BOR speelt gastheer op zijn blog voor de verhalen van zijn oude vriend DOLER en diens zwerftocht door het leven.
't STROTJEN...
of de weg door het leven van Bor de wolf en zijn vriend Doler de zwerver.
15-03-2006
VERONTRUSTE VADER
VOOR BEZORGDE VADER....
Dit bericht draag ik op aan Kamiel de Vrome een bezorgdevader
Bor laat niet zo vlug meer in zijn privé-leven kijken. Maar trouwe lezers weten wel dat Bor de Provence geruild heeft voor het Noorden.
De majestueuze schoonheid van Noorwegen is met niets te vergelijken en waar horen wolven als Bor anders thuis?
Zo was Bor ook in Oslo. En in Oslo, net als in alle steden, is een park. Een bijzonder park gewijd aan de mens en het leven: het Vigelandpark.
Het Vigelandpark ligt in het midden van het grote Frognerpark en is wellicht het bekendste park van Noorwegen. Het is gelegen in een wijk van Oslo met de naam Frogner, ten westen van het centrum.
Het park heeft honderden stenen en bronzen beelden, die alle tussen 1907 en 1942 zijn gemaakt door de beeldhouwer Gustav Vigeland. De twee bekendste beelden zijn de monoliet en een klein beeldje van een stampvoetend jongetje, op de brug in het park. Maar er zijn ook beelden over de liefde tussen man en vrouw, een oude man met zijn stervende vrouw op schoot enz
Het gaat mij om de beelden van vaders spelend met hun kinderen, bezorgde vaders En daarom deze foto van een vader, zijn vrouw en kind.
Veel beelden symboliseren de kringloop van het menselijke leven. Onderaan de brug is de ontwikkeling van een embryo tot een kleuter te zien, terwijl rondom de monoliet alle levensstadia van de mens te zien zijn. Op de monoliet zelf staan op elkaar klimmende menselijke figuren afgebeeld.
Achter de monoliet, aan het einde van het park, bevindt zich een bronzen sculptuur, de "cirkel van het leven". Maar ook de smeedijzeren poorten en de grote fontein zijn rond hetzelfde thema van de mens en het leven opgebouwd.
Vraag verontrustevader niet naar uitleg, geniet zorgeloos, elke dag dat hij er weer is, van zijn cursiefjes.
Net als de beelden in het park zijn het pareltjes, misschien zelfs TE GOED voor dit seniorennet.
Maar gisteren zat ik te kijken naar Man Bijt Hond. Zo was ik via het medium televisie getuige van een cursus versieren voor jonge boeren.
Het programma Boer Zoekt Vrouw had Vlaanderen reeds kennis laten maken met "den hoge nood van de jongere, modale boer.
Barre ellende, vandaag de dag, stelde ik toen al vast. De moderne boerenzoon heeft een zware hindernispiste voor de boeg, om nog aan een kwieke Vlaamse Nele of een Tineke van Heule te raken.
Vandaar dus een cursus versieren.
Voor deze met den akker en de beesten opgegroeide jongens, niet totaal overbodig. Het is inderdaad een miskleun als zon overigens ferme boerenzoon aan een meisje om haar naam vraagt en dan enthousiast zegt Das toeval, ik heb nog een koe gehad die zo heette!
Maar zonder onze boeren waren de dochters van ons mooie Vlaanderen nog steeds op zoek naar wortels en bessen, tal van kinderen barend, terwijl wij mannen op jacht, of gaan vissen waren. En zie ons dan nog terug hé... Dus meisjes reden om dankbaar te zijn, en gul uw armen en uwen akker te openen voor deze jongens.
Laat den Vlaamschen boer niet te teloor gaan. Ze mogen dan wat stug en stroef overkomen, maar van een zaadje hier en een zaadje daar...hebben ze beroepshalve verstand, mogen we aanemen... toch?.
Voor de jongens zelf heb ik maar één goede raad zet de beuk er in mannen, ga dr voor. Laat de veearts voor één keer thuis, want wat je zelf doet, doe je beter!
DOLER vertelde BOR een verhaal over een avontuurlijke uitstap met een rood fietsje, dat ging als volgt:
Toen Dolertje een jaar of drie was, kreeg hij een klein rood tweewielig voertuigje.
