.

Dieper in het bos blijven de herfstkleuren langer zichtbaar dan aan de rand. Het zachte tegenlicht in de achtergrond creëert een lichte mistige gloed, waardoor de stammen en bladeren op de voorgrond beter afsteken. Het warme kleurenpalet en het egaal verspreide licht vormen samen een rustige, natuurlijke compositie.

.

Na enkele dagen geen foto's te hebben kunnen plaatsen, ben ik er weer. De herfstkleuren beginnen ondertussen langzaam te vervagen, maar ik zal de komende dagen toch enkele foto's blijven delen. Deze foto werd genomen in het Leen, gelegen in Eeklo. De herfst is duidelijk zichtbaar in de paden bedekt met een kleurrijk tapijt van bladeren. De rustige, herfstachtige sfeer nodigt uit om even te pauzeren op de bank en te genieten van de natuur. 



.

Deze foto maakte ik bij mijn gebuur, die gelukkig een groot erf heeft — ideaal op ochtenden dat ik weinig tijd heb maar toch even de herfst wil vastleggen. De zon kwam net op, het gras lag vol dauw, en de eerste stralen gleden als gouden lijnen over het veld. Zo’n stil moment, zo dichtbij huis, herinnert me eraan waarom ik zo graag fotografeer.



.

Tijdens een wandeling in Het Leen trok dit majestueuze uitzicht mijn aandacht. Vanuit dit lage standpunt lijkt de eik nog indrukwekkender — zijn stevige stam reikt omhoog naar een kruin vol warme herfstkleuren. Het zonlicht dat tussen de bladeren speelt, laat de goud- en koperkleuren extra oplichten.



.

Tijdens een van mijn omzwervingen bij de paardenweide van mijn gebuur bleef mijn blik hangen aan deze eenvoudige knoop in het koord. Het was nog vroeg; de lucht helderblauw. Wat me trof, was hoe iets zo alledaags — een stukje touw, een knoop, wat spinrag — onder het juiste licht bijna sculpturaal wordt. Het lijnenspel, de spanning van het koord, de subtiele glinstering van het web… het vroeg niet om aandacht, maar kreeg die vanzelf. Dit is precies waarom ik hier graag rondzwerf: om vast te leggen wat meestal over het hoofd wordt gezien. Kleine stukjes poëzie die wachten tot iemand ze opmerkt.



.

Tijdens één van onze fietstochten ontdekte ik dit prachtige plekje in de gemeente Evergem. Gelukkig heb ik bijna altijd mijn oude Nikon P600 bij me – ondertussen al een toestel van zo’n vijftien jaar oud en met beperkte mogelijkheden, maar zoals het gezegde luidt: “De beste camera is degene die je bij je hebt.”



.

Deze foto van de pimpelmees in de tuin laat zien hoe deze vrolijke vogel rustig op een tak zit.  Het blauwe en gele verenkleed van de vogel springt echt uit tegen de zachte achtergrond.  Het maakt altijd iets bijzonders om ze dichtbij te hebben en te zien hoe ze zich bewegen.



.

Een doorkijk in de imposante inkomhal van het Alma Ziekenhuis in Eeklo, waar strakke lijnen en overvloedig daglicht samen een gevoel van rust en openheid creëren — een plek waar architectuur en zorg elkaar ontmoeten.



.

Ik maakte deze foto van een vergane clematisbloem en was verrast door het resultaat. Van dichtbij kreeg het ineens iets abstracts – de kronkelende draden, het zachte licht, de onverwachte vormen. Mooi hoe iets kleins en ogenschijnlijk voorbij toch zo’n eigen schoonheid kan hebben.

.

Ook deze foto toont de muur in het beroemde graffitistraatje van Gent, waar meerdere lagen graffiti elkaar hebben overlapt en versierd. De sporen van eerdere tags, handtekeningen en berichten vallen op, als een soort visueel archief van de stadscultuur die zich hier heeft ontwikkeld. Het lijkt een plek waar mensen hun aanwezigheid hebben gemarkeerd, vaak met een persoonlijke boodschap of een herinnering aan een bepaald moment, zoals te zien in de teksten van "Chris was here" of "Floor Gent". Elke laag vertelt zijn eigen verhaal, en samen vormen ze een levendig document van de stedelijke expressie in Gent.



.

Deze foto werd genomen in het Graffitistraatje in Gent. Een muur die al verschillende keren werd overspoten met graffiti blijft fotogeniek — zelfs al lijkt er intussen niets herkenbaars meer voorgesteld. De gelaagdheid van de kleuren en texturen vertelt op zich al een eigen verhaal.



.

De herfst zit vol kleine wonderen die vaak over het hoofd worden gezien. Terwijl we meestal omhoog kijken naar de kleurrijke bomen, loont het soms om even naar de grond te kijken. Tussen de gevallen bladeren en het vochtige asfalt ontvouwt zich een stille schoonheid.



