13 MAART :

Een bus met Belgische schoolkinderen botst tegen een tunnelmuur in Sierre in Zwitserland, 22 kinderen, vier begeleiders en de twee buschauffeurs overleven het niet. Zeventien van de slachtoffers vijftien kinderen en twee begeleiders zijn afkomstig van basisschool t Stekske uit het Limburgse Lommel-Kolonie.

Peter Vanvelthoven (burgemeester van Lommel): Ik lag in bed toen ik het nieuws vernam. Ik werd rond drie uur wakker gebeld door een directeur van een lagere school in Lommel, die op zoek was naar het nummer van de directrice van t Stekske. Hij behoorde tot de koepel die de skivakantie organiseerde en was zo als een van de eersten op de hoogte gebracht van het ongeval. Maar er was toen nog helemaal niets duidelijk over de ernst; ze wisten niet of er dodelijke slachtoffers waren gevallen bijvoorbeeld.

Wat is vervolgens het eerste wat een burgemeester doet?

Vanvelthoven: De nieuwssites bekijken, maar daar was nog niets te vinden. Ook niet op Zwitserse sites. Toen heb ik onze politiecommissaris gebeld, want die zou wel op de hoogte gebracht zijn bij een ernstig ongeval, dacht ik. Maar ook hij wist nog niets. Even na vieren heb ik contact gezocht met onze ambassade in Zwitserland. De ambassadeur en zijn consul waren net vertrokken naar Sierre, om halfvijf zou er een persconferentie zijn.

De ambassadeur belde me terug na die persconferentie met het droevige nieuws dat het om een heel zwaar ongeval ging, met waarschijnlijk 28 dodelijke slachtoffers. Dat is het moment dat je benen heel zwak gaan aanvoelen en je toch even moet gaan zitten.

We wisten toen nog geen details, maar het was duidelijk dat we de ouders van het zesde leerjaar snel op de hoogte moesten brengen. Ik heb opnieuw met de directrice gebeld en met onze schepen van Onderwijs, en een soort crisiscel opgericht op de school, met politie, brandweer, onze communicatiemensen en psychosociale hulpverleners. Voor het bellen en opvangen van ouders, voor het opvangen van andere ouders die gewoon hun kinderen naar school brachten, voor het coördineren van perscontacten. Pas om halfacht ben ik gebeld door de crisiscel van Buitenlandse Zaken, die bevestigde dat er 28 doden waren gevallen. En dat alles in gereedheid werd gebracht om de ouders per vliegtuig naar Zwitserland over te brengen.

Wat kan een burgemeester eigenlijk doen? De ramp vond niet plaats op het grondgebied van Lommel.

Vanvelthoven: De eerste bekommernis was het opvangen en informeren van de ouders. Vervolgens hebben we de website van de school offline gehaald, om te vermijden dat fotos van de vakantie verspreid zouden worden. En daarna moesten we ervoor zorgen dat de school zo goed als kon bleef functioneren.

We moesten inderdaad geen ramp beheren, maar wel de gevolgen van een ramp waar we nog niet de impact van kenden. De eerste, begrijpelijke reactie van enkele ouders was: we stappen in onze auto en rijden naar Zwitserland. Zij wilden natuurlijk zo snel mogelijk duidelijkheid over het lot van hun kinderen. Wij hebben uiteraard vervoer geregeld naar Melsbroek. Dat hebben we hen zo snel mogelijk meegedeeld, samen met de weinige informatie die we toen hadden.

We beslisten van het begin dat we alle informatie met de ouders zouden delen. Daarin moesten ze ons volop kunnen vertrouwen. Dat is heel hectisch en heel emotioneel. Je moet die mensen recht in de ogen kijken en vertellen dat je het nog niet weet, terwijl zij hopen dat met hun kind niet het allerergste is gebeurd. Het gebrek aan informatie is op zon moment heel erg.

Wat was uw prioriteit: ouders op de hoogte brengen of informatie verzamelen, ook van ter plekke?

Vanvelthoven: Beide. We hadden een open lijn met Buitenlandse Zaken, maar ook de mensen daar waren afhankelijk van de Zwitsers voor hun informatie. En die wilden niet zo veel vertellen.

Als u nu op die eerste uren terugkijkt, vindt u dan dat die goed zijn verlopen?

