Deze morgen nu eens geen elken voor onze deur, zelfs geen beren.
Na het ontbijt ons rustig klaargemaakt om naar het Labourday-weekend te gaan hier in de stad.
Vermits wij juist logeren buiten de stad hebben we maar voor alle zekerheid de auto genomen tot aan de grote parking aan het begin van de stad. Iedereen heeft dat gedacht blijkbaar want de parking stond boordevol. Iets hoger op de berg aan de grote supermarkt vonden we nog een plaatsje omdat er iemand uit ging.
Dit weekend staat volledig in het teken van Labourday en wordt hier heel hard gevierd. In de hoofdstraat was het heel gedisciplineerd aanschuiven van alle soorten mastodonten van pickups en andere Amerikaanse sleeën met tussendoor de brullende motards.
Voor deze motards zijn er hier precies geen reglementen zoals bij ons. Meestal zitten ze met twee, man en vrouw, zonder helm, in een T-shirt en korte broek op de motor en maken ze zoveel mogelijk lawaai door heel snel op te trekken en dan aan het volgende verkeerslichten terug te stoppen … cowboys op de motor !
Alles mag in Amerika !
Tientallen kraampjes staat hier uitgestald met allerhande “handmade” producten, zoals juweeltjes, houtsnijwerk, de mooiste foto’s van het Wild Life en vergezichten en natuurlijk ook eetkraampjes. Alle modellen passeren hier de revue en waggelen hier van kraam naar kraam.
De lokale brandweer maakt van de gelegenheid gebruik van met een grote kraanwagen met in de top de wapperende "Stars and Stripes" het verkeer op te houden en met een grote brandweerlaars geld in te zamelen voor het goede doel. Iedereen geeft minstens één briefje en stapvoets rijden ze verder. In de winkelstraat kan men over de koppen lopen en de grote en kleine restaurants zitten goed vol.
Rond 11:00 uur gingen we iets drinken in een openlucht café, ze openden juist, en we hadden keuze uit wel 50-60 soorten bieren, zelfs Stella Artois stond erbij, geen Heineken ! In het kleine dorp Estes Park zijn al drie brouwerijen en er komt er nog één bij, zeiden ze.
Even verder was de halte van Free Hup-on-hup-off trolley. Een oud houten busjes kwam aangereden en we stapten op. De gepensioneerde chauffeur deed zijn zoveelste toer en onderweg stapten zeker tien “oversized” Amerikanen op. Met deze “overload” had hij heel wat meer moeite om de steile hellingen op te rijden, gelukkig was het maar voor enkele halten verder, waar ze uitstapten.
We kregen honger en zijn bij een Mexicaan “La Cabanã” gaan eten, grote porties met veel look, bonen, paprika’s en rijst met daarbij een Budweiser, lekker maar wel vettig !
De kudde elken van bij ons, stonden nu onverstoord in het centrum van de stad aan de verkeerslichten te grazen, tussen het drukke verkeer.
Bij aankomst terug thuis gaan we deze namiddag rustig in het zonnetje wat lezen en de foto’s behandelen en vanavond de bagage inpakken want morgen vertrekken we naar Denver voor onze twee vluchten naar de Niagara falls.
Op ons naburig golfterrein waren de elken ondertussen terug gekeerd van de drukte en lagen op de golf te herkauwen. De golfspelers slaan hun balletjes gewoon over de liggende elken, terwijl de Canadese ganzen het gras kort houden.
Via Booking.com hebben we gisterenavond onze volgende hotels nog geboekt voor Niagara Falls, Albany de hoofdstad van de staat New York en Boston, omdat we zagen dat de hotelkeuzes beperkter werden. Nu zijn we safe en beginnen we aan onze laatste week richting oostkust.
Dagelijkse gewoontes, ontwaken, douchen, ontbijten en klaar maken voor de trip.