Nou tweewielig laat Doler eerlijk blijven. Vader had aan weerszijden van het achterwiel twee kleinere wieltjes bevestigd, zonder die bleef Dolertje niet overeind.
Maar dat duurde maar een poosje. Toen kon Doler zonder die wieltjes.
Prompt trok hij op een mooie zomerdag de wereld in. Langs kleine weggetjes door de velden, kwam hij in een naburig dorp terecht. Groot was zijn verwondering dat er ook nog andere dorpen waren dan het zijne.
Maar naarmate de dag verstreek, steeg thuis de onrust om wat er met Dolertje was gebeurd en paniekerig gingen zijn ouders en buren op zoek.
Blij, verbaasd en vreemd genoeg boos waren ze, toen de kleine Doler op zijn rood rijtuigje langs dezelfde weg op eigen houtje weer thuis raakte.
Dat mocht hij NOOIT meer doen!
Doler begreep niet waar ze het over hadden, voor hem was het grote avontuur nu echt begonnen. Vooral nu nu Dolertje bij de nonnekes ging leren kleuren en plakken!
Dolertje ging naar school
Plots waren er vele kinderen om hem heen. Je kon er wel mee spelen, maar eigenlijk deed ieder zijn eigen ding. Doler deed zijn best om orde op zaken te houden, maar dat eindigde meestal met een huilbui van de andere kinderen. Met het gevolg dat Doler nogal eens in een hoek moest gaan staan of met een lange kartonnen tong om zijn hals, op de achterste bank gaan zitten.
Dan voelde Doler zich gekrenkt Hij bedoelde het toch goed?
Eén ding was hem een troost: vroeg of laat zouden ze hem wel begrijpen. Dat maakte de straf licht om dragen.
Ik geef toe ik ben een rommelaar, ik kan van niks afscheid nemen
VERSCHRIKKELIJK!
Mijn antiquariaat op de zolder is in gevaar. Al die spullen waar een verhaal aan vast zit, of die ik ooit nog eens nodig zal hebben
Om de druk op mijn nostalgisch karakter nog te verhogen komt mijn zoon helpen opruimen.
Er valt niets op te ruimen ik kan niks missen.
Kijk die "lampadair" is nog van mijn lievelingstante zaliger. En die vergeelde ATARI computer MET monitor wil ik ooit nog eens opstarten. Val me nu niet af vrienden bloggers, maar die honderden op video opgenomen films waar nooit meer naar gekeken wordt, wou ik nog eens catalogeren!
Die dozen met boeken
Zie hier is het boek van mijn moeder zaliger, met de blauwe omslag: Het Menschelijk Lichaam, zonder dat raadselachtige, bijna onverstaanbare boek, was ik nooit van mijn geloof in de ooievaar af geraakt en had ik sekslessen moeten volgen bij onze Belg in La douche France
HELP!!!
Een beeld van twee clowns die een handenstand opvoeren, in betere tijden bijna een meter hoog, maar nu in stukken, wil ik nog lijmen en mijn eerste super 8 filmcamera, met projector, kan ik toch niet weg doen!
Het staat dan nog allemaal in de kleerkast van onze eerste slaapkamer echte massieve houtvezelplaat
WAT?
Moet die ook weg als al die rommel er uit is? Maar dat is gene rommel!
Buiten in de straat staan al even zoveel relieken uit een vergeten, verwaarloosd verleden.
Camionnetjes met loens kijken figuren rijden af en aan, meepikkend wat ze denken nog te kunnen verlappen op één of andere rommelmarkt. In mijn wanhopige ogen lijken het gieren, terend op de nog bruikbare resten van de wegwerpmaatschappij.
Terwijl mijn vrouw en nageslacht alles op alles zetten om de zolder leeg te halen, raak ik het tempo kwijt waarmee ik hen probeer af te remmen en moet ik de straat op om mijn eigen bezittingen te redden.
s Avonds zak ik moe en in het "diepste mijner ziel gewond" in de zetel. Ik heb niet het gevoel alles te hebben gered wat ik wou redden, maar ik zal het er mee moeten doen, tot de volgende keer groot vuil.
BOR vertelt verder over het leven van zijn vriend DOLER...