Vanvelthoven: Ik denk dat in Lommel iedereen alles heeft gedaan wat hij kon. Het feit dat we al vier jaar maandelijks samenkwamen met de crisiscel heeft ons geholpen. Die mensen kennen elkaar en hun rol, en gingen meteen aan de slag. Het grote mankement is geweest dat we geen of te weinig informatie hadden. Dat was heel frustrerend. Iedereen had grote honger naar nieuws. Vooral de ouders uiteraard, maar ook wij, de leerkrachten, de pers die er al stond...

Hebt u achteraf bekeken enig begrip voor dat gebrek aan informatie?

Vanvelthoven: Achteraf wel, maar op het moment zelf was het een hel. Ouders werden boos, ik werd boos. Gefrustreerd ook. We hadden het gevoel dat men ons niet ernstig nam. We hadden de ouders rond halfzeven opgebeld. Twaalf uur later in Genève wisten we nog even weinig. Toen we eenmaal in het hotel in Zwitserland waren, legden de reddingswerkers uit hoe ze te werk waren gegaan, ook voor de informatieverstrekking. Telkens als ze de identiteit van een overlevend kindje zeker wisten, hadden ze de ouders op de hoogte gebracht. Maar zo wist iedereen daar die geen telefoontje had gekregen, dat zijn kind was gestorven. Dat was een gruwelijk moment.

Achteraf beschouwd was het de enige logische manier van werken, beseften ook de ouders. Voor de identificatie van de slachtoffers waren de ouders soms nodig, en dat kon pas s avonds beginnen.

U bent meegereisd naar Sierre. Hebt u daar lang over nagedacht, overleg gepleegd?

Vanvelthoven: Ik had het erover met onze brandweercommandant. Ik zei dat ik het gevoel had dat ik mee moest. Hij was niet zo zeker, vond dat de zaken ook in Lommel beheerd moesten worden, voor de achterblijvende ouders en de pers en zo. Dat heb ik even laten bezinken, maar ik vond dat we de ouders niet alleen konden laten vertrekken. Ikzelf en twee leerkrachten van de school die de leerlingen kenden, zijn meegereisd, de directrice bleef in Lommel om de zaken daar ordelijk te laten verlopen. Dat was deels instinctief, maar achteraf bekeken bleek het erg nuttig. Ook op de bus heb ik nog even getwijfeld of ik wel moest meevliegen, maar uiteindelijk ben ik toch blij dat ik dat heb gedaan.

Welke rol kon u dan spelen? Die van troostende schouder?

Vanvelthoven: Nee, zo zagen ze mij zeker niet, die mensen kwamen niet met hun verdriet bij me langs. Ik had mijn rol als aanspreekpunt, iemand die de dingen regelde, bemiddelaar tussen de ouders en de mensen van het identificatieteam, contact met de Zwitserse autoriteiten ter plaatse, een buffer tussen de pers en de ouders, dat soort dingen. Mijn rol bleek nuttiger dan ik op voorhand had kunnen inschatten.

Er bestaat geen draaiboek voor zoiets. Of kon u toch ergens op terugvallen?

Vanvelthoven: Een draaiboek was er niet, maar onze bijeenkomsten met de crisiscel gaven ons wel een voorsprong. Zonder die voorsprong was het wellicht chaotischer verlopen. Achteraf zijn er wel enkele vragen gerezen. Wanneer moet je bijvoorbeeld meereizen naar zon ramp? Mijn collegas hebben dat niet gedaan, en ik geloof ook niet dat er een goed of slecht is in zon situatie. Ik denk dat we het voor 90 procent goed hebben gedaan, maar over die 10 procent die minder goed ging, moeten we het ook durven te hebben, al was het maar om er lessen uit te trekken voor de toekomst.

Welke dingen gingen minder goed?

Vanvelthoven: Ik vind dat Buitenlandse Zaken me veel eerder op de hoogte had moeten brengen. Nu wist ik het al een paar uur toen ze me belden. Vraag is natuurlijk of een burgemeester bij elk ongeval in het buitenland gebeld moet worden. Ook op het vlak van de pers waren er dilemmas die we eens moeten bekijken. Ik ben zon dilemma of tien op papier aan het zetten, ter evaluatie.

Even over de pers. Jullie hadden de tegenwoordigheid van geest om de website van de school offline te halen, maar toch verschenen er een dag later fotos van kinderen in enkele kranten. Wat vond u daarvan?