Behalve deze morgen … voor we wilden vertrekken stonden er verschillende elken (herten) vlak voor onze kamer. Snel fototoestel halen, maar ondertussen was de hele kudde vrouwtjes met één groot mannetje al op ons domein aan het grazen. Het golfterrein hier vlak naast deelde ook van de Wild Life, de “green” werd deskundig afgegraasd door een twintigtal onverstoorbare elken, die rustig tussen de auto’s en de bungalows flaneerden. Het dominante mannetje, met groot gewei, zorgde ervoor dat zijn kudde mooi bij elkaar bleef en tot voor onze kamer halt hielden. Het mannetje ging aan de BBQ hier vlak voor liggen en dit was blijkbaar het teken dat de anderen ook mochten gaan liggen.
Vanaf de highway kwamen vele mensen afgelopen om het “Wild Life” schouwspel te bewonderen. Voor één enkele elk stoppen zelfs onderweg om een foto te nemen en nu kwamen ze zo maar naar ons toe !
Deze dieren kan men, zeker van zo dichtbij, blijven fotograferen, maar we moesten ook nog een toer door het Estes Park doen vandaag.
De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig voor vandaag, maar met mooie witte wolken aan de blauwe lucht bij een temperatuur van 25°C in de schaduw, daar kunnen we toch best mee leven.
Via Highway 7 gingen we de hoogste bergweg van de Rocky Mountains zoeken, waarvan ik op internet had gelezen dat men met de auto tot boven de 14000 Ft kon rijden op een asfalt weg !
Niet zover hiervandaan stond de wegaanduiding voor de Longs Peak route. We draaiden die in en konden slechts op een onverharde weg tot aan de camping plaats rijden en verder ging het niet !
Blijkbaar heb ik me vergist, want als we verder in Allenspark informatie gingen vragen, bevestigde men dat er geen weg is en men de top van de Longs Peak, de hoogste berg van de Rocky’s, enkel kan bereiken via de Hiking Trail.
OK, niet dan … we reden verder de Highway 7 af en volgden deze prachtige vallei met pieken tot 2750 meter hoogte.
Onderweg namen we de afslag naar Wild Basin, ook een Nationaal Park. Over een onverharde weg reden we tot bij een Ranger die ons verplichte om de auto daar te laten en te voet verder te lopen, want de parkings verder waren vol.
De bosweg liep tot aan watervallen en de eerste lagen op zo een halve mile verder. Die halve mile werd al vlug wat meer en door het dichte bos, kwamen we niemand tegen. Diane verwachtte elk moment een beer maar buiten een eekhoorn hebben we niet veel wild gezien. We besloten na de eerste kleine watervalletjes toch maar terug te keren.
We reden verder richting Nederland ! Inderdaad Nederland bestaat ook in de USA.
Deze weg hadden we gisteren moeten nemen als onze GPS ons niet in de steek had gelaten.
In Nederland aangekomen was het broeierig heet in de zon en besloten we ons avondeten hier maar ’s middags te nemen, het was ondertussen ook al twee uur.
Mijnheer Peak, waarschijnlijk een vooroorlogse Hollander, heeft daar een restaurant geopend met de naam “James Peak Brewery Smokehouse”, daar gingen we eten.
De mannen bestelden een lokale pint en baked Wings, Jeannine ribbetjes en Diane Southern Belle (gerookte kalkoen).
De grote portie Wings waren voortreffelijk gebakken en redelijk pikant en smaakten overheerlijk. Zeer tevreden en meer dan voldoende verlieten we het restaurant en verdiende de serveerster een dikke fooi, waar ze blijkbaar zeer tevreden mee was.
De terugweg was dezelfde maar vanuit een ander oogpunt is het toch iets anders.
We waren redelijk vroeg thuis en in Estes Park waren er al voorbereidselen voor morgen bezig, voor het Labourday-weekend. Heel druk en de politie leidde iedereen maar rond want parkeren mocht daar niet meer en overal stonden tentjes opgesteld. Langs onze straat, Big Thomson Avenue, had ik ook op een parking een reeks oude auto’s zien staan en was er een autoshow aan de gang. Te voet ben ik dan enkele foto’s gaan nemen en wat blijven praten met de lokale bevolking die daar rond liep. Pareltjes van auto’s van in de jaren 1940-45 en ook andere.
