Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Voel nog even de warmte van de zon... net als in april toen de lente begon. Het is allemaal weer snel voorbij, als ik kon kiezen werd de volgende maand mei. We zijn weer op weg naar donkere natte dagen, verplicht een trui en een jas te gaan dragen. Maar het heeft ook wel wat, onze jaargetijden, altijd warm weer kan mij ook niet verblijden. Dus we gaan niet treuren... maar genieten van de herfstkleuren.
heeft geen enkele kruising die je de juiste richting wijst ...
Wegen zijn makkelijk te volgen, bij elke kruising staat wel een bord. Je blijft de juiste richting volgen, tot dat het eindpunt zichtbaar wordt.
Daar tegenover staat de levensweg, hier staat bij geen enkele kruising de juiste richting. Val je, dan heb je gewoon even pech, je ziet geen eindpunt door de slechte verlichting.
De gewone weg zou daardoor te makkelijk zijn, de borden bepalen welke weg je in moet gaan. De levensweg kost wat meer moeite en pijn, waardoor je soms wankel op eigen benen komt te staan.
Een eindpunt heeft deze weg niet, zolang je leeft. Zorg ervoor dat jij de juiste richting ziet, waardoor jij je leven bewust beleeft.
Er zijn wel eens van die dagen Dat het even niet meer gaat Even genoeg gehad van alles Het gevoel dat je er alleen voor staat Juist op zo'n dag moet je denken Aan de mooie dingen die er zijn Aan bloemen, bossen, duinen En na regen komt weer zonneschijn Juist op zo'n dag moet je denken Aan de mooie dingen in het leven Aan je vrienden en de mensen Die jou liefde geven Juist op zo'n dag moet je niet vergeten Dat er zoveel mooie dingen bestaan En als je hier dan goed aan denkt Zal het vast iets beter gaan...
Ieder mens komt in z'n leven Voor moeilijke beslissingen te staan Wat gisteren was is nu verleden Vandaag kun je dus verdergaan
Wat is geweest zit diep van binnen Wat nog gaat komen de grote vraag Maar blijf niet hangen in het verleden Weet dat je leeft, dat is vandaag
Ben je gelukkig? Houdt dat nooit tegen Weet: voor je het beseft is het voorbij Maar laat het geluk je nooit ontglippen Dat geldt voor jou maar ook voor mij
Een uitgestoken hand is een hand die niet slaat, zo heb ik altijd geleerd maar soms in je leven gaat dat wel eens verkeerd Als je dat overkomt raakt dat je hart, dan doet dat best zeer Maar gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer Dus de volgende hand pak ik direct weer aan en ik vertrouw dat echte Vriendschap wél kan blijven bestaan...
s Morgens nog voorzichtig, langzaam klimmend langs de horizon, dieren, planten en mensen wekkend, met tedere warmte en diffuus morgenlicht. Tegen de middag brutaal schijnend op alles en iedereen. Soms zo onbarmhartig, dat men weg kruipt, vlucht of stil zwijgend de hitte accepteert. Tegen de avond weer afnemend in intensiteit om tenslotte te verdwijnen in de zee met een purperen gloed als allerlaatste groet.
het is een gevoel dat je altijd bij zal blijven ....
ware vriendschap is moeilijk te omschrijven ware vriendschap is een uniek gevoel een gevoel dat je je hele leven bij zal blijven ware vriendschap belandt niet in een modderpoel
ware vriendschap kan niet zomaar verzanden ook niet bij ruzie of een misverstand ware vriendschap zal daar nimmer op stranden bij ware vriendschap houdt vergiffenis de overhand
ware vriendschap zit diep van binnen koester het als een ruwe diamant ware vriendschap kan je niet slijpen of ontginnen ware vriendschap is zuiverder als zilverzand
ware vriendschap is puur en wederzijds ware vriendschap is niet gebonden aan een grens ware vriendschap overleeft de tand des tijds bij ware vriendschap ben je een rijk mens...
zodat je een beetje rust aan jezelf en anderen kan geven ...
Vergeet niet te Leven
Zoveel veranderd in de loop der jaren Dit is iets wat me constant bezighoudt In de nieuwe snelle dingen onervaren Maar ook niet zo dat het me benauwt
Mijn angst is vaak de snelheid waarin we nu leven We rennen en we draven en lopen ons zelf voorbij En dat we ook steeds minder om de medemens geven Door gebrek aan tijd nemen we daar niet voor vrij
Voor een spontane afspraak,eerst de agenda raadplegen Dan heeft het woordje spontaan al geen waarde meer Als je voor een kop koffie eerst moet wikken en wegen Zeg je al uit je zelf,ach dat doen we nog wel een keer
Ik laat iedereen in zijn waarde,maar wat zijn we druk Laten we in ieder geval niet vergeten om te leven En ondanks onze drukke banen genieten van het geluk Zodat je een beetje rust aan je zelf en anderen kunt geven
Al die kleine dingen, moet je ook waarderen... Wat er ook gebeurt, van alles kan je leren... Het gaat niet om de luxe, vakanties of om geld, maar, wat je doet, om wie je geeft is t enige dat telt... Wanneer je zo kunt leven met anderen bent begaan dan heb je ook begrepen Het doel van je bestaan...
Elke dag zou ik willen oppoetsen zodat hij glimmend voor mij ligt, dan draag ik hem zorgvuldig tot het weer avond wordt want mooi opgepoetste dagen zijn er te weinig in deze wereld.
De nacht verlicht mijn leven want door maan en sterren kijk ik verder door het leven. Dan zie ik opeens een punt waar de wegen van mijn leven zich kruisen en niet verder gaan.
Het licht van de morgenzon laat mij zien dat er meer wegen zijn die door mijn leven lopen. Je moet alleen open staan voor je dromen in het leven dan droom je zo een eind weg...
bedaard klimt uit de horizon een goudgekleurde morgenzon en werpt haar eerste stralen om alles dat de donk're nacht in grijze tinten heeft gebracht weer kleurig op te halen
de nevel die het veld bedekt wordt als het ware uitgerekt gaat langzaam aan verdwijnen tot slechts de resten in het gras op bladeren van het struikgewas als parels gaan verdwijnen
in tal van kleuren laat het bos de schoonheid van de bomen los en onderaan de stammen valt af en toe een straaltje licht en brengt de charme in gezicht van paddestoel en zwammen
een vogel zingt haar schoonste klank als ware het een woord van dank voor al het schoons geschapen en al wat leeft op onze aard des nachts weer krachten heeft gespaard ontwaakt nu uit het slapen
waar tot voor kort nog duister was verschijnen kleuren in het gras waar duizend bloemen bloeien en in de lucht, ook op de grond vliegt alles vol van leven rond dat de natuur doet boeien
gestaag glijdt langs het firmament zij die de aarde elk moment haar warme licht doet geven insecten, vissen, mens en dier bomen, struiken, gras en wier steeds kans biedt om te leven
als elke schaduw korter wordt de dag tot even is verkort verliest de aarde haar kleuren de bloem plooit kalm haar kelkje dicht om in het laatste avondlicht nog merkbaar zacht te geuren
alsof de zon de nacht begroet hult zij zich kalm in rode gloed om langzaam weg te zakken waardoor de nacht de kans weer heeft om wat door licht vol kleuren leeft weer terug in grijze tinten te verpakken...
