Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Categorieën
Natuurvereniging DEN BUNT vzw
Welkom op de blog van Natuurvereniging DEN BUNT. Onze vereniging is gestart in 1981 en bestaat nu dus meer dan 40 jaar en telt ruim 200 leden in de Kempense regio. Alles wat te maken heeft met milieu, natuur en natuurfotografie, activiteiten van onze vereniging...enz. vind je terug op deze blog. En deze blog is er voor en door de leden. Wil je een bericht plaatsen, dan kan dat door mij een mailtje te sturen met de te plaatsen tekst en foto's. Volg ons ook op onze Facebookpagina.
16-10-2017
NU TE ZIEN - HENNEPNETEL
Gewone hennepnetel
De gewone hennepnetel komt de laatste jaren steeds meer voor en dat is geen goed teken. De plant is namelijk een stikstofindicator en wijst derhalve op overbemesting. Langs maisakkers, die er om bekend staan dat ze zwaar bemest worden, is de plant altijd te vinden. Maar ook in de stad zijn er plekjes te over waar de gewone hennepnetel zich thuis voelt. Omgewerkte grond, braakliggende terreinen, puinhopen, plantsoenen en rommelhoekjes, overal vertoont hij zich. De naam hennepnetel is gegeven omdat het blad ervan sterk lijkt op dat van hennep (canabis).
Deze grasachtige plant bloeit van april tot juni en soms in de herfst nog een keer. Het is een winterharde plant die 30 tot 40 cm groot wordt. De bladeren zijn donkergroen, deze worden geleidelijk bruin en tegen de bloeitijd sterven ze af. Aan het eind van de zomer als de bloeitijd is afgelopen ontstaan er weer nieuwe bladeren. De bloemen zijn erg klein en vallen daardoor niet erg op. Wel opvallend aan deze plant is het lange witte vruchtpluis. Hier is ook de naam veenpluis aan ontleend. Veenpluis groeit op een vochtige zure grond. De plant is een belangrijke voedselbron voor het veenhooibeestje, een vlindersoort. Vroeger werd het pluis gebruikt als vulling voor kussens.
Veenpluis in het Buitengoor-Mol en Kijkverdriet-Ravels (Foto's: Karel VERBRUGGEN)
Verkwikken meeuwen van de zee? (Een natuurbericht ingestuurd door Jan DIRKX)
Vissen in onze Noordzee kunnen hoge concentraties bevatten van schadelijke stoffen als kwik. Zeevogels die zulke vissen opeten, zouden op die manier een negatieve invloed kunnen ondervinden op hun broedsucces en overlevingskansen. Onderzoekers van het INBO, de Universiteit Gent en de Universiteit Antwerpen onderzochten de impact van kwik bij Kleine mantelmeeuwen in Zeebrugge.
Klik op onderstaande afbeelding om het volledige bericht te lezen. Kleine mantelmeeuw (Foto: Karel VERBRUGGEN)
Marleen VAN WOLPUTTE fotografeerde een sprinkhaan en stuurde hem in met de vraag: welke sprinkhaan is dit? Zelf merkte ze reeds op dat het beestje een poot en een voelspriet mankeerde. Het is in ieder geval een vrouwtje (lange roodgekleurde legbuis)... en volgens mij is het de grote groene sabelsprinkhaan.
Het is één van de grootste Belgische insecten. De zang, een luid en schel geratel, is een typisch geluid op een warme zomeravond en kan je wellicht ook in je eigen tuin horen. De grote groene sabelsprinkhaan is zeer algemeen, maar doordat de dieren enerzijds goed gecamoufleerd zijn en anderzijds vooral in dichte ruigtes en struwelen leven, worden ze toch niet zo vaak waargenomen.
Toch een andere mening toegedaan? Klik op "reageer" onderaan de foto en laat het ons weten.
Beestenboel: binnenkort behoort de wilde kat opnieuw tot onze fauna Een natuurbericht uit KNACK ingestuurd door Jan DIRKX
De wilde kat is in Vlaanderen uitgestorven sinds de middeleeuwen; in de Ardennen komt ze wel nog voor. Maar er is goed nieuws. In lijn met de vaststelling dat de meeste roofdieren in Europa, zoals de vos en de wolf, aan een opmars bezig zijn, profiteert ook de wilde kat van een grotere bescherming en een grotere tolerantie tegenover dieren die vroeger als voedselconcurrenten van de mens werden beschouwd.
Klik op onderstaande afbeelding om het volledige bericht te lezen Wilde kat (Foto: Roger DAMEN)
Het roestbruine kromlijfje (+/- 1 cm groot) is een blaaskopvlieg en komt algemeen voor. De soort parasiteert op hommels en ze zijn dan ook te vinden op plekken waar veel hommels zijn. Ze overvallen de hommel altijd in de vlucht. Het slachtoffer wordt vastgehouden met het legapparaat, waarna de lange dunne legboor in de buik wordt gestoken. Hier worden dan de eitjes afgezet Het lichaam is voornamelijk roodbruin en de kop vrijwel geheel geel met grote rood-bruine ogen. In rust is het achterlijf meestal naar voren gekruld.... en vandaar ook de naam kromlijf.
