Neem een kwart van een piepschuimbol diameter 25 cm.
Snij Banaanbladeren in vierkantjes van ongeveer 7 op 7 cm.
Prik de vierkantjes in schubvorm vast met naaldjes in het
piepschuim langs de buiten- en binnenzijde .
Werk mooi de zijkanten mee af in de gekozen richting.

In het midden van de binnenzijde laten we plaats open om
een oasisprikker te lijmen.
Eén-vierde deel van een oasisblok ( goed doordringt me water )
brengt u aan op de prikker.
Het oasis licht shuin afsnijden volgens de vorm van het piepschuim.

Vervolgens brengen we langs dezijkanten van het oasis , takjes aan
van de Ligustrum Japonicum " Jack Frost " die u laat rusten over
de de bolboord.

Ligustrum japonicum 'Jack Frost'

zon		zon / schaduw
hoogte		10.0 m
breedte		8.0  m
water		gemiddeld
groeipercentage		gemiddeld
bodem		goed gedraineerde bodem
bloem		romige witte bloemen
zaaizaad		platte zwarte steenvrucht
loofkleur		crème / groen

De bloemblaadjes zijn zalmroze aan de basis en gaan
geleidelijk over in een sfeervol oranje tot roze zweem.
De bloemen hebben een houdbaarheid van ongeveer
twee weken en dienen uitstekend om in te drogen.

Vervolgens vult u de kale plekjes verder op met
Ligustrum japonicum 'Jack Frost' 

09-05-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

20-04-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

We gebruiken een teakhouten, vochtbestendige kom.
We bevestigen een halve oasisblok  in het midden van
de kom met een oasisprikker.
In het midden van de oasis bevestigen we een gedroogd bananenblad in een halve cirkelvorm.

Bananenblad kan ook heel goed gebruikt worden als
vervanging van aluminiumfolie.
Het oogt niet alleen leuk maar geeft ook nog een anijsachtig smaakje aan je gerechten. Denk dan bv aan de barbecue;
stukje vis (bv. zalm) wat kruiden, stukje boter, van dit pakketjes maken in bananenblad en vast zetten met sateprikkers.

http://www.degezondeapotheker.nl/vensterpags/vebananeblad.htm


We brengen vijf rozen aan van groot naar klein te
beginnen met de grootste in het midden van het
bananenblad.
Vervolgens brengen we de volgende vijf rozen
aan van klein naar groot langs de achterzijde van 
het bananenblad.

Aan de zijkant van het oasis steken we een
blad van de schoenmakersplant ( Bergenia 'Glockenturm' ).
We laten het blad over de komrand hangen en pinnen de
 vooraan het blad vast met een rode kersje en sierbladje.

Vervolgens werken we het geheel af met olijfwilgbladeren
die we schubsgewijs in het oasis aanbrengen en laten rusten
op de komrand

Bergenia met als Nederlandse naam schoenlappersplant
 is een geslacht van tien soorten overblijvende kruidachtige
 planten in de Steenbreekfamilie (Saxifragaceae).

Bergenia is nauw verwant aan Mukdenia en Oresitrophe;
andere nauw verwante geslachten zijn Astilboides en
 Rodgersia.

De soorten zijn inheems in centraal Azië, van Afghanistan
tot China.
De planten hebben een spiraalvormig geplaatst bladrozet
met bladen van 6-35 cm lang en 4-15 cm breed.
De roze bloemen groeien in een gevorkt bijscherm.

De Elaeagnus ebbingei of olijfwilg ( bladhoudend )
is een tamelijk snelgroeiende sierstruik die een hoogte
van 3 meter kan bereiken.
De wilg heeft een langwerpig rond blad waarvan de 
bovenzijde glimmend groen is .
Bloeit met wit-geurende bloempjes in het voorjaar.
In tegenstelling tot de bladverliezende variëteiten groeit
deze op zijn best in een humusrijke bodem in volle zon
of halve schaduw.
De struik verdraagt een goede snoei en vormt hierdoor
een uitstekende sierhaag.

08-02-2008, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Aan de kop van de driehoek brengen we een tak van de blauwspar aan.



De blauwspar  is een groenblijvende boom die behoort tot de Dennenfamilie.
De boom wordt 25 tot 30 m hoog en kan soms tot 46 m hoog worden. De blauwspar komt van nature voor in de Rocky Mountains van Zuidoost Idaho, Utah, Colorado, Arizona tot Nieuw Mexico en groeit
op 1800 tot 3000 m hoogte op berghellingen langs rivieren, waar ze voldoende water hebben.
In Canada komt deze soort alleen in struikvorm voor.
In Alaska kan deze soort zelfs groeien in bodems die tot meer dan 50 cm diep blijvend zijn bevroren, maar blijft dan wel zeer laag.
De geschubde schors is dun en schilfert in smalle platen van
5 tot 10 cm lengte af.
De vorm van de boom is conisch, die bij oudere bomen meer
cilindrisch wordt.
De gewoonlijk behaarde scheuten zijn oranjebruin en hebben
duidelijke bladkussentjes.
De bladeren zijn naaldvormig, 15 tot 30 mm lang, ruitvormig op dwarsdoorsnede en hebben een scherpe punt.
De naalden zijn dof grijsgroen tot glimmend blauwgrijs.
In wilde populaties varieert de kleur van boom tot boom sterk.
Op de onderkant komen twee lichte strepen met huidmondjes voor.

De slanke cilindrische kegels hangen aan de takken en zijn
6 tot 12 cm lang.

In gesloten toestand zijn de kegels 2 cm en in open toestand 4 cm breed.

De dunne papierachtige schubben zijn 20 tot 24 mm lang en hebben een golvende rand.

De kegels zijn roodachtig tot violet en kleuren bij het rijp worden lichtbruin.

5 tot 7 maanden na bevruchting zijn de kegels rijp.

De zwarte zaden zijn 3 tot 4 mm lang en hebben een tere lichtbruine vleugel.

Klimop (Hedera helix) is een groenblijvende houtige plant

die groeit op vochtige, voedselrijke grond langs muren en tegen

bomen waaraan de plant zich met korte luchtwortels vastklampt.

Het is een in de gematigde streken groeiende liaan en kan

hierbij vele meters hoog worden.

De klimop lijkt veel op de Atlantische klimop (Hedera hibernica).

Hiernaast kan de klimop kruipende stengels vormen,

op zoek naar nieuw houvast.

Het heeft leerachtige, verspreid staande, bladeren en bloeit in

de herfst van september tot december.

Het verspreidt een eigenaardige, wat harsachtige, geur.

De bladeren aan de niet bloeiende takken zijn handvormig gelobd

tot gespleten met een hartvormige voet; aan de bloeiende takken

 zijn ze eirond en niet gedeeld.

Bloemen en bladeren van oudere planten die voldoende licht

ontvangen kunnen boogvormig afstaande bloeiende zijtakken vormen.

Worden deze zijtakken gestekt dan ontstaat er een klimopplant die

geen klimstengels meer kan vormen.

Deze vorm wordt in siertuinen gebruikt voor de zogenaamde

bolvormige klimop.

De bloemen staan in bolvormige schermen die trosvormig

gerangschikt zijn.

De bloemen zijn klein, tweeslachtig, regelmatig, vijftandig en geelgroen.

Bloeiende klimop is voor vele insecten in de herfst een rijke bron

van nectar en stuifmeel, omdat er dan weinig andere planten bloeien.

De dofzwarte besvruchten zijn in de lente rijp.

Klimop is een goede slaap- en schuilplaats voor allerlei vogels.

De bessen worden in het voorjaar o.a. door merels gegeten.

Viburnum Bodnantense 'Dawn'

Het midden van de driehoek vult men op met zes
wit roze rozen.



En om het geheel af te werken , brengen we een takje
hulst aan in hart van de driehoek.

18-12-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Thema : Allerheiligen

 


FAls basis gebruiken we een Oasis Florette medi
   en diverse bladeren / bladtakjes van klimplanten.

FLangs de uiteinden brengen we een mooi gekleurd
  blad aan van de wilde wingerd.



Wilde wingerd (Parthenocissus)
is een klein geslacht van houtige klimplanten uit de wijnstokfamilie.
Het geslacht is inheems in Noord-Amerika, Oost-Azië en de Himalaya.

FDe onderste rand vullen we op met bladtakjes
   rode  kamperfoelie.

De rode kamperfoelie of Lonicera xylosteum L. is een struik die behoort tot de Kamperfoeliefamilie.
De struik is veel aangeplant en ook verwilderd.
De oudere takken zijn hol en hebben daardoor een botachtige vorm. De naam xylosteum stamt van het Griekse xylos wat hout en osteon wat bot betekent.
De struik komt van nature voor in Eurazië.

De struik wordt 1 tot 2 m hoog. De jonge takken zijn kort aangedrukt behaard. Het aan beide zijden behaarde, 2 tot 6 cm lange blad is eirond tot eivormige met een wigvormige voet.

De rode kamperfoelie bloeit in mei en juni met geelachtig witte, 8 tot 15 mm grote bloemen, die aan de voet vaak roodachtig gekleurd zijn. De bloemkroon is aan de buitenkant viltig behaard.

De glanzend, lichtrode vrucht is een bes, die vanwege de bitterstof xylostein voor mensen giftig is.

De plant komt voor op vochtige, kalkrijke grond in loofbossen, aan bosranden, heggen en in struikgewas.

FVoor de volgende laag gebruiken we de bladtakjes van  de 
   Pyracantha 'Golden Charmer' of vuurdoorn.

De vuurdoorn of Pyracantha is een struik die in aanzien staat, tenminste als je afgaat op het feit hoe vaak je hem in het straat- en tuinbeeld tegenkomt.
Het is een ouwe getrouwe, want al sinds het einde van de zestiende eeuw in cultuur. 

De vuurdoorn trekt zich weinig aan van luchtvervuiling en

is ongevoelig voor schurft

Er zijn perioden geweest dat vuurdoorn maar niet meer werd geplant, gevoeligheid voor schurft (Spilocaea pyracanthae) was daar debet aan. 

