lozen en we kunnen vertrekken. De betaalautomaat is defect en we moeten betalen in het zwembad er recht tegenover. Je hebt dan nog 30 min. tijd om de parking te verlaten. 

En nu op weg naar gezonde lucht. Toch volgens het voorvoegsel in de naam van onze volgende stop : Bad Salzuflen. Sinds 2013 is het Salzuflen Staatsbad gecertificeerd als Kneipp-kuuroord.  Kenmerkend voor Bad Salzuflen zijn de zoute bronnen (natuurlijke bronnen waarvan het water een zoutgehalte van ten minste 10 g / l heeft) en waaraan de regio de naam " Heilgarten Deutschlands“ dankt. 

We installeren ons op het wohnmobilpark 'Flachsheide' aan de Forsthausweg. Betalen kan je aan een automaat maar in het bedrag zit ook de kuurtaks. De kuurpas, waardoor je gratis het kuurpark in kan, kan je bekomen bij de terreinman tijdens bepaalde uren of in het toeristenbureau in het centrum (1,5 km). Omdat we vandaag nog de kuurpas willen hebben moeten we ons naar het toeristenbureau begeven. Het rare is dat we tijdens deze trip in een gedeelte van het kuurpark lopen en plots voor een gesloten hek staan waar je de kuurpas moet scannen om verder te gaan. Dus terug uit het park en via de Parkstrasse verder naar het centrum. 

De naamgeving 'Salzuflen' is terug te voeren naar de zouthoudende bronnen diep onder de grond. Het gebruik van de zoutoplossing leidde tot de bouw van de eerste zoutfabriek in de Middeleeuwen. Deze zoutwerkplaatsen bevonden zich op een plaats die nog steeds "Salzhof" wordt genoemd. De handel in ‘het witte goud’ bracht grote rijkdom naar de stad. Prachtige herenhuizen en het oude stadhuis, gebouwd in 1545/47, getuigen van deze hoogtijdagen. 

De Dertigjarige Oorlog (1618-1648) maakte een einde aan de bijna 200-jarige hoogtijdagen van de stad. Tijdens talrijke troepenpassages en later tijdens de Zevenjarige Oorlog (1756-1763) werd de stad zwaar beschadigd. In 1762 verwoestte een door blikseminslag veroorzaakte brand grote delen van de stad. 

In 1767 werd het eerste gradierwerk ingericht om de zoutwinning te vergroten en er ontwikkelde zich een plek waar mensen met luchtwegen-aandoeningen zich terugtrokken. Het bestaat uit een houten raamwerk dat gevuld is met bundels kreupelhout. Door zout en water door de stokken te leiden wordt het zoutgehalte verhoogd waardoor het op natuurlijke wijze verdampt. Daarnaast worden mineralen zoals kalk, gips en ijzersteen op de doornen afgezet waardoor het de kwaliteit van het geproduceerde zout verhoogt.  

Pas in 1818 begon de heropleving van Salzuflen tot een kuuroord. Met zijn thermale bronnen en zoutbronnen had het de status van een Lippe-Staats-Spa. Hoewel het bijna 100 jaar eerder was opgericht, kreeg Salzuflen pas op 14 april 1914 het voorvoegsel "Bad". De genezende kracht van het water leidde tot de bouw van nieuwe badhuizen en het boren van andere bronnen. 

Het huidige ankerpunt in de stad is het in juli 2007 geopende impossante Gradierwerk. Eén van de modernste van Europa in zijn soort. Het verschaft inzichten in de bouwwijze en wordt zowel van buiten als van binnen met zout bevloeid. Hier sijpelt dagelijks 600.000 liter water over de machtige wanden. Een brug over één van de zoutwaterwanden brengt je naar de nevelkamer met rustgevende muziek en sterrenhemel waar je heerlijk kan ontspannen in één van de zithoekjes. In een ander gedeelte kom je via een houten trap op het grote uitkijkplatform met uitzicht over het kuurpark en het oude centrum. 

Een wandeling langsheen deze impossante bouwwerken en het aangrenzende, gezellige historische centrum, met vakwerkhuizen, het Alte Rathaus, terrasjes en winkeltjes karakteriseren de geschiedenis van deze zoutstad. 

