Dit is een populair bolgewas uit Mexico en welbekend bij liefhebbers van exotische bloemen. Ze zijn verwant aan onze inheemse lissen. De bloemen openen in de ochtend en sluiten wanneer het begint te schemeren. Elke dag worden er andere bloemen geopend.
De plant heeft brede bladeren met een gevouwen structuur. De stengel kan 35 tot 60 centimeter hoog worden. De plant heeft grote bloemen die ongeveer 10 tot 15 centimeter zijn in diameter, bestaande uit de drie bloembladeren en een holle kern. Ze zijn er in allerlei kleuren.
De bollen zijn niet echt winterhard maar op een droge en beschutte plek kan je het toch wagen ze in de grond te laten zitten.
Op het eerste zicht lijkt dit beestje op een microversie van een olifant met slurf. Het blijkt een snuitkever te zijn. Welke juist is moeilijk te zeggen want er komen wereldwijd ruim 60.000 (!) verschillende soorten voor. Gelieve dus enig begrip te willen opbrengen voor het feit dat ik deze niet op naam kan brengen (als het beest al een Nederlandse naam zou hebben). Bekendste vertegenwoordiger uit deze familie in onze contreien is de Taxuskever.
Langpootmuggen (die overigens niet steken) zijn insecten met lange fragiele poten. In tegenstelling met de "gewone" steekmuggen legt de langpootmug haar eieren in vochtige bodems. De larven worden emelten genoemd en leven van de wortelhals en jonge blaadjes. Ze richten op die manier soms schade aan landbouwgewassen of grassen. Daar tegenover staat dat emelten belangrijk voedsel zijn voor weidevogels zoals de Grutto. De volwassen muggen zijn dan weer voedsel voor insecteneters zoals vleermuizen die hier ook nog steeds elke avond hun rondjes draaien boven de vijver.
Ondanks de lichte nachtvorst aan de grond dinsdagochtend staan de Gazania's, die oorspronkelijk uit Z-Afrika afkomstig zijn, nog steeds uitbundig te bloeien. Ze staan wel redelijk goed beschut tussen siergrassen en blad van de Kniphofia's en dat heeft ongetwijfeld geholpen.
Dit beestje ziet er op het eerste zicht uit als de bekende aardhommel. Dat is het echter niet. Nochtans is alles goed geïmiteerd. Alleen aan de lengte van de voelsprieten kan je zien dat er iets niet klopt. Bij de hommelbijvlieg, want zo noemt deze snoodaard, zijn de voelsprieten maar hele kleine uitsteeksels. Bij de echte hommels zijn ze veel langer. Steken kan dit beestje ook niet. Ze vertrouwen erop dat iedereen hen met rust laat omdat ze lijken op iets dat wel kan steken.
Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden maar in juli waren er elke dag tientallen azuurwaterjuffers boven en rond de tuinvijver aan het rondtoeren. Tot groot jolijt van de mussen trouwens, die toen enkele weken overschakelden van vegetariër naar vleeseter. We zullen nog een maand of 9 moeten wachten tot we deze juffers terugzien.
Dit is een oude bekende onder de herfstasters. Een langbloeiende, goed meeldauwresistente aster die al jaren terug te vinden is in onze tuinen. Karl Foerster (1874-1970) kweekte en veredelde allerlei tuinplanten die later naar hem genoemd werden. Hij bleef zijn hele leven trouw aan zijn principe dat tuinplanten nog iets van de natuurlijke schoonheid van wilde planten moesten behouden. Een plant moest ook nog mooi blijven na een zomerse regenbui ! Deze aster is daar een mooi voorbeeld van. Ook na de zondvloed van gisteren staat deze nog mooi recht !
Aster dumosus ''Anneke'' wordt soms ook nog aster novi belgii ''Anneke'' genoemd. Het is een lage en compacte herfstaster die rijkelijk bloeit van augustus tot oktober met paarse margrietachtige bloemen. Zoals de meeste asters houdt ook deze van een zonnige standplaats en een vruchtbare, goed doorlaatbare, ietwat vochtige grond. Dat laatste kan je bekomen door ze van een laag houtsnippers te voorzien die de bodem beschermen tegen uitdroging. Ze zijn goed winterhard en lokken tal van vlinders, bijen en hommels.
Of deze Salvia hybride "Amistad" er volgend jaar terug zal bij zijn is altijd een beetje gokken. Salvia's zijn niet echt volledig winterhard, ook deze helaas niet. Tot -10°C zou het goed moeten gaan maar veel hangt ook van de vochtigheid en de duur van de vorstperiode af. Alleszins hebben we voor enkele euro's een hele zomer kunnen genieten van deze zeer fraaie bloemetjes. Voor vlinders zijn ze niet zo aantrekkelijk maar de hommels maken er geen probleem van om er volledig in te kruipen en zich "vol te tanken". De bloemen hebben een prachtige donkerblauwe tot violetpurperen kleur.