Pyracantha 'Golden Charmer' is een flinke struik

De ziekte kwam zoveel voor dat de voornaam van vuurdoorn (Pyracantha) aan de wetenschappelijke naam voor deze ziekte werd toegevoegd.
Maar zelden komt de aantasting nog voor: zwarte vlekken op blad, takken en vruchten ontsieren dan de struik.
Dikwijls luidde dit het voortijdige einde in van vuurdoorn.
Met name appelsoorten (Malus) kunnen door dezelfde schimmelsporen worden aangetast. 

Pyracantha coccinea 'Golden Charmer' heeft grote
oranjegele vruchten .

Onder meer is vuurdoorn een waardplant voor schurft en bacterievuur (Nectria).

Gelukkig is men er inmiddels goed in geslaagd om vuurdoorn's gevoeligheid voor schurft terug te dringen door nieuwe kruisingen op de markt te brengen.

De Pyracantha en alle cultuurvariëteiten hiervan, zijn goed bestand tegen strenge winters.

Vuurdoorns zijn mooie, wintergroene struiken met scherpe doorns op de twijgen.
Deze eigenschap maakt ze bijzonder geschikt als (ook) heg en dat zie je maar weinig.
Meestal wordt vuurdoorn tegen een muur geplant, hetzij vrij groeiend of in leivorm.
De struik kan een hoogte bereiken van twee tot drie meter. Een voedzame, humusrijke grond is nodig voor een goede groei en mooi donker glimmend blad.

In mei - juni bloeit vuurdoorn met een overdaad aan crèmewitte bloemen.
Na de vruchtzetting veranderen de bloemen in een zee van vruchten, die graag door vogels (lijster, merel, spreeuw) worden gegeten.
Na de eerste vorst verschrompelen de vruchten en verslijmt het vruchtvlees.
De zaden komen dan vrij, maar kiemen niet niet eerder dan na veel kou te hebben geleden.

Pyracantha kan worden geleid en heeft daarvoor steun (houten of plastic rooster) aan een muur of schutting nodig.
De hoofdgesteltak wordt aangebonden op het midden van het steunrooster. 

Zijscheuten worden zoveel mogelijk min of meer horizontaal aangebonden.
Alle haaks op het platte vlak staande scheuten worden weggeknipt.
De uitgebonden scheuten worden met eenkwart van hun lengte ingesnoeid om vertakking te stimuleren. Na aanbinden en snoei moet vuurdoorn eruit zien als een volkomen platte struik.
In de volgende jaren wordt de hoofdvorm in stand gehouden: alle haaks op de struik groeiende scheuten worden zonder pardon weggeknipt, zijscheuten op de gesteltakken worden met de helft van hun lengte ingekort.
Oude gesteltakken, die weinig vrucht gaven in het voorgaande jaar, worden zo mogelijk vervangen door jonge scheuten. Opnieuw aanbinden. Als de struik te dicht dreigt te worden moet worden gedund, zodat licht, lucht en zon goed kunnen doordringen op alle scheuten.
Vuurdoorn bloeit op hout dat ten minste twee jaar oud is.

Snoeitijd: midden voorjaar.
In de zomer kunnen 'verkeerd' groeiende scheuten worden weggeknipt. Vuurdoorn kan door sterk snoeien worden verjongd.

Wanneer Pyracantha aan z'n lot wordt overgelaten, zal de struik verwilderen met als gevolg dat je er letterlijk niet meer omheen kunt, er nog maar weinig bessen aan komen en de struik een kort leven is beschoren.
Op de juiste wijze snoeien bevordert de vorming van bloei- en vruchtsporen. Verjong de struik tijdig. Alleen door snoeien kun je er jaren lang plezier aan beleven. 

Pyracantha als (bijna ondoordringbare) haag wordt 2 tot 3 keer per jaar met een heggenschaar in vorm geknipt.
De hoogte en breedte zijn instelbaar.
Ook zo gebruikt zal een vuurdoorn in de nazomer rijkelijk met bessen zijn getooid

FIn het midden schikken we tien witte rozen

FDe kale plekken rond de roosjes vullen we op met de rode
   vruchten van Hertshooi en de bladtakjes van Blauweregen.



Hertshooi (Hypericum) is een plantengeslacht van soorten die bekend zijn om hun geneeskrachtige werking.
Het geslacht omvat struiken en kruiden.
Hertshooi is populair in de sierteelt omdat de soort goed uitstoelt, mooi bloeit in de zomer om daarna aantrekkelijke bessen te krijgen in het najaar.
Wereldwijd zijn kent het geslacht ongeveer 400 soorten.
In Europa komt hertshooi voornamelijk in gematigde en subtropische streken voor.
Bijzonder daarbij is dat de soorten zich aan hebben gepast aan verschillende milieus: water, vochtige gronden en droge grond.



Het geslacht blauweregen (Wisteria) bestaat uit een tiental klimplanten die van nature voorkomen in de Verenigde Staten, China, Korea en Japan.
De houtige klimplanten kunnen zowel linkswindend (bijvoorbeeld de Chinese blauweregen) of rechtswindend zijn (bijvoorbeeld de Japanse blauweregen).
Deze planten kunnen tot 20 meter hoog klimmen en tot 10 meter breed worden en worden vrij vaak als sierplant aangeplant.

26-10-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Thema : Herfstbloemstuk

Corsage - Jong van Hart

         Prik langs de achterzijde van een klimopblad 
         een binddraad   van 8 cm. langsheen de middennerf.
         Plooi de draad in lusvorm langs de bladsteel en  
         neem het blad langs de voorzijde tussen duim en wijsvinger ; 
         wentel de helft van de draad rond de andere helft en

de bladsteel.

Windel stevig rond de stengel en de draad watervaste tape 
          (gutta perka).

                                Typha gras ( één )

Scheur het gras in vier delen over de ganse lengte.

Snij twee delen in de helft, en maak een lus.

Het geheel vastbinden met een binddraad over een lengte
         van 5 cm. tot aan het uiteinde.

Windel rond de draad watervaste tape (gutta perka).

         aaa                                 

       Neem het vastgebonden typha gras.

Breng één roosje in het midden voor het typha gras.

Breng achter deze montage een takje Gypsophila 
         ( gipskruid ) aan en een klimopblad.

Het geheel afmaken met de tweede roos aan de voorzijde
         van  de corsage rustend op een tweede klimopblad.

Maak nu de ganse corsage vast met watervaste
          tape (gutta perka).

De corsage opspelden met twee goudkleurige   
          veiligheidsspeldjes.

                              _______________________

          Rose : Rosa (AnDesRoos) VENDELA ( two )

    
          Cut the stalk of two roses at 1 cm of the flower-bud.

          Prick the stalks with a tie wire of 5 cm up till the heart
          of the rose.

          Wrap a waterproof tape around the stalk and the wire.

          Hedera, (ivy)  ( two )

         Prick a tie wire of 8 cm at the back of an ivy leaf along
         the midrib.

         Fold the wire in a noose along the stalk and take the leaf in 
         front  between thumb and forefinger; wrap one half of the
         wire  around the other half and the stalk.

        Typha gras ( one )

        Tear up the grass in four parts along the length.

        Cut two pieces in a half and make a noose.

        Tie up the entire with the wire for about 5 cm until the end.

        Wrap waterproof tape around the wire.

                    Corsage “ Jong van Hart “ (bodice)

        Take the grass.

        Put one rose in the middle in front of the grass.

        Put at the back a little branch of gypsofila and a leaf of the ivy.

        Complete with the second rose on a ivy leaf at the front of 
        the corsage.

        Tie up the entire corsage with waterproof tape.

         Pin on with two golden safety pins.

30-06-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag  10 mei 2007
Thema : Moederdag 


                                         
Met het verpakkingsmateriaal van kaas  zetten we in deze cursus vooral de klemtoon op milieu en geven we hierdoor aan materialen een tweede leven.
Een geschikte doos voor dit bloemstuk is de kaasdoos
van Brugse Blomme.

Beplak de volledige doos langs de buitenkant met papier en verf het geheel met een donkerbruine glansverf.
Het deksel niet men vast met een drie centimeter breed korton langs de binnenkant van de doos.

De doos bekleed men langs binnen met een plastick zak.
De helft van de doos met een met water doordrongen blok aosis opvullen.
( Het oasis snijden in een halve circel naar de vorm van de doos )
De andere helft met éénzelfde halve cirkel in piepschuim.

Langs de achterzijde van de oasis brengen we takjes

wit Gipskruid en Lymonium aan zodat het geheel tussen deksel en doos is opgevuld.
Om het piepschuim te bedekken gebuiken we varens.

We bouwen het bloemstuk op vanuit het midden van de
oasis langs de zijkanten naar de voorzijde.
In het midden langs achter brengen we een mooie tak
Epericum aan.
Links en rechts brengen we Eryngium of blauwe distel aan.
Pal voor het apericum plaatsen we een mooie Aqua roos.
De beiden zijden vullen we op met kleine roze en witte
Chrysantthemum.
Om het geheel af te sluiten brengen we vooraan een
drietal Gerbera's aan en een blauwe distel.
Het deksel laat men als afwerking mooi rusten op gipskruid en het lymonium.

 

  

Gipskruid 

( Gypsophila paniculata )

Gipskruid groeit tot ongeveer één meter hoog en breed ,

met opgaande, breed en sterk vorkvormig vertakte, kale stengels.

De bladeren zijn 4 -7 cm lang, ze zijn smal en zeer spits.

De bloemen van gipskruid zijn zeer klein (max. 1 cm doorsnee),

vijftallig, vuilwit, met honderden verenigd in zeer brede, dichte pluimen.

Het gipskruid vraagt een zonnige standplaats.

De bodem eisen: vooral diep, droog, licht, poreus, niet te vruchtbaar en

bij voorkeur kalkhoudend; voldoet niet op vochtige gronden.

Gipskruid is goed bestand tegen harde wind, maar hoge vormen kunnen

wel wat steun nodig hebben ; oudere exemplaren zijn moeilijk te verplanten

Terugsnijden na eerste bloei geeft wat nabloei in september/oktober.

Men plant 3 tot 4 planten/m² ; uitstekend geschikt voor een plaats

midden in de border.