Vanvelthoven: Ik werd er in het hotel over aangesproken door de ouders, die het hadden vernomen van familieleden thuis. Die mensen vonden dat echt verschrikkelijk. Zeker die fotos op de voorpagina. Dat heeft het leed van de families onnodig veel zwaarder gemaakt, daar moet de pers ook eens goed over nadenken. Ik vind: als het over minderjarige kinderen gaat, dan heeft de pers voor publicatie de toestemming van de ouders nodig.

Zo schrijft de deontologie het ook voor.

Vanvelthoven: Ja, maar daar gaven de kranten die de fotos publiceerden toch een andere interpretatie aan. Met het argument dat ze op Facebook stonden, een publieke site. Een commentaarschrijver zei zelfs gewacht te hebben tot de stad Lommel de fotos gebruikte voor een rouwregister. Verschil is: wij hadden de toestemming van de ouders, en dan nog heel gericht voor een rouwregister. Dat lijkt me iets anders dan de voorpagina van een krant.

Was u gechoqueerd door die voorpagina?

Vanvelthoven: Niet gechoqueerd, wel erg ontgoocheld. Dat is toch een moment van menselijke ellende waarvan je zou verwachten dat alle Belgen, ook journalisten, voelen hoe erg zoiets is. Dat het aanzet tot reflectie. Dat een journalist dan niet even denkt: wat als de foto van mijn kind, van wie ik niet weet of het nog leeft, zomaar op de voorpagina zou staan? Dat maakte me ontgoocheld en boos.

De ouders kwamen bij u hun beklag doen over dat soort praktijken.

Vanvelthoven: Ja. Ze hadden zich de avond tevoren al zorgen gemaakt over hoe de pers ermee zou omgaan. Ik heb die donderdag contact gehad met zowel Kris Peeters als Elio Di Rupo, die nog eens hebben opgeroepen tot de nodige sereniteit. Dat hebben de ouders zeer geapprecieerd, en de pers heeft zich in het vervolg ook respectvoller gedragen. Maar de hele situatie maakte bijvoorbeeld de voorbereiding van de herdenkingsplechtigheid er niet makkelijker op. Sommige ouders wilden er helemaal geen pers bij. Maar dan zouden die kranten wel iets hebben geprobeerd, met alle risicos op een escalatie van dien. Uiteindelijk hebben we VRT en Belga namens alle media toegelaten. Ik ben blij dat het op die manier is gegaan, want ik had wel schrik voor de gevolgen als er te veel agressieve pers bij die herdenking zou zijn geweest.

De ouders deelden eerst dezelfde onzekerheid, daarna verdriet. Ontstaat daardoor ook een groepsgevoel?

Vanvelthoven: Het was eigenlijk ongelofelijk welke kracht en dynamiek er van die groep uitging. We vertrokken met zeventien gezinnen naar Sierre. Op een bepaald moment valt het verdict: je krijgt te horen wie er nog leeft. Er zijn ouders die het allerergste, het ondenkbare meemaken. En er zijn andere ouders die troost bieden, steun geven. Dat was heel pakkend op sommige momenten.

Er waren onnoemelijk zware momenten bij. Bijvoorbeeld in het mortuarium voor de identificatie. Elk gezin had per dag wel eens een inzinking, maar dan werden ze erdoor geholpen door anderen. Daar is een fantastische groepsdynamiek ontstaan, die hen samen sterk heeft gemaakt in de dagen erna. Dat heeft ervoor gezorgd dat ze ook de weduwe van de buschauffeur zijn gaan troosten, dat ze een dankbrief hebben geschreven aan de Zwitserse hulpverleners. Op een moment dat je het meest dramatische meemaakt in je leven aan zoiets denken, dat is mooi, sterk, dat is klasse.

Wat is u zelf het meest bijgebleven?

Vanvelthoven: Het moeilijkste moment voor mij was het bezoek aan de tunnel zelf. Zolang je alles aan het regelen bent, kun je je gevoelens een beetje van je af duwen. Maar in die tunnel was iedereen toch op zichzelf aangewezen. En dan zie je dat intense verdriet, en besef je tegelijk hoe gelukkig je jezelf mag prijzen. Ook het schrijven en het uitschrijven van de toespraak voor de herdenking vond ik afschuwelijk.

