Oude bomen verplant men
op een vakkundige en degelijke manier!

Ook al waren de werken voor een nieuwbouw al gestart in september 2004, getuigt het Salvatorcentrum te Hasselt de laatste tijd eerder van een onbekwame (in)drukte van belang bij de verhuis van zijn senioren van het 6-verdiepen hoge gebouw naar het in aanbouw zijnde nieuwe complex met slechts één verdieping. Met de klemtoon op "in aanbouw zijnde", want het is nog verre van ontvankelijk voor bewoners, laat zwijgen bezoekers. Ik vraag mij af of de brandweer van Hasselt hierover reeds zijn goedkeurende zegen gaf. Toch konden we in onze Limburgse dinsdagkrant lezen dat de 161 oudjes uit het Salvatorrusthuis in drie dagen verhuisden van de hoogbouw naar de werf van de nieuwbouw, die zo'n 500 meter zuidwaarts, in een rustigere en natuurlijkere omgeving, ingeplant werd. Zodat nu al de Salvatorgebouwen met klooster, verpleegschool, kliniek en rustoord dicht bij mekaar  bereikbaar zijn. Al hebben we onze twijfels over de bouwvalligheid van de huidige oude hoogbouw, konden we er toch al regelmatige ouderdomsverschijnselen vaststellen. Zonneblenden die verscheurd fladderen in de wind, een lift die weken hopeloos buiten strijd bleef, stalen ramen die zich trachtten dicht te houden... is elk nieuw sociaal initiatief lovenswaardig welkom. Ook naar de verruimde nieuwbouw keken we met volle verwachtingen uit. Mocht ook, meen ik, als je buiten al de bijkomende kosten, van dokter, pedicure, kinesist tot haarkapper voor één senior maar even 41 euro per dag mag neertellen, met enkele maanden geleden een eerste merkelijke opslag die geenenkele privé-verhuurder zich wettelijk mag permiteren mét de aankondiging van een tweede heuse opslag... die, naar verluid, niet door de ministeriële beugel geloods werd.

 

Talrijke keren werd de verhuis aangekondigd... maar dan weer uitgesteld.
Net 'n terdoodveroordeelde in Amerika die van het ene uitstel in het andere verzeilt, maar toch ooit... Maar nu leek er hier toch meer aan de hand dan nog even geduld te tonen.
Hals over kop moest de hoogbouw, met zicht op de stad Hasselt en z'n grote ring, ontruimd te worden en werden de senioren in drie dagen, per twee verdiepingen, naar hun toekomst geholpen. De verantwoordelijken hadden de beste schuilkelders gevonden om zich te verstoppen, terwijl alles wat op de familiale levers lag in de richting van het, zo goed als blijkbaar onvoorbereide en onwetende, personeel gestuurd werd. De nieuwe huisvesting werd een doolhof van jewelste, waarbij de klemtoon voortdurend gelegd werd op de inzet van hoofdzakelijk de familieleden die hun senior, zo goed als kon, moesten geruststellen om, voor hen, zo'n wereldreis te overbruggen.
Ook al had men in de hoogbouw voortdurend een merkelijk tekort aan personeel, maakte men toch gebruik van de verhuisgelegenheid om nog enkele overbodige personeelsleden een C4tje toe te stoppen.

Haast en spoed is...

De verhuis gebeurde als bij 'n, je weet wel:
1. Een voorspel waarbij de familieleden erg beperkte uren en dagen opgelegd kregen om, mits opgelegde grenzen, het noodzakelijke persoonlijk bezit over te brengen van oud op nieuw. Sommigen hebben daar speciaal verlof voor moeten nemen want buiten hun eigen werkuren en weekeindes kende de directie niets en wie denkt nu nog in een rusthuis aan andermans werken.
Werkende familieleden leerden nu op korte tijd grote meubelstukken 500 meter te verplaatsen via een kelderdeur, richting lift en zoekt u maar, want wegwijzertjes waren er niet of hingen enkel in plakbriefjes te fladderen. Heel wat kamers stonden nog in hun onafgewerkt ruwbouwblootje, telefoonaansluitingen zijn er vandaag nog steeds niet. Wellicht is iedereen, zoals daar alles in die nieuwbouw gericht op het digitaal allernieuwste, GSM-gericht, en de kuisploeg was blijkbaar al met met Krokusverlof. In elk geval iedere senior moet zijn telefoonnummer van de hoogbouw zelf opzeggen. Over bijkomende kosten, nieuwe aansluiting enz. wordt niet gepraat. De nieuwe telefoonnummers zijn in aantocht en de adres- en telefoonwijzigingen worden in de pantoffels van de senioren geschoven.
Wie betaalt hiervan de af- en aansluitingskosten?
Want het gaat toch over een eenzijdig van de Salvatordirectie opgelegd verplichte verhuis?