 

Varens

Varens zijn een groep planten, die geen bloemen hebben

 (waarin zaden worden gevormd) en daarom niet tot de

zaadplanten behoren.

Alle varens hebben wortels, een stam (het zijn wel vaatplanten)

en bladen en ze reproduceren zich door middel van sporen en

worden daarom ook wel sporenplanten genoemd.

De meeste soorten hebben een wortelstok, een kruipend stuk

stengel onder de grond.

Alle Europese varens zijn kruidachtige planten met bladen die

uit de wortelstok ontspringen.

Een aantal groepen varens vormen met de stengels een schijnstam

en vormen dan een 'boomachtig' uiterlijk: boomvarens.

 

Er zijn duizenden verschillende soorten varens die verspreid

over de hele wereld voorkomen.

In het bijzonder zijn ze overvloedig in regenwouden , omdat hier

een van de belangrijkste vereisten aan de leefomgeving van de

varen – vocht – is gegarandeerd.

 

Varens zijn niet, of waarschijnlijk niet, een natuurlijke groep.

 Het is aannemelijk dat qua afstamming de paardenstaarten binnen

de bredere groep der varens vallen.

Het woord "varen" heeft dan ook betrekking op een plant met een

bepaalde verschijningsvorm, niet op een lid van een natuurlijke groep.

 

De varens zijn al een zeer oude groep waarvan fossielen bekend zijn

uit het midden van het Devoon, in het Carboon was de groep zeer

vormen en talrijk, hoewel de meeste van deze soorten in het Perm

zijn uitgestorven is de groep altijd nadrukkelijk aanwezig geweest.

 

Eryngium of blauwe distel

Eryngium x oliverianum is ontstaan uit een kruising.

De plant wordt zestig centimeter hoog.

De bladeren zijn scherp gezaagd.

De bloemhoofdjes zijn bezet met een tiental getande omwindselbladeren.

Alle distels verlangen een droge grond en een plaats in de (felle) zon.

Distels komen het beste tot hun recht als ze als eenling zijn geplant.

Ze zijn te gebruiken in rotstuin en heidetuin als accentbeplanting.

Voor gebruik in een droogboeket kunnen ze tijdens de bloei worden afgesneden.

 Hang de distel dan omgekeerd te drogen.

De kleur blijft behouden.

Ook na de bloei kan de distel nog goed worden gebruikt in een boeket.

Ze zijn dan wel hoofdzakelijk bruin van tint. Distel zaait zich zelf weer uit.

 

De plant kan tot 80-120 cm hoog worden, is eerder stijf, met opgaande

weinig bebladerd, slechts bovenaan vertakte en blauw wordende stengels.

Onderste bladeren 5-10cm lang, 3- 6 cm breed, ovaal, met hartvormige voet,

scherp gezaagd, lang gesteeld; bovenste bladeren 3-5-delig en stekelig getand.

Bloemhoofdjes eerder klein (1-2 cm lang, 1-1,5cm breed), lichtblauw,

verenigd in vrij dichte tuilen; onder bloemhoofdjes 6-8, opvallende

omwindselbladen eveneens blauw gekleurd, tot 2,5 cm lang en stekelig getand.

 

De plant vraagt een zonnige plaats, op een goed ontwaterde, diepe,

niet te vruchtbare, kalkrijke bodem.

Voldoet ook op zand- en puingronden; weerstaat goed aan droogte.

Op voedzame gronden tijdig steun voorzien.

Gevoelig voor wortelrot, vooral op vochtige, slecht gedraineerde bodems.

In herfst uigebloeide stengels terugknippen. Niet nodeloos verplanten.

Plantdichtheid: 5-7 planten/m².

De distel is meer een snijbloem dan een borderplant en combineert daardoor

ook gemakkelijk met andere vaste planten. siergrassen en coniferen.

 

Aqua roos.

Zowel de teelt, als ook de oogst- en voorbereidingswerkzaamheden zijn

voor het rozenras 'Aqua' heel arbeidsvriendelijk.

Dit is vooral te danken aan het feit dat deze roos geen bedoorning heeft

en de stevige rechte stengels die zeer gelijkmatig van kwaliteit zijn. 'Aqua'

valt op door de opmerkelijke kleur en springt hierdoor dadelijk in het oog.

Zij is eerst en vooral een roos die bestemd is voor de veeleisende florist.

Chrysantthemum.


Gerbera's

09-05-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag 5 april 2007
Geurig Paasbloemstuk







Gebruik een groot wit stevig porselijnen bord met een gele randafboording als basis.
Verwarm de 3 centimer lage oasis-fix 12mm en plak hem op één vierde deel van het bord.
Druk het ei stevig vast op de oasis-fix.

Het ei kan men zelf vervaardigen.
Hiervoor werden in het atelier kaarsgieten van de hobbyclubs Hoegaarden stukken gerecycleerde kaars hersmolten en in een eivorm gegoten.
De kaars heeft een hoogte van 25 cm. en een gewicht van 2 kg.

Kleef oasisprikkers vast op het ei met behulp van oasis-fix .op 10 cm. van de kaarswiek en op 5 cm. van de bodem.
Snij een oasisblok in de breedte in twee helften en vervolgens deze in vier gelijke delen.
Dompel twee delen in water totdat deze volledig verzadigd zijn.
Prik eerst het oasisblok vast aan de onderkant,snij een kleine boog uit de andere oasisblok en prik hem vervolgens met deze kant vast.
Laat de bovenste blok steunen op de onderste.
In de onderste oasis brengen we in de basis onze voorafgemaakte corsage aan.

Corsage : Miniboeket dat men bv. gebruiken als tafelversiering.
Alle materiaal wordt één voor één op corsagedraad gezet, dewelke eerste in tweeën geplooid.

