Argelooszwijgen

%%%FOTO1%%%

BROEDER FRANCISCUS.

Door het vertrek van moeder overste werd het werk herverdeeld en moeder overste moest tijdelijk worden vervangen. Omdat zuster Fernanda de oudste was verwachtte iedereen dat zij het roer in handen zou nemen maar de deken dacht daar anders over. Zuster Marlies had de meeste studies gevolgd en werd daarom aangesteld. Toevallig of niet maar zuster Fernanda kreeg vanaf die dag reuma in haar vingers en kon geen orgel meer spelen. Opnieuw zat men zonder organiste. Sommige zusters hadden hun bedenkingen maar daar werd nooit over gesproken.

     Tien dagen lang bleef moeder overste weg en toen ze terugkwam riep ze alle zusters bijeen in de kapel. Met tranen in de ogen sprak ze de zusters toe: ‘ Dank zij de inzet van jullie allen. Heb ik dit gouden kruisje van onze zeer eerwaarde Paus gekregen. Dit is geen eigendom van mij maar van jullie allemaal en van het klooster. Dit kruisje blijft voortaan binnen de muren van dit klooster.’ Het kleinood werd doorgegeven en één voor één bekeken de zusters het juweeltje.

Zuster Celine zat in het kantoortje bij moeder overste. De reportster interviewde haar. Met een zakdoek depte ze af en toe haar lopende neus. Moeder overste vertelde: ‘Indrukwekkend, al dat goud, pracht en praal. Vooral die statigheid en alles zo sereen. Ik voelde mij zo klein tussen al die grote geleerden.’ Hier wachtte ze even. ‘Over geleerden gesproken’ merkte ze plots op en haar stem versnelde:

‘Dat is pas echt nieuws: vergeet ‘DAT’ niet te noteren: tijdens mijn heenreis heb ik kennis gemaakt met een broeder van Sint Amadeus abdij. Gewoonlijk heeft een broeder geen hoge studies gevolgd, maar deze had een universiteitsdiploma op zak. Hij was namelijk advocaat.’

Zuster Celine fronste haar voorhoofd. Ze had toen nog niet het flauwste vermoeden hoe belangrijk het verhaal voor haar zou zijn. ‘Uit welke abdij zei je?’ Vroeg ze terwijl ze schijnbaar geïnteresseerd een notitie nam.

‘Sint Amadeus! Op het vliegtuig reeds maakte ik kennis met broeder Franciscus.’ Toen begon moeder overste haar verhaal: ‘Hij vertelde me dat hij voor advocaat gestudeerd had. Toen ik hem vroeg waarom hij dan als werkbroeder in het klooster was gegaan. Antwoordde hij: - Al heel jong werd ik wees en werd opgenomen door een pater. We verbleven met enkele andere studenten in zijn huis. Regelmatig kwamen andere studenten op muziekles bij de pater. Zo kwamen er ook jonge meisjes op de les.

Ik werd verliefd op één van hen. Een jong meisje met een kristalheldere stem. Soms speelde zij op het orgel. Zij was een goede leerling, de beste. Nooit heb ik geweten dat zij ook verliefd was op mij. Ik kreeg de kans niet om het haar te vragen, want op zekere dag riep de pater me bij hem. Wij hadden een kort maar dringend gesprek. ‘Mijn verliefdheid‘ mocht nooit beantwoord worden en ik moest Vera, want zo heette het meisje, vergeten. Ik moest zo ver mogelijk van haar vandaan. Naar Amerika. De taxi naar het vliegveld zou komen en diezelfde dag moest ik vertrekken. De pater had zelfs voor mijn verdere studies gezorgd. Ik kon logeren in een abdij vlak bij een universiteit. Een week later ontving een brief van de pater. In de laatste en enige brief die ik van hem kreeg heeft hij mij alles uitgelegd. Het was voor mij een grote schok, ik kon Vera, dat ik inmiddels het orgelmeisje was gaan noemen, niet vergeten. Ik droomde dagelijks nog van haar. Na mijn studies was er maar één oplossing voor mij. Ik trok in het klooster en wilde enkel nog maar werken om te vergeten. Het valt nog steeds zwaar voor mij. Hoe dikwijls heb ik me al niet afgevraagd wat er van haar is geworden. –‘

Zuster Celine keek met verstomming naar moeder overste. ‘Wat een verhaal.’ Zei ze en wat een gelijkenis met het verhaal van zuster Marlies, dacht ze. Om haar niet te verraden veranderde ze snel van onderwerp. ‘Zou ik nog enkele dagen vrijaf kunnen krijgen. Mijn baas moet nog wat administratieve zaken regelen met mij, en thuis moet ik ook dringend wat gaan doen. Rekeningen betalen, kuisen en stof afdoen, afspraken regelen enz.’ Ze wist dat ze loog, maar zij moest het verhaal van deze broeder dringend gaan uitspitten.

‘Volgens de normen kan ik dit niet toestaan, maar zelfs zonder mijn toestemming zou je toch gaan. Dus je krijgt mijn toelating. Drie dagen krijg je. De derde dag om 19 uur moet je wel terug in het klooster zijn.’