2. De climax: de dag van verhuizen, waarbij men liever geen familieleden op de vingers zag kijken, werd in de avonduren door de familie opgevuld met troostende woorden van verstoorde senioren die compleet door die verhuis én het vernieuwd intern reglement de kluts kwijt waren en wellicht één van hun ergste dagen hebben meegemaakt. Weinigen vonden zomaar hun kamer terug en paniek was er troef enz. Niet één kamer was volwaardig inorde. Overal ontbrak er wel ergens iets om de ontvangst zo onopvallend en gezellig mogelijk te maken. Men weet daar toch zeker dat met het ouder worden ook de aanpassingsproblemen sterk groeien.

3. Het naspel begon met een gemakszuchtige welgekome postkaart vol handtekeningen aan de senior die het nog net of niet kon zien en lezen, want bloemen stonden op de verboden lijst. Dus lieve families de bloemetjes werden in de nieuwbouw letterlijk buiten gezet... Ook al moeten we toegeven: de kamers op zich zijn aangepast netjes, maar toen niet netjes en vierkantiger ruimer dan vroeger met een toilet waarin je een fuif kunt houden. Het keukentje werd in de oude pompbak in de hoogbouw achtergelaten. Dus een gasten-kop-koffie met ondertas en lepeltje dienen het toilet te paseren om weer netjes op de volgende te wachten. Ook een deurkast met veilig slot op werd in de grote inbouwkast voorzien. Bij velen was wel de sleutel zoek. Maar dat waren we al vlug gewoon in dit seniorenstadje in aanbouw waar nog menig straatnaambordje ontbrak. Op het eindelijk gevonden gastentoilet in doolhof gangen moest ik met één hand de deur dichthouden, want de sleutel had zich ook even van deur vergist. Het klassieke noodtoestelletje met knopjes, waaraan een senior zo levens-gehecht is, om het personeel te bellen was nu ineens vervangen door een mini-degitale afstandsbediener met uiterst gevoelige knopjes waarvan het bovenste knopje diende om het personeel te roepen, het middenste om het grote licht in de kamer aan te steken en het onderste... Ja, het onderste? Daar wist zelfs het pijnvoetig krijgend personeel niet dadelijk een juist antwoord op. De senioren die buiten radio beluisteren, TV-, naar buiten kijken en bezoek ontvangen ook nog even op internet de wereld willen bewonderen kunnen vermoedelijk op deze allernieuwste aanwinst terecht. Vermoedelijke en terecht vraag vol twijfels vermits alles daar toch zo vlot verliep.
Het is eigenlijk de bedoeling dat de senioren, in zo'n groepjes van tien, samen wat verder dan hun neus en kamer kijken en in de ontmoetingsruimte wat contacten, babbeltjes, tijdverdrijf... plegen en vooral kilometerbesparend: samen eten. Lovenswaardige vooruitzichten die zeker twee ruggesteuntjes verdienen. Eigenlijk een hele rolstoel. Tenminste als die oude bomen zich nog willen aanpassen. Niet iedereen houdt van het nieuwe als ze het oude al jaren gewoon zijn. Het ontbrak er eigenlijk alleen maar aan "tijd en geduld" wat men toch van bejaardenvakmensen mocht verwachten. Het kon helemaal anders.
In deze verhuisperiode werd bv niet eens één personeelslid méér ingeschakeld om deze totale ommezwaai en volksverhuizing op te vangen. Een ommezwaai die toch voor de senioren veel drukker en harder over komt dan bv bij nonnen die op missiereis mogen, eventueel van klooster veranderen of de kap over de haag...

 

Het is en was er deze week een zielig vertoon, waarbij je door de ramen een sierlijke buldozer kon bewonderen, de klusjesmannen hun gangetje zag gaan en vooral, binnengangs, het personeel zichzelf hoorde voorbijhollen.
Wie nog wat achtergebleven spullen uit de oude hoogbouw wilde halen kreeg op papier nog de tijd tot 28 januari om niet aan een gesloten deur te moeten staan... maar moest vandaag 25 januari al vaststellen dat de elektriciteit afgesloten was en dus de liften onbeweeglijk op een ander leven hingen te wachten...
Hoe de familie en bezoekers het beste naar de nieuwbouw kunnen fietsen wordt hen binnenkort nog wat juister uitgelegd.
Plannetjes zijn blijkbaar in de maak... want nu beseft men ineens dat de senioren-sponsors van de Salvator niet allemaal van Hasselt waren.
Het salvatorrusthuis dat in 1974 opgericht werd door de nu 102-jarige orde Zuster Salvatorianessen noteren deze week, laatste week van januari 2007, na bijna 33 jaar, alvast een nieuwe historische datum in hun agenda. Met een start van 119 bewoners in 1974 hopen ze binnenkort - misschien dit keer wél met wat nodig geduld - maar even 245 senioren van dement tot valide te kunnen huisvesten.

