Heel weinig dierentuinen bezitten de reuzenpanda, die iedereen ongetwijfeld zal kennen als het symbool van het Wereld Natuur Fonds. Veel meer tuinen hebben kleine panda's, die algemener zijn en wat makkelijker te houden. Op het eerste gezicht hebben de beide pandasoorten weinig met elkaar gemeen: de ene zo groot als een beer, de andere zo klein als een wasbeer met een prachtige gestreepte staart. Maar ze blijken veel overeenkomsten te hebben. Ze eten beide bamboe, maar hebben de lichamelijke kenmerken van een vleeseter. Beide worden dan ook wel aangeduid als 'vegetarische carnivoren'. Gelukkig weten we hoe kleine panda's in de dierentuin ook zonder bamboe kunnen leven, want aan dit 'lievelingskostje' van hen is moeilijk te komen.
Kleine kleine panda's
Het is voor deze bedreigde diersoort uit de Himalaya heel belangrijk dat er mee wordt gefokt. In het kader van het Europese fokprogramma (EEP) kwam daarom in september 1994 een paartje panda's uit Z?naar Artis. Vrouwtje Amparo en mannetje Larry kunnen het - gezien de regelmatige geboorte van tweelingen - blijkbaar goed met elkaar vinden.
Tip!
De kleine panda's in Artis zitten overdag vaak boven in de boom te slapen.
Kleine kleine panda's zijn bij de geboorte vrijwel hulpeloos, blind en onbehaard en ze verblijven heel lang in het nest. De oogjes gaan pas na een week of drie open en na zo'n week of vier kunnen ze pas redelijk op de pootjes staan. Als de nestvacht gaat groeien is die wat bleek van kleur en heel pluizig. De jongen laten zich de eerste acht ࠴ien weken niet zien. Daarna beginnen ze hun nestharen kwijt te raken en lijken ze op miniatuuruitgaven van hun ouders, al hebben ze dan nog wel opvallend kortere staarten.
Stinkdieren behoren tot de onderfamilie Mephitinae van de roofdierenfamilie van de marterachtigen.
Volwassen
1 jaar
Lichaamslengte
28-38 cm
Staartlengte
28-38 cm
Draagtijd
2,5 maanden
Nestgrootte
4-6 jongen
Ogen open
19e-23e dag
Levensduur
12 jaar (max. 22 jaar)
Het gestreepte stinkdier (ook wel skunk genoemd) is een van de bekendste soorten onder de stinkdieren. Hij is zo groot als een huiskat en is lang zwart behaard met een V-vormige witte tekeningen (strepen) op de flanken en op de kop. Het aantal strepen kan variëren 2 tot 6. Stinkdieren komen in Nederland niet in het wild voor. De stinkdieren die er in ons land zijn, werden dan ook in gevangenschap geboren. Het vel van het gestreepte stinkdier wordt ook wel als bont verwerkt.
Herkomst - biotoop
Van oorsprong komen stinkdieren voor in geheel Noord- Amerika, van Noord - Canada tot Mexico. Zij zijn te vinden op tamelijk open terrein, open bossen en grasland.
Gedrag in het wild
Stinkdieren danken hun naam aan het feit dat zij, wanneer zij lastig gevallen worden, na waarschuwingsgedrag (staart omhoog, stampen met de voorpoten) een stinkende, vloeibare geurstof uit hun anale klieren in de richting van de vijand spuiten. Bij het waarschuwingsgedrag wordt het opvallend zwart witte kleurpatroon zeer nadrukkelijk bewegend getoond Dit is voor de meeste vijanden voldoende om het dier met rust te laten. In het verleden zijn de anale klieren chirurgisch verwijderd waardoor het stinkdier interessant werd om te houden in dierentuinen maar ook als huisdier. Een stinkdier in gevangenschap geboren zal zich nauwelijks in de natuur kunnen redden. Inmiddels is het verwijderen van de anale klieren bij de wet verboden. Stinkdieren zijn dol op graven en de hele dag bezig met het zoeken naar eten. Hoewel zij schuw lijken, zijn ze in het algemeen aanhankelijk, kunnen ze uren op schoot zitten en gaan ze vrijwel probleemloos om met andere huisdieren. Stinkdieren doen alleen een winterslaap wanneer ze minder dan 5 uur licht per dag hebben.