Wat me positief is bijgebleven, is het immense gevoel van samenhorigheid. Dat was bijna tastbaar. Het goede dat op zon moment in de mensen naar boven komt, dat ga ik nooit vergeten. Je denkt: als ik ooit mijn kind verlies, dan ga ik dat niet overleven. Dan heb ik geen nood aan een schouderklop. Ik denk nu dat het niet klopt, dat het omgekeerde waar is. Je verdriet is er niet minder om, maar het helpt je wel om de moeilijke momenten door te komen. Soms hoef je niet eens iets te zeggen: er gewoon even zijn voor die mensen is voldoende. Dat is een les die ik voor de rest van mijn leven heb geleerd.

Hoe ging dat verder op school, met al die lege plekken? Hoe heeft de school dat aangepakt?

Vanvelthoven: Het verlies van vijftien leerlingen, een leerkracht en een begeleidster heeft natuurlijk een enorme impact op zon kleine scholengemeenschap. Maar de school heeft dat schitterend aangepakt. De zeven kinderen van t Stekske die de ramp hebben overleefd, wilden ook zo snel mogelijk weer naar school. Dat heeft me zeer verwonderd, maar het was hun manier om hiermee om te gaan. Om de draad van het leven weer op te pikken.

Wat ik hoorde van de ouders was dat de kinderen er veel aan hadden om die verschrikkelijke ervaring samen te verwerken. De school heeft dat uitstekend begeleid, terwijl dat niet zo vanzelfsprekend is. Denk maar aan het schoolfeest op het einde van het jaar. Er zijn zeventien bomen geplant op het domein van de school, enkele toespraken gehouden, ook namens de ouders, en er was een samenzijn, maar zonder de traditionele optredens van de kinderen. Op die manier is dat op een mooie manier afgerond.

Ziet u de ouders nog vaak?

Vanvelthoven: Af en toe, omdat we bezig zijn met de voorbereiding van een herdenking op 13 maart. Dit drama is toch tot het DNA van onze stad gaan behoren, een litteken dat we nooit kunnen, nooit mogen vergeten. Een kunstenaar is bezig met een monument en een choreograaf met een herdenking, omdat we ieder jaar opnieuw willen stilstaan bij wat er is gebeurd. Maar niet op een negatieve manier, ook met een boodschap. © Roularta Media Group

Ouders vroegen mij: 'Meester, wil jij eerst naar ons kind kijken?'"

Meester Erik Verbakel (54), al 32 jaar turnleraar en al 37 jaar brandweerman, reisde na de busramp in Sierre mee met de ouders naar Zwitserland. Hij moest de kinderen van zijn school 't Stekske in Lommel-Kolonie identificeren. Meer dan negen maanden na de busramp doet hij voor het eerst zijn verhaal. "In het uitvaartcentrum lagen foto's van de overleden kinderen - omgedraaid, zodat de ouders de aanblik niet meteen zagen. Ze vroegen mij: 'Meester, kijk jij eerst?' Dat heb ik gedaan. Pas toen ik hen zei dat het meeviel, durfden ze zelf ook te kijken."

"Ik moet u waarschuwen: ik ben niet van de mooie woorden", begint meester Erik zijn verhaal. "Ik vind het lastig. Een voorbeeld: ik weet niet wat ik de ouders van de verongelukte kinderen dit jaar moet schrijven. Wat moet er op de nieuwjaarskaarten? Misschien sla ik een keer over.""Velen in ons dorp zullen gedacht hebben: 'Meester Erik, die staat sterk in zijn schoenen. Die is kapitein bij de vrijwillige brandweer, die heeft veel gezien. En ik héb veel gezien. Zelfmoorden langs het spoor, branden in het bejaardenhuis, gecrashte auto's... Ik heb doden gezien, ik heb ze uit auto's moeten zagen. Maar mijn werk is gewoonlijk technisch. Ik zorg dat de juiste mannen er zijn en dat het juiste materieel er is. Dat de juiste procedures worden gevolgd. Als de lichamen eruit zijn, ben ik klaar. Ik heb nooit doden hoeven te identificeren. In dat uitvaartcentrum in Zwitserland was het mijn eerste keer."Bij het busongeval in maart kwamen 28 van de 52 inzittenden om het leven: de twee chauffeurs, de vier begeleiders van de Sint-Lambertusschool in Heverlee en basisschool 't Stekske in Lommel-Kolonie, en 22 kinderen. Van die kinderen zaten er 15 in de oudste klas van 't Stekske.

