Vandaag onze “lazy day” voor we terug naar huis vertrekken.
We gingen maar om 9 uur ontbijten want de weersvoorspellingen waren niet fameus, het ging nog kouder zijn dan gisteren. Dit is de fout van Dorian, die persé ook langs Boston wou voorbij komen !
In tegenstelling tot gisteren werden we vlot bediend aan tafel en hadden we alle tijd van de wereld voor nog een extra tasje koffie.
Vandaag moesten we enkel de auto terug naar de Budget Rental doen en daarvoor hadden we al geïnformeerd aan de balie voor de hotelshuttle, dit was helemaal geen probleem.
Eerst nog vol tanken en dan naar de doolhof aan de luchthaven om het juiste autoverhuurbureau te vinden, dit is eigenlijk een stad op zichzelf.
Het stond zeer goed aangegeven en in no-time waren we onze Budget auto kwijt.
In de hal wisten we waar de shuttle ons terug zou komen ophalen, nog enkel een telefoontje naar het hotel en 10 minuten later stopte ons busje voor de deur.
Andere reizigers stapten op en af en onze donkere chauffeuse bracht ons naar ons hotel.
In de bar hebben we dan onze tijd wat opgevuld met computeren en/of lezen tot onze kamer verschoond was.
Lunch was er niet te krijgen in het hotel, dus met een koekje en een tas koffie moesten we wachten tot het diner na 17 uur.
Buiten klaarde de lucht op en de zon begon te schijnen, maar warm zag het er toch nog niet uit.
De border-passen voor de vluchten van United hebben we ook al op onze iPhones staan, waardoor het wat sneller gaat om in te checken aan de gate in de luchthaven.
Na een heerlijke maaltijd en het flesje wijn, gingen we nog een nightcap drinken aan de bar en voldaan gingen we terug naar boven om de valiezen in te pakken. Morgen hebben we tijd genoeg want de eerste vlucht naar Washington is maar om 14 uur.
Vanuit Washington vertrekken we dan naar Brussel om 16:45.
Diane had haar wekker vergeten op te zetten en we werden maar om 8 uur wakker. Oei … snel allemaal in de douche en naar het ontbijt. Nu wilden we eens vroeger opstaan om naar Boston te vertrekken.
Met het ontbijt moesten ze dan nog redelijk lang (15 min) wachten voor hun gebakken eitjes, ik had met mijn pancakes al bijna gedaan met eten !
Rond 9:30 u vertrokken we met de hotelshuttle naar de Logan luchthaven, waar we de metro moesten nemen naar Boston downtown.
Het zoeken naar de juiste tickets, heen en terug, was even een probleem maar een loketbediende kwam ons zonder problemen helpen, al was $11,60 x 2 voor hem een zware opgave.
De treinwachter op het perron vroeg waar we vandaan kwamen en zowat het enige dat hij wist was dat Stella het beste bier was. Ik vroeg en Heineken, en dat was kort en bondig “bah … that’s no beer … “it stinks” ! Hij moest er zelf mee lachen.
Het waren maar twee haltes maar de afstand speelde geen rol voor de prijs. We kwamen boven de grond bijna op de plaats waar we de trolley (hopon/hopoff) konden nemen aan het vertrekpunt, vlak bij de Marriott long Wharf.
Ik denk dat we een beetje van de orkaan Dorian vandaag hebben gekregen want het was koud en heel veel wind, aangenaam is iets anders !
Deze vernieuwde busje, vroeger waren ze in hout zoals in Estes Park, rijden een toer door Boston zodat we zowat alle bezienswaardigheden konden zien. Een al te praatzame chauffeur leidde ons door alle straatjes en over alle bruggen en vertelde bijna alle details van deze oude stad en nog veel meer. We besloten van eerst de volledig toer te doen en daarna zouden we wel beslissen waar we nog eens afstapten. Maar de toer duurde 2 uur en we moesten ook nog aan de haven lekker gaan eten !