Deze hals-over-kop-operatie, wellicht onder druk van de nieuwe eigenaar - alhoewel eerder beweerd werd dat ze nog niet wisten wat er met die oude bouw ging gebeuren - van de hoogbouw en mogelijk hoge boetes boven het hoofd, want de termijn van verhuis was reeds lang voorbij, hoe lovenswaardig ook het toekomstig ideaal, kreeg voor al de familieleden, maar vooral de senioren die er verblijven, een koude douche van een plotse overhaaste vernieuwing, over hen uitgeschud. Met misschien een maandje geduld had men de toekomstige "afbetalers" van dit nogmaals lovenswaardig initiatief in veel leukere omstandigheden en op een seniorentempo feestelijk kunnen binnenhalen en dat bloemetje hoort er nu eenmaal ook nog bij. 
We kunnen zeer moeilijk de directie een proficiat toesturen voor zo'n belabberde volksverhuizing. Wel een dikke proficiat voor het personeel en een schouderklop voor de blijvende inzet en hun eeuwige glimlach.
Want iedereen weet dat zeker de senioren
niet de gemakkelijkste kinderen zijn om te verzorgen.
Sinds de nonnen hun paternoster omgewisseld hebben voor een telraam... is zuster Cent van primair belang, ook al slaat ook daar de schaarste in aangroei sterk toe en horen de meeste stichteressen in hun huidig eigen splinternieuw tehuis thuis...
Tenminste als het ooit afgeraakt, want daar heeft men blijkbaar nu nog tijd genoeg.
Ik ga toch eens overwegen of ik niet ergens zo'n projekt ter wereld kan helpen.
Je voelt het zo aan. Senioren dat is werk voor de toekomst!
Bejaardenhelpers en -helpsters de toekomst lacht u toe.
En voor de busness: there is no... like seniorenbusness!

Opmerkelijke opmerkingen

Nieuwsblad - 2-12-2005

- HASSELT - Het woon- en zorgcentrum Salvator bouwt een nieuw rusthuis met plaats voor 177 bedden maar kan binnenkort ook 36 zorgflats optrekken. De provincie trekt daarvoor een half miljoen euro uit.

- De voorlopig laatste goedkeuring heeft betrekking op een subsidieaanvraag van de vzw Salvator Rusthuis, dat via het woonfonds 36 zorgflats extra wil bouwen, gekoppeld aan een nieuw rusthuis van 177 bedden. De totale kostprijs van het project bedraagt ruim drie miljoen euro waarvan 500.000 euro uit het fonds komt.

Belang van Limburg - 29-10-2004

- De congregatie van de Salvatorianessen bouwt naast het huidige Salvatorklooster een nieuw rusthuis. Dat bleek een goedkopere oplossing dan het huidige gebouw uit 1974 te renoveren. Het nieuwe complex zal 177 eenpersoonskamers tellen. Tegen de herfst van 2006 moet het rusthuis klaar zijn. Bijna tegelijk verrijzen 36 serviceflats. Die komen midden 2007 in gebruik. De totale investering bedraagt 15 miljoen euro.

- "Het oude gebouw voldoet niet meer aan de huidige normen," vult Rudy Matheus, voorzitter van de raad van bestuur van de vzw Salvatorrusthuis aan. "De renovatie zou 75 procent van een nieuwbouw kosten. Bovendien zijn wij het laatste rusthuis dat zo'n grote subsidie kon krijgen van het ministerie van Welzijn. Dat betaalt 60 procent van de prijs. Onze bewoners krijgen extra comfort. Per persoon voorzien we 65 m2 leefruimte. Dat is 10 m2 meer dan nu. De kamers groeien van 22 naar 27 m2. Per 10 kamers is een eigen ontspanningszaal en zijn badkamers voorzien. De totale oppervlakte van onze site stijgt van 8.000 naar 11.000 m2." De kamers kunnen aan mekaar worden gelinkt.

Het Laatste Nieuws - 23-06-2003

- Elke afdeling van 3 wooneenheden beschikt over dagzalen met buitenterrassen, die op het gelijkvloers grenzen aan binnentuinen. De kamers voor de bewoners zijn 27,5 vierkante meter groot. In elke wooneenheid zijn er twee kamers voorzien die makkelijk samengevoegd kunnen worden voor het verblijf van echtparen. Er komt ook een cafetaria en een nieuwe kapel.

Een erg ontgoocheld bejaardenhelper op pensioen.