Mijn lieve croco is vermist…ik speelde zo graag met mijn draakje.  Nu is hij onvindbaar hoe goed de baasjes ook zochten.  Ja, ja ik weet het wel ik kan serieus gooien maar toch.  Baas anneke kocht een nieuw speeltje voor mij maar daar vond ik niets aan hoor en ik heb het dan ook heel vlug naar pierenland verstuurd.  Nee, niets kan mij troosten.  Maar vanavond zag baas jef plots iets hangen hoog in de haag.  Ik denk dat de klokken van Rome vanmorgen mijn lieve speeltje in de haag kieperden.  Maar het kan ook dat ik zo goed kan basketten dat ik met een formidastische jump mijn lieve croco bij de buren wou gooien…wie zal het zeggen.  Mijn geweldige vriendin loes wou vandaag absoluut gaan spelen, ze kwam me dan ook halen…tof van haar hé.  Een dikke poot en vele paaseitjes of croco’s van mij, Iwan.

04-04-2010 om 20:53 geschreven door jef deklerck

De baasjes hebben de lentekriebels in de buik.  Ze gaan ONZE tuin verbouwen.  Onze haagjes waar we zo graag in diven verdwijnen.  Baasjes hebben toch geen beetje gevoel hé.  Ze zeggen dat er een mooi afdakje komt met veel schaduw in de zomer.  Mama luna heeft eens instemmend gegromd.  Ik zal haar maar geloven, ze is hier al veel langer.  Nu staan er plots drie vreemde bomen met een huisje rond.  Ik eet nochtans heel graag verse boomschors hoor.  Ze hebben een hele grote wagen vol leuke steentjes laten komen en nu rijden ze met een raar wagentje met één wiel al die steentjes naar ONZE tuin.  In looptuin hebben ze de omheining ingeknipt.  Heerlijk om met al die dikke knotsen rond te crossen.  Luna zegt zelfs dat ze ons cross parcours gaan her aanleggen.  Ik vind zand en slijk nochtans heel leuk om in te hollen.  Loesje vind dit ook het einde.  Allez, we zien wel hé.  Een dikke poot van mij en een grote lik erbovenop.  Iwan

28-03-2010 om 20:55 geschreven door jef deklerck

Holala, de baasjes willen ons een extra plaatsje geven in huis op het terras buiten waarin we lekker kunnen zonnen en rusten.  Toen kwam een mens met een klein tasje.  Ik was de enige hond in huis en ik ben altijd heel blij als er bezoek komt.  Dan kom ik kwispelend aangelopen en wil een lieve knuffel.  Ik ben goed opgevoed hoor.  Die meneer vond mij echter niet leuk en hij wilde mij niet in de buurt.  Het zou wel mijn huisje zijn hé.  Toen die meneer hoorde dat het nieuwe huisje voor mij en mijn vriendjes zou zijn, zei hij heel venijnig dat hij geen hondenkotjes bouwde maar “leefveranda’s”.  Wij leven toch ook zeker: wij zijn windhonden.  De baasjes wilden een extra leuk plekje voor ons met een groot schuifraam, een knus zonwerend dak en nog veel meer…de baasjes vonden dat niet zo fijn en de meneer kon heel vlug terug naar buiten.  Ik keek wel een beetje vreemd op hoor.  De meneer raapte zijn spulletjes heel vlug bij elkaar en verdween heel snel.  Vreemd, ik kan mijn knabbelstokje niet zo vlug op krijgen hoor. Ik ben dan heel vriendelijk tegen iemand en dan krijg je dat.  Foei!  Ik weet zeker dat de baasjes voor een leuk extra huisje zorgen voor ons en daar kan zelfs zo’n rare kwast niets aan doen.  Allez, een dikke poot van luna in naam van mijn vriendjes.