We zagen dat de wind harder werd en zoeken naar het restaurant van vroeger aan de pier was een onbegonnen zaak. Omdat het zo koud was gingen we het eerste het beste restaurant dan maar binnen, “Legal See Food”, het was niet het eerste maar wel het beste, hetgeen later bleek !
Deze zaak zat bijna stampvol en veel gegoede burgers zaten er lekker te eten.
De prijzen waren navenant en we bestelden, per toeval, alle vier hetzelfde, “Cioppino”, een zeevruchten casseroll, maar dan één om u tegen te zeggen.
Ongelooflijk lekker en zeker meer dan genoeg, alhoewel een dessert er ook nog bij kon !
Nu moesten we de stad nog gaan verkennen en de chauffeur had ons gezegd dat er een glazen building was waar we op de 63steverdieping de skyline van Boston konden zien. Het is er allemaal maar “a few blocs away” maar met een slecht plannetje was dat niet zo eenvoudig. We gingen maar terug naar een opstapplaats van de trolley om de weg terug te vinden. Ondertussen was het al zo laat dat we de laatste trolley van 17 uur opstapten. Door het inmiddels drukke stadsverkeer, het is vrijdagavond, stonden we lang in de file en eer we aan halte 1, het begin, aankwamen was het al zes uur voorbij.
De metro was aan de overkant dus hier hadden we geen problemen.
Nog enkele minuten en de trein zou komen.
Aan de luchthaven moesten we de shuttle terug oproepen om ons te komen halen. Edy belt en enkele minuten later komt er een Hilton shuttle aan. Die stopt wij stappen op en voert ons naar de Hilton maar niet de onze, wij hebben Hilton Garden Inn.
Aan de balie van deze Hilton vragen we die van ons op te roepen en dat was helemaal geen probleem, het gebeurt heel vaak met die verschillende Hilton’s !
Thuis gekomen nog naar de bar voor onze pousse-café en we konden aan het werk met de foto’s en de blog.
Morgen doen we onze auto terug naar het verhuurbureau want overmorgen vertrekken we richting Belgenland en is ons feestje uit !
7 uur op, wassen, haartjes drogen en naar het ontbijt. Dit is tenminste een hotel met ruime eetzaal en … deze keer geen plastieken borden, bekers en plastieken mes en vork !! Als ze iets willen doen aan het milieu, dan kunnen ze daar al mee beginnen ! Iedere morgen waren dat vuilzakken vol met plastiek afval, waarom is dat nodig ?
Na een zeer uitgebreid en lekker ontbijt met goede pancakes en allerhande sausjes konden we vertrekken naar de whale-whatching in Salem.
Na een half uurtje waren we al ter bestemming langs de gewone wegen en door eigenlijk vuile stadjes. Salem leek tien keer groter dan 20 jaar geleden, Diane en ik waren er al eens geweest in 1997. We reden naar de haven, parkeerden de auto maar daar was helemaal geen whale-whatchers niet meer. We hebben het aan verschillende mensen gevraagd en die wisten van niets ?
Dan maar door gereden naar Gloucester een tiental kilometers verder, dit stond aangeduid in een folder.
Daar waren we goed op tijd want om 13 uur ging er nog een boot en dit was de laatste en morgen varen ze niet.
Nog iets gedronken en om 12:30 u gingen we aan boord, een soort Flandria. De meeste mensen zetten zich bovenaan in het zonnetje om beter te zien, wij ook.
Na ongeveer een uurtje varen of 19 miles, zagen we de eerste dolfijnen in verschillende soorten, kleine en nog kleinere.
In de verte begonnen de eerste tekenen van bultruggen te komen. Ze spoten hun lucht uit de opening en doken weer onder. De boot leidde ons steeds dichter zodat we ze beter konden fotograferen. Ik weet niet hoeveel foto’s er toen zijn genomen, maar iedereen trok er maar op los met de hoop een mooie staart te zien.
Meer dan een uur bleven we daar dobberen en we verplaatsten ons steeds als de walvissen verder zwommen op zoek naar voedsel.