Dolers eerste verkenningtochten maakte hij in en om de boerderij van zijn oude grootvader. Daar zou Doler vele avonturen beleven. Dolertjes ouders woonden naast die grootvader. In de muur op het koertje was een deurtje, zodat Doler steeds naar zijn grootvader kon. De boerderij was groot, met achter het erf een grote boomgaard.
Er waren niet veel dieren meer op de boerderij, enkel nog schapen en een paar varkens. Wel had grootvader nog de velden met aardappelen en koren. Het werk werd gedaan door de zoon en dochter van Dolers grootvader. Beiden waren ongehuwd en op de boerderij gebleven.
Als de aardappelen gerooid werden leerden ze Dolertje hoe hij die kon roosteren in het smeulende loof. Als het koren werd binnen gehaald was Doler niet weg te slaan van de dorsvloer. Hij had een kleine dorsvlegel waarmee hij kon helpen.
Van de varkens was Dolertje bang. Hun eten werd bereid in een grote ketel boven een open haard in de achterkeuken van de boerderij. Men kookte de kleinere aardappelen, goot er het water af en deed er meel bij waarna alles ruwweg tot een stinkende brij werd gestampt. Doler vond dat je al een vies beest moest zijn om zoiets naar binnen te schrokken.
Niemand kon vermoeden dat de bereiding van het varkenseten tot het eerste grote drama in Dolertjes kleine leven zou leiden.
Op een dag drentelde Doler door de keuken, waar net dat eten was klaargemaakt. Het hete kookwater stond in een kom op de vloer. Dolertje deinsde om één of andere reden achteruit en kwam met zijn poep in het hete water terecht. Vliegensvlug trok zijn tante hem overeind, maar Doler keelde heel de buurt bij mekaar.
Tot de dokter kwam moest heel de familie op het poepke blazen en koelen met koud water. Tja Dolers poep stond vol blazen. Maar uiteindelijk viel alles nogal mee. De dokter schreef een vieze vette zalf voor en Dolertje liep en zat een poosje moeilijk.
Bor is er klaar voor. Lange tijd heeft hij zorgvuldig de verhalen van zijn oude vriend Doler neergeschreven. Doler was een verteller, geen schrijver. Dit heeft Bor van die verhalen onthouden, laten we beginnen bij het begin.
Zelfs een dolers moeten ergens vertrekken voor zijn tocht door het leven. Gewone mensen komen, zoals algemeen bekend uit een bloemkool.
Maar dolers worden door de ooievaar gebracht, onze Doler net zo.
De ooievaar vloog met hem over vele landen. Over vredige plaatsen, angstaanjagende plaatsen. Hij toonde Doler armoede en rijkdom, van het eerste het meest. Aan het einde van hun tocht vloog de ooievaar over een wereld die nog bezig was zijn wonden te likken na een verschrikkelijke oorlog. Tenslotte bestelde de ooievaar zijn lieve last op de zolder van een oud huis. Hij nam afscheid met een knipoog, alsof hij wou zeggen; "Dolertje, vergeet niet wat ik je liet zien" en toen vertrok de ooievaar om andere dolertjes op te halen.
Op de zolder van dat grote oude huis, dat later het "oudmannekeshuis" bleek te zijn, leerde de kleine Doler zijn vader en moeder kennen. Moeder was al lang de leeftijd voorbij om nog op een kindje te hopen, ze vond het dan ook een mirakel. Vader had op een dochter gehoopt. Hij had zelfs eieren naar de nonnekes gedragen om er voor te bidden. Het hielp niks, hij zou het met de kleine Doler moeten stellen, iets waar hij nooit aan zou wennen
Moeder was geen doler. Toen er later een meisje bij kwam was ze best gelukkig nu ze voor de kinderen kon zorgen. Het meisje kwam echter wel uit een bloemkool, en werd vaders lieveling. Vader was ook een doler, maar had heel wat moeite om de weg te vinden. Hij werkte hard. Uit steen en vuur liet hij ijzer vloeien, wat hem iets mystieks gaf als hij er over vertelde, wat hij vaak deed.
Voor Doler in zijn wiegje was alles best goed. Voorlopig had hij geen behoefte de wijde wereld te gaan verkennen.
Nogal wat bloggers bleken verontrust over het plotse verdwijnen van "verontrustevader" Kamiel.