Dieet
Een stinkdier is een alleseter (omnivoor) je komt hem dan ook letterlijk tegen tussen het huisvuil. Vanwege zijn langzame spijsvertering is het raadzaam het gewicht in de gaten te houden. Een stinkdier hoort er beslist niet uit te zien als een harige basketbal. Stinkdieren leven van: muizen, eiren, insecten, bessen en aas. Het dagelijkse menu hoort te bestaan uit: Proteïne: kip, 1 dagskuiken, vis of bonen. Groente: vers, diepvries of blik (dan eerst afspoelen). Fruit: alles wat in de smaak valt (dol op rozijnen). Koolhydraten: wat aardappel, rijst of brood. Eiwit:: ca 1 ei per week. Overig: dagelijks een eetlepel yoghurt (voor het maag- darmstelsel). Als tussendoortje kunnen er hondenbrokken en hondenkoekjes gegeven worden. Geef nooit junkfood en voer niets met een hoog vetgehalte. Een stinkdier laten afslanken valt niet mee. Een doffe, gelige vacht , kale plekken of een uitpuilende einddarm kunnen duiden op verkeerde voeding. De uitpuilende einddarm kan ook het gevolg zijn van wormen (stinkdieren zijn uiterst vatbaar voor spoelwormen, ontwormen is geen overbodige luxe).
Huisvesting
Stinkdieren slapen vrij veel en zijn met name 's avonds en 's nachts aktief. Ze kunnen zich echter aanpassen aan het leefritme van de omgeving. Ze slapen in een hol of onder oude gebouwen, in houtstapels of in steenhopen. Wanneer zij in een hok gehouden worden dient dit dus voorzien te zijn van een slaapverblijf, en graafmogelijkheden. Het is verstandig om tegen het uitgraven maatregelen te nemen. Het hok kan o.a. aangekleed worden met: boomstronken, houtblokken, zandbak, boomschors e.d.
Sommige stinkdieren worden binnen een stenen omheining gehouden. Hoe hoog deze moet zijn is afhankelijk van het stinkdier, er zijn er bij die heel erg goed kunnen klimmen. Los in huis laten rondlopen kan ook mits het stinkdier een eigen plek heeft. Het is een stinkdier aan te leren zijn behoefte op een kattenbak te doen.
Voortplanting
Stinkdieren leven alleen. Wanneer je een groepje stinkdieren tegenkomt gaat het hier altijd om een moeder met haar jongen. De jongen blijven in het wild dan ca. ca 1 jaar bij haar. Na een draagtijd van ca 2,5 maanden worden er gemiddeld 4-6 jongen geboren. De jongen zijn kaal en hebben hun ogen gesloten, deze gaan open tussen de 19e en 23e dag. De vrouwtjes zijn lang loops, wanneer zij niet gedekt worden kunnen zij door de stress (toename hormonen) een hartaanval krijgen.
De wasbeerhond (Nyctereutes procyonoides) is een wilde hond die in het geheel niet verwant is aan de wasbeer, maar die zo genoemd wordt door de tekening van z'n masker. Het is het oudste nog levende hondenras en maakte deel uit van de eerste rassen die tijdens de laatste ijstijd, zo'n zes miljoen jaar geleden, de landbrug tussen Alaska en Siberië overstaken en zo als eerste hondachtigen op het EuroAziatische continent arriveerden. Mogelijk door z'n afhankelijkheid van water bleef hij in de kustgebieden van Oost Siberië hangen en koloniseerde daarbij Japan, waar hij ¨tanuki¨ genoemd wordt. De weg naar het westen was door de uitgestrekte droge steppen voor hem afgesloten, hoewel andere soorten, uit één waarvan zich de wolf ontwikkelde, deze horde wel met succes genomen hebben.