Avond voor vertrek

"Eén dode was een collega: de meester van het zesde leerjaar", vertelt Erik. "Een andere was de secretaresse van de school. En er waren vijftien kinderen. Bijna mijn hele zesde leerjaar. Slechts zeven van hen overleefden het. Ik heb hen zes jaar lang twee uur per week turnles gegeven, dus weet hoe ze waren en hoe ze deden. Hoe ze klommen, speelden, liepen. Ik weet precies wie bij welke familie hoorde en naar welke middelbare school ze zouden gaan. Een maand geleden heb ik alle overleden kinderen nog op film gezien. Een van de meisjes die het overleefd heeft, liet alle onderwijzers van onze school de filmpjes zien die zij en anderen tijdens de skivakantie hadden gemaakt. Eén filmpje was van de avond voor vertrek. Dat is altijd een gala-avond. De jongens in hun beste kleren, de meisjes fraai opgemaakt. Ze vierden het einde van de vakantie. Ze vierden dat ze binnenkort naar het middelbaar mochten."

Blijven hopen

"Rond zes uur, de ochtend na die 13de maart, ging mijn gsm beneden in de woonkamer. Dat is niks vreemds - bij een brandweerofficier staat de gsm altijd aan. Maar even later ging de vaste telefoon, en dat gebeurt bijna nooit. 'Een zwaar ongeval met de skibus', zeiden ze op het stadhuis. Ik dacht: 'Zwaar, één dode, misschien.'""Bij 't Stekske waren de ouders er al. Die hadden 's ochtends vroeg de telefoon opgenomen met het idee: 'Misschien is de bus eerder terug van vakantie'. We wachtten. We hoorden: alle volwassenen in de bus zijn dood. We hoorden verhalen. De kinderen van de Sint-Lambertusschool hadden hun ouders gebeld. Onze kinderen niet, maar die mochten ook geen gsm bij zich dragen. Vijf ouderparen van 't Stekske wisten dat hun kind leefde. Die hadden met het ziekenhuis in Zwitserland gebeld. Maar het ziekenhuis nam op een bepaald uur niet meer op.""Ik moest mee met het militaire vliegtuig naar Zwitserland en ging thuis nog snel wat spullen halen. Op tv zag ik de bus, die serieus stuk was. Ik dacht: de kinderen die voorin zaten, kunnen die het hebben overleefd? Zaten de kinderen van 't Stekske voorin? Zaten die uit Heverlee voorin? Die hadden toch gebeld? Hadden die allemaal gebeld? De vlucht naar Genève, de busreis naar Sion, het wachten in het hotel in Sion... Het duurde uren en al die uren hadden de ouders hoop. Men hoopt. Men blijft hopen. De Zwitserse politiechef vertelde in de hal in het hotel in Sion dat de vijf ouderparen die al van het ziekenhuis hadden gehoord mee konden.""Twee kinderen in coma waren nog niet geïdentificeerd en toen ik en de schooldirectrice uit Heverlee naar de foto's hadden gekeken die in het ziekenhuis gemaakt waren, mochten die ouders ook mee. Die twee koppels waren blij. Hun kind was niet dood, hun kind lag in coma. Toen was er dat moment waarop de eerste ouder besefte: 'Als de ouders van de gewonde kinderen weg zijn, zijn de ouders van de dode kinderen over'. Die begon te huilen. Enkele anderen volgden, later iedereen. Ik weet wel dat ouders - later, veel later - precies wilden weten in welke busstoel hun kind gezeten had. Waar was de grens? In welke stoel zou hun kind het wél overleefd hebben?"