Evenveel bloggers zullen blij geweest zijn met het teken van leven dat hij deze morgen gaf. Hij heeft laten weten wat hem dwars zit nl. al het achterbakse gedoe op het SN. Hij is daarmee de zoveelste die er de brui dreigd aan te geven.
Daarom deze oproep aan al wie dit leest. Plaats op uw blog de volgende tekst en vraag uw vrienden bloggers hetzelfde te doen: "MEER VRIENDSCHAP EN VERTROUWEN OP HET SENIORENNNET !"
"Ik ben André Otté..." Zo begint zijn blog. Ik ken hem niet persoonlijk en het is lang geleden dat wij nog met elkaar gemaild hebben.
Door het computervirus dat mij eind vorig jaar trof en de perikelen er na, is hij mij waarschijnlijk ook kwijt geraakt. Ook al omdat ik de naam van dit blog veranderde. Maar hij staat nu tussen mijn favorieten uit respect voor het vele werk dat hij op zijn blog (s) presteerde om het verleden en het heden van "ons" Land van Waas bekend te maken. Bedankt André
Bor heeft een vriend die Doler heet. Maandenlang vertelde Bor het verhaal van zijn vriend Doler op een gelijknamig blog. Binnenkort brengt Bor de verhalen op zijn eigen blog. Hou het in de gaten!
Mijn favorieten zijn ECHT mijn favorieten!!! Ik ben vrij zuinig bij het bedelen van die titel.
Brabbes favoriet van het eerste uur omwille van een ontegensprekelijke gelijkgestemdheid. Gevatte satire, familieverhalen en knokken tegen al wat hij als onrecht ervaart.
Steffie wel eens aangevallen omwille van haar gulbedeelde koffie, maar een moedige, gevoelige vrouw, met het hart op de juiste plaats.
Schrijverke ook van het eerste uur. Eerlijk, bewogen, maar bovenal wijs. Begrepen maar meerderen zijn boodschap
Veras blog Schoonheid in beeld en woord. Maar ook een visie, een scherpzinnigheid die al opvalt als je naar haar vurige donkere ogen kijkt.
En dan de nieuwkomer tussen mijn favorieten Verontrustevader. Zijn cursiefjes werken voor mij en blijkbaar vele anderen als verslavend. Het is alsof je s morgens de gordijnen opentrekt en het zonlicht binnen stormt. Voor alle zuurpruimen is het blog van Kamiel een tonicum.
De fijne ironische humor annex levenswijsheid die in zijn al of niet verzonnen verhalen steekt werkt hartverwarmend.
Wie ben ik om zo iets te zeggen maar ik ben iemand die zegt dat deze man absolute schrijverskwaliteiten heeft. Ik hoop voor hem dat achter zijn verhalen een vrij gelukkig mens schuilt.
Iets wat ik uiteraard los van de realiteit van iedere dag, iedereen toe wens!
We zijn er weer aan voor de moeite
Ik wil voor alle duidelijkheid stellen dat mijn bezwaren niet uitgaan naar de mensen die in de agrarische sector werken, noch zij die in de pluim- of andere vee-dinges hun brood verdienen.
Mijn trieste verwijt gaat ook niet uit naar boeren van het soort waartoe boer Lewie en boer Spiessens behoren. Hen moet ik nageven dat zij tot de vrijwel onschadelijke soort behoren.
Nee ik heb het over boer Dewael en boerin Onkelinx uit Erdal. Zij lieten begin deze week een mogelijks kwalijke kip ontsnappen. Nog tot daar aan toe, we zijn intussen veel gewoon. Maar gisteren hebben ze dit land schromelijk belogen, zo blijkt vandaag.
Ze zijn wel degelijk en in meerdere opzichten tekort geschoten in hun verantwoordelijkheden ten opzichte van de kip.
Het boerenkoppel behoort tot de soort, die bijna 8 jaar geleden andere boeren van de kar wipten, omwille van een dioxine crisis.
Intussen is de ene crisis na de andere over onze brave burgers gekomen. Maar boer Dewael en boerin Onkelinx zijn van het soort boeren dat op de kar blijft zitten. Net als hun andere blunderende collegas overigens.
Misschien ligt de echte schuld wel bij ons!
Wij, weldenkende burgers en bloggers die liever hun tijd verdoen met elkaar op dit Seniorennet uit te schelden voor rotte vis, in plaats van bewust bezig te zijn met de maatschappij, waarin ze hun kinderen hebben gedropt en waarin hun kleinkinderen moeten opgroeien.