De sprong naar het westen
In de jaren twintig tot vijftig van de vorige eeuw zijn er zo'n tienduizend exemplaren naar de Oekraïne gebracht voor de bontfokkerij. Sommige zijn ontsnapt en andere werden, om welke reden dan ook, uitgezet. Nu was de weg naar het westen niet moeilijk meer en inmiddels is de hond in Nederland gearriveerd. Het gaat vooralsnog om niet meer dan enkele honderden, maar in Duitsland, waar hij Marderhund genoemd wordt, worden er op jaarbasis al enkele duizenden afgeschoten. Er wordt van uitgegaan dat dat ongeveer een derde van de jaarlijkse aanwas is. De hond maakt nu deel uit van ons ecosysteem. Mensen die vinden dat hij hier niet thuishoort moeten hem dat maar gaan vertellen.
Uiterlijk
Hoofd-lichaamslenge 50-60 cm, staart 15-20 cm, schouderhoogte 18-22 cm, gewicht 6-9 kg. Lange grijs- tot geelbruine vacht met zwarte haarpunten en zwart 'wasbeermasker', slanke donkere poten. Onder de lange soms licht-donker gestreepte haren ontwikkelt zich in oktober tot december een dikke donsvacht. Omdat de hond dan ook meer eet om zich op de winter voor te bereiden, lijkt hij in die maanden twee keer zo dik te worden.
Reproduktie
Paartijd rond februari-maart. Dracht 60-65 dagen. Gemiddeld 4-6 jongen, maar uitschieters tot 12 zijn mogelijk. De zoogperiode duurt slechts een maand. Seksuele volwassenheid na 9-11 maanden. Leeftijd in gevangenschap tot 11 jaar, in het wild 3-4 jaar.
Gedrag in het wild
Leeft in paren of in een los familieverband. Bos- en veengebieden met veel varens hebben de voorkeur. Jaagt meestal solitair van twee uur na zonsondergang tot zonsopgang, met een pauze na middernacht. Maakt gebruik van tien of meer vaste latrines binnen een territorium, die waarschijnlijk een rol spelen bij het afbakenen van gebied en bij informatie uitwisseling. Houdt als enige hondachtige een ad hoc winterslaap, afhankelijk van temperatuur en voedselaanbod. In Nederland is dat niet aan de orde. Blaft niet, maar geeft soms een kort wolfachtig joeltje. Kan wel behoorlijk grommen en krijsen bij bedreiging of conflict. Is doorgaans echter zeer stil, in overeenstemming met z'n basisfilosofie: laat je niet horen en laat je niet zien. Z'n invloed op het ecosysteem is ondanks het ontbreken van natuurlijke vijanden (wolf, lynx en, voor jonge dieren, de oehoe) vooralsnog nihil. In hoeverre hij door concurrentie een gevaar gaat worden voor de das, moet worden afgewacht.
Dieet
Wasbeerhonden zijn alleseters in de ruimste zin. Dat betekent dat alles wat klein en niet snel genoeg is gegeten wordt, inclusief padden die door vossen en dassen gemeden worden. Aan de plantaardige kant staan eikels, noten, bessen, zaden en vruchten op het dieet. Ook eieren worden niet versmaad. In gevangenschap is een basis van hondenbrokken met wat fruit (appel, druif, peer banaan) en een dagelijkse portie van 100 gram slachtafval, (of een paar vrieskuikens of verse sardines) een uitstekend menu. Bij sociaal geknabbel voor de buis wordt studentenhaver bijzonder op prijs gesteld.
Het houden van wasbeerhonden
Hier is een hond die niet blaft, niet kwispelt, een hond waarvoor je geen belasting hoeft te betalen en waarvoor je overdag niet thuis hoeft te blijven, want dan slaapt hij bij voorkeur. Een hond die, mits hij de beschikking heeft over een droge slaapbox, zomer en winter dag en nacht buiten kan zijn (een op z'n kant liggende regenton, iets opgehoogd aan de achterkant tegen inlopend water, met de opening vlakbij een schutting of muur, zodat het niet inregent en de hond zich echt kan terugtrekken, is ideaal). Wasbeerhonden zijn slechte springers, en klimmen en graven ook niet geweldig. Een muurtje van een meter of een hek van 1.20 meter vormen een onneembare hindernis. Voor één of twee honden is een terrein van veertig vierkante meter ruim voldoende. Gewone honden zijn geen bezwaar. Katten zijn als er voldoende vluchtmogelijkheden zijn te snel voor wasbeerhonden. Als ze met rust gelaten worden zijn ze nooit agressief tegen mensen. Alleen plotselinge en foutieve benadering kan een bijtreactie tot gevolg hebben. Dit gevaar dreigt vooral bij jonge kinderen.
