Hij stond gereed om het podium te betreden…met gekruiste armen, het beeld der Onverschrokkenheid…! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vol ontzag keken de andere drie (Het was een groepje van 4 en hij was opgestaan uit dit groepje) op naar hem, hij die het Noodlot (de vijand) had bedwongen.

Het “proficiat” dat  de drie anderen hem,  de held wilden wensen bleef stokken in hun keel.

Plots… van helemaal niets, ondanks zijn getrappel om hogerop te geraken, plots dus… was  hij Iemand…toonbeeld van een lange loopbaan gewijd aan het beoefenen der burgerdeugden en bevorderen van het algemene welzijn (even pauzeren… want ik ween van emotie terwijl ik dit schrijf).

Een kort applaus steeg even boven de hoofden van de 4 aanwezigen het leek alsof zij  hun handpollekes pijn deden.

Hij nam dit gebaar van zijn 3 enige vrienden toch dankbaar in ontvangst, met een lichte gegeneerde wrevel. 
Ze hadden hem een staande ovatie moeten geven.

Hoezeer had hij hier een massa volk verwacht en een viering met koorzang, declamatie van gelegenheidspoëzie en bloemenhuldes. Maar niemand was hem gevolgd…Massa’ mails had had hij gekregen met reacties van “Door doen man…je hebt je ouwe teef  bijna op haar knieën” enz…hij nam een briefje uit zijn tas,die hij  nonchalant over zijn schouder had hangen, zijn vrienden vonden dit een beetje nichterig maar dat kon hem geen barst schelen … hij strekte een arm voor zich uit, alsof hij een beëdigde verklaring ging afleggen met een gelaatsuitdrukking waarmee hij bijna op een Duivel leek, van zenuwen was hij kortarmig, zijn dikke lippen waren kurkdroog en er gloeide een felle oosterse gloed in zijn allesziende ogen, Hij schaamde zich voor zijn driedubbele kwabbige kin… maar sprak: “ It is a pity ..ik ben een expert” vervolgde hij met een desolate mimiek…” een expert op gebied van tucht en tuchtiging en God gaf me in deze carte blanche…

Hij was niet meer in te tomen of tot inkeer te brengen zelfs bidden hielp niet.  
Hij vond dat hij zijn prachtige vrienden te kort was geschoten.

Hij zou nu met succes rebelleren tegen alle vrouwelijke willekeur en tirannie… hij is er voordien altijd lelijk gehavend met gescheurde plunje, geschramde wangen en een bloedneus …uitgekomen…

Zijn vriend de grote dichter, specialist in de Deutse taal, noemt dit “Schadenfreude”.
André Gides schreef ..”C’est avec les bon sentiments qu’on fait les mauvais romans”… De laatste zullen de eerste zijn. Ik zal terugkeren met de zwaluwen !!! gilde hij tegen zijn drie vrienden.

Die  vrienden bekeken elkaar bezorgd en vroegen zich af of hun goede vriend  toch niet te snel ontslagen was uit het ziekenhuis.