22-03-2010 om 22:13 geschreven door jef deklerck

Als baas Anneke in de keuken kookt dan help ik haar een beetje.  ik sta dan lekker op mijn achterpoten en kijk naar buiten in de tuin.  Elke dag houden al mijn vriendjes een siësta.  Dan liggen ze allemaal zalig te soezen op hun pootjes kussens.  Ik doe mijn hazenslaapje in de keuken.  Maar vandaag zou ik het eens anders doen.  Toen al mijn vriendjes en de baasjes nog hun slaapoogjes uitwreven besloot ik even de boel op stelten te zetten.  Ik glipte door het poortje en stormde naar mijn vriendjes.  Tsjonge, tsjonge, wat keken ze allemaal raar op.  Ik sprong met een flukse wip in de zetel.  Mijn vriendjes kwamen mij uitgebreid feliciteren met dat huzarenstukje.  Loesje en feetje kwamen mij knuffelen in de zetel.  De baasjes konden er zelfs mee lachen.  Ik heb geen brokken gemaakt.  Gelukkig maar.  Ik moet dat kunstje nog vast eens over doen.  Chica had ondertussen mijn pop te pakken gekregen maar dat zal mij een zorg zijn.  Nu de dagen lengen mag ik ook lang lekker lang en veel buitenspelen.  Grote knuffelpoot van mij Iwan en tot straks.

21-03-2010 om 21:09 geschreven door jef deklerck

Het was een schitterend weekend.  Baas anneke had een verlofdagje en het weer was prachtig.  Baasje heeft zaterdag het leuke perkje midden in de steentjestuin omgewoeld.  Ik hoorde haar vertellen tegen baas jef dat ze er dakplatanen gaan planten zodat we in de zomer lekker in de schaduw kunnen liggen.  Vandaag hebben we heerlijk geknuffeld op het plein.  Baasje speelde kiekeboe maar ik heb ze lekker gevloerd met een ipon.  Het kleine hondje heeft me een zoentje gegeven.  Hij moet niet denken dat ik familiair ga worden hoor.  Mijn drie grote zussen houden alles in de gaten in de tuin en slaan alarm als er weer eens een kat voorbij komt.  Ik word stilaan razend op die kleine poezenbeesten die onze privacy schenden.  Ik word daar behoorlijk krols van…allez ’t was heerlijk en baas zegt dat het straks nog leuker wordt…’k zal hem maar geloven zeker?  Dikke poot van mij en o ja vanavond gebeurde er nog iets raars.  Het klein beesteke verslikte zich in zijn stokje…och gottekes, dat slik ik zo door.  Maar ja ik ben een barsoi hé.  Knuffel van Iwan en tot later.

15-03-2010 om 21:09 geschreven door jef deklerck

Ik ben nu 3 jaar bij mijn baasjes.  Baas noemt mij een grote loebas.  Ik woonde vroeger in Spanje en daar had ik het echt niet zo leuk.  Toen mocht ik samen met een heleboel vriendjes wonen bij lieve mevrouwen.  Op een dag zei een zwarte mevrouw dat ik mee mocht naar het noorden.  Dat leek mij een beetje vreemd.  Ik moest heel lang in een hokje zitten en toen waren we in het noorden.  Ik wachtte heel de dag of iemand mij zou komen halen maar al mijn vriendjes gingen één voor één weg en niemand wou mij meenemen.  Ik legde me stilletjes in het hoekje van het hok.  Misschien hadden ze mij wel vergeten.  Op het eind van de dag kwamen twee mensen naar mijn hokje.  Ik durfde eerst niet opkijken en bleef stilletjes liggen op mijn houten krat.  Toen de deur openging kwam ik schoorvoetend uit mijn kennel met grote schrikogen.  Kan ik die mensen wel vertrouwen?  De mensen zagen er reuze tof uit en knuffelden mij uitvoerig.  Dat had ik nog nooit in mijn leven meegemaakt.  Ze hadden ook een lieve hond bij die me besnuffelde en stilletjes in hondentaal fluisterde “het komt wel goed, hoor”  dat was Luna en die werd mijn grote vriendin.  Ik mocht mee in zo’n rare doos  maar ik mocht naast mijn nieuwe vriendin Luna liggen.  Gewoon zalig! Toen ik ’s avonds thuis kwam nestelde ik mij languit op de grond.  Ik heb een heroïsche strijd moeten leveren met de 2 andere mannetjes en ik heb daarbij alles uit de kast gehaald.  Ik  ging zelfs 3 volle weken in complete hongerstaking om de suprematie binnen de mannetjes.  Ik trek nog steeds op met Luna binnen de roedel.  Vandaag noemen de baasjes mij een fiere prins.  Een stevige grom en een dikke poot van Viento.