Zindelijkheid
Hoewel een wasbeerhond buiten een vaste latrine zal kiezen, zal hij binnen niet aarzelen hetzelfde te doen als hij niet naar buiten kan. Dit is makkelijk te voorkomen omdat de hond ook min of meer op vaste tijden z'n behoefte doet. Gewoon kijken of hij het al gedaan heeft en zo ja, dan kan hij naar binnen. Wasbeerhonden blijven altijd enigszins schuw maar zijn niet vernielzuchtig en klimmen zelfs niet op een stoel of bank. Het risico van een flinke plas blijft in eerste instantie aanwezig, maar door de hond onmiddelijk naar buiten te jagen valt dat af te leren. In tegenstelling tot de ontlasting, die een typische wildgeur heeft, is de urine vrijwel reukloos. Na een half uur tot een uur is het verstandig de hond weer naar buiten te doen.
VIJF JONGE WOLVENPUPS In de wolvenvallei in Blijdorp zijn nu met steeds grotere regelmaat vijf jonge Scandinavische wolfjes te zien. Het zijn de jongen van vader Huma en moeder Nova. De puppies zijn zes weken oud en geboren in het hol onder de huilrots. Hier spelen zij meestal vroeg in de ochtend en laat in de middag. Als op-lettende moeder zorgt Nova dat de jongen niet te ver van de nestruimte afdwalen. De komende weken zullen de puppies steeds vaker naar buiten komen en op onderzoek uitgaan in de vallei. Zo hebben de bezoekers een goede kans om ze te zien. De wolvenroedel bestaat nu uit vader, moeder, vijf teefjes uit een eerder nestje en de vijf borelingen. Sinds de komst van het Scandinavische wolvenpaartje in 2000 hebben ze elk jaar een nestje weten groot te brengen. De jongen hiervan zijn uitgezwermd naar diverse dierentuinen in Europa. Om te voorkomen dat de bloedlijn oververtegenwoordigd wordt, zal dit waarschijnlijk een van de laatste nestjes worden voor dit koppeltje.
Hoewel wolven vrij timide zijn, worden ze nog steeds door de meerderheid van de mensen gezien als gewetensloze jagers. Deze slechte reputatie heeft in veel landen geleid tot massale afslachting van de wolf. Wat ook niet in hun voordeel werkt, is dat een tekort aan natuurlijke prooien ertoe heeft geleid dat de wolven soms gedwongen worden door te dringen tot in steden en dorpen. Hier is het aanwezige huisvee allerminst veilig voor hen. Er zijn maar weinig Europese landen waar nog een aanzienlijk aantal wolven voorkomt, ook al is de wolf in de meeste landen een beschermde diersoort. Maatregelen door overheden om veeschade (door wolven veroorzaakt) aan boeren te vergoeden, zijn soms succesvol gebleken.
De deelstaat van India is vermaard om een andere grote katachtige, de Aziatische leeuw. Wereldwijd zijn er nog maar ongeveer 320 van over, en allemaal leven ze in en rond de bossen van het Gir National Park. Dit dier kwam ooit overal in Noord-India voor, maar er is op zo'n grote schaal opgejaagd dat hij al vrijwel was uitgestorven toen beschermende maatregelen een langzaam herstel mogelijk maakten.
Amoerpanter (Panthera pardus orientalis)
De Amoerpanter leeft in Khasan, een regio tussen Vladivostok (Rusland) en de grens met China. Naar schatting leven er nog zo'n 40 Amoerpanters in dit gebied.
