Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
zodat je een beetje rust aan jezelf en anderen kan geven ...
Vergeet niet te Leven
Zoveel veranderd in de loop der jaren Dit is iets wat me constant bezighoudt In de nieuwe snelle dingen onervaren Maar ook niet zo dat het me benauwt
Mijn angst is vaak de snelheid waarin we nu leven We rennen en we draven en lopen ons zelf voorbij En dat we ook steeds minder om de medemens geven Door gebrek aan tijd nemen we daar niet voor vrij
Voor een spontane afspraak,eerst de agenda raadplegen Dan heeft het woordje spontaan al geen waarde meer Als je voor een kop koffie eerst moet wikken en wegen Zeg je al uit je zelf,ach dat doen we nog wel een keer
Ik laat iedereen in zijn waarde,maar wat zijn we druk Laten we in ieder geval niet vergeten om te leven En ondanks onze drukke banen genieten van het geluk Zodat je een beetje rust aan je zelf en anderen kunt geven
Al die kleine dingen, moet je ook waarderen... Wat er ook gebeurt, van alles kan je leren... Het gaat niet om de luxe, vakanties of om geld, maar, wat je doet, om wie je geeft is t enige dat telt... Wanneer je zo kunt leven met anderen bent begaan dan heb je ook begrepen Het doel van je bestaan...
Elke dag zou ik willen oppoetsen zodat hij glimmend voor mij ligt, dan draag ik hem zorgvuldig tot het weer avond wordt want mooi opgepoetste dagen zijn er te weinig in deze wereld.
De nacht verlicht mijn leven want door maan en sterren kijk ik verder door het leven. Dan zie ik opeens een punt waar de wegen van mijn leven zich kruisen en niet verder gaan.
Het licht van de morgenzon laat mij zien dat er meer wegen zijn die door mijn leven lopen. Je moet alleen open staan voor je dromen in het leven dan droom je zo een eind weg...
bedaard klimt uit de horizon een goudgekleurde morgenzon en werpt haar eerste stralen om alles dat de donk're nacht in grijze tinten heeft gebracht weer kleurig op te halen
de nevel die het veld bedekt wordt als het ware uitgerekt gaat langzaam aan verdwijnen tot slechts de resten in het gras op bladeren van het struikgewas als parels gaan verdwijnen
in tal van kleuren laat het bos de schoonheid van de bomen los en onderaan de stammen valt af en toe een straaltje licht en brengt de charme in gezicht van paddestoel en zwammen
een vogel zingt haar schoonste klank als ware het een woord van dank voor al het schoons geschapen en al wat leeft op onze aard des nachts weer krachten heeft gespaard ontwaakt nu uit het slapen
waar tot voor kort nog duister was verschijnen kleuren in het gras waar duizend bloemen bloeien en in de lucht, ook op de grond vliegt alles vol van leven rond dat de natuur doet boeien
gestaag glijdt langs het firmament zij die de aarde elk moment haar warme licht doet geven insecten, vissen, mens en dier bomen, struiken, gras en wier steeds kans biedt om te leven
als elke schaduw korter wordt de dag tot even is verkort verliest de aarde haar kleuren de bloem plooit kalm haar kelkje dicht om in het laatste avondlicht nog merkbaar zacht te geuren
alsof de zon de nacht begroet hult zij zich kalm in rode gloed om langzaam weg te zakken waardoor de nacht de kans weer heeft om wat door licht vol kleuren leeft weer terug in grijze tinten te verpakken...
Tranen die je vandaag zal huilen zullen er morgen niet meer zijn Tranen die er vandaag nog vloeien kunnen echter nooit de laatste zijn...
Een lach die je morgen weer kan tonen zal je opnieuw wat blijdschap geven Een lach die er morgen dan verschijnt kan echter nooit zijn voor heel je leven...
Altijd zal er iets of iemand jou zowel verdriet als vreugde geven Altijd een lach ofwel een traan voor je hele verdere leven...
De boom is als de mens er is maar een deel zichtbaar. De wortels zie je niet het onbewuste is onzichtbaar.
De aarde is het huis van de natuur het lichaam houdt je op temperatuur. beiden bieden bescherming, zodat jij kan leven. Wees er zuinig op want het is je te leen gegeven.
Onze wortels liggen in het verleden En zorgden voor je levenskracht in het heden.
Een weg gaat altijd ergens naar toe zelfs een doodlopende straat, De lengte wordt pas van belang als je gekozen hebt, welke weg je gaat.
De richting van een mensenleven ligt niet alleen aan hoe je loopt of rijdt, Maar ook aan wat je onderweg anderen hebt gegeven aan liefde, vreugde en menselijkheid.
Het leven is als 'n wilde rozenstruik, met veel stekels en doornen, maar als je die struik goed gebruikt zal hij overal bovenuit blijven toornen.
Aan die struik zijn wij de mooie bloemen , we staan alleen nog in de knop, Maar met liefde en goede verzorging raakt onze soort hopelijk nooit op......
Er wordt je steeds wat aangereikt.. Ook al denk je ik heb niks bereikt.. Steeds zul je iets vinden.. Dat je aan het leven zal binden.. Kijk maar goed om je heen.. Dan voel je je niet meer alleen.. Er is altijd wel iemand die van je houdt.. En dan heb je het niet meer zo koud.. Neem het aangebodene aan.. En laat het niet meer gaan..
Balancerend op de koord van het leven Zoekend naar het juiste stabiele evenwicht Met een rechte rug en het hoofd opgeheven Je blik vastberaden op het einddoel gericht
Balancerend op de koord van het leven Zal het echt niet altijd over rozen gaan Standvastig en in balans zul je overleven Zodat je stevig op dit koord kan blijven staan...
Veel dingen in je leven moet je leren De moeilijke dingen ga je bestuderen Maar gelukkig hoef je niet overal bij na te denken En kan je gemakkelijk iemand een glimlach schenken...
In het leven valt veel te genieten Soms als je dat even niet zo ziet Bedenk dan als je je dat zit af te vragen Er zijn goede en slechte dagen Achter elke wolk schijnt een heldere lucht Na elke regenbui komt weer de zon Zo heeft elke dag weer een morgen Soms met en soms zonder zorgen Ook al kunnen sommige dingen in het leven je hard raken Je moet er toch zelf iets van maken Zelfs met een zucht of een lach Want het leven zelf is al zo kort dag...