Donkere wolken komen over de stad en we hebben hier nog niet alles gezien. Onze terugweg wordt bespoedigd en gaat dan ook door het kuurpark. Kuurpasje scannen en we zijn erin. De wolken boven ons worden alsmaar dreigender maar we willen hier toch nog het nodige zien. Het plannetje, dat we kregen in het toeristenbureau, helpt ons om toch de belangrijkste punten te bezichtigen. De Promenade met drinkbron, het zoutwaterstrand en de Leopoldbron, om maar enkele te noemen, vervolgen onze weg. Via het pad langsheen de Kurparksee komen we terug op de camperplaats.  Amper enkele minuten later vallen de eerste druppels.

De druppels veranderen in regen en dit blijft zo tot in de vroege uurtjes. Spijtig want hier was nog veel meer te zien en te doen. 

Onze trip gaat verder. Nog vele plaatsen te bezoeken vooraleer we weer familiale verplichtingen hebben en huiswaarts keren. Dacht dat gepensioneerde mensen meer vrije tijd hadden maar het thuisfront heeft ons af en toe ook nog eens nodig.  

En zo belanden we in Detmold, gelegen aan de rand van het Teutoburgerwoud. Partner stad met het belgische Hasselt sinds 1975. Langs het plaatsje loopt een deel van de bekende Hermannshöhen wandelroute die je langs prachtige natuur in de streek leidt. 

We placeren ons op de ingerichte camperplaats "Werrebogen", met ruime plaatsen, aan de Hornsche Straße. Verblijf te betalen aan automaat. Voor stroom en water dient men een apart ticket te nemen aan 5,50 € (borg 5,00 wordt bij inlevering cash terugbetaald). Deze kan men opwaarderen. Bakker op 100 m van de parking.

De binnen stad bereiken we via een paadje langsheen de Werre en komen zo via de Schulerstrasse op het marktplein.       

Een stadsplattegrond uit de middeleeuwen toont een straatkruis, dat binnen een bijna cirkelvormige ring ligt. De twee hoofdstraten,  waarvan de Langestrasse de winkelwandelstraat is, verdelen de stad in vier districten van verschillende grootte. Rond 1305 werd de hele stad beveiligd door grachten, wallen en muren en binnen de stadsmuur liep een smal steegje, dat, net als sommige overblijfselen van de muur, vandaag de dag nog steeds gedeeltelijk bewaard is gebleven. (Bruchmauerstraße, Auguststraße, Adolfstraße en Karlstraße).

Waar de 2 hoofdstraten zich kruisen bevindt zich de Marktplatz met het Rathaus.  In de oude stad zijn ongeveer 350 historische gebouwen, waarvan sommige goed bewaard zijn gebleven. Deze huizen dateren uit drie tijdperken, de late middeleeuwen na de grote stadsbrand van 1547 met burgerlijke vakwerkhuizen, de Biedermeierperiode (1830-1860) met zijn laat-classicistische stijl en de Wilhelminische periode (na 1875) met historische, versierde gevels.

Tevens in het midden van het centrum het “Prinselijke Residentiepaleis”, het belangrijkste historische gebouw in de stad, verscholen in het kasteelpark en omgeven door de slotgracht. Het beslaat ongeveer een kwart van het stadscentrum.De Schlossplatz is omgeven door langgerekte vleugels met hoekpaviljoens, die dienden als koetshuis, stallen en manege. De voormalige manege werd in de jaren 1950 omgebouwd tot gemeentehuis.

Vóór de uitbreiding tot kasteel stond er een boerderij, eigendom van de bisschoppen van Paderborn, die werd geleid door een dorpshoofd te vergelijken met een burgemeester. De verbouwing tot waterburcht heeft waarschijnlijk plaatsgevonden rond 1200. De muren van de huidige kasteeltoren dateren uit deze periode, terwijl delen van de zuid- en westvleugel in de 14e eeuw werden gebouwd. In 1447 werd het kasteel en de stad geplunderd en verwoest door Boheemse huurlingen. Als gevolg hiervan werd de stad uitgebreid met een machtige wal en het kasteel herbouwd tot een sterke vesting. Later volgde er nog kleine wijzigingen en werd het interieur veranderd volgens de barokstijl. De kamers kregen plafonds en muren versierd met stucwerk, schilderijen en wandtapijten. Ondanks enkele reconstructie maatregelen in de 18e en 19e eeuw, is het algehele uiterlijk van het kasteel tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. De voorgevel van het paleis, tegenover het kasteelpark, is asymmetrisch gestructureerd en typisch voor de Weserrenaissance. Met uitzondering van de kamers die privé worden gebruikt door de prinselijke familie, kan het hele kasteel worden bezocht als onderdeel van een rondleiding. 

