.

Soms hoef je niet ver te zoeken om de schoonheid van de herfst te vinden — een paar lege eikeldopjes en het zachte licht van een grauwe dag vertellen hun eigen verhaal.



.

Op een vochtige herfstdag in het bos kwam ik dit prachtige tafereel tegen: een cluster paddenstoelen die zich tegoed doet aan een omgevallen boomstam, bedekt met mos. De sombere honingzwam leeft van het dode hout, maar brengt tegelijk nieuw leven in het bos. De kringloop van de natuur in één beeld – vergankelijkheid die schoonheid voortbrengt.



.

In de stilte die volgde op storm Benjamin van vorige week vond ik deze groep porseleinzwammen in het Kwadebos.  Een typische herfstsoort die uitsluitend op beuken groeit. Hun glanzende, bijna doorschijnende hoeden lijken van porselein gemaakt – vandaar de naam. Deze zwammen spelen een belangrijke rol in het bos: ze helpen het gevallen hout afbreken en maken zo voedingsstoffen vrij voor nieuw leven. Zelfs na een storm toont de natuur haar veerkracht.



.

Herfst: wanneer loslaten schittert in goud.



.

In het Kwadebos was ik op pad op zoek naar paddenstoelen. Deze Harige schubzwammen trokken mijn aandacht door hun fijne structuur en zachte kleuren. Met een beperkte scherptediepte heb ik geprobeerd de achtergrond zacht weg te laten vallen, zodat de details van de hoedjes goed uitkomen. Een geslaagde vondst op een kille herfstdag.

.

Bij deze foto ben ik bewust de artistieke toer opgegaan. Sociale media staan tegenwoordig vol met paddenstoelen, dus waarom niet eens een volledig andere fotografische blik werpen?
Deze paddenstoel, slechts enkele millimeters groot, zat goed verscholen in een donkere hoek van het bos. Met een macro-opname heb ik geprobeerd het subtiele spel van licht en schaduw vast te leggen, waardoor de paddenstoel bijna lijkt te zweven in het duister. Niet de paddenstoel zelf, maar de sfeer errond vormt hier het echte onderwerp.

.

Tussen het vochtige mos en het zachte licht van het bos groeien deze paddenstoelen in kleine groepjes dicht bij elkaar. Ze vormen hun eigen wereld, verborgen tussen mos en bladresten, waar vocht en schaduw precies de juiste balans vinden.
De naam van de soort laat ik graag over aan de kenners — ik geniet van hun stille schoonheid

.

In het stille Kwadenbos bij Waarschoot ( deelgemeente Lievegem) vond ik deze groep honingzwammen,  in het zachte licht van de herfst.  De foto speelt met het contrast tussen scherpte en vervaging — de fijne lamellen onder de hoed worden subtiel uitgelicht, terwijl de achtergrond oplost in een dromerige waas. Een intiem beeld dat de stille schoonheid van het bos in zijn meest vergankelijke vorm vastlegt.



.

Elegantie in de lucht - een reiger glijdt moeiteloos over het Maldegemveld, zwevend tussen hemel en wolken.



.

Deze foto maakte ik tijdens een late herfstdag, toen het zonlicht laag stond en de kleuren op hun intensiefst waren. Ik wilde het warme rood van de bladeren isoleren tegen een zachte, onscherpe achtergrond om de rust van het moment te benadrukken.



.

Bij dit blad ben ik even blijven stilstaan. In elk blad zit een verhaal — niet alleen van groei, maar ook van vergankelijkheid. De gaten in het blad zijn geen gebreken, maar stille getuigen van het leven eromheen: insecten, seizoenen, tijd. Soms ligt de schoonheid juist in wat ontbreekt. Fotografie helpt ons zien dat imperfectie een vorm van perfectie kan zijn.



.

Foto genomen in het Maldegemveld. Op het moment zelf was het bewolkt en wat somber, maar het blijft een mooie plek om rond te wandelen. Hopelijk krijg ik binnenkort eens zo’n ochtend met mistbanken en opkomende zon, want blijkbaar kan je hier ook reeën en damherten tegenkomen. Ik kom dus zeker nog eens terug.



.

Een kleine ontdekking tijdens mijn tocht door het Maldegemveld: een bruine kikker die zich perfect had verstopt tussen het mos, stil en onopvallend. Soms moet je gewoon even stilstaan om te zien wat er vlak voor je zit.



.

Niet iedereen zijn ding, maar ik hou er toch van om af en toe te experimenteren met ICM.
De lijnen vervagen, de vormen worden zachter — en plots gaat het niet meer over bomen, maar over beweging, ritme en gevoel.



.

Goede beoordeling in Shoot oktober 2025.