De zee was heel vlak en toch waren er na een tijd dobberen al mensen die zich misselijk begonnen te voelen, wij natuurlijk niet ! De kapitein verontschuldigde zich en besloot dan maar om terug te keren, we hadden genoeg walvissen en dolfijnen gezien en het was ook de hoogste tijd.
Met dezelfde vaart voeren we terug en onderweg hield hij de boot stil, want naast de boot had hij een “Sunfish” of Mola Mola gezien die deinde met de golven mee. Deze vissen wegen gemiddeld 1000 kg en omdat ze bijna bewegingsloos aan de oppervlakte liggen worden ze ook wel “Sunfish” genoemd.
Terug in de haven bedankte onze jonge biologe ons voor de interesse en met haar uitvoerige uitleg, was zij echt wel op de hoogte van al wat er in de oceaan leeft.
Eer we terug aan wal waren was het ondertussen ook al bijna18 uur geworden en besloten we in het “Top Side Grill” restaurant iets te gaan eten. We namen alle vier een casserole van zeevruchten en dit bleek een zeer goede keuze. Alhoewel we eerst nog zin hadden in een dessert is het er na de maaltijd niet meer van gekomen, voldaan …
Langs dezelfde weg reden we terug naar het hotel waar het om 17:30 u al behoorlijk druk werd, diegenen die uit Boston kwamen.
Nog een afzakkertje in de bar en dan naar boven want we hadden nog veel werk met de foto’s en de blog natuurlijk !
Morgen bezoeken we Boston, hopelijk met goed weer !
Met de airco was het nogal koud deze nacht en om 8:30 waren we aan het ontbijt met pancakes deze keer en een rustige sfeer. Niet dat we vlug moesten vertrekken want de Apple Store ging maar om 10 uur open hier niet zover vandaan in Albany.
De GPS wist het weer even niet maar we trokken toch naar de Mall (shoppingcenter) waar we onze keuzes gingen maken.
De zaak ging open om 10 uur dus dachten we daar één van de eerste aan te komen ! Niets was minder waar, de winkel stond al goed vol en de medewerkers vroegen ons een kwartiertje te wachten om tot bij ons te komen. Ondertussen konden we de juweeltjes al eens bewonderen en hadden we onze keuze al vlug gemaakt.
Een vriendelijk maar nogal snel pratende jonge dame stond ons te woord en al vlug waren onze oude iPhones al terug genomen en de nieuwe besteld . Nog een kleine formaliteit, het betalen, en de zaak was geklonken.
Met blozende kaakjes gingen we als trotse pubers met ons nieuw speelgoedje terug naar de auto op weg naar Boston langs de Highway.
Hoe meer we Boston naderden hoe drukker het werd en de 2 maal 3 rijvakken waren zeker geen overbodige luxe, uit de stad stonden ze zelfs stil.
Rond 15:30 u waren we met de nodige opstoppingen in de tunnels van Boston op onze bestemming, de Hilton Garden Inn ten oosten van Boston Airport.
We stapten uit onze auto en de hitte viel ons neer, 31°C wat een verschil met Albany. In de lobby van het hotel was het dan weer ijskoud door de airco, die op volle toeren stond te draaien, energie genoeg zeker !
Op de vijfde verdieping kregen we onze mooie kamer, de Hilton waardig !
Met onze nieuwe speeltjes hadden we meer dan werk genoeg en om 18 uur besloten we maar om in het hotel te blijven eten.
Ook daar werkte de airco zeer goed en aan de bar namen we onze cocktail als aperitief. Een sympathieke barman shakte onze cocktails met volle overgave en was fier met het resultaat.
Onze tafel aan het raam was al klaar maar we besloten toch maar ergens anders te gaan zitten omdat aan het raam de airco nog kouder was.
Onze diner keuze was perfect gekozen, want iedereen vond het geweldig lekker en ook de Californische wijn was super.
Een dessert kon er deze keer ook maar bij bij de mannen en deze waren eveneens subliem ! De vrouwtjes besloten maar geen dessert te nemen want naast ieder gerecht stonden de calorieën vermeld !
