|
Een stille blik op de duinen, waar het helmgras zacht meebuigt onder een grijze hemel. De wind laat zich niet zien, maar toont zijn kracht in de richting van de pluimen. De kleuren zijn subtiel: het wit van het zand, het bruin-groene gras en de koele tinten van de lucht wekken een gevoel van rust en leegte op.
Deze foto, genomen tijdens een wandeling aan de Belgische kust, toont hoe puur en krachtig eenvoud kan zijn. Geen mens te bekennen, enkel natuur in haar eigen ritme. Het soort beeld waarbij je bijna de wind hoort en het zand voelt kraken onder je voeten.
Een ode aan het duinlandschap, dat zelfs op een bewolkte dag zijn schoonheid niet verliest.
.
|
Niets is minder waar.
Wellicht hadden jullie er de tijd niet voor.
Gr
Erik
Ik ben Martin