Bij aankomst waren de elken allemaal verdwenen en was de rust terug gekeerd.
Na ons zo uitbundig middagmaal had niemand nog honger en waren we tevreden met een glaasje wijn, koffie en een koekje.
Morgen gaan we Estes Park, de stad zelf, eens uitkammen en hier de bezienswaardigheden ontdekken.
Gisterenavond na ons restaurant was het om 21 uur nog 23°C !
Deze morgen ontwaken op 2300 meter met de airco aan in de slaapkamer en dan nog te warm hebben, zo warm was het hier.
Het ontbijt in ons hotel was continentaal Light en zeker niet zo uitgebreid zoals we het graag hebben, maar goed, dat is goed voor de lijn.
Vandaag gingen we Estes Park bezoeken en hiervoor trokken we eerst naar het Visitor Center hier om de hoek. Twee lieftallige dames, gepensioneerde leraressen stonden ons te woord. Ze wezen ons de meest interessante plaatsen die we zeker moesten doen vandaag want morgen is het hier Labourday en dan is er meestal veel meer volk (alle winkels zijn dan wel open maar de mensen werken dan niet ?)
Ze wees ons in welke vallei we de Big Horns konden zien en in een andere vallei de Moose (eland).
In de verte zagen we de bergtoppen met de witte plekken sneeuw al opduiken en we klommen maar steeds hoger en hoger. Onmetelijke valleien begroeit met dennenbomen beklommen we langs, zoals altijd hier, prachtig onderhouden wegen. Op de voldoende uitwijkplaatsen konden we de natuur vastleggen op film en foto. We klommen tot boven de 3750 meter en stopten nogmaals bij een druk bezocht Visitor Center met de nodige toiletten op 11796 ft (3595 m) hoogte. Wat daar allemaal te koop wordt aangeboden, grenst aan het ongelooflijke, van T-shirts en pullovers over beeldjes van alle soorten dieren tot juweeltjes enz …
Wij namen een tas koffie en een broodje en voor mij nog een snoepkoek en we konden er weer tegen voor deze middag.
Big Horns hadden we niet gezien, wel marmotten die in wilde vaart de bergen af liepen naar de volgende rots dat wel.
We zaten al ver boven de boomgrens dus de vergezichten waren eindeloos. We daalden af en onze oren hadden werk om zich telkens aan de nieuwe hoogte aan te passen.
Moose zoals ze ook hadden beloofd kwamen we ook maar niet tegen maar ook geen ander wild tot we plots auto’s langs de kant zagen staan, dus meestal een goed teken, maar een Ranger was er ook al en verplichte ons om door te rijden.
We hoorden zeggen dat er één moose was met een kalf, dus besloten we maar om wat verder toch te stoppen waar het veilig was en te voet even terug te gaan.
Inderdaad in de verte tussen enkele bomen stond mama moose te grazen met aan haar zij haar kalfje. Met volle telelens konden we ze vastleggen.
We daalden verder af en onze GPS, die niet van de slimste is, heeft ons maar verder langs de grotere wegen verder geleid, foutief natuurlijk !
De ganse weg terug daar hadden we geen zin in dus volgden onze Samanta maar, want zo heet de stem.
Dit maakt dat we een zeer grote omweg hebben gemaakt maar wel goed konden doorrijden. Om 19:30 u waren we maar eerst thuis en aten we maar een broodje dat we onderweg hadden gekocht en koffie hebben we à volenté in de kamer !
Een mooie dag met beter weer dan het weerbericht had voorspeld, boven op de hoogste bergen was het natuurlijk wel iets frisser, maar daar hadden we de nodige truien voor bij.
Na een goede nachtrust met de airco aan zijn we, na een volle tankbeurt, vertrokken naar de Rocky Mountains via de Highway 71 voor een goede 380 kilometer.