Een aantal jaren geleden is de Siberian Tiger Support Coalition opgericht. Deze groep hield zich allereerst bezig met de bescherming van de Amoer (ookwel: Siberische) tijger. Maar in hetzelfde gebied leeft ook de Amoerpanter. Ondanks de beschermende maatregelen in Rusland wordt deze grote kat, evenals de Amoertijger, nog steeds bedreigd door stroperij.
De Siberian Tiger Support Coalition zijn activiteiten heeft uitgebreid met de bescherming van de Amoerpanter. Sinds januari 1998 is een anti-stroperijteam actief in Khasan. Naast het uitbannen van de stroperij richt dit team zich ook op tellingen van Amoerpanters in dit gebied. Ondanks de beschermende maatregelen blijft stroperij een belangrijke bedreiging. Vandaar dat de anti-stroperij activiteiten van de Amur Leopard and Tiger Aliance (ALTA) zijn uitgebreid om de Amoerpanter beter te beschermen.
Stichting Tigris financiert ook bosbrandbestrijding en tellingen van de Amoerpanters met behulp van sporen in de sneeuw en camera-vallen die de dieren automatisch fotograferen. Stichting Dierentuinen Helpen steunt Tigris bij het financieren van de anti-stroperij brigades en bij de compensatie voor gedood vee.
Grijzevos (Urocyon cinereoargenteus)
De grijze vos heeft een overwegend grijze vacht met een witte buik. En op verschillende plaatsen heeft hij vaak rood-bruine tinten.
Met een grootte van 110 centimeter en een gewicht tot 6,5 kilo is hij groter dan de gewone vos. Hij heeft korte poten en net als de andere soorten een spitse snuit. De staart is mooi grijs en erg dik. De grijze vos is van alle vossensoorten degene die het beste in een boom kan klimmen.
De grijze vos komt voor in Zuid-Canada tot Midden-Amreika. De vos eet over het algemeen muizen, eekhoorns en insecten. Doordat hij in bomen kan klimmen wil de grijze vos ook wel kleine vogels en eieren uit nesten halen.
Ik heb verder nog geen informatie over deze uitgestorven wolf kunnen vinden,
maar ik doe hard mijn best...
Kaapse leeuw (P.l. malanochiata)
De Kaapse leeuw is uitgestorven. Niet altijd is onze verdwijning de schuld van de mensheid. Soms waren we gedwongen bepaalde gebieden op te geven, bijvoorbeeld West-Europa vanwege de groei van bossen daar na de laatste IJstijd. Wij houden meer van open terrein. Dat geeft ons een beter overzicht van wat er zoal om ons heen gebeurt. Maar voor onze teruggang in Azië en Afrika is de mens volledig verantwoordelijk. Dat geldt vooral voor Europese kolonisten, die leeuwen vreesden omdat zij mensen zouden opeten en hun vee zouden doden. Mensen jagen ook op leeuwen om onze huid als trofee mee naar huis te kunnen nemen. Wat zouden mensen er eigenlijk van vinden als wij hen bijna allemaal hadden opgegeten en een paar duizend van hun soort in leven zouden laten in reservaten?
Bedreigingen Tijgers zijn gegeerd Door hun schitterende vacht en schrikwekkende aanblik trokken tijgers als vanzelf de aandacht van jagers. Naast de eer zon krachtig dier te verslaan, konden deze jagers ook nog eens massas geld verdienen door de huid van hun prooi te verkopen.
Maar niet alleen naar de huid van de tijger is vraag. Ook andere lichaamsdelen zijn gegeerd, vooral in de traditionele Oosterse geneeskunde, die tijgerorganen allerlei geneeskrachtige, haast magische kwaliteiten toeschrijft
- Van de tanden wordt een poeder gemaakt, om astma en geslachtsziekten mee te bestrijden. - Aftreksels van de huid van het dier zouden het geheugen verbeteren - Tijgerbeenderen zijn het populairst: ze worden verwerkt in pillen, zalfjes, wijn, Ze hebben de reputatie pijn te verlichten, veroorzaakt door bv. rheuma, malaria, zweren, - Van de staart worden zalfjes gemaakt tegen huidziekten.