Op onze wandeltocht ontdekken we meerdere opvallende gebouwen zoals het Landesmuseum, het Landestheater en het Nieuwe Paleis dat oorspronkelijk diende als weduwe residentie van de Lippe-prinsessen. Tegenwoordig is het de zetel van de Hochschule für Musik. 

Natuurlijk mag een slentering door de winkelwandelstraat niet ontbreken maar net als gisteren is de regen weer een spelbreker. We proberen enkele minuten te schuilen maar beseffen dat we hier nog meerdere uren kunnen staan wachten en trotseren de regenbui die pas stopt als we kletsnat op de parking aankomen. De rest van de avond en nacht blijft het droog en is het rustig op de camperplaats. 

In de buurt zijn er nog belangrijke bezienswaardigheden maar die houden we voor een volgende reis :  zoals o.a. het Hermannsdenkmal, een verwijzing naar de Slag bij het Teutoburgerwoud en het verhaal van Hermann (Arminius), die gezien kan worden als een der eerste grondleggers van een verenigd Germaans rijk. De Externsteine, een formatie stenen, die abrupt uit het heuvelachtige landschap oprijzen en ongeveer 120 miljoen jaar geleden ontstaan zijn.

De volgende stopplaats op ons lijstje is eigenlijk Bad Pyrmont maar door een onoplettendheid in het maken van ons reisplan moeten we het bezoek aan deze plaats verschuiven naar één van de volgende dagen. Dit weekend is er een evenement in het kuurpark en we vermoeden dat het zowel op de camperplaats als in de stad een overompeling is van toeschouwers.

Wijziging van bestemming en die voert ons naar Hameln. Een plaats die we al meer bezochten maar het is toch weeral een tijdje geleden. Dus rijden we de camperplaats "Hannes Weserblick" op aan de Ruthenstrasse. Eigenlijk een foutieve benaming want vanop de parking heb je geen blik op de Wezer. 

Zoals de naam van de camperplaats het zegt ligt de stad aan de Wezer in de deelstaat Nedersaksen.  De stad is ontstaan rond een klooster dat gesticht werd, mogelijk al in 851 v.C. maar het was pas in de 12e eeuw dat het een stad werd. Ze is het meest bekend door het middeleeuwse volksverhaal, De Rattenvanger van Hamelen, een sage die vooral bekendheid kreeg door de publicatie van de gebroeders Grimm uit "Duitse Sagen" rond 1845. 

Voor diegene die het verhaal niet kennen hierna de korte versie : 

De rattenvanger is een personage die met een fluit de ratten uit de stad weglokt. De burgemeester stemde ermee in hem 100 gouden Dukaten te betalen voor zijn diensten. Hierop lokte de rattenvanger alle ratten uit de stad weg om ze vervolgens in de Wezer te laten verdrinken. Maar de burgemeester verbrak zijn belofte en weigerde de rattenvanger te betalen. De bonte fluitspeler zwoer wraak te nemen. Hij kwam terug naar de stad en speelde op z’n fluit, dit keer om de kinderen van de stad te verleiden in plaats van de ratten. Zo leidde hij bijna alle kinderen weg waarna ze nooit meer teruggezien werden. Of ze nu stierven of naar een prachtig land werden gebracht, de verhalen zijn hierin nogal verschillend.

Het verhaal wordt iedere zondag tussen half mei en half september, door acteurs gespeeld, door middel van een toneeltje alsook op  woensdagen is er een Rattenmusical op het plein.

Hameln is een historische stad met typische vakwerkhuizen en overblijfsels uit de tijd van de middeleeuwen, de stadsmuur en de stadstorens Haspelmath- en de Pulverturm. Alsook een fussgangerzone en vele charmante steegjes, waarin het dankzij de talrijke leuke cafés, restaurantjes en winkeltjes heerlijk genieten is.

Vanaf het pad langsheen de Wezer en de Rattenfänger Halle bereikt men de fussgangerzone met zijn talrijke winkels. Meer dan 300 bronzen Rattensymbolen wijzen je de weg naar de belangrijkste bezienswaardigheden.

Het middenpunt van de stad is de Pferdemarkt met de St. Nicolaikirche, de op één na oudste kerk van de stad uit de 13e eeuw.  Naast de kerk het "Hochzeitshaus", gebouwd in zandsteen tussen 1610 en 1617, een prachtig voorbeeld van de Wezerrenaissance-architectuur. Op het gebouw is sinds 1964 een klokkenspel, met 37 klokken in de plaats gekomen van de klok die tijdens de 2^de WO werd vernield en laat 3 keer per dag de iconische figuur van de stad, de rattenvanger, tot leven komen.