Intussen zwijgt een ander clubje Vlaamse Boeren als vermoord. Misschien zijn ook zij gaan skieën, maar mogelijks zijn zij druk in de weer met het strijken van hun bruine hemden, om ons allemaal van de sullen die dit land regeren ender untergang te redden.
Als dat maar goed afloopt en we naderhand niet moeten zuchten;
Wir haben es nicht gewussen.
In het dorp Erdal is een slecht opgehokte kip ontsnapt.
Boer Dewael en Boerin Onkelinx zitten met de handen in het haar. Gisteren haalden ze zelfs het TV nieuws, waarbij zij zich in allerlei bochten wrongen om uit te leggen dat het hun schuld niet was. De kip had hun misleid door het gebruik van dubbelgangers een vrij bekende techniek bij kippen
De kip is volgens de zwaar aangeslagen boer en boerin bij wijze van spreken door de mazen van het net geglipt en is vervolgens op een bus gestapt en verdwenen.
Een bus nota bene!
Zeg nu zelf als u op die bus had gezeten en er stapte een kip op zou u dat niet hoogst merkwaardig vinden?
Mogelijk, maar nog niet bewezen is de kip besmet met het dodelijke terreurvirus een virus dat al voor de komst van de vogelgriep, voor heel wat slachtoffers zorgde.
Intussen heeft een zekere heer De Rechter, die de kip wou ophokken, bedreigingen gekregen van de kippenvrienden.
Misschien goed voor zijn gezondheid als hij zichzelf nu een tijdje ophokt!
In Aalst hebben ze de Voile Jeanetten weer eens losgelaten. In Rio daveren en bibberen de bruine borsten en billen door de straten. Goed om er een nat broekje of ne stijve van te krijgen. In Duitsland vieren ze in strakke Pruisische nep soldatenkostuumpjes hun heimwee naar de Keizertijd und der Krieg.
En de straten van mijn dorp liggen volgende zondag weer vol slingers en confetti. Als gewoonlijk zullen onze dorpsvaderen vertrouwen op de burgerzin van hun dorpsgenoten. Wat voor gevolg zal hebben dat die prutsen, weken lang nog overal rond waaien of klefferig van de regen uiteindelijk in de riolen spoelen.
Voor mij niet gelaten; Ieder diertje zijn pleziertje
Maar vreemd toch dat in een maatschappij van overvloed, waar het begrip vasten al lang vergeten is, men toch nog eens flink uit de bol wil gaan voor men 40 dagen (geen) honger gaat lijden!
Nog vreemder is het feit dat de traditie van karnaval ontstaan is in een tijd dat honger lijden heel gewoon was. Geen reden dus om dat te vieren.
Rare kwieten die Alaaaf gillende medeburgers. (Opletten met de uitspraak hé jongens!)
Wedden dat het gebruik zijn oorsprong vindt in verre donkere heidense tijden?
Hoevelen in het westen weten wie Mohammed was? Voor wie het interesseert de feiten. Allah en de profeet mogen niet afgebeeld worden daarom is de naam van Mohammed enkel in kunstzinnige kalligrafieën te zien.
Mohammed heeft volgens moslims de politiek-religieuze ideologie die islam heet geherïntroduceerd en wordt gezien als de laatste profeet. Hij werd in het Jaar van de Olifant, waarschijnlijk 571 in Mekka (in het huidige Saoedi-Arabië) geboren en stierf in 632 in Medina. Mohammed was tevens degene aan wie het voor moslims heilige boek de koran geopenbaard werd door God.
De jeugd en jonge jaren van Mohammed
Mohammed kwam uit een arme tak van de machtige Arabische stam van de Koeraisj. Op zesjarige leeftijd werd Mohammed wees. Zijn vader Abdallah stierf kort voor Mohammeds geboorte en zijn moeder Aminah bint Wahab overleed toen hij zes was. Tot zijn achtste was hij bij zijn grootvader in huis, maar toen die stierf werd zijn opvoeding voortgezet door zijn oom, Aboe Talib.