maar ook te duchten! De mens is bang van tijgers. Het zijn immers grote, erg sterke dieren, die schijnbaar uit het niets hevig kunnen aanvallen. Er circuleren dan ook de meest afschuwelijke verhalen over tijgers die zonder reden mensen aanvallen. Zo kwam de tijger aan zijn bijnaam menseneter. Nochtans is dit voor de meeste tijgers absoluut geen correcte naam: meestal vallen tijgers enkel mensen aan als ze zich bedreigd voelen. In India bv., worden er jaarlijks een 40-tal mensen door tijgers gedood. Dat lijkt misschien veel, maar in India wonen meer dan een miljard mensen en slangen maken er 40 maal meer slachtoffers. En het autoverkeer laten we dan nog even terzijde
Toch zit de angst voor de tijger er nog steeds diep in. In China beschouwde de wet tijgers gedurende lange tijd als vijanden van de landbouw en de veeteelt, die afgemaakt moeten worden.
Niet alleen de jacht vormt een ernstige bedreiging voor de tijger, ook de inkrimping van zijn leefgebied speelt hem parten. Het aantal mensen in gebieden waar de tijger leeft, neemt razendsnel toe. Al deze mensen hebben voedsel nodig, en een plaats om te wonen. Waar ooit uitgestrekte bossen lagen, vind je vandaag velden en dorpen. Voor de tijger betekent dit een ramp, want er blijft alsmaar minder plaats voor hem over! Zo zorgt ook de bosbouw in de ongerepte bossen in Azië ervoor dat hele delen van het leefgebied van de tijger verdwijnen.
Tijgers zijn de grootste katachtigen die op onze planeet leven. Maar hoe prachtig en sterk ze ook zijn, hun toekomst is verre van zeker
In het begin van de 20ste eeuw leefden er nog 100.000 tijgers in de natuur. Vandaag zijn het er naar schatting nog maar zon 6.000 meer. Niets om fier over te zijn dus. Van de 8 tijger-ondersoorten die vorige eeuw nog op onze aarde te vinden waren, zijn er vandaag bovendien nog maar 5 in leven.
Deze ondersoort van de tijger wordt pas sinds 2005 onderscheiden. Tot die tijd werden deze tijgers tot de Indo-Chinese tijgers gerekend.
Zoals hun naam aangeeft leven ze in Maleisië. Hun verspreidingsgebied (het Maleisisch schiereiland) grenst aan dat van de Indo-Chinese tijger. De scheiding loopt bij de Istmus van Kra (het smalleste deel van het schiereliand, bij de zuidelijkste punt van Myanmar). Er leven naar schatting nog 500 Maleise tijgers in het wild.
Ik ben andrea
Ik ben een vrouw en woon in kapellen () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 16/01/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dieren en alles wat met de natuur te maken heeft.
mijn intresse gaat vooral uit naar alle katachtige maar ook honden en vogels, bloemen,in feite alles wat met dieren te maken heeft
wolven
In de wolvenvallei in Blijdorp zijn nu met steeds grotere regelmaat vijf jonge Scandinavische wolfjes te zien. Het zijn de jongen van vader Huma en moeder Nova. De puppies zijn zes weken oud en geboren in het hol onder de huilrots. Hier spelen zij meestal vroeg in de ochtend en laat in de middag. Als op-lettende moeder zorgt Nova dat de jongen niet te ver van de nestruimte afdwalen. De komende weken zullen de puppies steeds vaker naar buiten komen en op onderzoek uitgaan in de vallei. Zo hebben de bezoekers een goede kans om ze te zien. De wolvenroedel bestaat nu uit vader, moeder, vijf teefjes uit een eerder nestje en de vijf borelingen. Sinds de komst van het Scandinavische wolvenpaartje in 2000 hebben ze elk jaar een nestje weten groot te brengen. De jongen hiervan zijn uitgezwermd naar diverse dierentuinen in Europa. Om te voorkomen dat de bloedlijn oververtegenwoordigd wordt, zal dit waarschijnlijk een van de laatste nestjes worden voor dit koppeltje.
prettige feestdagen