Vanop de de Pferdemarkt komen we in het 2de gedeelte van de winkelwandelstraat (Osterstrasse). Hier vindt je het standbeeld van de Rattenvanger, de fluitspeler met ratten aan z’n voeten en het Stiftsherrenhaus dat samen met het Leisthaus, het Museum Hameln herbergt op de bovenste verdiepingen. Op de hoek van de Bungelosenstrasse het Rattenfängerhaus. Door deze steeg zouden de kinderen, volgens de sage, de stad verlaten hebben.

Even buiten de stad, in het Hefehof, vindt je ook nog het Automobil- & Druckerei Museum.

Regelmatig komen we hier gidsen tegen, volledig in de rol van de rattenvanger met kostuum en fluit.

We blijven hier nog een extra dag en na een bezoek aan de bakker en een brunch trekken we erop uit met de fiets. Via het pad langsheen de Weser en de Rattenbrucke komen we op de Weserinsel, een eilandje in de Wezer met biergarten, speeltuin en het Werderpark. Vanop de brug, met het beeld van een gouden rat, heb je een mooi zicht op de Staustufe (dam) met kleine waterval.

Terug aan wal komen we aan de ingang van het de 'Stadt Galerie'. Een winkelcentrum van 3 verdiepingen met vele winkels en restaurantjes. De uitgang aan de andere kant bevindt zich op de Pferdemarkt. Vandaag is het hier in het centrum een soort loopkoers. We slenteren nog even langsheen de winkels en zoeken dan een eethuisje op. Het wordt de typische duitse currywurst met pommes en voor de rest een rustige avond en nacht.   

Een nieuwe dag, een nieuwe plaats. We blijven nog steeds in de buurt van de Wezer en rijden het stadje Bodenwerder in. Dit historische plaatsje heeft een rijke geschiedenis en verschillende bezienswaardigheden. Bodenwerder werd gesticht op een eiland in de Wezer en werd gebouwd als een  nederzetting. De Wezer is altijd een belangrijk onderdeel geweest van het leven van de inwoners van Bodenwerder voor het vervoer van handelsgoederen en de exploitatie van scheepswerven. Tot 1948 bleef het eilandkarakter behouden. Daarna werd de arm van de Wezer, die de stad scheidde van de linkeroever van de Wezer, gedempt. Zo is de structuur van de middeleeuwse nederzetting tot op de dag van vandaag herkenbaar bewaard gebleven.

De plaats is voornamelijk bekend als de geboorteplaats van Baron von Münchhausen en draagt daarom sinds 25 oktober 2013 het officiële achtervoegsel "Münchhausenstadt". 

De camperplaats bevindt zich midden in het stadje, Am Mühlentor. Het is nog vroeg en de slagboom is nog naar beneden maar de terreinbeheerder is al volop bezig in zijn Bistro Pizzeria. Hier dien je aan te melden en te betalen. Voor stroom, water en douche koop je een aparte card (borg 5,00 €) die reeds gewaardeerd is op nog eens 5,00 €. De borg en de niet gebruikte gelden worden bij vertrek terugbetaald. We zoeken ons een plaatske op de grote camperplaats en gaan daarna op zoek naar een bakker.  Het is zondag dus de supermarkt achter de hoek is niet open maar een bakker die open is vinden we aan de andere kant van het stadje. Via de mooi aangelegde promenade langsheen de Wezer komen we terug op de parking. 

Jaren geleden zijn we hier ook al eens geweest. Het was wel een dag in de week en het stadje was toen veel levendiger. Geen probleem voor ons na de drukke steden van de laatste dagen. Het zonnetje schijnt en het is warm, stoeltjes buiten en genieten. Om 15 u speelt er hier, met figuranten, het verhaal van de Baron Von Münchhausen op de trappen van het Rathaus. Dus nog even tijd om te douchen in de verzorgde douchecabinen. Daar heb je toch meer plaats dan in de motorhome.  

Iets voor 15 u stappen we naar het stadhuis en daar zijn we niet alleen. Het blijft toch nog steeds volk trekken. Alhoewel we de duitse taal tamelijk machtig zijn is het tafereel (in het dialect) moeilijk verstaanbaar.  