We gebruiken Hederabladeren die we doorprikken met  corsagedraad, we draaiende de ene helft van de draad rond de andere en rond het bladsteeltje terwijl we met de duim en de wijsvinger de andere helft in bedwang houden samen met het plantensteeltje. Bij het overige materiaal, brem en Skimmia 'Kew Green' wordt de geplooide corsagedraad vastgezet aan een blad–of bloemsteel en op dezelfde manier rondgedraaid. Voeg alle groen samen tot een boeket waar de Skimmia het middelpunt van wordt. Begin met een Hederablad, plaatst dan de bremtak en tenslotte de Skimmia. Omsluit alles met de rest van de Hederabladeren. Nu worden al deze vast gehouden stelen op hun beurt nog eens samen gebonden met guttalint tot één geheel en onderaan met een tang afgeknipt op dezelfde lengte. Op deze manier kunnen wij nu het corsagestuk plooien in de gewenste richting zonder het te beschadigen. Vervolgens maken we ons bloemstuk van beneden naar boven. We brengen vier rijen choisya aan en drie rijen van drie rozen. Eerste rij : choisya ternata Tweede rij : Felgele rozen Diamond Jubilee Derde rij : choisya ternata brica Vierde rij : Gele rozen Toulouse Lautrec Vijfde rij : choisya ternata brica moonsleeper Zesde rij :Lichtgele/witte rozen White symphonie Zevende rij :Choisya ternata Aztec Pearl en tot slot brengen we een takje brem aan licht buigend over de kaarswiek. Als kroon op het werk laten een fijne witte Freesia al bijgend steunen op de brem. De plant is vernoemd naar de Duitse arts Fr. Freese, een studiegenoot van de ontdekker van de plant, Chr. Fr. Echlon (1795-1868). Echlon verzamelde veel planten in de Kaapkolonie.   Verzorgingstips in de huiskamer:   De fresia's eerst goed vol laten zuigen met schoon water, in de oorspronkelijke verpakking.   Circa 3 cm van de stelen afsnijden.   Vul de vaas met schoon water en voeg daar snijbloemenvoedsel aan toe. Gebruik bij voorkeur snijbloemenvoedsel voor bol- en knolgewassen. Dit middel voorkomt dat de bloemen gaan 'dweilen' als zij doorgroeien op de vaas.   Fresia's zijn gevoelig voor ethyleengas. Het verouderingsproces wordt dan vroegtijdig ingezet, waardoor er minder bloemen open komen. Daarom is het noodzakelijk dat fresia nooit in de buurt van rijpend fruit of uitlaatgassen wordt gezet. Hedera of klimop, een wintergroene klimplant Klimop, een tijdelijke klimplant   We kennen klimop of hedera doorgaans als een klimplant die zichzelf vasthecht aan de ondergrond met wortelvezels of fibrillen, wat echter niet altijd zo is.   Volwassen klimopplanten zijn heesters die helemaal niet klimmen. De plant maakt dan alleen maar bloemen en bessen aan. Alleen als de plant jong is, klimt en kruipt hij.   Om te voorkomen dat hedera stopt met klimmen, moet je hem snoeien. Op die manier verjong je een aantal takken die vervolgens terug aan het klimmen slaan.     Klimop als multifunctionele plant   Hedera is een plant die je dus op verschillende manieren in je tuin kan verwerken: Kruipend als bodembedekker Klimmend om een muur, schutting... te bedekken Bovendien kan je met klimop figuren maken, als je hem plant in een pot met een draadfiguur. Je gebruikt dan best kleinbladige klimop voor een mooi resultaat. Of wat dacht je van een guirlande, een slinger van klimop geleid langs een touw? Ook je ramen kan je ermee omlijsten of je laat hedera een krans vormen om een metalen hoepel.   Klimop & het risico op beschadigingen   Klimop maakt tijdens de groei jonge scheuten aan met hechtwortels waardoor de plant zich kan vasthechten aan een muur of schutting. Zo kan je lelijke muren e.d. camoufleren met een groene deken. Is dat eigenlijk wel zo goed voor de ondergrond? Ja én nee, luidt het antwoord.   Een muur van je huis laten begroeien met klimop heeft verschillende voordelen: de muur blijft droger en de plant vormt een isolerende laag, waardoor minder koude en warmte doorgelaten worden. Dat betekent met andere woorden minder verwarmen in de winter en minder koelen in de zomer. Een natuurlijke vorm van isolatie, zeg maar. Daarnaast vormt hedera een schuil- en nestplaats voor tal van dieren, al beschouwen sommigen dat eerder als een nadeel dan als een voordeel. Je mag meer vogels in je tuin verwachten, maar ook meer insecten.   Op basis van deze voordelen kan je besluiten om een muur te laten begroeien met klimop. Er is echter één belangrijke voorwaarde: de muur waartegen je hedera wil laten opgroeien, mag geen gebreken vertonen. Zo belanden we bij het nadeel van klimop. Zitten er veel scheuren en barsten in de muur, dan kan je er beter geen klimop tegen aan laten groeien omdat de jonge scheuten zich in die spleten wringen en met het groeien schade aanrichten in de zin dat de spleten alleen maar groter worden.   Kan je een klimop dan beter tegen een boom laten opgroeien? Dat hangt ook weer van de boom in kwestie af. Een grote boom zal geen hinder ondervinden van hedera. Meer nog, de boom wordt zo een ideale plek voor de nesten van vogels. Een nadeel is wel dat jonge takken beschadigd kunnen worden door hedera omdat de klimop al het licht opvangt waardoor het assimilatieproces stopt.    Standplaats voor klimop   Hedera groeit het beste op een voedzame en humusrijke zandgrond. Je kan de plant zowel in volle zon, in halfschaduw als in de schaduw planten. Sommige variëteiten vragen wel een bepaalde hoeveelheid zon per dag om uitbundig te groeien.   Klimop en winterhardheid   Klimop is normaliter winterhard en blijft mooi groen in de winter. Alleen bonte klimopsoorten zijn zwakker en minder winterhard.   Klimop snoeien   Om te klimmen moet je hedera om de paar jaar snoeien en alzo verjongen. Zo voorkom je eveneens dat er te veel volwassen klimopranken gevormd worden die zich niet meer hechten aan de ondergrond. De plant komt dan mogelijk los van de ondergrond.   Snoeitips voor hedera:   Snoei de plant in het vroege voorjaar. Snoei de plant vlakbij de wand of boom waartegen hij opgroeit voor een compacte groei.   Klimop vermeerderen   Hedera kan je heel gemakkelijk vermeerderen met stekken. Wel moet je er rekening mee houden dat stekken van bloeiende of volwassen klimop uitgroeien tot struiken die niet klimmen. Neem je stekken van jonge en klimmende hedera, dan zullen de nakomelingen ervan wel klimmen. Het beste tijdstip voor het nemen van een stek is de zomer. Je kan klimop ook afleggen. In dat geval buig je ondertakken van de moederplant af of om. Je legt ze op de grond en bedekt ze gedeeltelijk met aarde. Na verloop van tijd zullen de afleggers wortel schieten, waardoor je een nieuwe plant bekomt.    Soorten klimop   Er bestaan verschillende klimopsoorten, die ook nog eens elk hun variëteiten hebben. We overlopen hieronder de belangrijkste.   Hedera helix Dit is de klassieke en meeste bekende klimopsoort die ook wel gewone klimop genoemd wordt. Deze plant staat bekend als de beste groeier, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Hedera helix groeit van nature in Midden-Europa, en van Noord- tot Zuid-Scandinavië. De maximumhoogte bedraagt twintig meter. De bloei start in september en duurt voort tot oktober, tenminste als Hedera helix een hoogte van om en bij de vijf meter bereikt heeft. De bladeren zijn drie- tot vijflobbig en hebben een eironde tot driehoekige vorm als ze volwassen zijn.    Deze soort kent meerdere variëteiten.   Hedera helix ‘Baltica’: een kleinbladige klimop die sterk winterhard is.   Hedera helix ‘Harald’ met zijn geelwitte omranding.   Hedera helix ‘Goldheart’ en ‘Goldchild’ zijn twee variëteiten met groene en gele kleuren.   ‘Goldheart’ vertoont gele vlekken in het midden van de donkergroene bladeren,   ‘Goldchild’ heeft een gele rand.   Hedera helix ‘Königer’s Variegated’ heeft een zeer fijne witte rand en erg langwerpige lobben.   ‘Deltoidea’ heeft een hartvormig, lichtgroen blad dat rood kleurt onder de winterse zon.   ‘Glacier’ is een zilverbonte kruising met grijsgroene bladeren die een zilvergrijs hart vertonen met daarrond een smalle, witte rand.   ‘Woerner’ heeft donkergroene bladeren en lichte nerven. In het najaar kleurt het blad roodbruin. Dit is een sterke winterharde plant die zowel in de zon als in de schaduw goed groeit. Hedera colchica   Deze Perzische klimop draagt groene, grote en dikke leerachtige bladeren die tot twintig centimeter lang worden. Oorspronkelijk komt de plant uit de Kaukasus. Plant deze variant op een beschutte plaats, want hij is niet erg winterhard. Wel is het een krachtige groeier. Hij bereikt een hoogte van zes meter, al kan je hem ook als bodembedekker gebruiken. Deze klimopsoort geeft de voorkeur aan lichte schaduw, maar zon of schaduw is ook goed, hij bloeit in juni.   ‘Sulphur Heart’ met een groengeel getint hart op een lichtgroen blad, een krachtige groeier.   ‘Dentata Variegata’ is eveneens een krachtige groeier. De bladeren zijn lichtgroen à grijsgroen. De rand is breed en onregelmatig, en geelwit van kleur. Opvallend zijn de grote bladeren. Deze variëteit staat bekend als een sterke winterharde plant.   Hedera hibernica In het Nederlands heet deze soort Ierse klimop. Het is een sterke klimopvariant, die weliswaar minder winterhard is dan gewone klimop. Typisch is het blad dat minder diep gelobd is dan bij andere soorten. De nerven zijn erg licht van kleur. De hoogte bereikt maximaal twintig meter en hij bloeit in september en oktober.   Hedera hibernica ‘Hibernica’ is in de groeiperiode lichtgroen van blad, in de winter kleurt hij ietwat rood. Het is de ideale variëteit om als bodembedekker geplant te worden. Choisya Choisya groeit van nature als struik in het zuiden van de Verenigde Staten en in Mexico. De bladen geuren heerlijk als je ze kneust. De bloei mag rijk genoemd worden. Tijdens de bloei is de struik overdekt met groepjes stervormige bloemen. Bij ons kan Choisya het beste in een flinke pot of kuip worden gehouden, maar ook in een border komt de struik tot zijn recht.   Choisya behoort tot de familie van de ruitachtigen (Rutaceae). Daartoe behoren ook tal van citrusachtigen. Wie eens een blad van Choisya heeft gekneusd, zal de verwantschap niet ontgaan. Het geslacht telt zo'n acht groenblijvende struiken.  Choisya 'Aztec Pearl' kan twee keer in een jaar bloeien. Glanzend groen blad samengesteld uit 3 tot7 bladen die in een kransvorm staanaan de steel. De bladen hebben een kenmerkende 'geul' als hoofdnerf. De stervormige bloemen komen te voorschijn uit de bladoksels. Choisya 'Aztec Pearl' is een hybride, ontstaan uit een kruising van Choisya ternata en Choisya arizonica. De struik kan tot 2 meter hoog worden. De bloemen hebben in knop een roze gloed, eenmaal open zijn ze zuiver wit en ruiken bovendien lekker. Choisya 'Aztec Pearl' bloeit zowel in het voorjaar als de nazomer. In de herfst kan de plant door topstek worden vermeerderd.   Andere soorten Bekender is Choisya ternata, een winterharde, groenblijvende struik, die goed te gebruiken is op een (half)schaduwrijke plaats in de tuin. De tweede naam ternata betekent 'in groepjes van drie', wat op de drie glimmend groene blaadjes van de struik slaat. Ook deze struik bloeit in het voorjaar en de nazomer met groepjes witte bloemen. De struik kan 2 meter hoog worden en is dan iets meer dan 1 meter breed. Choisya ternata 'Sundance' wordt meer dan 2 meter breed en hoog. Bij het uitlopen zijn de bladen goudgeel van kleur, later in het jaar worden ze geelgroen.   Grond en snoeien Choisya is liefhebber van een goed doorlatende, humusrijke grond. Een plaats in de volle zon of halfschaduw is het beste. Ook een plaats tegen een muur op het zuiden is een prima. In het najaar worden scheuten die de vorm bederven, teruggeknipt met tweederde van hun lengte. Choisya moet aan het einde van het voorjaar direct na de bloei worden gesnoeid om een tweede bloei in de nazomer mogelijk te maken. De bloei in de nazomer is wel minder dan de voorjaarsbloei. Knip de uitgebloeide scheuten met 30 centimter terug. Knip in het voorjaar doodgevroren scheuten bij de grond weg. Brem    Brem (Cytisus scoparius) is een struik uit de vlinderbloemenfamilie (Fabaceae) die veel lijkt op de gaspeldoorn, maar geen doorns heeft. De struik kan een hoogte van twee meter bereiken. De takken en twijgen zijn vijfkantig en niet behaard. Wanneer insecten de bloem bezoeken, wordt het stuifmeel op hen afgeschoten. Brem komt zeer algemeen voor, vooral op zandgrond, heidevelden, in duinen en langs spoordijken. Brem heeft maar weinig bladeren en ze zijn erg klein. De onderste zijn drietallig handvormig samengesteld, de bovenste enkelvoudig. De blaadjes vallen gauw af, maar de takken blijven desalniettemin groen. Brem heeft handvormige samengestelde bladeren   De vlindervormige bloemen van de brem zijn  goudgeel en ongeveer 2 cm lang. Ze vormen losse trossen. De bloemstelen zijn ongeveer 1 cm lang. De stijl is opgerold. Brem bloeit in mei en juni en draagt een zwarte peul van 2,5 tot 4 cm lang. Alleen de randen van de peulen zijn behaard, de rest is kaal.   Huishoudelijk gebruik van Brem :   Van de twijgen van brem kunnen bezems gemaakt worden. In het verleden werd de vezel van de plant in tijden van schaarste gebruikt als vervanger van jute.   Medisch gebruik   Brem bevat het giftige sparteïne dat een stimulerende werking heeft op het hart. In de homeopathie wordt de plant daarom ook gebruikt bij hartzwakte. Ook wordt brem gebruikt bij lichte reumatische aandoeningen. Gelieve de aanwijzingen bij medische lemma's in acht te nemen.