Vermits we nog altijd in het Grassland gebied rijden, deze keer door het “Pawnee National Grassland”, veranderde er niet zo veel aan het landschap. Het was wel wat heuvelachtiger maar de prachtige betonnen wegen werden er niet minder eentonig op. Waar kan men in België tientallen kilometers rijden in één rechte lijn, wel hier kan dat voor 100 kilometer. Niks dan enorm grote weilanden variërend in kleur van dor tot hel geel van de gele zaden naar fris groen van het water sproeien. Tientallen kilometers geen huis te zien, laat staan een cafeetje of een rustplaats, zelfs geen benzinestation.
Naarmate we dichter bij Fort Collins kwamen zagen we langs de kant van de weg, koeienfarms van wel duizenden koeien die samengedreven werden door cowboys te paard en in vierkante rennen werden geplaatst.
Verderop tientallen koeien die in een soort cirkelvormige ren gezamenlijk werden gemolken, in Amerika is inderdaad alles “big” !
De temperatuur buiten stijgt tot boven de 30°C en we zoeken een picknick area nabij een meer om ons dagelijkse lunch en fruit te verorberen.
Aan Fort Collins naderen we de bewoonde wereld en vanuit het niets rijzen in de verte de besneeuwde bergen van de Rocky Mountains uit de grond !
Van Fort Collins naar Loveland wordt het wat meer industrieel en Loveland is tot hiertoe al de drukste stad die we zijn tegengekomen. Hier rijden we zelfs in files langs brede boulevards van verkeerslicht naar verkeerslicht. Is het misschien de nabijheid van Denver ?
Iedere keer we gaan tanken, moet de voorruit ontdaan worden van de insecten, die met een smak onze voorruit bevuilen, de voorbumper is niet om aan te zien !
Na de splitsing van Loveland naar Estes Park is het al veel rustiger en rijden we tussen de prachtige ruwe rotsformaties de bergen in. Van 1200 meter stijgen we, langs de snel stromende Thompson rivier naar 2500 meter, waar op verschillende plaatsen vissers hopen op een goede vangst voor het avondeten.
We zien links het “Lake Estes” liggen en rijden verder langs de Thompson Avenue naar ons hotel “Discovery Lodge” waar we vriendelijk worden ontvangen en we met uitpakken konden beginnen.
Estes Park is zeer gekend en druk, daarom hebben we hier vier dagen voor uitgetrokken.
Vanavond gaan we eten hier vlakbij in de hoofdstraat. Bij “Mary Rose’s“ moesten we 20 minuten wachten voor een tafel. We kregen een elektronisch toestelletje mee dat ons wel zou verwittigen als er een tafel vrij was. Inderdaad het trilde en we konden nog kiezen binnen of buiten ? De tafel buiten stond al heel de tijd vrij, waarom moesten we dan wachten ?
We bestellen ons eten en ook een fles Nero d’Avolo Siciliaanse wijn van de wijnkaart. De serveerster komt met de wijn, toont de fles en laat proeven. Ik vind de wijn OK en ze vult de glazen. We bekijken de fles en dit is helemaal geen Nero d’Avolo wijn, wel Siciliaanse. We roepen ze er terug bij en ze zegt “ja die rode wijn heeft allemaal verschillende namen, en dit is de Siciliaanse” ! Zij gaat naar de manager en komt na een hele tijd terug met de melding dat het dezelfde prijs is en dit de enige Siciliaanse wijn is die ze hebben ?? Ja … wijncultuur hebben ze blijkbaar ook niet !
Voldaan keren we terug naar ons hotel waar we nog een tasje koffie drinken en dan weer vroeg in bed.
De morgen wachten de prachtige Rocky Mountains op ons !
Zoals gewoonlijk fris gewassen, lekker ontbijt en de auto ingeladen en weg.
We verlaten Rapid City, na vier dagen, waar we in de omgeving heel veel hebben gezien. Vandaag richting Scottsbluff, waardoor we een stuk dezelfde weg moeten volgen, via Keystone, Rushmore en Crazy Horse waar we met een andere lichtinval nog even de presidenten kunnen fotograferen.
De dag begon al zonnig zonder wolken aan de hemel en een matige temperatuur.
We rijden nu via Hot Springs in Zuid Dakota over de staatsgrens naar Nebraska.
