Bij velen zit het tussen de oren. Bij anderen in de broek
07-07-2005
Krisis
Bij het eerste krieken van het zomerzonnetje haalt mijn vrouw elk jaar de zomerhemdjes uit hun winterslaap. Zoöok dit jaar lagen ze netjes in de kast, naast de boordjes voor bijzondere dagen. Meestal ben ik zo verwend dat mijn kleren netjes op de kapstok de nieuwe week inzetten. Maar indien niet, neem ik het bovenste hemdje van de hoop en zoek er een bijpassende broek bij. Uit de vijf waaruit ik kan kiezen. Dus rap gebeurd. Niet dat ik naar de juiste combinatie zoek. Nee! Zo kleerkieskleurig ben ik nu ook weer niet. Het gebeurt al eens dat ik op gele sokken, een bruin kostuum, een blauw hemd en een groene das contrastrijk het huis uitga. Met schoenen heb ik nooit een probleem. Die zijn altijd zwart. En de keuze beperkt. Om de drie à vier jaren koop ik in de solden drie of vier paar van dezelfde soort. Liefst zonder veters. Met dien verstande natuurlijk: vier linkse en vier rechtse. En heb vooral een hekel aan inlopen en knellen. Dat werkt vreselijk op mijn systeem. Verleden week moest ikzelf inzetten met het zoeken in de beperkte kleerkastruimte die voor mij besteed is. Ik trok het bovenste hemdje aan. Een lichte broek... Allé, aangepast aan het komende warme weer. En iedereen weet hoe de zon die week om ons heen bruinde. 's Middags ontdekte ik dat ik ouder geworden ben. Dat ik behoorde tot een soort van vorige generatie, toen mijn vrouw speels opmerkte dat ik een hemd van de oudste zoon aanhad. Je staat bij zoiets nooit stil. Je woont allemaal samen en de dagelijkse probleempjes en veranderingen in onze familiegeschiedenis merk je niet op en groeien ongemerkt gewoon mee. Zeker niet als je zelden of nooit aan "toen" denkt. Het gebeurt wel eens, als ik mijn foto-albums inkijk of mijn mappen negatieven naga, dat ik even denk van: a ja, toen! Maar met die boeken gaan ook meestal de herinneringen weer dicht. Maar nu! Dat hemdje! Hoe kort ook. Dat bleef hangen. Onder het eten keek ik mijn zoon terloops aan. 14 jaar! Bijna! 10 centimeter groter dan ik. Al dons op zijn wangen en af en toe reeds een volwassen kwinkslag in de ogen. Ook zijn schoenen hebben de mijnen in maten achter zich gelaten en zijn broek heeft pijpen zonder einde. Zijn stem is al enkele jaren geleden van de toonladder gevallen. Ik keek even stiekem rond de tafel. Ook de andere twee leken me vandaag stukken ouder. Mijn vrouw? Nooit anders gekend, dacht ik. Hoe was ze vroeger? Weet ik niet. Ja, op foto's! Natuurlijk zie je dan een verschil. Maar nu! Nee! Je wordt samen oud en ziet het niet. Je kinderen blijven kinderen. Al groeien ze boven je uit. Los laten moet je ze niet meer. Ze zijn dat al jaren voor dat je zelf nog maar de indruk krijgt. Bij een verjaardag blijf ik, buiten de taart en de kadootjes, nooit lang stilstaan. Het is zoiets dat elk jaar terugkomt. Een traditie. Zonder er verder over na te denken. Ook al schuif je dichter naar de geboortedatums van de meeste overlijdensberichten in de krant blijven de bijhorige foto's altijd jong te blijven. Een jaar heeft vier seizoenen. En die volgen mekaar mooi in dezelfde volgorde op. Je zou het niet anders verwachten en weten. Zo was dat vroeger en zo zal het blijven. Daar denk je ook niet over na. Juist lijk de tijd die met de seconde je leven wegtikt. Waar naartoe? Dat vraag je je gewoon niet af. Weg. Gewoon weg. Ik stak een sigaret op en zette me in de zetel. - Veertig jaar, dacht ik. En dat hemdje? Was dat nu omdat het in de verkeerde kast lag? Of moest de vrouw eens naar de oogarts? Mijn vrouw zag dat er iets scheelde en vroeg naar mijn gepieker. - Ik denk nog aan dat hemdje, lachte ik de ernst weg. Van krisis gesproken. Vroeger droegen de kinderen de afgedragen kleren van hun broers, zussen, ouders... Maar nu! Draag ik gewoon een hemdje van de zoon. Ik geloof echt dat de tijden veranderen en wij veel te vlug ouder worden. Tot 20 willen we ouder zijn en vanaf dan heel wat jonger lijken. (GîG)
