In het namiddaglicht van de Bourgoyen vond ik deze rode heidelibel. Het zachte zonlicht bracht de transparantie van de vleugels mooi naar voren, terwijl rood en groen elkaar versterkten. De beperkte scherptediepte legt de focus op de ogen en het lijf. Even stilte in de drukte van een zomerdag.



.

Deze foto van paardenbloemen laat zien hoe de zaadjes zich voorbereiden om mee te worden genomen door de wind. De zachte achtergrond creëert een rustige sfeer, terwijl de focus op de pluisjes benadrukt hoe vergankelijk en tijdelijk dit moment is. Het is een simpele, maar krachtige weergave van de natuur.



.

In deze foto laat ik de bloemen niet scherp zien, maar dansen in beweging. Door de techniek van Intentional Camera Movement ontstaat een schilderachtig beeld, waarin de kleuren van de wilde bloementuin vervloeien tot zachte penseelstreken. Het gaat niet langer om de afzonderlijke bloemen, maar om het gevoel van overvloed, zachtheid en leven dat een wilde tuin kan oproepen.



.

.

.

Tijdens het focussen op deze bloem kwam ik oog in oog met dit bijtje. Het bleef even stil zitten in het spel van licht en schaduw, net lang genoeg om het vast te leggen.



.

Toen ik dit beeld vastlegde, raakte ik geboeid door de botsing én samensmelting van twee werelden. De regenboog, puur natuur, kruist de elektriciteitsdraden die wij als mens door het landschap trekken. Het doet me stilstaan bij hoe onze lijnen en structuren de schoonheid van de natuur doorkruisen, maar er tegelijk ook een deel van worden.



.

Deze foto, genomen in mijn eigen parochie Beke na een hevige regenbui en toont het vertrouwde gezicht van het landelijke landschap, net na de oogst. De rechte lijnen van het veld leiden mijn blik naar de horizon, waar de machtige elektriciteitsmasten opdoemen, als stille getuigen van de verbinding tussen de natuur en de moderne tijd.



.

Ik maakte deze foto in mijn tuin toen ik een vlieg op een blad zag zitten. Normaal let ik niet zo op vliegen, maar de kleuren trokken mijn aandacht. Van dichtbij zie je pas hoe mooi ze eigenlijk zijn: het glanzende groen-blauw van het lijf, de grote rode ogen en de fijne details. Voor mij laat deze foto zien dat zelfs iets gewoons als een vlieg interessant wordt als je het van dichtbij bekijkt.

.

Deze foto van een vervallen clematisbloem laat me zien hoe de natuur zichzelf heruitvindt, zelfs in het verval. De krullende lijnen van de zaaddraden tonen de overgang van bloei naar iets nieuws. Door het zwart-wit krijgt de foto extra focus op de details die ik vaak in het moment niet zie, maar die me toch altijd blijven fascineren.



.

Ik heb deze foto's genomen met dubbele belichting, het toont een rustige ochtend in de Bourgoyen. Het gouden zonlicht en de mist creëren een zachte sfeer, terwijl de eenden rustig op hun pad lopen. De dubbele belichting voegt een dromerig effect toe aan het beeld, waardoor het een bijzonder moment vastlegt.



.

Deze macrofoto toont een bij die nectar verzamelt uit een wilde cichorei. De scherpe focus op de bij en de zachte achtergrond benadrukken deels de details van het insect en de bloem terwijl de bij zich lijkt voor te bereiden om verder te vliegen.



.

Terwijl de dagen korter worden en de nachten kouder, merk ik dat de spinnen stilaan weer hun weg naar binnen vinden. Deze kwam ik nog buiten tegen op de rand van het tafellaken, perfect in het zachte ochtendlicht. Een mooie kans om m’n macrolens eens boven te halen. Wat me altijd fascineert zijn die glanzende ogen en de fijne haartjes op hun poten – details die je met het blote oog amper ziet, maar door de lens echt tot leven komen.Niet iedereen is fan van deze achtpotige huisgenoten, maar ik kon het niet laten om even stil te staan en te kijken. Er zit schoonheid in het onverwachte.

.

De jonge clematisscheut staat hier centraal in een extreem beperkte scherptediepte. Door het gebruik van een groot diafragma wordt de achtergrond herleid tot een abstract patroon van licht en onscherpte, waardoor de fijne stengel sterker naar voren komt. Het zwart-wit benadrukt structuur en contrast in plaats van kleur. Voor mij is dit een manier om de eenvoud van een klein detail in de tuin om te zetten in een grafisch beeld.



.

Dit beeld nam ik net na zonsondergang, toen het laatste licht de toppen van de wolken raakte. De lucht was zwaar, maar juist die combinatie van dreiging en zacht kleurverloop trok me aan. De windmolens op de horizon vormen een element dat het vlakke landschap karakter geeft. De eenzame lantaarnpaal in het midden brak de symmetrie net genoeg om het beeld spannender te maken.



.

Dit is een macrofoto waarop je de focus op het oog van een tuinlak ziet. Het oog staat centraal met een zachte achtergrond, waardoor de details van de slak en zijn omgeving minder zichtbaar zijn. Dit onderscheidt de structuur en uitstraling van het oog.

.

 Met de lens dichtbij ontstaat er een nieuw perspectief: een eenvoudige rank verandert in een elegante lijntekening tegen een zachte, groene achtergrond. De natuur tekent hier zelf een minimalistisch kunstwerk, waar natuur en compositie elkaar ontmoeten.



.

In onze tuin staat deze vetkruidplant (Sedum) volop in de knop. Op de voorgrond beginnen de eerste roze bloemetjes langzaam open te gaan, terwijl de tros in het midden nog helemaal groen en gesloten is. Met scherpte op de groene knoppen en een zachte achtergrond komen de details van de Sedum mooi naar voren.



.

   Bij deze foto is het Orton-effect subtiel toegepast, en dat heeft een aantal mooie gevolgen zonder dat het beeld te "nep" of overdreven dromerig wordt. Hier is wat je terugziet in deze minimale toepassing. 

Het Orton-effect is een fotografische bewerkingstechniek waarbij een beeld een dromerige, zachte gloed krijgt. Het is vernoemd naar Michael Orton, die het oorspronkelijk met diafilm ontwikkelde. De digitale versie wordt meestal als volgt bereikt. Een scherp beeld wordt gecombineerd met een overbelicht, onscherp beeld zodat je een resultaat krijgt dat zowel detail als een zachte, dromerige sfeer behoudt. Ik heb er toch nog een eigen toets aan toegevoegd door de bovenste foto miniem een beetje te verschuiven.

.

De bloei loopt op zijn einde, maar zelfs nu hebben de waterlelies nog hun eigen schoonheid. De gele bloempjes maken plaats voor verweerde bladeren vol patronen van de natuur – ook vergankelijkheid kan fotogeniek  zijn.



.