In Hot Springs nemen we even een stop aan het vroegere station met parkeren onze auto juist naast de “Jail”, hoe het er vroeger moet uitgezien hebben. In een lokale koffieshop stappen we binnen voor een tas koffie met een met bessen gevulde donut. De tafel naast ons zit een koppel met een overjaarse cowboy met krullende grijze snor en een schietklare revolver aan de gordel. Buiten wacht zijn antieke prachtig opgepoetste bruine driewiel Harley Davidson met speciale lederen zadel en reistas. De midlife-crisis droop er af !
De volgende 150 kilometer reden we voorbij Custer State Park en verder door een desolaat graslandschap. Het “Oglala National Grassland” is een streek waar enkel gras groeit en uitzonderlijk enkele bomen. In deze eindeloze vlakten grazen afwisselend kudde bizons en verspreid over de weiden tientallen zwarte koeien. Zo ver men kan zien niets dan grasvelden, men kan de ronding van de aarde bijna waarnemen !
Langs de Highway 71 zitten in het veld de vele kleine prairiehonden op hun achterste poten en steken hun kopjes uit nieuwsgierigheid in de lucht, schattig om te zien.
Onderweg, zoals overal bijna, waren er wegenwerken om de reeds goed onderhouden wegen nog te verbeteren. We moeten stoppen, bijna altijd oudere dames die de veiligheid moeten waarborgen. Ze zegt dat we begeleid worden door een safetycar die juist kwam aanrijden; maar we waren maar alleen. Een pickup zet zich voor ons en we moesten volgen. Gedurende vele kilometers rijden we aan een snel tempo achter onze safetycar, helemaal alleen, op het vers aangelegde asfalt. We verminderde vaart en daar stond dan een andere dame met een stopplaat met een andere auto die de andere richting uit moest. Wij konden verder rijden en zij draaien en begon de terugweg met het andere slachtoffer ! Zo heeft iedereen wel werk natuurlijk !
We naderen Scottsbluff en het landschap veranderde in een meer heuvellandschap. Nog enkel kilometers en we zijn in Gering onze eindbestemming voor vandaag.
We checken in, installeren ons en gaan op zoek naar proviand voor de volgende dag. Eten doen we in het beste Grill-restaurant van de streek volgens onze waard, … en of het lekker was !
Goed geslapen, zelfs ik was bij de eerste gedoucht ! Vroeg naar het ontbijt waar dezelfde mensen ons al voor waren en ik mijn pancakes nu kon vullen met ahornsiroop, zwarte bessen en slagroom, heel lekker !
Onze eerste stopplaats was niet zover van Rapid City : “Bear Country USA”.
Alle lokale dieren worden hier getoond in hun bijna natuurlijk habitat in een prachtige omgeving. Door dit park moet men met de auto traag rond rijden, nooit uitstappen en de ramen gesloten houden, want de zwarte en bruine beren lopen er zo naast uw voertuig. Zo ook de wolven, poema’s, elken, rendieren, herten, … kunt ge van dichtbij gade slaan. Natuurlijk zijn hier heel wat foto’s genomen, zoiets komt men niet alle dagen tegen. Op het einde van de rit waren de kleine beren, zeker 12 stuks, ouder dan 6 maanden, in een groot omheind gebied gezet, waar ze konden stoeien en ongestoord konden spelen. Enkel in de maand mei mag men deze kleine troetelbeertjes, dan zijn ze juist 3 maanden, zelfs in uw armen houden … ! Nu waren ze al veel te groot, te zwaar en te gevaarlijk.
Zeer interessante uitstap en zeker de moeite waard.
Nu op weg naar Mount Rushmore Monument enkel kilometers verder, maar eerst gingen eens kijken naar de helicoptervluchten in Keystone. Volgens de brochures kan men voor 49$/pp een vlucht maken over Mt Rushmore. Dit wilden we wel graag eens meemaken. De GPS stuurde ons nog eerst verkeerd en uiteindelijk vonden we een afgelegen weg naar de helicopters. Hier bleek het dan over een korte vlucht over Keystone en een kijkje op de zijkant van de rots van de presidenten, één of twee hoofden zou men dan kunnen zien in profiel. Maar voor 105$/pp vliegen ze wel de volle vlucht errond. Dit vonden we maar bedriegerij en eigenlijk, nadien bekeken de prijs niet waard.