Tussen het mos en de bladeren in het Maldegemveld steekt deze feloranje koraalzwam haar ranke takjes omhoog. In het zachte licht komen de warme oranje tinten van de koraalzwam tot leven. Door de lage standpuntkeuze ontstaat een perspectief alsof je zelf tussen de vlamachtige vormen staat. De donkere achtergrond versterkt het contrast en laat het onderwerp bijna gloeien in het duister.



.

Temidden van de pracht van het Maldegemveld ontvouwt zich een landschap dat lijkt te ademen met de seizoenen. Het Maldegemveld is een plek waar je de tijd vergeet. De open vlaktes, de overgang naar het bos en het spel van licht en schaduw maken het tot een paradijs voor fotografen en natuurliefhebbers. Deze foto vangt niet alleen het landschap, maar ook het gevoel van rust dat deze plek zo uniek maakt.



.

Tijdens een wandeling door het prachtige natuurgebied Maldegemveld kwam ik dit schitterende exemplaar tegen – de iconische vliegenzwam. Met zijn felrode hoed en witte stippen lijkt hij zo uit een sprookje te zijn geplukt. Het was mijn eerste bezoek aan dit gebied, dat verrassend genoeg maar een halfuurtje rijden is van thuis. Wat een ontdekking! De afwisseling van heide, bos en open vlaktes maakt het een heerlijke plek om rond te dwalen met de camera.

.

Bruine heidelibel rustend op dopheide — een blik op de verfijnde vleugelstructuur,  facetogen en warme tinten van dit herfstinsect.



.

In deze opname ligt een kastanje, nog half verscholen in haar stekelige bolster, tussen het vochtige mos van de bosbodem. Het lage standpunt en de beperkte scherptediepte trekken de aandacht naar het onderwerp, terwijl de achtergrond vervaagt tot een zacht spel van herfstkleuren. Een stil moment waarin de herfst zijn vergankelijke schoonheid toont.

.

Nu de herfst langzaam zijn intrede doet en de meeste vlinders verdwijnen, fladdert hier en daar nog een klein koolwitje. Deze tere verschijning geniet van de laatste zonnestralen — een laatste vleugje zomerse schoonheid in de koelte van het najaar.



.

Waar we elkaar het ja-woord gaven en onze dochter en kleinkinderen werden gedoopt. Ontwijd, maar nooit vergeten — ze draagt onze herinneringen in haar mooiste herfstkleuren.



.

Gezien vanuit een laag standpunt ontvouwt zich een kleurrijk tapijt van groenbemesters – paarse phacelia en gele mosterdbloemen – die samen de bodem voeden en de lucht vullen met leven.



.

Een bont tapijt van paars en geel vult het veld — het bijenbrood en de veldmosterd bloeien uitbundig in de beginfase van de herfst. Tussen het gezoem van bijen en de geur van bloemen lijkt het een paradijs voor insecten, maar deze pracht heeft ook een doel. Later wordt dit veld ondergewerkt als groenbemester: de planten voeden de bodem en bereiden haar voor op een nieuw groeiseizoen. Schoonheid met een functie — natuur en landbouw hand in hand.



.

Elke ochtend hetzelfde zicht, en toch nooit hetzelfde gevoel. De paarden zijn er nog niet, het erf is stil, enkel de adem van de dag die begint. Bij mijn gebuur lijkt de tijd hier even stil te staan — een herinnering dat schoonheid vaak gewoon naast ons woont, als we maar de moeite nemen om te kijken.



.

Gisteren deelde ik een reeks zwart-wit detailfoto’s waarin dit prachtige model centraal stond. Vandaag laat ik hem in kleur zien, gevangen in het zachte tegenlicht van de ochtendzon. De manen lichten op, de vacht krijgt een gouden gloed – precies dat spel van licht en detail dat in zwart-wit een ander verhaal vertelde, maar hier de warmte en levendigheid benadrukt.



.

Vandaag stond volledig in het teken van kijken, voelen en genieten van de kleine details. Soms hoef je niet het hele plaatje te zien om de schoonheid te ervaren – een sprankeltje manen in het licht, - de paardenstaart - de ronde lijnen van een gespierde hals, of een zachte vacht die oplicht tegen de achtergrond. Met mijn camera ben ik dichterbij gekomen dan ooit, en heb ik geprobeerd de essentie van de Haflingers vast te leggen: kracht en zachtheid, elegantie en eenvoud. In silhouetten en contrasten ontstaan nieuwe beelden – bijna abstract – die je uitnodigen om anders te kijken.

.

 In mijn eigen dorp Beke werd ik getrakteerd op dit magische schouwspel. De lucht brandde nog in diepe tinten rood en oranje, terwijl de eerste koele blauwtinten van het blauwe uurtje langzaam de overhand namen. De silhouetten van de bomen en het veld gaven extra diepte aan het moment – een stille overgang tussen dag en nacht, vastgelegd vlak bij huis.



.