11-03-2010 om 22:01 geschreven door jef deklerck

Ik heb een fantastische dag gehad. Toen ik deze morgen in de tuin speelde heb ik baasje een beetje geholpen door het groene scherm tussen de tuin en de straat af te breken. Nu zien mijn vriendjes de galgo’s de katten lopen. Gegarandeerde ambiance. ’s Namiddags met baasjes gespeeld in de tuin. Baasje gooit de kwast en ik breng hem vlug terug. Toen baasje even niet oplette ben ik met haar jas gaan lopen. Ik wil ook zo’n jasje. Gelukkig konden de baasjes er mee lachen. Grote poot van mij, Iwan.

klik op de foto om het filmpje te zien

05-03-2010 om 21:35 geschreven door jef deklerck

Wat een zalig lenteweer.  Uren met onze ganse roedel buiten genieten van de voorjaarszon.  De matrassen liggen terug buiten.  Onze kleintjes Marie-Carmen, Loes en Iwan dollen en rennen elkaar achterna.  Zalig om te zien hoe graag Iwan met zijn vriendjes speelt.  Onze anciens genoten met volle teugen van een eerste zonnebad in de tuin.  Spijtig dat onze Trueno net die eerste lentedag niet meer kon meemaken.  In de valavond liggen ze allemaal uitgeteld op hun pootjeskussens.  Het was gewoon genieten voor honden en baasjes.

02-03-2010 om 20:46 geschreven door jef deklerck

Op zondagmorgen 21 februari is onze stokoude lieve Trueno stilletjes bij zonsopgang gestorven.  Zaterdag wou hij plots niets meer eten.  Hij wou om de haverklap de tuin in en ging in een perk een put graven en legde zich erin.  Toen wisten we dat het onvermijdelijke zou komen.  Tegen de avond nam Trueno op zijn eigen zachte manier afscheid van elke hond in huis.  Zelfs zijn obligate avondwandeling met baas in het donker van de nacht ging niet.  Ik bleef die nacht kamperen naast Trueno in de living.  Hij heeft tot 5 uur ’s morgens rondgelopen, aaitjes komen halen, elk plekje in de tuin afgesloft.  Hij ging zich in “zijn” put nestelen.  Om 5 uur is hij plots omgevallen op zijn kussens en heeft stilletjes liggen slapen.  Bij zonsopgang is hij naast Anneke en ik gestorven.  2 jaar en 3 maand hebben we genoten van zijn charmante aanwezigheid.  Het was véél tekort voor een galgo die zo erg mishandeld werd.  De zondag, waarop Chaska en Feetje net één jaar bij ons zijn, is geëindigd in een zee van tranen en verdriet.  Trueno, we zullen je echter nooit vergeten.

22-02-2010 om 10:36 geschreven door jef deklerck

Na onze siësta mag ik met baas Jef naar het hondentoilet. De sneeuw is gesmolten en er blijft een glibberige massa slijk over. Baas wou naar het hondentoilet maar op het laatste moment wou ik toch nog even naar rechts.  Toen kwam er een oorverdovende knal, baas ging onderuit, met een smak kwam hij terecht op de grond, zijn handen, zijn knie en ook een ferme buil op zijn hoofd. Ik ben er maar vandoor gegaan want toen hij recht kwam was er een kermend geluid.

Hij strompelde de keuken in waar baasje Anneke stond te kijken waar al dit geluid vandaan kwam. Toen hoorde ik baasje Anneke schateren, ik kwam dan maar met mijn kwast, vrolijk kwispelend aangelopen daar ik hoorde dat zij zo vrolijk was. Baasje Anneke kreeg de slappe lach daar zij een voorstelling kon maken van Baas Jef, soms denkt hij dat hij met een dartel veulen te maken heeft. Baas Anneke verzorgde met heel veel liefde de wonden maar iedere keer kreeg zij de slappe lach.” Foei hoor dat hoort niet” maar toch !!!