05-04-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag 8 februari 2007
Bloemstuk Valentijnsdag

Berk ( boom )

08-02-2007, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag 14 december 2006
Een bloemstuk voor de eindejaarsfeesten


Gebruik drie cirkelvormige oasis van 14 cm. diameter en snij
er een klein stukje af zodat de blokken rechtop kunnen staan.
Laat de oasis goed doordrenken in water.
Neem vervolgens drie 3 bamboestokken van ongeveer 60 cm. en steek deze, verdeeld over de oppervlakte door de drie
cirkels oasis.
Zorg dat de 3 oasis mooi verdeeld zitten over de lengte van de bamboestokken.
Nu kan het steekschuim ( oasis ) worden vastgepint op een
ovale of rechthoekige schotel van ongeveer 40 cm lengte.
Bekleed vervolgens de zes zijkanten van de oasis met
klimopblaadjes .
De klimopblaadjes pint men in de oasis met steekkrammen. 
Vul daarna de oasis in boogvorm op met Takjes : Spar,
Conifeer, Taxus, Hulst, Buxus , Hersthooi en sneeuwbal. 
Werk het bloemstuk af met vier zalmkleurige rozen per boogvorm.
Gebruik als , kers op de taart, een hobby-spuitbus om het groen met goud te versieren.


Bamboe in de tuin 

15-12-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Woendag 25 oktober 2006

Een grafstuk voor allerheiligen
of
een bloemstuk Sint Hubertus

Gebruik twee of drie dikke maïsstengels om een kruisvorm  te maken.

( twee lange stengels van 55 cm en twee korte van 35 cm.)

Een oasisblok snijden in een rechthoek van 8 x 16 x 5 cm.

In het midden een deel wegsnijden van 4x 16 x 2 cm.

Het geheel inpakken met kippengaas en in water onderdompelen.

Snij de uiteinden van de stengels schuin af .

De lange stengels aan elkaar binden op 2/3 afstand met  binddraad en

daarna de korte  in het samenbonden in het midden.

Leg bij het samenbinden de stengels niet gelijk , dus de ene moet wat

hoger dan de andere.

Leg de samengebonden stengels kruisvorm in een 2/3 verhouding ,

de korte stengels beneden, en maak stevig vast met binddraad.

Leg vervolgens in het midden van het kruis de natte oasis met

het ingesneden gedeelte op het kruis.

Bevestig de oasis stevig vast op het kruis.

Steek eerst de Aucubabladeren, langs de onderzijde van de oasis.

Daarna vul je de volledige zijkanten met Skimmia x confusa -

Kew Green.

Steek vooraan in het oasis met behulp van een houten spies een
vrucht van de fluweelboom (Rhus typhina) 

Maak dat de oasis totaal onzichtbaar is, vul het geheel verder op met

Skimmia japonica Rubella  en .....................

Werk de bovenzijde af met witte rozen.

Mais
Maïs is een graan afkomstig uit Midden-Amerika.
Bij maïs zijn de vrouwelijke en mannelijke bloemen van elkaar gescheiden.
Aan de top van de plant zitten in de pluim de mannelijke bloemen. Ongeveer halverwege de plant zitten in de oksels van de bladeren
één of meer kolven bestaande uit de vrouwelijke bloemen.


Vrucht fluweelboom

De fluweelboom  (Rhus typhina) uit de pruikenboomfamilie is een boom, die tot 4,5 m hoog kan worden.
De boom komt oorspronkelijk uit Noord-Amerika, waar ze voorkomen in rotsachtige, zanderige gebieden en op opengevallen plaatsen in het bos. De boom komt door het warmer wordende klimaat steeds meer in onze streken in het wild voor, vooral in de omgeving van de stad.
De bladeren en vruchten zijn giftig.

De fluweelbloom vormt een bijna kaarsrechte dunne stam of verscheidene stammen. De boom heeft zacht behaarde twijgen en na de bloei vormen de vruchten rode pluimen.
Het tot 15 cm lange blad is onevengeveerd en heeft 6 tot 7 bladparen.
De blaadjes zijn getand. De bladeren hebben een mooie, rode tot diepgele herfstkleur.

De boom is tweehuizig en bloeit in juni en juli met geelgroene kaarsachtige pluimen (de pluim is eigenlijk een thyrsus).
De vrouwelijke bloemen vormen een 10 tot 20 cm lange, dichte, donsige, kaarsachtige pluim. De mannelijke bloemen vormen een grotere ijlere pluim.
De vruchten zijn giftig en donker bordeauxrood en worden gebruikt voor het bloemschikken
De plant vormt worteluitlopers en kan daardoor andere planten overwoekeren.

Skimmia 'Kew Green'



Skimmia's zijn bladhoudende heesters die traag groeien.
Er zijn mannelijke planten die mooi bloeien en vrouwelijke planten die decoratieve rode of witte bessen dragen.
Zij verkiezen een neutrale tot zure bodem, die goed doorlatend is, en een plek in de (half)schaduw.
Skimmia 'Kew Green' is een mannelijke cultivar, met ovaal blad van zo'n 10 cm lang.
In de winter tooit de plant zich met dikke groene knoppen die vanaf
maart openbarsten in dichte trossen geurende witte bloemen.
Door zijn compactheid en de weinige zorgen die hij vergt is 'Kew Green' ook een ideale terrasplant. 


Skimmia japonica ‘Rubella’

Skimmia japonica ‘Rubella’ is een groenblijvende heester, met een zeer compacte groei. Is vrijwel snel te erkennen door zijn opmerkelijk leerachtig blad en zijn overweldigende winterbloei.

Er bestaan echter verschillende cultivars, hierdoor komen enkel de twee belangrijkste aan bod.

Skimmia japonica ‘Rubella’: gekleurde bloemtuilen roodbruin staan kaarsrecht gedurende de ganse winterperiode.
De bloemen zijn 5 tot 8 cm. hoog en zijn samengesteld uit ontelbare dicht op elkaar zittende kleine bolletjes.
In het voorjaar ontluiken deze bollige onderdeeltjes zich tot minuscule witte bloempjes die een fijne geur verspreiden en insecten aantrekken.
De plant op zichzelf wordt tenslotte 1 meter hoog en even breed.

06-11-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Kleef een oasishouder in het midden van de schotel.
Snij het steekschuim ( oasis ) over de lengte in twee gelijke
delen, en prik één deel in de lengte op de houder.
Vul de kom verder op met de oasis; gebruik tandenstokers
voor de hechting aan het opstaande steekschuim.
Bekleed de bovenkant van de ( rechtstaande ) oasis met bladeren
van de aucuba.
In de zijkanten prikt met het graan.
De graanstengels snijden op dezelfde lengte, zodat de aren gelijk boven
de oasis uitkomen.
Elke stengel vastprikken in de oasis ( op dezelfde hoogte ) met naalden
op ongeveer  7 cm. van de aren en op 7 cm. van de bodem totdat
de volledige oasis is bedekt.
Tussen de graanstengels steken we takjes hortensia's, waardoor de
naaldkoppen niet meer zichtbaar zijn. 
Dit bloemstuk kan weken behouden blijven daar hortensia's
uitstekend geschikt zijn als droogbloem.

Tarwe is ook een van de oudste gedomesticeerde planten.
De domesticatie vond waarschijnlijk ongeveer 10.000 jaar geleden plaats in
het Missen-Oosten en Afrika van Syrië tot Kasjmir en naar het zuiden tot in Ethiopië.
De ontstaannwijze van gewone tarwe of broodtarwe is waarschijnlijk als volgt gegaan:
De eenkoorn ( tarwesoort ) heeft zich gekruist met een  wilde grassoort .
Vaak zien we bij kruisingen tussen soorten dat er geen fertiele planten ontstaan doordat de chromosomenparen teveel verschillen.
Door verdubbeling van het aantal chromosomen kan wel een goede paring van
de chromosomen optreden. 
De wilde en primitieve tarwesoorten hebben een brosse aarspil, waardoor de
korrels zich makkelijk kunnen verspreiden.
Ook zijn de korrels stevig omsloten door de kafjes en zitten er weinig korrels
op een aar.
Deze ongewenste eigenschappen zijn door de mens door de eeuwen heen weggeselecteerd. Eenkoorn en emmertarwe werden 4000 jaar v. Chr. veel
verbouwd in Noord-Afrika en het Middellandse Zeegebied.
Waarschijnlijk kwam eenkoorn veel voor als een ongewenste vermenging met emmertarwe.
Na 300 v. Chr. werd durumtarwe met naakte korrels meer en meer verbouwd
en na enkele eeuwen had deze soort de emmertarwe verdrongen.
Gewone tarwe kwam in 200 v. Chr. voor het eerst voor in het Middellandse Zeegebied.
Tegelijkertijd werd ten noorden van de alpen emmertarwe verdrongen
door spelt.
 In de Middeleeuwen werd gewone tarwe en spelt in Europa veel verbouwd. Uiteindelijk is spelt bijna geheel verdrongen door de gewone tarwe.
Tarwerassen worden ingedeeld naar groeiseizoen
(wintertarwe, zomertarwe en overgangstarwe).
Door kruising en selectie zijn er van gewone tarwe duizenden rassen gekweekt
 met verschillende eigenschappen en een steeds hogere opbrengst per ha.
Meel van gewone tarwe is afhankelijk van het ras geschikt voor het maken van brood, biscuit en gebak.
Pasta's worden meestal van durumtarwe gemaakt.

De
 gewees

Oorspronkelijk komt de Hortensia uit Japan.

Via Frankrijk  verspreidde de plant zich verder over Europa.

Vooral als potplant is de Hortensia erg populair, maar gelukkig

duikt hij ook steeds vaker op in tuinen.

En daar is wat voor te zeggen, want Hortensia's garanderen een

lang bloeitijd, van eind juni tot de eerste vorst.

 Er zijn verschillende soorten Hortensia's in drie hoofdkleuren:

blauw, roze en wit.

Alleen de witte Hortensia is "kleurecht".

Dat wil zeggen dat deze Hortensia op elke grondsoort zijn witte

bloemen houdt.