Deze duitse baron, Karl Friedrich Hieronymus von Münchhausen, (1720 – 1797), officier in Russische dienst, die zich in 1750 op zijn landgoed in Bodenwerder terugtrok wordt ook wel de leugenbaron genoemd vanwege zijn sterke ongeloofbare en absurde verhalen die hij vertelde over de avonturen die hij meegemaakte en die als volksverhalen in de mondelinge en schriftelijke overlevering, (al of niet verder opgeblazen) voortleven. Wat minder bekend is, is dat de legendarische "Baron of Lies" geen literaire uitvinding is, maar een historische figuur.  Eenzaam, verbitterd en gebrandmerkt met de beledigende titel van "baron van de leugens", stierf Munchausen op 22 februari 1797. Hij ligt begraven in de kloosterkerk van St. Marien Kemnade in Bodenwerder.

Zijn verhalen worden in verschillende bronzen beelden voorgesteld doorheen het stadje. 

Een fontein in het midden van het stadje beeldt 3 verhalen uit : - De baron zittende op een kanonkogel : hij wilde weten hoe het fort, dat ze belegerden, eruit zag. Hij stond naast een van de kanonnen en wachtte op de volgende kogel, sprong er op en vloog op de kanonskogel in de richting van het fort.  - De eendengroep : hij liet zich naar huis vliegen met een groep aangelijnde eenden.  -- - Het paard aan de kerktoren : op weg naar Rusland in het diepst van de winter, toen alles bedekt was met sneeuw, deed Munchausen een dutje. Hij bond het paard vast aan de top van een boom. De volgende dag werd hij midden op het kerkplein wakker en hing zijn paard aan de kerktoren. Het bijzondere van het fonteinencomplex is dat de bewegende figuren van de afgebeelde Munchausen-verhalen op elk moment door de bezoeker kunnen worden veranderd

Iets verder aan het stadhuis staat het beeld van de baron op een halve paard en de andere helft vinden we terug op de Promenade aan de Wezer. 

Het verhaal : 

Münchhausen rijdt op zeekren dag, Een poort in na een grooten slag. Komt op de markt bij een fontein, Zijn paard drinkt 't water frisch en rein. Maar hoe hij 't beest ook drinken laat, Het wordt van 't water niet verzaad. Waardoor hij eindelijk ommeziet, Hetgeen hem 't vreemdste schouwspel biedt. Zijn paard mist 't gansche achterdeel, Dus helpt het water ook niet veel. 't Kwam daardoor toen hij binnen reed, Dat men juist 't poortluik vallen deed. Hierdoor was 't arme dier gekloofd, En van zijn achterlijf beroofd. Hij komt daarna in 't open veld, En zie, hoe vreemd is 't daar gesteld!  Daar loopt het achterlijf van 't beest, Als waar 't steeds zonder kop geweest...

Dit zijn niet de enige monumenten, al wandelend door het Münchhausen stadje vindt je er nog veel meer.

Het Münchhausenmuseum is gevestigd in de Schulenburg, oorspronkelijk gebouwd als een stenen woontoren met meerdere verdiepingen en trapgevels die typerend zijn voor die tijd, onderging het gebouw minstens drie verbouwingen. Naar alle waarschijnlijkheid was het de vroegere zetel van de stadsbaljuw. Op de bovenverdieping werd bij een wederopbouw in 1871 een vakwerkconstructie opgetrokken voor een leerlooierij. De uitbouw met tal van dakramen en luiken diende als pakhuis en droogvloer voor de huiden. 

Het voormalige Schloss Münchhausen, het herenhuis van de familie von Münchhausen en de geboorteplaats van de baron is sinds 1936 het stadhuis.

Een wandeling buiten de stadsmuren brengt ons naar enkele overblijfselen van de muur, de Wehrturm en het Bastion.

Aan de Grune Schleite staat de "Munchausen Grotto", een paviljoen, die de baron speciaal voor gezellige avonden met zijn vrienden liet bouwen en is vandaag de dag nog steeds te bezoeken is.  Iets verder op de helling bevindt zich de Zomer Rodelbaan met speeltuin en biergarten. 

Via de hoofdstraat wandelen we terug naar de parking. De stadskerk, uit de 15e eeuw werd gebouwd als een driebeukige gotische hallenkerk en is gewijd aan Sint-Nicolaas. In de klokkentoren bevindt zich nog een klok uit 1471 en een doopvont uit 1608.

Voor het avondeten halen we Pizza bij de kiosk aan de camperplaats die we naast de motorhome, in de laatste zonnestralen van de dag, verorberen. 

Bij ons vertrek leveren we de Card terug in en krijgen de borg en zelfs nog een tegoed terug.