Baas Jef kon er toch nog mee lachen hoor. Baasje Anne zei dat zij beter in de toekomst een Chiwawa konden nemen. Maar toch ik weet dat zij mij met” zo veel liefde” opvangen en dat zij niet anders zouden willen dan een trotse, eigenzinnige, eigenwijze maar o zo lieve barsoike. Ons Iwanneke, de stoere bink.

(geschreven door anneke goegebeur)

19-02-2010 om 09:20 geschreven door jef deklerck

Schitterende dag vandaag voor mij.  Terug wit spul op de grond.  Heerlijk om die kleine vlokjes uit de lucht te plukken.  Ik heb mij kostelijk geamuseerd op het witte plein.  Al mijn vriendjes zaten na het eten lekker binnen te soezen maar ik heb mijn hartje kunnen ophalen in de tuin.  Ik heb draakje alle hoeken van de tuin laten zien.  Effenaf cool man om dat piepende beestje met een serieuze worp tot tegen de afsluiting van de buren te gooien.  Misschien mag ik van baasje op de volgende winterspelen wel mee doen om draakjes heel heel ver weg te gooien.  Dan hebben we misschien een gouden medaille op de winterspelen van 2014.  Zelfs baasje vond het reuzefijn en hij moest er zelfs om lachen.  Lachen, dat moet ik ook eens leren.  Chica kan dat zeer goed en dan doen al die galgo’s lekker mee.  Voor mij mag die winter nog daaaaaaaaaaaaaaaaagenlangggggggggggg duren.  Dat is pas de max hé.  Allez een Russische poot van mij  en tot nog eens hé Iwan!

15-02-2010 om 22:28 geschreven door jef deklerck

Vandaag Valentijnsdag.  Toch wel een beetje een speciale dag voor ons.  Verleden jaar kreeg ik voor Valentijn Feetje uit Spanje.  Maar ik gaf Anneke op dezelfde dag Chaska, een andere galgo uit Spanje.  Ze kwamen beiden thuis samen met de ploeg van “Dieren in nesten” op 21 februari 2009.  De emoties waren enorm en er zijn heel wat traantjes gevloeid toen ze onder het oog van de camera’s zich uitgebreid lieten knuffelen.  Zo zal Valentijnsdag altijd verbonden blijven met de komst van onze twee schatten.

14-02-2010 om 16:47 geschreven door jef deklerck

Tu eres mi luna – por siempre

de nacht dekt elke onvolkomenheid dicht

elk verlangen, elke angst om de morgen

stilte heerst als donsdeken van onmacht

schuift de wolk voorbij de maan

zwart, zwarte maan,

volle zwarte maan van de nieuwe lente

de bloesems rijpen in de witte sneeuw

ver weg de schreeuw van tijd

als het vioolconcenrto van Max Bruch

ay, amor tu eres mi religion

tu eres luz, tu eres mi luna

por siempre -

Op 9 februari 2007 kwam ik na enkele omzwervingen via een asiel in Spanje,   een baasje die het niet zag zitten en een opvang in Flobecq bij mijn baasjes.  Ik was de eerste adoptiehond uit Spanje bij de baasjes.  Ik kon het direct goed vinden met het grote witte pluizenbeest Tosca en het enerverend klein mormeltje Ike.  In juli 2007 werd ik plots heel erg ziek en mijn pootjes zwollen op en mijn haar viel uit.  Ik kon zelf niet meer lopen en eten.  Baasjes brachten mij ver weg en een lieve mevrouw die mij na een weekje er weer bovenop bracht.  De baasjes namen mij telkens mee als er een nieuwe galgo uit Spanje kwam.  Ik was heel fier dat ze mij kozen om mijn nieuwe vrienden welkom te heten.  Ik kon het zo goed stellen met Tosca dat ze mijn liefste vriendin werd.  Af en toe werd ik nog eens ziek omdat die vervelende mijt in mijn bloed zat maar de baasjes hielpen er mij doorheen.  Ik mag ook mee op wandel met baas.  Tof hoor.  Toen gebeurde in december 2008 iets heel raar.  Tosca was al een tijdje heel erg ziek en kon niet meer eten.  Op een avond heeft ze mij helemaal schoongelikt en een dikke knuffel gegeven.  Toen wist ik het: Tosca vertrok en ik mocht op haar zetel zitten.  Ik heb dagenlang getreurd om mijn goede vriendin.  Maar het hondenleven gaat verder en de kleintjes hebben mij nodig.  Ik mag van de baasjes ook helemaal alleen ’s nachts op het grote huis letten.  Daar ben ik fier op hoor.  Nu ben ik een beetje de “mama” van alle honden in huis.    Ik vind het zalig die drie jaar bij de baasjes.  Een pootje van Luna voor iedereen.