Tijdens het eten brak er een onweer los, nog nooit gezien … de regen viel met bakken uit de lucht alsof de orkaan Dorian even passeerde ! Even later scheen de zon was alles terug vergeten.
Aan de balie vroegen we wat info voor morgen, want morgen zou het weer goed zijn en konden we de whale watching in Salem proberen.
De avond vulden we nog met het installeren van ons nieuw speelgoedje, nog een laatste tasje koffie en dan naar bed.
Ons verlof loopt bijna op zijn einde en we trekken verder naar de oostkust.
Vreemd maar de ontbijtzaal was zo goed als leeg deze morgen, de Labour feestdagen waren hier ook achter de rug en misschien was dat de reden ?
Vandaag een rit van Niagara Falls naar Albany, de hoofdstad van de staat New-York, een 500 km die we maar via de highway gingen rijden, omdat in deze streek niet zoveel te zien is. Een vlak landschap op een hoogte van nog geen 200 meter, met naast de highway meestal moerassige velden. De GPS liet ons weer even in de steek en eens op de highway was onze Samantha er weer bij.
Enkele tientallen kilometers voor Albany passeerden we eerst Amsterdam en daarna Rotterdam, we waren precies naar huis aan het rijden ! Het verkeer werd drukker en de GPS gaf ons ingebrachte hotel aan.
De Hampton Inn Express, van de Hilton groep, was niet ver van de highway en op de 6deverdieping kregen we onze mooie kamer. De auto lieten we achter op de parking waar we de sleutel aan een bediende moesten afgeven, die de auto dan kon verzetten indien nodig.
We gingen op zoek naar een terrasje om iets te drinken en tussen de grote majestueuze gebouwen bestelden we een biertje in Café Parish, juist over het SUNY, Staat University of New-York. Een prachtig gerestaureerd gebouw dicht bij de Hudson rivier, waarvan de toren een kopie blijkt ze zijn van de hallen van Ieper !
Na ons biertje, voor Edy en Jeannine hun zo geliefde Guinness, wandelden we verder tot aan de rivier. Hier waanden we ons in de achterbuurt en besloten terug te keren op zoek naar een restaurant. Hoge en lage gebouwen van banken en kantoorgebouwen staan naast elkaar in alle stijlen, maar wel allemaal prachtig onderhouden. We passeerden het stadhuis en het gerechtsgebouw, maar restaurants die waren er niet te vinden.
De toer van de stad hadden we ondertussen al gedaan tot we terug aan ons hotel aankwamen en daar dan maar in het restaurant van het hotel binnengingen.
Dit bleek geen slechte keuze te zijn ! Een mooi interieur en we mochten aan de ronde tafel aan het raam plaats nemen, verder was er nog niemand.
Ik vroeg aan onze vriendelijke dienster waar eigenlijk het centrum van Albany was en ze zei dat het hier in de buurt was. Dus we hadden heel Albany al gezien, wij hadden het groter verwacht voor een hoofdstad !
Ons avondeten was voortreffelijk met lekkere Argentijnse wijn en het dessert ging er ook vlotjes binnen.
Morgen onze doorsteek naar Boston voor onze drie laatste dagen, maar eerst even langs de Apple Store passeren natuurlijk.
Goed maar weinig geslapen ontwaken we in ons hotel, het heeft hard geregend en het druppelde nog steeds buiten.
De toch redelijke grote ontbijtzaal zat vol en er heerste een beetje chaos. Het is hier nog altijd feestdag en deze drukte kon men blijkbaar niet aan. Er werd maar aangevuld, maar de Chinezen en de Indiërs hier in het hotel plunderden het op de kortste keren terug leeg. Gelukkig hadden we nog een tafel met drie stoelen bemachtigd, dus we konden al verder. Voor zo een groot hotel was de keuze voor het ontbijt ook niet al te groot !
Vandaag de Niagara Falls bezoeken, die hier vlakbij liggen, daarvoor moesten we enkel de brug over van het Grand Island naar het vaste land en dan 13 km westwaarts naar de watervallen.