Veelgodendom en geestenverering tekenden de Arabische wereld, toen Mohammed opgroeide. Mekka was in die tijd een belangrijk knooppunt voor de handel. Handelaars en andere reizigers namen hun geloven en godsbeelden mee en vele daarvan werden in Mekka neergezet, vooral rond de Ka'aba (heiligdom dat een zwarte meteoriet bevat die door de engel Gabriel (Gjibril) aan Abraham werd gegeven). De Ka'aba was in de tijd van Mohammed een universeel religieus bouwwerk waar 360 goden werden aanbeden. De Koeraisj waren vanouds de beheerders van de Ka'aba en dat legde deze stam geen windeieren. Mohammed groeide op in de stad, maar ontmoette voldoende rondreizende bedoeïenen en kooplieden uit allerlei windstreken om iets meer te weten te komen van deze geloven en bijgeloven. Zo nam zijn oom hem ten minste een keer mee naar Syrië.
Toen hij 25 jaar oud was, trouwde Mohammed met zijn werkgeefster, de vermoedelijk vijftien jaar oudere Khadija, een rijke koopmansweduwe. Een van de bijnamen die Mekkanen aan hem gaven was al-Amîn, de betrouwbare.
Mohammed als profeet
Op zijn 40ste trok hij zich in de maand Ramadan terug in een grot van de berg Hirâ in de buurt van Mekka, om te mediteren. Hier heeft volgens moslims de Djibril tot hem gesproken. Soera 96:1-5 vormt het begin van die openbaringen, die 22 jaar zouden aanhouden, tot zijn dood in 632. De verzameling van de openbaringen vormt de Koran.
In een tijd waarin de Arabische maatschappij werd getekend door voortdurende stammenoorlogen waren Mohammeds ideeën van door monotheïsme geïnspireerde eenheid revolutionair. Hij verkondigde dat God zich al eerder tot andere volken had gericht, maar dat nu voor het eerst een openbaring in het Arabisch, voor de Arabieren werd gedaan. Er verzamelden zich volgelingen om hem, maar met zijn kritiek op de hebzucht die volgens hem het sociale leven in Mekka tekende, maakte hij ook vijanden. De oemma, zoals de gemeenschap rondom Mohammed werd genoemd, werd uiteindelijk door de andere Mekkanen geboycot en zelfs vervolgd. Ze zagen zich gedwongen om een eigen leefgemeenschap te stichten in de stad Jitrab, die tegenwoordig Medina wordt genoemd. Deze hidjra (migratie) vond plaats in het jaar 622 en vormt het begin van de islamitische jaartelling, die dan ook in het LatijnAnno Hegirae (AH) wordt genoemd.
Vanuit Medina voerde de oemma diverse oorlogen tegen hun Mekkaanse vijanden. In 630 werd de strijd in hun voordeel beslist en werd Mohammed breed erkend als de leider van alle Arabieren.
Mohammed was onder zijn volgelingen geliefd om zijn liefdadigheid en openhartigheid. Zo gaf hij zijn volgelingen een deel van de oorlogsbuit, het grootste deel behoorde tot Allah. Door deze daden werd hij erg geliefd.
Hij heeft verschillende oorlogen gevoerd. Deze oorlogen zijn niet gevoerd om de islam te verspreiden. 'Er is geen dwang in de godsdienst' zegt de koran (2:256), waarmee bedoeld wordt dat er geen gedwongen bekering plaats mag vinden.
Na Khadija's dood nam hij nog 3 vrouwen, waaronder als laatste Aïsja, de volgens de hadith van Boechari negen jaar oude dochter van Aboe Bakr. De verloving met Aïsja werd reeds op 6-jarige leeftijd beslecht. Mohammed was zelf toen al 54 jaar oud. Aboe Bakr werd later de eerste kalief. Zij was Mohammeds enige vrouw die geen weduwe was. Er wordt beweerd dat Mohammed trouwde om meerdere redenen. Omdat de echtgenotes die hij na Khadija had behoorden tot diverse belangrijke families uit Medina worden de huwelijken ook wel beschouwd als een manier om familiebanden binnen de oemma, de groeiende gemeenschap waarvan Mohammed de leider was, aan te halen. De profeet Mohammed had 7 kinderen: Alqaasim, Zainab, Ruqayah, Oem Kalthoem, Fatima, Abdullah en Ibrahiem. Wat in ogenschouw genomen dient te worden, is dat binnen de islam een huwelijk met meerdere vrouwen niet onmiddellijk in seksuele zin gezien moet worden. Sommige vrouwen kunnen bijvoorbeeld nauwelijks in hun onderhoud voorzien. Een huwelijk kan dan een oplossing zijn.