Deze Helianthus is een doorlevende zonnebloem. In de wintermaanden vriest de hele plant bovengronds af maar loopt in het voorjaar telkens terug uit. In september komen de knalgele bloemen kijken vanop 1.5 tot 2m hoge stengels. Heel mooi tussen siergrassen of in de prairieborder. De bloei gaat door tot de eerste vorst er een einde aan maakt.
Je zou het ze niet direct aangeven maar de zuringrandwants is een goede vlieger die 'vanuit stand' kan vliegen en niet eerst ergens op hoeft te klimmen. Als verdedigingsmiddel wordt een bruine vloeistof afgescheiden die erg stinkt en moeilijk is te verwijderen.
Als je ze ziet is het meestal ergens in het zonnetje want door de opwarming worden ze sneller.
Door de extreme hitte en droogte in juli en begin augustus hebben vele planten zich te pletter gebloeid en was het kleurenfeestje veel sneller dan normaal voorbij. En telkens verrast de natuur ons terug door zijn veerkracht. Neem nu de kokardebloem die na enkele malse regenbuien en wat hulp van de gieter terug in bloei is gekomen. Hopelijk blijft oktober gespaard van vroege nachtvorsten dan kunnen we misschien tot Allerheiligen van dit kleurenfeestje genieten. Bij mij staan ze in de prairieborder te schitteren vlak naast enkele lage purperen Chrysantjes. Wie daar niet vrolijk van wordt heeft dringend medische bijstand nodig !!!
Waarom noemen ze een groenkleurige libel toch een blauwe glazenmaker. Ik heb er geen flauw idee van wie zoiets bedacht heeft ! Deze was bijna gevangen door de hond die er een speeltje in zag. Uiteindelijk is het beestje kunnen bevrijd worden van een spinnenweb en is terug de wijde wereld ingevlogen.
Als je je zou afvragen waar al die macro foto's vandaan komen. Wel, ze zijn allemaal, van de eerste tot de laatste, in eigen tuin ontstaan.
De foto's van bijtjes, hommels en vlinders hoofdzakelijk in de prairieborder die nu op zijn mooist is. Dit hoekje van de tuin blijft kleurrijk tot de eerste vorst, ergens in november, er een einde aan maakt. Maar dan nog heeft de border een functie, namelijk overwinteringsplaatsen voor allerlei beestjes.
Er wordt pas gesnoeid en opgeruimd in het voorjaar. De uitgebloeide bloemhoofdjes van Rudbeckia en Echinacea zijn ook mooi als ze wit berijpt staan te flonkeren in de ochtendzon. Enkel als de hoge siergrassen volledig zouden platvallen na een winterstorm wordt er ingegrepen.
Deze knapperd ziet er best gevaarlijk uit met zijn zwart-oranje knots achteraan. Het is een parasitaire graafwesp. In het voorjaar wordt een rups met gif uit de angel verlamd en naar een holletje gesleept. Daar worden dan de eitjes op afgezet. De jonge larfjes eten hun gastheer van binnenuit op. Smakelijk !
Het boomblauwtje is een klein redelijk hyperactief dagvlindertje. In tegenstelling met het Icarusblauwtje vouwt deze zijn vleugels steeds dicht in rust, waardoor je enkel de onderzijde van de vleugeltjes te zien krijgt. Hier geen oranje vlekjes, enkel een patroon van zwarte puntjes.
Vroeger één van de meest voorkomende insecten in onze tuinen en velden, tegenwoordig moet je al eens goed kijken om ze te vinden. We staan er (nog) niet bij stil maar als het met de honingbijen slecht afloopt ziet de toekomst er voor ons mensen ook niet zo goed uit. Reden extra om de bijtjes te vertroetelen met nectarrijke planten die uiteraard niet gespoten mogen zijn.
Heidelibellen zijn meestal goed herkenbaar, op één uitzondering na. Het is meestal aartsmoeilijk om de bruinrode en de steenrode heidelibel uit mekaar te houden. De steenrode heeft (meestal) een snor en de bruinrode (meestal) niet maar dan moet je nog een goede foto hebben om het beestje van dichbij te bekijken. En stilzitten is er niet echt bij. Meestal zijn het ADHD beestjes maar soms heb je geluk. Zoals deze die ik gespot had in de tuin. Meneer (daar zijn we zeker van) bleef rustig zitten wachten tot ik terugkwam met de camera en bleef zelfs nog even pauseren. Het verdict : een bruinrode heidelibel (99% zeker).
Nu het zonnetje terug schijnt komen de vlinders ook terug. Het peleton bestaat nog steeds grotendeels uit koolwitjes maar af en toe zie je ook eens iets anders. Zoals in dit geval een bont zandoogje. Dit exemplaar heeft zo te zien al heel wat meegemaakt !
Dit beestje is lid van de graafwespenfamilie. Ze jagen op vliegen die ze door hun steek verlammen om ze dan weg te sleuren en ergens rustig op te peuzelen. Ze zouden mensen ook kunnen steken maar wij houden er niks aan over (tenzij een rood bultje). Ze nestelen onder de grond en je kan ze tegenkomen van juni tot oktober.