Ondertussen was de lucht aan het opentrekken en begon het zonnetje te schijnen, koud was het zeker niet (23-25°C).
Met onze nieuwe auto reden we er zo dicht mogelijk naartoe en met de invalidekaart van Jeannine konden we parkeren op de enige nog vrije parkeerplaats vlak bij het park van de “Tree Sisters”, soms mag een mens al eens geluk hebben.
De vochtige waterdeeltjes dwarrelen door de lucht en het hevige geraas van het water is oorverdovend. We wandelen langs de Niagara rivier waar men duidelijk de versnelling van het water opmerkt. Met 285 m3water per seconde worden onderweg boomstammen meegesleurd en blijven ze tegen rotsen in de rivier hangen. Naarmate we verder naar de watervallen gaan wordt het natter en natter en drukker en drukker. Honderden mensen staan langs de relingen foto’s te nemen of willen vooral een selfie maken met op de achtergrond het opspattende water. De kapsels moeten eraan geloven en hoe dichter men kwam hoe natter natuurlijk.
Voor meer dan 20$ pp kon men nog natter worden en kreeg men een gele plastieken overjas en speciale slippers aan, om tot dicht bij de “Horsshoe” te komen. Of voor 46$ pp kreeg men 5 evenementen ! Op andere plaatsen was het dan weer een blauwe overjas om aan het andere gedeelte van de waterval te komen en zelfs met de boot tot tegen de waterval te varen. Langs Canadese kant was de bootvaart dan weer met een rode overjas, … , de commerce draait daar heel goed !
Kletsnat, zelfs met hun bescherming aan, lieten ze zich drogen in de zon aan de banken van de eetkraampjes.
In de shops was het een drukte van jewelste om toch maar een souvenier van dit schouwspel te kunnen meenemen, T-shirts en sweaters met opschrift gingen daar goed van de hand, maar ook sleutelhangers en andere klassieke dingen.
Alles is even indrukwekkend en groots dat men kan blijven foto’s nemen.
Zeker aan Canadese kant lijkt het nog meer op een kermis, waar een groot rad ronddraait of men kan met een deadride langs de watervallen rutschen. De bootjes met de rode overjassen vertrekken ook aan die kant om eens doornat te worden. Ondertussen vliegen de helikopters met grote snelheid en veel lawaai aan en af langs de watervallen. Uiteraard kan men een foto laten maken met als achtergrond een foto van het nachtelijke vuurwerk en de watervallen in verschillende kleuren !? Wie laat zich hier bedotten ?
Aan de overkant van de rivier ziet men de hoge gebouwen en hotels van Toronto, de rivier vormt namelijk de grens tussen USA en Canada. Vandaar moet het zicht nog beter zijn omdat men dan in de watervallen kijkt en niet er langs of erop.
Mijn batterij van de camera was ook bijna leeg en we besloten dan maar iets te gaan eten, het was al bijna 14:30 u.
We hadden geluk, de hemel was helemaal opgeklaard, de zon scheen en de temperatuur was reeds te warm om te wandelen.
Het viel ons op hoeveel Spaans sprekende Zuid-Amerikanen er rond liepen, vele dikke mensen en hele families Indiërs in hun lange gewaden, Aziaten dat waren we al gewoon.
Terug naar ons hotel na een prachtig spektakel, echt de moeite waard !
Nog even gaan zwemmen in het kleine, maar verfrissende binnenbad, een beker koffie met een koekje en we kunnen er weeral tegen. Honger hebben we nooit na een volwaardig middag- of avondmaal, want de porties zijn hier altijd rijkelijk gevuld.
Morgen rijden we door naar New-Yorks hoofdstad Albany en … daar is een grote Apple store !
Oeps …. Nog geen blog deze morgen … nee, nee, het vliegtuig is niet neergestort, we zijn zo laat in het hotel aangekomen (1:15u) dat het er niet meer van gekomen is !
