|
Vervlogen in tijd alweer, die ene zomer,
als een saga, de dingen eruit voortgekomen
herfst staat aan de deur van het niemandsland
een vlinder strijdt, door storm langs verlaten kant,
zoekend de klaproos en vergane roem
doorweekt, hagel, geschut... met gebroken vleugels
stort hij neder in het land van ijzer en wake
op door in het verleden rood gekleurde grond
vervlogen strijders, onzichtbare handen, 't ijzerfront
dragen zorg voor hun volk.. waken, verlaten niet
tillen uitgeputte vlinder tot aan de voet der ijzertoren
waar groeit de klaproos, door vlinders uitverkoren
symbool voor strijd, stormzang, met gebogen hoofd
ontwaart ze haar verdronken vlinder, verdoofd
opent ze nog éénmaal haar zuivere kelk
ontvangt uit schemerhanden de moegestreden vlinder
in haar besloten warmte, haar hartenkelk
om saam, s lands stormen te doorstaan
samen één, wachtend op terugkeer van lentepracht
bevrijding, het smachten, t minnen op een lentedag
hun levenskracht komt voort uit elkaar
uit 't land van ijzer en wake
alwaar velen in smarten zijn vergaan
blijft de klaproos en de verdronken vlinder
als mythe er altijd bestaan.
© Hendrik Hoogland, gedichten uit het leven.
|