In 628 droomde Mohammed over de terugkeer naar Mekka. Met 1500 ongewapende volgelingen in pelgrimskledij wilde hij deze droom verwezenlijken, maar de toegang tot de stad werd ontzegd. In 629 konden de moslims door een vredesverdag van tien jaar de stad wel bezoeken en de oude heiligdommen bezoeken. Doordat Mekkaanse troepen het vredesverdrag verbraken later dat jaar, trok Mohammed met 10.000 soldaten naar Mekka. Doordat Mohammed amnestie voor eenieder beloofde, kostte deze gebeurtenis slechts 11 mensen het leven.
In maart 632 begon Mohammed aan zijn laatste en enige echte Hadj (bedevaart naar Mekka). Tijdens de reis kreeg hij de openbaringen met de regels omtrent de Hadj.
Na een kort ziekbed overleed Mohammed rond de middag op maandag 8 juni632 in Medina. Hij was toen 62 jaar oud.
Misverstanden
Mohammed beschouwde zichzelf niet als de brenger van een nieuw geloof maar als degene die het geloof van Abraham aan de Arabieren openbaarde, zoals eerder bijvoorbeeld de joden en de christenen hun eigen openbaring hadden ontvangen. In de visie van de moslims herintroduceerde Mohammed dus de islam.
Mohammed is een profeet en is niet als wat Jezus voor christenen is, de Christus. Een foutieve benaming voor moslims is dan ook mohammedanen, omdat moslims zich overgeven aan God en niet aan Mohammed.
Ik probeer al 2 dagen, via het SN dit bericht door te sturen. Maar het SN zegt telkens dat ik de code verkeerd invul, komaan zeg ik ben nog niet seniel...
Geheimen heb ik niet, dus dan maar langs deze weg. Misschien een oproep aan anderen die ook al eens een keer gevochten hebben met de code om mij dat te laten weten. Let op ik wil ze niet weg.
Dus Staf...ik ben een tamelijk "flexibel" rechtlijnig mens, dit enkel om aan te geven dat ik net zo min een stijve hark ben. Maar dat zal u intussen wel al weten.
Tweezakkerij zit niet in mijn aard. Ik heb dan ook helemaal geen uitstaans met dat "holtorren" blog. Ik werk enkel nog in "Bor". Mijn twee andere blogs, u bekent, liggen stil. Ik hou enkel in de gaten of ze niet verdwijnen, waarom weet ik zelf niet.
Na wat me is overkomen is de "snee" er wat af. En we moeten eerlijk zijn, wie schrijft wil gelezen worden. Dat betekend uren achter die computer en dat kan ik niet opbrengen. Maar ik blijf wel.
Het "vuurpeleton" stoort me net zo min als "Lana's" vette grappen. Enkel aan schijnheiligheid heb ik een echte bloedhekel. Ik ben ook niet meer zo bezig met wie achter wat zit, het is toch hopeloos.
Waar ben ik dan wel mee bezig?
Wel... op de kleinkinderen passen, de oudste van de jongens, Gino, helpen om zijn huis een beurt te geven. Met inbegrip van wijzigingen aan zijn electrische installatie en het installeren van nieuwe binnendeuren.
Op de computer ben ik vooral bezig mijn vakantie naar Noorwegen en Zweden voor te bereiden.
Voor mij is het niet de eerste keer, maar eindelijk heb ik Elisabeth kunnen overtuigen mee te gaan. Maar ze wil geen onverwachte, onaangename verrassingen. Dus moet ik een weg zoeken tussen mijn avontuurlijke aanleg en wat zij wil "verdragen".
We zijn het er nu over eens om via Duitsland naar Denemarken te rijden en daar de veerboot naar Bergen te nemen. Op zich al 18 uren varen. Van Bergen naar de Geirangerfjord en dan dwars door Noorwegen. Op hotel ga ik niet en kamperen wil zij niet. Dat betekend puzzelen aan de weg en 's avonds overnachten in een "hytte" een klein chalet, zoals je die op campings in Noorwegen vindt.