Gisterenavond zijn we via het Visitor Center, hier vlak bij, nog met de shuttle bus naar het centrum gereden. De elken hadden zich verplaatst naar het andere kruispunt en trokken zich niets aan van het verkeer, zij hadden voorrang !
We hadden ’s middags al gezien dat er een Danisch ijssalon was, waar ze knapperige hoorntjes bakten en een uitgebreide keuze aan ijssmaken hadden. Dus met de shuttle stapten we bijna voor de deur af en bestelden onze keuze. Eén bolletje, maar dan wel op Amerikaanse maat, vulde de lekkere hoorn. Vier ijsjes kostten ons wel 28$, maar ze waren lekker !
In het stadje heerste een rustige sfeer en in de café van deze namiddag was er Live Music.
De zon was al achter de bergen en de avond viel in en we namen de voorlaatste shuttle (20:00u) terug naar huis tot aan het Visitor Center.
Daar liepen de elken zo maar over de drukke Highway terug op weg naar hun avondbestemming ergens aan de golf. Zonder straat verlichting zijn deze beesten moeilijk te zien en de auto’s verwittigden dan ook door te roepen “whatch out !”
Onze valiezen waren zo goed als ingepakt en om 23 uur gingen we slapen.
Deze morgen vroeg op voor het ontbijt en er was een pancake-toestel geplaatst in de ontbijtzaal, eindelijk !
Dit was dus een regelrechte ramp, de pancakes plakten aan de vorm en waren er zonder ze stuk te trekken niet af te halen. Was er iets met de temperatuur of te droge vorm, in ieder geval geen enkele pancake lukte, ook niet door de Mexicaanse serveerster die de prutserijen niet meer kon aanzien.
Nog de laatste voorbereidselen voor vertrek en om 9:15 u vertrokken we naar Denver Airport waar we de auto bij Alamo moesten afgeven. Het is maar 1,5 u rijden en dan waren we mooi op tijd voor onze vluchten naar Chicago-Buffalo.
Nog even voltanken en de auto afgeven was maar een formaliteit en met de bus werden we aan de ingang van United afgezet met onze bagage.
We hadden gisterenavond de borderpassen al op onze iPhones gezet, zodat we met de TSA Pre van United direct door konden om onze bagage af te geven en door de security te gaan.
Hier ook geen enkel probleem, Edy en ik werden wel nog eens afgetast, de dames mochten zo door.
We hadden nog tijd genoeg, dus zijn we bij “Pour La France” restaurant nog iets gaan eten voor de drie uur durende vlucht naar Chicago.
Onze Boeing 777-200 (3-4-3) stond op ons te wachten en heel ordelijk werd het vliegtuig gevuld, wij zaten naast elkaar in het midden op rij 36.
Even in de file naar de startbaan en 10 min te laat vertrokken we, met nogal wat turbulenties bij het opstijgen, naar onze volgende bestemming.
Mooi op tijd, lokale tijd 17 uur, landen we in Chicago waar de temperatuur heel wat lager lag dan in Denver met zijn 30°C.
In de luchthaven hadden we 4 uur de tijd voor onze connectie naar Buffalo (21:15u). Ruim de tijd dus om wat langs de winkeltjes te lopen en de innerlijke mens te gaan verstevigen. Na een lekkere pizza begaven we ons naar gate 21.
Mooi op tijd “bording” en in de regen vlogen we enkele minuten te laat met een Airbus A319 (3-3) naar Buffalo N.Y.
De korte en vlotte vlucht verliep feilloos, wachten op de bagage, de onze kwam redelijk vlug en dan naar Budget om onze nieuwe auto af te halen.
Terug met een zilver grijze Dodge Mini Van vertrokken we naar ons hotel op Grand Island in Niagara Falls, slechts een half uur van de luchthaven.
Het regende de hele tijd en in het pikdonker kwamen we in onze Holiday Inn aan waar we niet zo vriendelijk werden ontvangen.
Prachtige kamer met alle faciliteiten, een beetje uitpakken en naar bed.
Hopelijk verbetert het weer, want het verschil is groot met Denver !!