09-02-2010 om 22:56 geschreven door jef deklerck

Vandaag hebben Chica en ikke ons kostelijk geamuseerd terwijl baasje in de garage alles opruimde.  Ik heb heel goed opgelet hoe baasje de deuren opendoet. Ik kan dat heel goed met mijn poot.  Ik duw dan de klink naar beneden en Chica opent dan de deur en ….weg zijn wij.  Lekker rondstoeien in de groene tuin.  Feetje, Belleke, Ike en Luna vonden dat ook een goed idee.  De anderen bleven lekker liggen “lui zijn”.  Toen baasje in de garage plots Feetje zag was hij wel een beetje “boos” hoor.  We renden in volle snelheid door de tuin.  Je had baas moeten zien kijken.  Zelfs Chica, die toch een beetje anders is dan wij, beleefde dolle pret.  Ze knalde wel een paar keer in de haag.  Baasje bracht alle honden naar binnen en ikke was de laatste.  Ik was echt fier, hoor.  Ik heb me direct naast “mama” Luna op haar troon gezet. Deugnietpootje van Loesje en Chica.

03-02-2010 om 09:24 geschreven door jef deklerck

Nee, wij honden zijn niet plots gaan lezen in Böll’s boek hoor.  Na het eten ’s namiddags gaan we altijd met de baasjes in de steentjestuin.  We hadden vandaag niet veel zin om te spelen.  We bleven allemaal heel dicht bij baas vrouwtje om een lekkere knuffel te krijgen.   We stonden zo dicht bij baasje dat er haast geen plaats meer was.  Leuk hoor zo een zachte aai van baasje.  Mijn  vriendin Luna had haar winterjasje aan maar dat heb ik niet nodig hé.  Ik heb een dikke vacht die mij lekker warm houdt.  Mijn twee wilde vriendjes Loes en Marie-Carmen speelden verstoppertje in de huisjes-tuin.  Een dikke knufpoot van mij en tot straks.  Nu ga ik eerst lekker slapen en dromen van een dik been.  Iwan.

01-02-2010 om 10:31 geschreven door jef deklerck

Vandaag was het weer van dat.  Een fijn tapijtje van sneeuw en hagel in de tuin.  Tijd om te rennen vonden Marie-Carmen en Loesje.  Sneeuw of geen sneeuw Marie-Carmen rent elke morgen haar tong uit haar lijf.  Af en toe varieert ze haar parcours.  Er staat geen maat op haar snelheid en zelfs Luna is een maatje te klein voor haar.  Ook Loesje haalt haar hart op bij het rennen door de tuin.  Loesje heeft wel telkens een tennisbal, een kwast of zo maar een takje in haar muil.  Allebei gaan ze bij het afslaan links of rechts liggen in de bocht.  Onze kleine zorgenpups zijn gegroeid tot supersnelle windhonden.  Dikke knuffel van Marie-Carmen en Loesje .