‘Beloofd,’ zei zuster Celine terwijl ze opstond en met een glimlach buitenging.

De morgen daarop reed zuster Celine recht naar de deken om een begeleidingsbrief. Ze wenste broeder Franciscus zelf te gaan interviewen. De deken keek haar argwanend aan, maar toen ze hem vertelde dat dit verband hield met het eerbetoon in Rome dat broeder Franciscus samen met moeder overste gekregen hadden, kreeg ze toch de nodige papieren.

Zuster Celine ging langs haar eigen huis, trok een deftige jurk aan en werd weer Ria Peeters. Gespannen reed ze naar de Sint Amadeus abdij op zoek naar broeder Franciscus.

De abdij lag midden in de bossen, witte muren, rust en stilte dat waren de hoofdthema's van de abdij. Toch werd hier hard gewerkt. De broeders verzorgden zelf al de zenuwpatiënten, deden de was, bereidden de maaltijden, bakten zelf hun brood, herstelden de kledij, kortom alles werd hier door de kloosterlingen zelf gedaan.

Bij de portier vroeg Ria naar vader abt.

‘Wat is de reden van uw onderhoud, heb jij een afspraak?’ De vragen vielen als een automaat uit zijn mond. De reportster liet hem de verzegelde briefomslag van de deken zien en werd naar vader abt gebracht. Er was geen kantoor. Alles werd daar in de grote vergaderzaal besproken. De zaal was al even wit als de brede lange gangen. In het midden van de zaal stond één grote ronde tafel met acht zware eiken stoelen er rond. Tegen de wand stonden twee prachtige boekenkasten met een fortuin aan oude dikke boeken. Op een klein secretaire in de hoek lag pen en blocnote.

Vader abt stond met zijn gezicht naar de boekenkast. Ria bemerkte dat hij geen pijl haar meer had. Deze kaalheid kwam veeleer verrassend voor haar over daar zij een krulhoofd met een klein kroontje erin verwacht had.

De abt stak het boek dat hij vasthield weer terug in de kast. Langzaam draaide hij zich om en kwam vriendelijk met uitgestoken hand naar Ria toe. ‘Wat kan ik voor jou doen mevrouw?’ Vroeg hij.

Ria gaf de brief die ze van de deken meegekregen had. Hij las de brief. Verwonderd keek hij naar de vrouw tegenover hem: ‘Wat brengt een journaliste naar zo een afgelegen abdij? Over wie of wat wil jij schrijven?’

‘Het betreft niet uw abdij maar wel een van uw broeders. Namelijk broeder Franciscus. Hij heeft hogere studies gevolgd en is ondanks zijn diploma's toch werkbroeder geworden. Onlangs werd hij gevierd en kreeg hij van het Vaticaan een certificaat. Ik zou hem graag willen interviewen, over zijn verleden heden en toekomst. Er zijn niet veel mensen die zulke zware beslissing durven nemen.’

Vader abt wreef over zijn kin: ‘Ach ja, broeder Franciscus, hij doet zijn naam eer aan. Steeds beleefd, vriendelijk, nederig en zeer hard werkend. Voeg daarbij nog een groot verstand en zeer handig, dan heb je hem. Hij doet zijn naam alle eer aan. Ik zal hem laten roepen, hij moest maar eens een uurtje rust nemen dat verdient hij wel.’ Met grote passen verliet vader abt de zaal. Een felle zonnestraal kliefde door het raam en verlichtte een grote schaal gevuld met appelen. Nu pas viel Ria het op hoe mooi de vorm en kleur van de appelen wel waren.

Vader abt kwam terug binnen, een broeder in zware bruine pij volgde hem. De abt had niet overdreven, maar hij had er niet bij verteld dat deze man ook nog groot en knap was. Geen wonder dat een meisje van zestien hierop verliefd wordt.

‘Er is een klein probleem’ meldde de abt: ‘binnen een kwartier hebben we een vergadering in deze kamer. Je kunt eventueel morgen terugkomen, ofwel moet je genoegen nemen met een interview in de refter, die is op dit uur toch verlaten.’

‘Voor mij is de refter wel goed’ antwoordde Ria vlug want ze was niet van plan hier de nacht door te brengen als enige vrouw met al die knappe broeders. ‘Ik ben gewend om in heel verschillende omstandigheden te werken.’ Voegde ze er snel aan toe.

‘Goed, mag ik je dan broeder Franciscus voorstellen, hij zal je begeleiden naar de refter. Broeder, laat je haar onze beste kazen proeven met een goed glaasje wijn of anders biedt je haar tenminste een kop koffie aan.’

‘Het is mij een waar genoegen om deze dame onze kazen te laten proeven, maar ik weet niet wat ik haar moet en mag vertellen.’

‘God zal je leiden, je bent verstandig en je hebt gestudeerd, beslis zelf maar wat je haar wil vertellen. Blijf echter bij de waarheid, want de leugen heeft al te veel kwaad gedaan op aarde.’

‘Dank je voor het vertrouwen.’ Antwoordde broeder Franciscus.

‘Van mij ook bedankt Vader abt voor uw bereidwillige medewerking.’ Zei Ria en ze volgde de broeder naar de refter.