Vanop de highway kan men de vier hoofden al zien en we reden op de parking die ons werd toegewezen, parking 6, zoveel bezoekers lopen er rond.
Het patriotisme valt hier wel duidelijk op van de Amerikanen. Iedereen maakt selfies van hun helden presidenten die hun land zo hebben veroverd en waar op deze plek de goudkoorts begon ! De rots was eigenlijk een belangrijke spirituele plek voor de Lakota indianen, maar ook hier werden ze verdreven en kreeg de berg in 1885 de naam van een prominente advocaat Charles Rushmore uit New York.
De beelden zijn wel imposant en prachtig gemaakt en trekken jaarlijks miljoenen toeristen aan. Tot op heden ergeren de indianen zich hieraan en zijn zo zelf als reactie een eigen rots aan het uithouwen, met een beeltenis van een opperhoofd van de Lakota indianen, die veel groter zal zijn dan die van Rushmore, zelfs zal het het grootste beeld in de wereld worden, groter dan de piramide van Gizé !
We rijden nu naar dit Crazy Horse Monument slecht een 10 miles van Rushmore.
We rijden het park binnen en merken de beeltenis al van ver; 170m x 195m groot en de voorstelling van “Crazy Horse” zittend op een paard.
Sinds 1948 is men al aan het beeld begonnen en zal nog heel veel tijd en arbeid vergen … !
Omdat het park aan de indianen toebehoort, moet men hier extra voor betalen (30$) en telt het niet bij onze pas van de Nationale parken. Deze inkomsten zijn de enige opbrengst om het beeld te kunnen afwerken en het park in stand te houden. Hier heerst toch een andere sfeer bij de toeristen !
Ons volgend bezoek is het Nationaal Custer park, ook weer in de omgeving en in de Black Hills.
De bizons die men belooft aan de ingang hebben we in de weiden niet gezien maar wel de wilde muilezels onderweg, die zo uit de hand komen eten, dit staat ook vermeld in de brochure dat het mag. Bij de overgang naar een andere “loop” stond ineens een eenzame bizon te grazen.
Voorts een prachtig natuurpark met mooi aangelegde wegen en op het einde spitsige rotsformaties en een groot meer.
Op de terugweg begon het stilletjes te regenen en was er een koude wind. De temperatuur was ook niet zo schitterend bijna de ganse dag rond de 17°C, maar in de zon zeer aangenaam.
Het was al zes uur en besloten dan maar om onderweg in keystone te gaan eten, bizon en een frisse Budweizer.
Bij het binnenrijden van Rapid City zagen we een prachtige hel gekleurde volledige regenboog, knap om te zien.
Vanavond inpakken want morgen rijden we verder richting Denver, tot in Gering nabij Scottsbluff (een kleine 200 miles).
Het is wel onze rustdag maar het ontbijt is maar open tot 9 uur, dus moesten we toch vroeg uit bed.
Het Botticelli restaurant van gisteren staat dan wel hoger aangeschreven dan ons vorige restaurant hier in Rapid City, maar het eten vonden wij in Tally’s Silver Spoon toch beter.
Vandaag is het weer lekker warm buiten (30°C) en zijn we aan het buitenzwembad wat gaan luieren met een boek of een kruiswoordraadsel.
Na de middag hebben we dan inkopen gedaan in de naburige supermarkt voor onze voorraad drank, fruit en hapjes voor de volgende dagen onderweg.
Morgen doen we een toer in de “omgeving” naar Mount Rushmore, de Black Hills, Custer State Park en het Crazy Horse Memorial, het zal weer een mooi gevulde dag worden !
Onze hotels voor de volgende dagen hebben we ondertussen ook al maar via internet gereserveerd gezien de drukte overal : in Gering nabij Scottsbluff en dan vier nachten in Estes Park nabij Denver.
Goed uitrusten en we beginnen er morgen vroeg aan !