Brok in de keel

"Ik ga u iets geks vertellen. U gaat het gek vinden. De ouders waren opgelucht, toen ze een dag later bij het lichaam van hun kind zaten. Ze waren al zo veel uren onderweg sinds dat eerste telefoontje, 's ochtends vroeg. Toen ze zagen dat het zo was, dat het hun kind was dat dood was, was er naast al die andere emoties ook opluchting. Ik weet nu: men moet zien om te geloven.""Ik was erbij op de dag van de identificatie in het uitvaartcentrum in Sion. Dat ik er was, was toeval. Het eerste ouderpaar vroeg: 'Erik, kan je mee? We kunnen het misschien niet'. Ik dacht: 'Als ik kan helpen, help ik'. Ik ben ook met de andere ouders meegegaan en dat zou ik nu weer doen. Die ouders hebben hun kind verloren. Ik heb een volwassen dochter, een volwassen zoon, een kleinkind. Wie zou er aan zichzelf denken? Ik had een brok in mijn keel, maar ik mocht niet huilen. Dat mocht niet. Zíj hadden hun kind verloren.""Er stonden in het uitvaartcentrum twee rijen stoelen. 28 stoelen in totaal. Voor de 28 doden. Op elke stoel lag iets van de dode. Een riem. Een beer. Een T-shirt. Een stuk van een tas. En er lag een foto van de dode na het ongeluk. De Zwitsers hadden gezegd: 'Als u iets van uw kind op de stoel herkent, kunt u die foto omdraaien, als u wil'. De ouders vroegen mij: 'Meester, kijk jij eerst?' Ik heb het gedaan en heb gezegd dat het meeviel. De gezichten waren gaaf. Soms wat schrammen, soms een blauwe plek. Omdat ze tegen de stoel vóór hen waren gebotst. De lichamen, die zag je op de foto niet. De lichamen waren er erger aan toe. Er waren stoelen losgekomen, naar voren geschoten, op elkaar gestapeld. Ook de kinderen die het overleefd hebben, hadden botbreuken. Vijf, zes, zeven breuken. Die kinderen zijn voor de zomer niet meer naar school gegaan en zijn nu nog aan het revalideren. De ouders van de overleden kinderen konden beslissen of ze hun zoon of dochter ook echt wilden zien. Ze gingen naar een andere kamer en hun kind werd op een bed binnengereden, onder een wit laken. De Zwitsers waren zeer omzichtig. Als een van de ouders de hand van hun kind wilde vasthouden, vroegen de Zwitsers de ouders om de kamer even te verlaten. Ze vertelden daarna of het kon.""Lommel-Kolonie is van oudsher zeer katholiek en er was ook een pastoor mee. Die stond achter een paar ouders toen ze bij het lichaam zaten. 'Uw kind is een engeltje, in de hemel', zei hij. De vader weerde hem af. Ik heb de pastoor meegenomen: laat de mensen op hun eigen manier afscheid nemen. Sommigen hebben kracht uit het geloof geput. Anderen zijn gestopt te geloven."

'Maakt het uit?'

"Hoe ga je ermee om? Als je kind de ene dag er nog is en de andere niet meer? Dat weet ik niet. Dat weet u niet. Ouders hebben nog zo veel vragen. Vragen waar ze toen, in Zwitserland, niet mee bezig waren. Over het ongeluk, over de chauffeur. Of het klopt dat hij somber was en antidepressiva slikte. Of het klopt dat hij had kunnen remmen. Dat hij nog seconden had voor de tunnelwand dichtbij kwam. Soms zou ik willen roepen: 'Maakt het uit? Maakt het echt uit?' Maar het maakt uit.""Wat ik in Zwitserland gezien heb, heb ik weggestopt. Het zit in een kluis in mijn hoofd. Psychologen zeiden me: 'Erik, je moet erover praten', maar ik geloof daar niet in. Mijn vrouw begrijpt me, gelukkig. Zij is verpleegkundige. Zij weet alles van leven en dood. Zij weet dat ik liever bezig blijf. Ik wacht tot de pieper van de kazerne gaat. Ik leg tuinen aan, ik hak hout. Ik trek mijn sportkleren aan en loop langs de weilanden naar school. Ik denk er nog alle dagen aan, dat kan ook niet anders. Veel ouders zie ik nog. Hun andere kinderen zitten nog op school. Ik zie broers, zussen en denk dan: 'O ja, die lach, die had hun overleden zusje ook'. De jongste van de getroffen gezinnen zit in het eerste leerjaar. Sommige ouders op de Kolonie gaan elke dag twee keer naar de begraafplaats vlak bij de school. Voor hun werk en na hun werk. Sommige ouders wiens kind gewond raakte, vragen zich nog elke dag af: 'Waarom heeft mijn kind het overleefd en het hunne niet?' Nee, voor 't Stekske is dit nog lang niet voorbij." © Het Laatste Nieuws