De bloemen van de blauwe Hortensia blijven alleen blauw (of mauve)

op zure grond met een pH-waarde van 6 of lager.

Op andere grondsoorten krijgen de oorspronkelijk blauwe bloemen

na verloop van tijd een roze (of rode) tint.

Hortensia's houden van vochtige schaduwrijke plekken.

Voor een optimale bloei is regelmatige bemesting met een speciaal voor

hortensia's verkrijgbare meststof onontbeerlijk.

Past u overigens op met het snoeien van uw Hortensia.

Niet alle soorten zijn hier even goed tegen bestand.

In warme klimaten wordt de plant in het najaar gesnoeid,

in koele klimaten in het voorjaar: eind maart - half april.

Hortensia bloeit op hout van het voorgaande jaar.

Regelmatig snoeien komt de bloei ten goede.

Vormsnoei is niet nodig.

Bij volgroeide planten worden zwak gegroeide (dunne) scheuten zonder

meer verwijderd.

Wanneer er veel oude scheuten aan de struik zitten, worden enkele daarvan

op ca vijf centimeter boven de grond teruggezet.

De overige oude scheuten worden tot dertig centimeter boven de grond ingekort.

Snoei in dat geval het topeinde boven een naar buiten staand oog af.

Uitgebloeide en jonge scheuten worden ook tot dertig centimeter boven de

grond gesnoeid en ook op een buitenoog.

Uit dit oog groeien nieuwe bloeischeuten.

Van een totaal verouderde struik worden alle scheuten tot vijf centimeter

 boven de grond weggesnoeid.

Nieuwe scheuten worden dan in de loop van het jaar gevormd.

Die zullen dan niet in hetzelfde jaar bloeien, maar het jaar daarop.

In het voorjaar daarna worden alle uitgebloeide scheuten tot op vijf centimeter

 boven de grond afgeknipt.

De nieuwe, jonge scheuten worden tot op dertig centimeter teruggezet.

De snoeicyclus is dus voortdurend gericht op verjonging van de struik.

Oud hout en bloeihout van hortensia is te herkennen aan de lichtbruine kleur

Oud en jong hout wordt gemarkeerd door kleurverschil: bruin en groen.

Zowel in winter, voorjaar en zomer kan er worden gestekt.

In alle gevallen moeten de stekken onder glas bewortelen.

Kop- of topstek komt het meest in aanmerking.

Zomerstek wortelt veruit het snelst.

Snij de stengel onder een oog af met een vlijmscherp mes.

Verwijder de daarboven zittende blaadjes door de bladstengel(s) zo dicht

mogelijk bij de (hoofd)stengel af te snijden.

Plant de stekken in een mengsel van turfmolm (zuurgraad of ph 5)

 vermengd met zand. Gebruik van groeistof is onnodig.

Zet de planten in een stekbak onder glas.

Na ca drie weken is de stek beworteld en worden de jonge planten opgepot

in  een zeven centimeter grote pot.

Als potgrond komt kamerplantengrond vermengd met turfmolm en wat oude,

verteerde stalmest in aanmerking in een verhouding van 3 : 2 : 1.

Begiet de planten regelmatig en zorg ervoor dat overtollig water snel

wordt afgevoerd.

Top de jonge planten voor de langste dag.

Bescherm de planten in de zomer tegen fel zonlicht.

Overwinter ze bij een koele, vorstvrije temperatuur.

In het voorjaar kunnen de planten in de tuin worden uitgeplant.

Bemest hortensia af en toe met een fosfor (P) en kali (K) houdende meststof,

zoals Thomasslakkenmeel en zwavelzure kali.

Stop eind september met het toedienen van meststoffen.

De planten moeten voor de winter afrijpen.

 

21-07-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Gebruik een zwarte elegante glazen vaas met brede bodem of
een gewone (1) doorzichtige elegante glazen vaas.
(1) Langs de binnenzijde, de vaas opvullen met een zwarte
plastic zak.
De natte steekschuim op vorm snijden en in de vaas drukken.
De vaas opvullen met water. (1) De zwarte plastic zal de
volledige vorm van de vaas aannemen.
Doe 2 druppels bleekwater in de vaas voordat je het
steekschuim aanbrengt zodat er geen aanslag in de vaas  komt.
Twee lange rozensstengels, ongeveer op 35 cm. schijn afsnijden,
de doornen  en bladeren verwijderen.
De stengels in het midden met groene plantendraad bijeenbinden
en vastpinnen in de steekschuim.
Op ongveer 5 cm. van de glasrand aan weerszijde van de stengels
binden we een glazen proefbuisje gevuld met water .
De bladen van de stengels worden samen met bladeren van de aucuba
langs de vaasboord in het steekschuim aangebracht in op opbouwende
cirkels.
Dan worden 7 rode rozen in pyramidevorm ( stengels in verschillende
lengten schuin afsnijden ) in het steekschuim gestoken.
Tussen de rozen brengen we enkele gele mini-gerbera's aan.
Deze gerbera's brengen we ook samen met een rozenbladje op steel aan
in de proefbuisjes.

Aucuba


 

Aucuba, in het Nederlands ook wel broodboom genoemd.
De naam is afgeleid van de Japanse naam aoki "groen" + ba "blad" (Van Dale).
De planten in dit geslacht zijn tweehuizig en groenblijvend.
Vrijwel alle soorten groeien prima in halfschaduw, sommige soorten doen het
ook uitstekend op een volledig beschaduwde plaats.
Het geslacht kent drie soorten, die alle drie inheems zijn in Oost-Azië:
Aucuba chinensis,  van oorsprong  China en Taiwan.
Deze ruim 2 meter hoge struik heeft een zeer veranderlijke bladvorm.
De grijsgroene bladeren zijn gaafrandig, en scherp gespitst.
De leerachtige bladeren zijn aan de onderzijde blauwgroen.
Aucuba himalaica is inheems in het oostelijk deel van de Himalaja.
Men kan ze er aantreffen  tot op een hoogte van 2500 meter.
De smalle, ovale bladeren zijn fijner getand dan die van de andere.
Aucuba japonica, afkomstig uit Japan, en de enige soort die veel in
West-Europa wordt aangeplant.
De soort werd in 19e.eeuw in Europa ingevoerd.
De bloeitijd is voor sommige variëteiten maart-april, voor andere
variëteiten juli-augustus.
Bij de vrouwelijke plant ontwikkelen zich uit de kleine purperen
bloemetjes rode besjes.
Een voorwaarde hiervoor is wel, dat er zich ten minste één mannelijke
plant op korte afstand van het vrouwelijke exemplaar geplant staat.
De bessen  en de  bladeren  zijn giftig.
De hoogte kan iets meer dan twee meter zijn, hoewel de plant onder minder
optimale omstandigheden gemakkelijk op 1 meter hoogte blijft steken.
In ons klimaat kan de plant als goed winterhard worden beschouwd. 
Aucuba kan uitstekend gebruikt worden op schaduwrijke plaatsen, waar
weinig anders wil groeien.
Humusrijke of lichte kleigrond is uitstekend, al groeit de plant ook op armere
gronden: ze is absoluut niet kieskeurig.
Op schaduwrijke plaatsen is de bessenproductie zelfs beter dan in volle zon.
Door het mooie contrast tussen de groene, geelgevlekte bladeren en de
rode besjes vormt de plant een welkome opvulling voor schaduwplaatsen.
De plant zal niet gemakkelijk door vruchtvorming vermeerderen,
meestal wordt ze gestekt. Het voorjaar is hiervoor de beste periode.

Gerbera

Gerbera’s komen oorspronkelijk uit Zuid-Afrika.

Bekend onder de genusnaam Gerbera is deze bloem één van de

grootste successen bij onze kwekers.

De benaming heeft als oorsprong , Barberton, naar één van de

oudste dorpen in de Mpumamanga-provincie van Zuid-Afrika.

Die Barbertonse Madeliefie of  Transvaalse Gousblom. ( Daisy )

De bmoem kan tot 90 mm. diameter hebben.

De natuurlijk kleur van deze snijbloem bloem is helder rood.

Het bloemhoofdje van de kleinbloemige Gerbera (ook wel germini genoemd)

is licht gevuld en heeft een doorsnede tot ongeveer 7½ cm.

De lintbloemen zijn langwerpig maar de top is licht afgerond en heeft

meestal twee ondiepe insnijdingen. De bovenzijde is oranje-geel (meer geel)

van kleur, het hartje is groen-geel van kleur.

 

20-07-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Donderdag 1 juni 2006 
Een bloempje voor Pinksteren.




Van de yucca plant 22 bladen afscheuren,
de scherpe punten afknippen.
De bladen aaneenrijgen met groene plantendraad
op 2 cm. onder het witte gedeelte van de bladen.
De bladen schikken rond een sterilisatiepot, zodat het witte gedeelte
4 cm. boven de rand uitkomen.
Het groene gedeelte van de bladen afsnijden gelijk met de bodem
van de pot en evenens op 2 cm. van de onderzijde aaneenrijgen.
Het geheel rond de pot binden.
De natte oasis stevig in de pot drukken en een gleuf houden om water te geven.
Steek eerst de 7 geel-oranje rozen in de oasis, dan de rozenbladend en
vervolgens het geheel opvullen met mos.
Langs de boven-en onderkant de plantendraad bekleven met een
volledige blad van de yuccaplant.

Yucca.



Yucca is een geslacht van van oorsprong Amerikaanse cactusachtige meerjarige planten, behorende tot de familie van de Agavaceae. Er bestaan een 40- tot 50-tal soorten yucca's van kleine struiken tot bomen en komen allen van nature voor in warme en droge gebieden in Noord-Amerika, Zuid-Amerika en het Caribisch gebied. De planten hebben in het algemeen dikke, vlezige bladeren eindigend in een scherpe punt. De bloemen zijn meestal wit.

Alle Yucca's hebben een broertje dood aan vocht. Experimenteren met vooral de stamvormende en minder winterharde soorten zal alleen succes hebben als de planten zo droog mogelijk staan en als de grond zeer goed gedraineerd is. Het planten op een kunstmatige heuvel is aan te bevelen. Een plaatsje pal op het zuiden zal de planten veel goed doen.