De laatste week brengen we door in magistrale schoonheid van het Glaskogen natuurpark in Zweden, waar we 's avonds bij het kampvuur op de midzomer zullen wachten.
Waarna we de nachtboot van uit Goteborg naar Kiel nemen en hopelijk weer veilig thuis raken.
Michel Vandenbosch, kopman van Gaia heeft me behoorlijk in de war gebracht.
Als kind, groot gebracht met respect voor het zesde gebod, heb ik in de voorbije 50 jaar nogal wat souplesse aan den dag moeten leggen, om toch nog iets van de waarden van dat gebod overeind te houden.
Niemand heeft er bij de seksuele voorlichting, die ik kreeg, aan gedacht me in te lichten over het gebruik van dieren in het voldoen van eventuele wederzijdse behoeften, zoals de beklaagde in zijn verdediging aanvoerde
Mijn inzicht in het bestaan van dergelijke praktijken, is pas met de jaren gekomen, zij het met ongeloof en afschuw bij het idee alleen al!
Maar heel de voorbije rechtszaak rond een man die honden in een asiel misbruikte, zet mijn kijk op het recht op zijn kop!
Om te beginnen de uitspraak van de rechter: Honden poepen mag!
Het opent een hele reeks van mogelijkheden naar andere voorkeuren. Het duurde lang voor ik me kon inbeelden dat kiekenpoeper niet louter een scheldwoord was. Die mensen kunnen dus rustig met hun praktijk doorgaan, zij het dat het aan te raden is een condoom te gebruiken. Je weet maar nooit in tijden van vogelgriep.
Geiten poepen vooral in eenzame streken, zoals in de Alpen en de Pyreneeën, blijkt ook een bestaande praktijk te zijn. Vreemd dat er zo weinig bekend is over schapenpoepers. Misschien komt dat omdat zon kudde nogal groot kan zijn en het moeilijk is om je ding te doen met zoveel dom kijkende toeschouwers. Of komt het omdat zon schaap veel haar op dr poes heeft?
Over koeien poepen ken ik een mopken (mogelijk al met een lange baard)
Een boerken was alleen komen te vallen en had voor zijn huishouden een jonge meid aangeschaft. Op een keer komt die meid in de koeienstal en ziet tot haar verbazing dat boerken met zijn broek op zijn knieën op een melkkruk een koe misbruiken zou Michel zeggen. De meid vraagt: Maar boer toch kan ik iets voor u doen... Ja zegt dat boerken kunt ge misschien mijn kruk verzetten naar de volgende koe, want ik kan me moeilijk bukken
De mannen komen blijkbaar niet goed uit dit verhaal, maar waarom noemt men vooral kleine hondenrassen truttelekkerkes? Hoe weet ons Gaia kopstuk, dat die beestjes dat met hun volle goesting doen Hoewel
Misschien is dat weer iets voor Michel, hij is toch nog bezig met een misbruikte ezel.
Natuurlijk moesten die mannen van Gaia, met Michel op kop, zelf niet zon ezels zijn dan zouden ze allicht op meer krediet bij de rechtbank kunnen rekenen..
Michel zijn palmares spreekt boekdelen;
Als men 200 jaar lang, jaarlijks een volksgebruik in ere houdt, door boven op één van onze zo zeldzame bergen, levende visjes te drinken is Michel er al de kippen bij om dat te laten verbieden.
Als men al 500 jaar in zijn dorp jaarlijks aan ganzenrijden doet, steekt Michel daar wel een stokje voor.
Eeuwenlang beleefde iedereen vreugde en verwondering in het circus, leeuwen, olifanten en de rest buiten zegt Michel.
Zon dingen lukken hem allemaal wel, maar... honden poepen mag!
En heeft onze grote Gaia voorman ooit al eens gehoord over de gruwel die sommige mensen, overal ter wereld wordt aangedaan? Ik heb hem daar nog nooit iets over horen zeggen.
En Michel!
Nog maar een paar eeuwen geleden werden mensen wiens wenkbrauwen bij mekaar groeiden, aanzien voor weerwolven en mits een weinig pech op de brandstapel gezet.
Voorzichtig zijn hé jongen dat uw hondenliefde niet verkeerd wordt uitgelegd.
Intussen zal ik als Bor de wolf zelf wel opletten dat ik niet langs achteren gepakt word!
DE OOIEVAAR 