.

Soms hoef je niet ver te zoeken om de schoonheid van de herfst te vinden — een paar lege eikeldopjes en het zachte licht van een grauwe dag vertellen hun eigen verhaal.



.

Op een vochtige herfstdag in het bos kwam ik dit prachtige tafereel tegen: een cluster paddenstoelen die zich tegoed doet aan een omgevallen boomstam, bedekt met mos. De sombere honingzwam leeft van het dode hout, maar brengt tegelijk nieuw leven in het bos. De kringloop van de natuur in één beeld – vergankelijkheid die schoonheid voortbrengt.



.

In de stilte die volgde op storm Benjamin van vorige week vond ik deze groep porseleinzwammen in het Kwadebos.  Een typische herfstsoort die uitsluitend op beuken groeit. Hun glanzende, bijna doorschijnende hoeden lijken van porselein gemaakt – vandaar de naam. Deze zwammen spelen een belangrijke rol in het bos: ze helpen het gevallen hout afbreken en maken zo voedingsstoffen vrij voor nieuw leven. Zelfs na een storm toont de natuur haar veerkracht.



.

Herfst: wanneer loslaten schittert in goud.



.

In het Kwadebos was ik op pad op zoek naar paddenstoelen. Deze Harige schubzwammen trokken mijn aandacht door hun fijne structuur en zachte kleuren. Met een beperkte scherptediepte heb ik geprobeerd de achtergrond zacht weg te laten vallen, zodat de details van de hoedjes goed uitkomen. Een geslaagde vondst op een kille herfstdag.

.

Bij deze foto ben ik bewust de artistieke toer opgegaan. Sociale media staan tegenwoordig vol met paddenstoelen, dus waarom niet eens een volledig andere fotografische blik werpen?
Deze paddenstoel, slechts enkele millimeters groot, zat goed verscholen in een donkere hoek van het bos. Met een macro-opname heb ik geprobeerd het subtiele spel van licht en schaduw vast te leggen, waardoor de paddenstoel bijna lijkt te zweven in het duister. Niet de paddenstoel zelf, maar de sfeer errond vormt hier het echte onderwerp.

.

Tussen het vochtige mos en het zachte licht van het bos groeien deze paddenstoelen in kleine groepjes dicht bij elkaar. Ze vormen hun eigen wereld, verborgen tussen mos en bladresten, waar vocht en schaduw precies de juiste balans vinden.
De naam van de soort laat ik graag over aan de kenners — ik geniet van hun stille schoonheid

.

In het stille Kwadenbos bij Waarschoot ( deelgemeente Lievegem) vond ik deze groep honingzwammen,  in het zachte licht van de herfst.  De foto speelt met het contrast tussen scherpte en vervaging — de fijne lamellen onder de hoed worden subtiel uitgelicht, terwijl de achtergrond oplost in een dromerige waas. Een intiem beeld dat de stille schoonheid van het bos in zijn meest vergankelijke vorm vastlegt.



.

Elegantie in de lucht - een reiger glijdt moeiteloos over het Maldegemveld, zwevend tussen hemel en wolken.



.

Deze foto maakte ik tijdens een late herfstdag, toen het zonlicht laag stond en de kleuren op hun intensiefst waren. Ik wilde het warme rood van de bladeren isoleren tegen een zachte, onscherpe achtergrond om de rust van het moment te benadrukken.



.

Bij dit blad ben ik even blijven stilstaan. In elk blad zit een verhaal — niet alleen van groei, maar ook van vergankelijkheid. De gaten in het blad zijn geen gebreken, maar stille getuigen van het leven eromheen: insecten, seizoenen, tijd. Soms ligt de schoonheid juist in wat ontbreekt. Fotografie helpt ons zien dat imperfectie een vorm van perfectie kan zijn.



.

Foto genomen in het Maldegemveld. Op het moment zelf was het bewolkt en wat somber, maar het blijft een mooie plek om rond te wandelen. Hopelijk krijg ik binnenkort eens zo’n ochtend met mistbanken en opkomende zon, want blijkbaar kan je hier ook reeën en damherten tegenkomen. Ik kom dus zeker nog eens terug.



.

Een kleine ontdekking tijdens mijn tocht door het Maldegemveld: een bruine kikker die zich perfect had verstopt tussen het mos, stil en onopvallend. Soms moet je gewoon even stilstaan om te zien wat er vlak voor je zit.



.

Niet iedereen zijn ding, maar ik hou er toch van om af en toe te experimenteren met ICM.
De lijnen vervagen, de vormen worden zachter — en plots gaat het niet meer over bomen, maar over beweging, ritme en gevoel.



.

Goede beoordeling in Shoot oktober 2025.