Sommige mensen hebben toch veel fantasie. Hoe kan je anders zo'n namen bedenken, en ze ook nog verkocht krijgen? Enfin, onze citroen dinges is lid van de grote familie van de zweefvliegen. In België zijn er zo een paar honderd verschillende soorten bekend. De meesten verschijnen in de nazomer en de vroege herfst en er zitten best mooie beestjes bij. Een voordeel is dat ze niet steken, niet irritant zoemen en niet in je bierglas of zondags gebak terecht komen. Een heel keurige familie dus !
Op het eerste zicht zou je kunnen denken dat dit één of andere wesp is en dat is ook juist de bedoeling. Sterk lijken op iets dat steekt of giftig is heeft zo zijn voordelen ! Maar deze zweefvlieg is dus totaal ongevaarlijk.
De gewone kameleonspin behoort tot de familie van de krabspinnen. Dat zijn "afwachtende jagers" die geen web weven, maar vaak urenlang roerloos zitten te wachten tot een prooi dicht genoeg genaderd is, om dan toe te slaan en direct hun gif te injecteren. Krabspinnen maken bij het bijten kleine gaatjes in de prooi. Daardoor zuigen ze het insect leeg zodat er na de maaltijd enkel nog een leeg omhulsel overblijft.
Klinkt allemaal heel eng, en dat is het ook voor de slachtoffers, maar wij mensen hoeven geen schrik te hebben. Deze spinnetjes zijn maar enkele mm groot en hun beet geraakt niet door onze huid !
Speciaal is ook dat ze van kleur kunnen wisselen tussen wit of geel (ze doen er wel een dag of twee over, het gaat dus niet zo snel als bij een echte kameleon).
Dit schattig mooie hommeltje zat zich gisteren tegoed te doen aan de Sedum. Dankzij zijn rode "kontje" is deze weidehommel niet moeilijk op naam te brengen. Het zijn heel rustige beestjes en makkelijk te fotograferen. Veel makkelijker dan bvb. een hoornaar die constant als een "zenuwpees" van "hot naar her" schiet. Op de foto een vrouwtje, herkenbaar aan de tweede gele streep halverwege hun lijfje. Mannetjes hebben die niet.
De houtpantserjuffers zijn goed gelukt dit jaar. Elke dag zie ik er meerdere rondvliegen. Eén van hun leuke eigenschappen is dat ze meestal mooi rustig blijven zitten om ze op de foto te zetten.
Deze kleine is ondertussen al flink gegroeid en begint een beetje groen te worden op z'n kop. Zijn afwijkend bolletjeskostuum is een blijvertje. Misschien de nieuwe lentecollectie 2019 in Kikkerland !
Wat een naam ! Wie bedenkt nu zo iets ? Dat gehakkeld nog tot daar toe. Op het eerste zicht zit het beestje er nogal uitgerafeld uit. maar dan zie je dat dit perfect symmetrisch is en dus zo bedoeld door moeder natuur. Dat zal wel iets te maken hebben met minder opvallen in de natuur. Wij zien zo'n beestje van ver maar insekten zien niet als wij, zij kunnen bepaalde kleuren niet zien en dan wordt het een heel ander verhaal. Kijk maar eens op de 2 foto's ! Het werkt dus wel degelijk !
Hier een vrouwtje van de blauwe glazenmaker. Ze hadden het net zo goed de groene of de bruine glazenmaker kunnen noemen wat mij betreft ! Een bruine glazenmaker is er al, dus dat houdt nog steek om iets anders te verzinnen. What's in a name !
Foto weerom met voorkeuze diafragma F18 i.vm. scherptediepte, 1/1250sec en ISO 5000 met 150mm macrolens.
Met tientallen zijn ze op de sedums aan te treffen. De bloemetjes zijn nog maar net aan het openen en het is al drummen om de beste plekjes.
De akkerhommels hebben concurrentie van bijtjes, aardhommels en zweefvliegjes. Het is ook oppassen voor de hoornaars want die weten ook dat hier veel volk zit waar ze kunnen op jagen.
Bloedrood zien ze eruit, zelfs de poten en de ogen zijn rood ! Een niet zo algemeen voorkomend juffertje dat zo af en toe toch eens verschijnt.
Bij de minste beweging die ze waarnemen gaan ze er vandoor. Als je er eentje ziet moet je snel zijn om een foto te kunnen maken. Sommige juffers blijven minuten lang stilzitten en dan heb je de tijd om alles mooi in beeld te brengen. Niet bij deze dus ! Klik en hopen dat de foto scherp en licht genoeg is.
Deze foto is genomen op diafragma voorkeuze F18, sluitertijd 1/1250sec en ISO6400. Nadeel is dat de foto een klein beetje korrelig wordt maar dat het ganse diertje er overal scherp opstaat. Misschien hadden we hier beter geflitst maar daar was geen tijd meer voor.
Voor de specialisten : deze foto werd genomen met een Nikkon d7100 met de 150mm macrolens van Sigma.
