In gesprek 17 juni 12001 eerder geschreven naar aanleiding van .....

Bij de algemene vergadering van Burgemeesters en wethouders in Kerkrade  de VNG, Opperde Deetman dat opvang van asielzoekers een morele plicht is. Als ze blijven waar ze thuishoren is alles oké.

Weet je wat een morele plicht is. Ziekenhuizen openhouden, wachtlijsten oplossen, medisch personeel goed opleiden en beter honoreren. Want dat is een groep die het in eigen land zwaar te verduren heeft.

Ouderen mensen die met geweld tasjes worden afgenomen en vrouwen die aangerand worden. Veiligheid  garanderen voor alle mensen. Zekerheid op straat, meer politie.

Mensen die werkeloos zijn alle soorten werken laten doen en geen mensen uit het buitenland halen.

Niets gedogen dat niet mag (dat is een morele plicht van de overheid! Doen ze toch gedogen dan is dit een zware belediging voor de autoriteit en voor de bevolking.

Ze zijn in staat om een ziekenhuis dat hier hard nodig is af te breken en  in het buitenland  op te zetten. Van ons geld zonder onze machtiging.

Alleen voor goede sier te maken van ons geld, met voorbedacht als zij daar op bezoek komen dat de lopers gespreid worden.

Dit is niet alleen a moreel maar ook een wanprestatie.

De Nederlandse overheid moet zich niet beter voordoen als dat ze is, de geschiedenis vertelt andere verhalen over dat klein stukje apenland.

                         (c) H.V.Diaspora

Touch my hand

see my eyes, they carry your reflection,

watch my lips and hear the words Im telling you

give your trust to me and look into my heart and show me

show me what you're doing

so sit on top of the world and tell me how you're feeling

what you feel is what i feel for you

take my hand

Dido

Carmen (46) heeft haar eigen verhaal. Zij trouwde en raakte zwanger. Haar man sloeg haar tijdens haar zwangerschap. Zij dacht dat het iets tijdelijks was. Het hoort erbij: Je hebt ruzie, de man wordt boos en dan slaat hij. Zij durfde er nooit over te praten omdat haar man dreigde hun kind uit het raam te gooien.

Pas toen de blauwe plekken op haar gezicht te zien werden en haar schoonzus het merkte heeft zij er een einde aan kunnen maken. Toch heeft het allemaal wel vier jaar geduurd. Ook de zus van haar man vond het walgelijk gedrag. Zij heeft het aan de rest van de familie kenbaar gemaakt.

Carmen zelf sprak er nooit over, want zij wilde haar ouders geen verdriet doen. En ook steeds wanneer zij besloten had weg te gaan volgden gesprekken met de wederzijdse families en berustte zij weer erin. Nooit heeft zij aangifte gedaan. Nu vindt zij het onnodig dat mensen het zolang volhouden.

bron darshan