De Yucca’s zijn winterhard , na verloop van tijd maken de meestee Tucca’s een stam. Yucca’s maken prachtige bloemstengels in de zomer, mits de zomer wel lekker warm en zonnig is. Deze planten heeft puntige bladeren.Na de bloei moet er nog voldoende warm weer zijn om een nieuwe groeitop te vormen.
Gaat het goed en vormen ze nieuwe toppen, meestal een stuk of drie tot vijf, dan kan er een volgend probleem aandienen. Laat je al deze toppen doorgroeien dan wordt de plant topzwaar en knapt om bij de eerste flinke storm of dikke laag sneeuw. Het is verstandig om zo snel mogelijk na vertakking alle toppen weg te halen en alleen de meest rechtop groeiende te handhaven. Zo houd je een rechte stam. De plant in meer in de schaduw zetten kan de bloei helemaal voorkomen en dan zijn er geen problemen met rotting en instabiliteit

15-06-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Woensdag 12 april 2006   
Paasbloemstuk



Kleef in een klein diep soepbord een oasishouder.
Maak de oasis nat en druk het stevig in de houder
Steek eerst de takjes conifeer langs de onderkant
en vul op met de takjes buxus.
Daarna 6 gele tulpen in een ronde schikken. 
Als afwerking gebruiken we takjes gipskruid en
verschillende kleuren en enkele sprieten siergras.
Voor de versiering langs de onderderzijde twee brede gele
linten over elkaar inprikken.

Buxus

De inheemse Buxus of palmstruik genoemd is een tamelijk trage groeier en is om die reden dan ook geschikt voor lage haagjes.
Deze wintergroene heester groeit goed op kalkrijke grond, verdraagt een droge zonnige groeiplaats maar staat ook zijn mannetje in de schaduw.
In de zomer, bij warm weer of bij het snoeien komt er een typische Buxusgeur vrij.
Het kweken van bijzondere vormen kost veel tijd en geduld. De meeste snoeivormen worden twee keer per jaar gesnoeid eb bij voorkeur bij bewolkt weer .



Palmstruikgemeente Hoegaarden

De palmstruiken groeien in de haspengouwse gemeente Hoegaarden, gelegen in vlaams brabant weliswaar traag,
maar overal. Er is geen tuin groot of klein of we vinden er palmstruiken, tot zelfs boomgroote.

De gemeente dankt deze buxusgroei aan de jeugd die
op palmzondag, palmtakjes verkopen van deur tot deur.
Er is zelfs een palmommegang . 
Voordat de ommegang door de cuype van het dorp, gaat, wordt de palm gewijd in de kerk.
Een paar duizende kinderen met palm in de hand stappen  mee in het spoor van de apostelengenootschap en de bijna vier eeuwen oude houten palmezel. 
Met de palmommegang op palmzondag herdenkt Hoegaarden de blijde intrede van Jezus Christus in Jeruzalem.

Gipskruid

Gipskruid behoort tot de familie van de kruidnagelachtigen (Caryophyllaceae). De Latijnse naam is afgeleid van de Griekse woorden gypsos (gips of krijt) en phile (vriendin). Van nature wordt gipskruid dan ook geassocieerd met kalkhoudende grond. Het verspreidingsgebied strekt zich uit van het midden tot het verre zuiden van Rusland, Siberië, de Kaukasus en delen van Noord-Afrika. Gipskruid wordt ook wel sluierkruid genoemd vanwege de tere, tuleachtige bloemen. Gypsophila elegans groeit van nature in de Kaukasus. De orginele soort bloeit met witte bloemen. De bladen van de plant zijn grijsgroen en lancetvormig. Het is een delicate plant, die in de tuin beschermd moet worden tegen valwind.

14-06-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Valenstijndag
Donderdag 9 februari 2006

Maak de oasis nat en druk het stevig in de 20 cm. hooge vaas,een gleuf houden om water te geven.
Steek eerst de takjes conifeer , dan het Rhododendronblad en vervolgens de 8 Asparagus in een rondevorm in de vaas.
Steek vervolgensenkele sprietencitoengras er rondom in, om daarna het bovenste deel van de schikking opvullen met 7 rode de rozen en het gemengde boeket.
Als afwerking gebruikenwe 2 Anthuriums en het Anthurium-blad .

Voor de versiering gebruiken we langs de inderzijde twee orange-rode strikken.

Conifeer

Takken van coniferen worden dankbaar gebruikt voor bloemschikwerk.

Dat komt dan voornamelijk vanwege de uitstekende houdbaarheid van dit materiaal. In het bloemschikwerk worden deze takken vaak gebruikt voor de afwerking en bedekking van de oasis. Daarnaast hebben takken van vele soorten een bijzondere decoratieve eigenschap. De takken van de Atlasceder en bijvoorbeeld de Larix worden in bloemschikwerk vaak gebruikt om er hoogte en breedte in te maken, of er een extra element aan toe te voegen.

De toepassingsmogelijkheden zijn dus enorm groot.

Coniferen zijn eigenlijk heel bijzonder binnen de huidige plantenwereld. Dat bijzondere zit hem dan vooral in het feit, dat ze eigenlijk geen echt blad hebben.

De meeste soorten hebben naalden of schubben in plaats van bladeren. Met deze naalden of schubben halen ze echter hetzelfde kunstje uit als alle andere planten, die wel blad hebben. Ze zetten zonneenergie om in suikers en stikstof en kooldioxide om in zuurstof. Dat doen ze dan bijna allemaal het gehele jaar door, omdat deze naalden of schubben vrijwel nooit in de winter afvallen. De meeste soorten doen trouwens wel aan een zogenaamde rui, maar dat gebeurt dan vaak in de zomer. In de maand augustus zie je de meeste naaldbomen en coniferen die vervanging en uitschoning ondergaan. De oude naalden en schubben hebben hun taak gedaan en zijn inmiddels vervangen door jonge exemplaren. Door weer en vooral wind worden de oude naalden en schubben vervolgens afgeschud. Jaar op jaar vormt deze vergane glorie voor een prima bedekking van de grondoppervlakte om de coniferen heen.

Door die bedekking wordt het water beter in de grond vastgehouden.

Dat systeem zit derhalve prima in elkaar. De naalden en schubben van de coniferen hebben nog een belangrijke eigenschap.

Ze verdampen als gevolg van hun geringe oppervlakte en structuur heel weinig water. Als gevolg daarvan zijn coniferen eigenlijk bij uitstek uitgerust om onder zeer moeilijke omstandigheden te kunnen overleven. Dat kunnen ze dus bij uitstek. Talloos zijn de plaatsen op aarde, waar bladhoudende bomen of struiken niet kunnen overleven vanwege de extreem moeilijke leefomstandigheden. Coniferen en naaldbomen lukt dat wel.

Toch zijn er binnen die groep coniferen toch nog wel wat uitzonderingen op de regel. Zo zijn er soorten, die in de winter toch hun naalden allemaal afschudden.

Er is zelfs een ondersoort, die in plaats van naalden of schubben een soort bladeren heeft. Dat is de Ginkgo, die zoals zovele soorten over is gebleven uit prehistorische tijden. De coniferen en naaldbomen hebben nog een bijzonderheid in zich. Ze kunnen door hun ingebakken zelfbeschermende eigenschappen verbazingwekkend oud en groot worden. Van sommige Sequoia soorten in Noord Amerika is een hoge leeftijd bekend. Ze zijn soms meer dan 3000 jaar oud! Over overleven gesproken!

Dit soort bomen wordt niet alleen oud, maar ook ontzagwekkend groot. De oudste exemplaren hebben soms een stamomtrek van meer dan 20 meter!

Door hun groeiwijze hebben sommige soorten een prima bruikbaarheid voor de mens in zich. Van veel soorten wordt dankbaar gebruik gemaakt in de houtindustrie en uiteindelijk in de bouw van huizen en andere onderkomens. Zelfs in de geneeskunde wordt o.a. van de Taxus gebruik gemaakt.

Uiteraard hebben coniferen echter voor de mens nog een heel groot nut. Dat is namelijk de uitstekende bruikbaarheid voor de aanleg van mooie en groenblijvende siertuinen. Van die mogelijkheid maakt de mens dankbaar gebruik. Vele soorten laten zich in jong stadium ook uitstekend modelleren, waarmee je vaak de leukste effecten kunt bewerkstelligen.

Over het algemeen vereisen coniferen in ieder geval een goed gedraineerde grond. Het liefst wat zanderig. In ieder geval niet al te zwaar van structuur.

Dat stelt bijvoorbeeld wat eisen bij de aanleg van een coniferentuin. Al te grote oppervlakte uitdroging is ook niet gewenst. In siertuinen kun je dat verbeteren

door de grond met bijvoorbeeld een mulchlaag te bedekken. Ook kun je om de bomen en struiken heen oppervlakkig wortelende planten plaatsen. Het gaat erom, dat het water grotendeels in de grond beschikbaar blijft en niet te snel verdampt door de zonnestraling.

Asparagus

Asparagusis de naam van een geslacht van planten in de aspergefamilie. Het geslacht telt een 120 tal soorten, allen uit de Oude Wereld. Veel soorten zijn in talloze landen in beide werelddelen geintroduceerd in gematigde en tropische gebieden.
Ze variëren van kruiden tot ietwat houtachtige klimplanten. Ze hebben afgeplatte stengels (phylloclades), die de functie van bladeren hebben overgenomen. Drie soorten, Asparagus officinalis, Asparagus schoberioides en Asparagus cochinchinensis) zijn tweehuizige soorten, d.w.z met de mannelijke en vrouwelijke bloemen op verschillende exemplaren. Anderen zijn hermafrodiet.
Het best bekend is natuurlijk de groente asperge.
Andere soorten worden als sierplant gekweekt.
Sommige soorten zoals Asparagus setaceus hebben takken die op sporen lijken, hoewel ze dit niet zijn.
Ze worden vaak vanwege hun gebladerte als kamerplant gekweekt. Siersoorten zijn bijvoorbeeld Asparagus plumosus, Asparagus densiflorus, enAsparagus sprengerii.

