In mijn item over “constipatie” van een tijdje geleden, kon je reeds lezen dat mijn vriend een arts is.
Hij was het die mij de goede raad gaf hoe ik mijn constipatie probleem kon oplossen. “Gedroogde pruimen eten man, elke dag en je bent er meteen van verlost!”
Ik zie hem dagelijks aan den toog van ons stamcafé “ Ambras”. Ook gisterenavond waren wij beiden present.
Toen mijn vriend even naar het toilet was kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, zijn agenda lag op de toog. Zonder enige schaamte begon ik te lezen, zo ben ik nu eenmaal… er stak een brief in zijn agenda …ik dacht …die ga ik even lezen…misschien lees ik iets over zijn patiënt met die ziekelijke obsessie, een man waar hij mij al dikwijls over verteld had…ik kan het snollen niet laten want ik beken, ik ben nu eenmaal de snul der snullen.
Ik schrok me een hoedje want de brief ging over mezelf.
Ik las daar een beschrijving van mezelf: een kladschilder – grijze baard, nonchalant gekleed, pseudo intellectueel die denkt dat hij artistiek is, emotioneel zwaar gestoord, laag IQ , manisch-depressief, geen gevoel voor humor, zakelijk maar arm, sociaal gehandicapt. .…Dit viel er te lezen…Verdomme, mijn vriend had mijn profiel daar open en bloot in zijn agenda staan!
Op zo’n ogenblik leer je je echte vrienden kennen.!?...Toen zag ik nog een regeltje onder bovenstaande tekst…dat ik bijna zou vergeten zijn was het niet dat er iets onderlijnd was,waardoor het opviel.
"De patiënt wordt tegen zijn wil gedreven door seksuele impulsen"…Merde…mijn vriend kwam sneller terug dan ik dacht en betrapte me tijdens het snuffelen in zijn papieren en hij merkte dat ik wat beschaamd was.
"Wat doe je daar?” vroeg hij boos…”Ben je niet verlegen – heb je nog nooit gehoord van beroepsgeheim? Mijn zwijgplicht en beroepsgeheim zijn me heilig”.
"Maar "zei hij verder…"je weet nu wat ik van je denk en ik reken erop dat je dit aan niemand vertelt of ik zal verplicht zijn om je bij de politie aan te geven – vriendschap kent zijn grenzen.."
Ik antwoordde totaal ontsteld dat ik geschrokken was toen ik las dat hij me ook als een seksverslaafde aanzag. Dat vond ik nog het ergste. Ik stamelde en stotterde dat ik slechts stillevens schilderde.…Ja, ooit had ik een model proberen te benaderen die uitermate knap was…maar toen ik avances maakte begon ze me honend uit te lachen. “Jij als sekspartner…..hihi…. ga liever naar de schilderacademie…daar leer je je wel beheersen.”
“Ja”, zei mijn vriend …"maar je hebt mijn vraag nog niet beantwoord…heb je nog nooit gehoord van brief- en beroepsgeheim?”". "”Sorry, sorry, mijn excuses beste vriend” stamelde ik halfdronken, “ik zal het echt nooit meer doen, dat zweer ik u.”
…Pas toen merkte ik dat ik een grens van welvoeglijkheid en vriendschap had overschreden en bekroop me een gevoel van vreselijke schaamte.
In één oogwenk besefte ik dat ik door mijn ziekelijke nieuwsgierigheid mijn beste vriend wellicht verloren had.
In zijn ogen zag ik enkel nog weerzin en walging toen hij me aankeek …... .