30-01-2010 om 16:19 geschreven door jef deklerck

We hadden vandaag dollepret in de steentjestuin.  Alle hondjes houden op de middag hun siësta.  Dat komt door al die spaanse galgo’s.  Ik doe natuurlijk ook mee: ik ben tenslotte al goed geïntegreerd hé.  De baasjes doen daar ook aan mee hoor.  Na de siësta gaan we eten.  Bij mijn spaanse vrienden duurt dat echt niet lang hoor.  Precies of ze denken dat ze straks geen eten meer krijgen.  Vreemd.  Nadien wordt het pas interessant.  Dan gaan we met zijn allen spelen met baasje.  Baasje gooit dan een balletje en ik ga het terughalen.  Leuk hoor maar toch een beetje vreemd dat mijn vrienden niet mee spelen.  Misschien zijn ze wel een beetje bang van zo’n klein balletje ofwel hebben ze nooit leren spelen.  Soms speelt baasje haasje over met mij.  Dan mag ik lekker tussen haar benen door.  Soms gaat ze plots lopen en dan lopen we er met zijn allen achter.  Loes en Marie-Carmen spelen in de huisjestuin.  Ze spelen daar verstoppertje en pak me als je kan.  Als iedereen naar binnen gaat met baas mag ik nog lekker doorspelen.  Dan heb ik de steentjestuin alleen voor mij. Voilà een knipoog en een stevige poot van mij Iwan.

28-01-2010 om 15:41 geschreven door jef deklerck

Marie-Carmen is 9 maand bij ons.  Ze rent als een echte windhond en is enorm wendbaar.  Het liefst van al rent ze met Luna.  Ze maken er een spelletje tikkertje van.  Ons klein zorgenkindje is een ranke jonge dame aan het worden.  Een hele grote galgo zal ze wel nooit worden daarvoor heeft ze het te moeilijk gehad de eerste weken van haar leven.  Iwan die net 8 maand oud is laat ze nu links liggen.  Onze barsoi is echt geen partij voor “ons kleintje”.  Hij heeft teveel macht.  Marie-Carmen trekt dan ook meer op met Luna en Loes. ’s Avonds vleit ze zich dolgraag tegen baas Anneke in de zetel.  Dan valt ze zalig in slaap. Een scherpe knuf van mij Marie-Carmen.

25-01-2010 om 10:32 geschreven door jef deklerck

“Alles is hier nu rustig, we haalden Lou-Lou op in Aalter .  Het kleintje ziet er prachtig uit en het is een echt knuffeltje. We zullen haar Chica noemen, "ons meisje". We waren heel zenuwachtig.Het is immers de eerste keer dat we een galgo-puppy adopteren.(19 januari 2008)”

Vandaag is Chica 2 jaar bij ons.  Ze is een rijzige slanke jongedame geworden die weet wat ze wil.  Ze speelt graag in de groene tuin en ploetert door het slijk.  Ze gaat dolgraag mee op wandel. ’s Avonds vleit ze zich neer voor de warme kachel  op haar doggy-bag. Binnenhuis speelt ze dolgraag met Loes op het speeltapijt.  Het gaat er niet altijd even zacht aan toe hoor.  Op Ike onze jack Russell kan ze verschrikkelijk boos uit de hoek komen.  Het nerveuze beestje werkt op haar zenuwen.  Onze blindgeboren galgo wordt door iedereen in de roedel gerespecteerd en aanvaard.  Het was een groot avontuur toen we Chica adopteerden en als we nu 2 jaar verder terugkijken krijgen we een warm gevoel.  Voor ons is onze Chica een grote keppe waarbij we dikwijls vergeten dat ze “blind” is.

19-01-2010 om 16:37 geschreven door jef deklerck

Vreemd!  Op een morgen was al dat wit verdwenen.  Gedaan met stoeien in de sneeuw.  De tuin is een beetje een slijkjestuin geworden.  Toen kwam de zon terug.  Heerlijk buiten lopen met de neus in de wind.  Ik heb nieuwe speeltjes gekregen van baasjes.  Gisteren heb ik mijn piep-speeltje lekker verstopt.  Zo kan Loesje het niet meer vinden en stuk bijten.  Maar baasje vond dat maar niks en hij heeft mijn speeltje gevonden.  Nu de zon schijnt mag ik extra lang helemaal alleen op het plein spelen.  Ik denk dat ik een beetje te groot en te geweldig ben voor mijn “kleine vriendjes” de galgo’s.  een aaitje met mijn voorpoot vinden ze niet leuk.  Allez, pootje van mij Iwan.

17-01-2010 om 19:03 geschreven door jef deklerck