Citoengras

Citoengras is een snelgroeiende, aromatische grassoort.
Door de uitgebreide wortelen kan de plant tot 150 cm.
groot worden.
Het gras heeft Azië als oorsprongen wordt vooral geteeld voor het destilleren van ontstekingswerende olieën.

Anthurium

Anthurium is een subtropische plant, temperaturen onder de 15°C en boven de 30°C dienen vermeden te worden. Voor een goede groei moet best een temperatuur van 19-21°C nagestreefd worden.,vermijd kou en temperatuurschommelingen. Houd de potgrond matig vochtig vooral in de groeiperiode, maar vermijd teveel water. Laat de potkluit niet uitdrogen.

Anthurium dankt zijn naam aan de bloeiwijze, die bestaat uit een schutblad en een kolf. deze wordt vergeleken met een staart, vandaar de Griekse naam 'anthos' (= bloei) en 'oura' (=staart). Het schutblad wordt vaak ten onrechte aanzien voor de bloem. De bloemetjes worden gevormd op de kolf.

Het verschil tussen de A.andreanum en A.scherzerianum bestaat erin dat de kolf bij A.scherzerianum gedraaid is. Het blad van A.scherzerianum is ook wat meer leerachtig dan het blad van A.andreanum

In de winter de plant een rustperiode van ongeveer 6 weken geven met een temperatuur van 15 graden C en weinig water. Deze rustperiode heeft de plant nodig om het seizoen erna weer een rijke bloei te geven. Om het jaar verpotten is voldoende.

13-06-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

Woensdag 21 december 2005
Een bloempje voor Nieuwjaar!



Eerst een stuk gaas van 75 cm x 11 cm tot op 10 cm na doormidden knippen.
Daarna bekleden we we voor dit bloemstuk een plankje, met mos -
hierop werd een met mos bekleed stukje oase opgezet,
daarna alles met draadvastzetten .
Vervolgens het gaas op het bemoste plankje vast nieten.
Aan de basis van het bloemstuk komt een groot bloemblad..
We gebruiken twee aparte soorten bloemen,en vullen alles op met een
eucalyptus , met 5 gele roosjes en 6 gerbera's en nog een takje hertshooi
metrood/groen achtige bolletjes eraan.
En tot slot alleseen beetje schikken in de richting van met het gaas .


Eucalyptus

De Eucalyptus komt van oorsprong uit Australië en Tasmanië.
Er bestaan ongeveer 500 soorten en nog steeds worden er soorten
of variaties ontdekt.
De Eucalyptus wordt onderverdeeld in een aantal groepen.
Er wordt geselecteerd op bast, bladvorm en groeiwijze
Over de bladvorm wil ik wat meer vertellen.
Bij sommige Eucalyptussen is er een verschil tussen jeugdblad (nieuw blad)
en volwassen blad.
Dat is opvallend; de meeste volwassen bladeren zijn langwerpig en
smal en het jeugdblad is het blad dat wij kennen vanuit de boeketjes;
rond en ovaal.
Bij een volwassen boom heb je dus twee soorten blad!!
De Eucalyptus behoudt immers zijn blad in de winter.
In Australíë en Tasmanië komen heel uiteenlopende temperaturen voor.
Zo heeft Australië voor een deel een sub-tropisch klimaat en een
groot deel is woestijn. In het zuiden en in Tasmanië komen wat minder
extreme temperaturen voor.
De Eucalyptussoorten die ik kweek komen uit Tasmanië en uit het
 zuiden van Australië.
De zaden worden gewonnen van bomen die op grote hoogte staan en
die flink wat vorst krijgen.
 De meeste mensen zien de Eucalyptus als een plant / boom die
geen vorst kan verdragen. I
k heb zelf een aantal Eucalyptussen die vorst tot - 20 C. kunnen
verdragen zonder bladschade op te lopen.
Hiernaast een foto van de winterharde Perriniana.
De laatste twintig jaar is ons klimaat aan het veranderen.
Dat merk je aan de zachtere winters, warmere zomers en relatief
weinig neerslag.
Bij zachte winters zal ook de plantengroei een verandering doormaken.
De Eucalyptussen die ik kweek kunnen milde tot strenge vorst verdragen.
Het probleem van invriezen zit in de bast of stam (vooral net boven de grond).
De stam bevriest en kan geen vocht meer naar boven transporteren.
De bladeren blijven verdampen en verdrogen letterlijk. Bescherming bij
vorst is alleen bij jonge boompjes nodig.
Wat stro en wat gaas rond het boompje of een ruime PVC buis brengen uitkomst.
Bij de oudere exemplaren volstaat wat compost bij de onderkant van de stam.
Als u geen plaats heeft voor een grote boom kan je de Eucalyptus
terugsnoeien of als kuipplant gebruiken.
Het planten van een Eucalyptus is nog belangrijker dan het beschermen.
 Je kunt de Eucalyptus het beste op de warmste en zonnigste plaats in
uw tuin planten. I
k heb soorten die ook in de schaduw willen staan.
Graaf een gat van ongeveer 40 bij 40 cm en ongeveer 50 cm diep.
Vul het gat met een mengsel van grind , potgrond en rivierzand.
Het zand en grind zorgen voor de goede drainage die essentieel is voor je boompje.

Gerbera's

Gerbera’s zijn gevoelig voor bacteriën, daarom worden de bloemen bij
kwekers direct na de oogst op water met een houdbaarheidsmiddel gezet.
Anders raken de stelen verstopt.
Op de veiling wordt het aantal bacteriën per gram steelgewicht
stelselmatig gecontroleerd.
De groothandel kan dozen met gerbera's het beste ondersteboven bewaren.
 Dit om kromme stengels te voorkomen.
De optimale bewaartemperatuur is 2 tot 8°C. Het is raadzaam vooraf de dozen
op botrytis te controleren, een schimmelaantasting die razendsnel kan uitbreiden.
De bloemist kan de bloemen het beste direct op water zetten.
Eventueel aanwezige hieltjes kunnen beter worden verwijderd, omdat ze
de wateropname belemmeren.
Ze zijn te herkennen als verdikte en donker gekleurde delen aan de
uiteinden van de stelen.
Laat de bloemen minimaal 4 uur water opnemen.
Voeg enkele druppels chloor aan het water toe om bacteriegroei te remmen.
Als de stelen hard zijn, kunnen de bloemen worden verwerkt.
Mochten de stelen onvoldoende water hebben opgenomen,
dan kunnen de bloemen beter op draad worden verwerkt.

Als consumenten kan men best enkele centimeters van de stelen af te snijden
 en ze in een dun laagje water met een houdbaarheidsmiddel te zetten.
Dan gaan ze het langst mee.
Gerbera's zijn het hele jaar te verkrijgbaar, met een aanvoerpiek in het voorjaar.
De gerbera is genoemd naar Traugott Gerber, een Duitse arts die vooral
op het Deense schiereiland Jutland veel planten heeft verzameld.
Gerbera jamesonii is de 'godfather' van de huidige rassen.
De soortnaam verwijst naar de plantenverzamelaar Jameson,
die de gerbera in Transvaal (Zuid-Afrika) heeft ontdekt.


Hertshooi

In het wild groeiende hertshooi (Hypericum) komt in veel milieus voor:
het groeit in het water, op matig vochtige gronden en op puur droge gronden.
Het zijn geen planten van een en dezelfde soort.
Elk milieu kent een of meer soorten die daar geschikt voor zijn.
Zonder uitvoerig stil te staan bij al die soorten, komt Hypericum perforatum
het meest voor.
 Het is een (wilde) plant, die op droge grond groeit.
Van dit hertshooi of Sint Janskruid wordt tinctuur van blad en stengels getrokken.
Alle hertshooisoorten hebben klieren die voornamelijk in de bladeren zitten
en die een bepaalde stof afscheiden.
De tinctuur wordt gebruikt tegen onder andere ischias, zenuwaandoeningen
en brandwonden en is vaak een toegevoegde stof bij antidepressiva.
 Vrijwel alle dieren die hun voedsel in de wildernis zoeken,
mijden hertshooi vanwege deze stof.

Hypericum calycinum is een goede bodembedekkende plant

Als bodembedekkende kruidachtige plant is Hypericum calycinum het meest geschikt. Hypericum 'Hidcote', Hypericum inodorum, Hypericum mooserianum en Hypericum adrosaemum zijn struiken die als groep of als solitair zijn aan te bevelen. Van deze soorten bestaan ook weer diverse cultuurvariëteiten.

Hypericum calycinum is groen blijvend en wordt niet hoger dan dertig centimeter. Het blad is donkergroen met een blauwe zweem erover. De soort groeit ook goed in een schaduwrijke situatie.

Plant deze Hypericum bij voorkeur op een humusrijke grond. Op (vochtige) klei doen ze het ook heel goed. Een waarschuwing: slakken houden zich graag schuil onder dit hertshooi, maar ze eten er niet van.

De bloemen hebben opvallende bundels meeldraden.

In de herfst kleuren de bessen van rood naar zwart .

Hypericum adrosaemum is een halfheester.
De stengels van de plant verhouten naarmate het seizoen vordert.
In het najaar moeten de stengels bij de grond worden afgeknipt.
Dit karweitje dat elk jaar terugkeert, wordt ruimschoots goedgemaakt
door de sierwaarde van dit struikje.
De bladeren van deze soort staan kruisgewijs tegenover elkaar.
Het geeft het sierlijke effect aan de stengels.
De bloemen staan op de toppen van de stengels.
Ze zijn maar drie à vier cm groot, maar de lange meeldraden stelen de show;
het zijn net verstijfde wimpers.
Hypericum androsaemum (andros = man, mens - haima = bloed) bloeit
van begin juni tot eind september.
De struik wordt tot ongeveer één meter hoog.

Het blad verkleurt in de herfst opvallend naar een diep koperkleurige tint.
Dan ook is het de tijd dat de bes van rood naar diepzwart kleurt.
Zowel met bloem en in bes leent deze hertshooi zich uitstekend om in
boeketten te worden gestoken.
Al met al een struikje dat zeer de moeite waard is.
Het is een gezonde plant.
Ziekten en aantastingen komen er nauwelijks op voor..

12-06-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken  

11-01-2006, 00:00 geschreven door bloemschikken