Hieronder zie je Kamiel. Kamiel heeft het grootste deel van zijn leven in zee doorgebracht. Wat later werd hij opgenomen in een kwekerij, een rustoord voor zeekrabben. Vandaag heb ik Kamiel meegenomen om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen. Omdat hij niet onmiddellijk blij was met mijn beslissing, moest ik hem ervan overtuigen dat het leven voor iedereen een einde kent en dat de dood samen met de fiscus de enige zekerheden waren in het leven. Dan heb ik de pastoor erbij gehaald voor de laatste sacramenten en dan de pot in. Veel heeft Kamiel niet geleden, want het kokende water gaf hem een bevrijdend gevoel, weg van alle zorgen. Hij zal geen last meer hebben van moslimterroristen die met hun kromzwaard de heidenen proberen te onthoofden. Om een beetje te bekomen van de emotie, zet ik hier een foto van de reddingsdienst, die de mensen uit het water haalt, dood of levend.
Melkern. Met melk of karnemelk heeft het niets te maken. Het is de naam van de groep die gisteren voor ons kwam optreden. Ze gaven het mooiste van de Ierse folk. Iedereen mocht meebrullen, stampen, klappen en kletsen. De mannen en vrouwen musici deden weer hun best. Met militaire tred heb ik mijn 16 kilometers afgestruind. Het is heilzaam voor mijn gehavend linkerbeen.
Mirko uit het Duitse Ruhrgebied is een gedegen modelspoorder. Met hem heb ik een leerrijk gesprek gehad over de Bogobit remmodule en over het optimale gebruik van de spanningsfrequentie bij register 20 van de Tams decoders. Morgen hebben we het wellicht over het omvormen van mannetjes in schaal 1/87, bv. hoe je een zo’n plastic figuurtje een vlag doet dragen of paddenstoelen doet plukken. De wind is gunstig voor de windsurfers. Hun kleurrijke zeilen moeten beslist op foto bewaard blijven.
En dan hebben we gisteren weer een prachtige muzikale avond gehad. Les Pierrolo’s, een Duits-Hongaars duo met gitaar bracht nummers in het Jiddisch, Frans, Hongaars en Russisch. Een medekampeerder speelde tussendoor piano met een virtuositeit van het hoogste niveau. Directeur-zanger Hubert deed zijn best met zijn volle tenorstem. Wij hadden een gratis avond vol professionaliteit, waar je elders wellicht 50 euro moet betalen. Hubert, de campingeigenaar, slaagt er steeds in de beste performers binnen te halen. Tussendoor ben ik nog eens naar het kapelletje van Sainte Marguerite geweest en dan vijf foto’s samengesteld tot één fotomontage. De kapel stelt nog weinig voor en heeft haar religieus karakter geheel verloren. De gemeentewerkmannen gebruiken het als opslagplaats voor nadarhekkens en verkeersborden. Het heilig Margrietje draait zich wellicht twee keer om in haar graf.
De wind is gevallen. Alles komt tot rust. Alleen Bea toont een grenzeloze energie. Tijdens de ochtendwandeling kwamen de oesterbanken tevoorschijn bij laag tij. De vissers zijn in de weer, want ze hebben bitter weinig tijd om de oesters binnen te halen. Straks heeft het water weer volledig greep op het leven.
De storm blijft razen in Bretagne en een heel stuk van Frankrijk, code oranje en rood. De kustwegen zijn afgesloten en het is verboden met een caravan of aanhangwagen te rijden. De gendarmes houden er toezicht op. Plezierbootjes liggen aan de ketting en volgens ik hoor, zijn er al een paar op drift gegaan en tegen de rotsen geslagen. Vele voortenten hier op de camping zijn beschadigd of vernield. Sommige mensen durven niet buiten komen. Een wandeling langs het kustpad is bijzonder gevaarlijk en eigenlijk niet te doen. Ik ga mijn dagprogramma moeten aanpassen. En meteen is het raak. Mijn vriend Mirko uit het Ruhrgebied Bochum is aangekomen. Mirko is modelbouwer zoals ik. We hebben dus een heleboel te vertellen.
Er woedt momenteel een storm in Landéda en in heel Bretagne. Dikke schuimkoppen staan op de zee en de hoge golven kletsen tegen de rotsen. De voortenten hebben het zwaar te verduren. O wee de kampeerder die met minder zorg zijn voortent opgesteld had! Regen en harde windstoten zullen nog duren tot morgen. Ze trekken landinwaarts richting België en Duitsland. We zijn met de auto gaan rondrijden en konden terug kennis maken met het ruwe, het echte Bretagne. Wij terug naar de grote menhir van Kerloas, daar waar de mannen voor hun fertiliteit bidden en de vrouwen vergeefs hopen op voldoende zeggenschap thuis. Bea en Hannelore hebben ook stilgestaan bij de menhir. Gelukkig dat het maar legende is, dat van het vrouwelijke heerschap in de ouderlijke woning.