Parende roestbruine kromlijfjes (Foto: Karel VERBRUGGEN)
In het hart van de vallei van de Têt vlakbij het dorpje Bélesta is het landschap het resultaat van een geologische evolutie van meer dan 5 miljoen jaar. De Têt is een riviertje dat bij Perpignan in de Middellandse Zee stroomt. Door erosie zijn hier vreemd verweerde rotsen ontstaan uit zachte zandsteen. De bovenzijde van de rotsen zijn van hard materiaal, de gehele onderzijde is een zand zeebodem. Door regen en wind “spoelt” het zand weg en wat overblijft zijn de zogenaamde orgelpijpen. Om het gras fris te houden heeft men een bevloeiing aangebracht aan de voet van de rotsformatie. De evers hebben ontdekt dat hier wel wat te eten valt en “ploegen” het grasveld om. Eens zal heel de formatie instorten … maar zover zijn we nog niet. De kassa zal nog wel heel wat jaren rinkelen.
Roger DAMEN
Klik op onderstaande foto om Power Point te bekijken. Geluid aan - Loopt automatisch - Downloadtijd: +/- 10 sec.
Schade door dieren wordt lucratief: met meesjes valt plots geld te verdienen (Een natuurbericht uit KNACK ingestuurd door Jan DIRKX)
De Vlaamse overheid beheert een fonds om schade te vergoeden die wordt veroorzaakt door dieren. Een analyse van de cijfers leidt tot de verrassende conclusie dat niet ganzen of everzwijnen de voornaamste schadeposten zijn, maar wel soorten zoals steenmarters en mezen.
Klik op onderstaande foto om het volledige bericht te lezen Koolmees (Foto: Karel VERBRUGGEN)
Een wel heel opvallend gras tijdens zijn bloei is Timoteegras. Het grijsgroene gras is een echte zomerbloeier en de dichte stijve aren zijn goed herkenbaar. Het enige gras dat op Timoteegras lijkt is de Grote vossenstaart, maar dit is een lentebloeier. Bovendien voelt de aar van Grote vossenstaart heel zacht aan, terwijl Timotee juist heel stug en stijf is. Het is een zeer voedzaam gras, dat langs wegen, dijken en in weilanden groeit.
Verbeteren leefomgeving wezel, hermelijn en bunzing.
(Een natuurbericht ingestuurd door Jan DIRKX)
De algemene indruk is dat het niet goed gaat met de wezel, hermelijn en bunzing. Hoogstwaarschijnlijk komt dit hoofdzakelijk doordat hun leefomgeving achteruit gaat. Hoe is dit te verbeteren? In Nederland is hiervoor geen integrale visie of beleid opgesteld en maatregelen zijn nauwelijks bekend. Dit in tegenstelling tot Zwitserland, waar de stichting Wieselnetz veel materiaal voor wezel en hermelijn heeft uitgewerkt; bunzing lift mee met een deel van de maatregelen. Veel van dit materiaal is in Nederland goed toepasbaar; er zijn echter ook verschillen.
Klik op onderstaande afbeelding om het volledige artikel te lezen. Bunzing (Foto: Karel VERBRUGGEN)
De Buxusmot is een invasieve exotische nachtvlindersoort die sinds enkele jaren ook in Vlaanderen voorkomt. Hij werd per ongeluk vanuit Azië ingevoerd en is nu ook in ons land een gevreesde gast geworden omdat de rups ervan alle buxushagen kaal vreet.
Buxusmotten zijn ongeveer 4cm groot (spanwijdte) en zijn daarmee tot één van de grootste micro-nachtvlinders (behorend tot de familie van de grasmotten). Het is best een mooie verschijning: witte vleugels met een donkerbruine rand.
De gewone bidsprinkhaan is zeldzaam in het zuiden van België (Gaume). Warme graslanden, bermen en ruigtes vormen hun leefgebied. Vandaar o.a. het voorkomen in Kaiserstuhl, Z-Frankrijk en de Pyreneeën. Vrouwtjes kunnen 7,5cm meten; mannetjes zijn kleiner, maar hebben langere antennes dan de vrouwtjes. Er wordt zelden gevlogen, ook al hebben ze vleugels. De vangkaken aan het uiteinde van de voorste ledematen zijn meestal rood gekleurd. Hiermee kunnen ze bliksemsnel vanuit de ‘gevouwen handen’-posititie (vandaar de naam bidsprinkhaan), uitklappen om een vlieg, hommel, spin …. te verschalken. Na de paring eet het vrouwtje het mannetje op. Dit mag je niet veralgemenen en blijkt vooral in gevangenschap te gebeuren. Bidsprinkhanen staan wankel op hun poten, het lijkt alsof ze op hoge veren lopen (zie filmpje).
Roger DAMEN.
Klik op de "play-knop" om het filmpje te bekijken.
De ene hoornaar is de andere niet.... (Een natuurbericht ingestuurd door Jan DIRKX)
Na de vondst van een Aziatische hoornaar in Wevelgem en berichten in de media over “allesverslindende monsterwespen”, brak er heel wat onnodige paniek los over de exotische wespensoort. Gevolg: bij Natuurpunt en tal van imkerorganisaties liepen heel wat meldingen binnen van doodgemepte Europese hoornaars. Zonde, want die dieren zijn erg nuttig en onschadelijk. Zo zie je het verschil.
Klik op onderstaande afbeelding om het volledige bericht te lezen. Europese hoornaar (Foto: Karel VERBRUGGEN)
Geel walstro (ook wel echt walstro genoemd) is een vaste plant met biezonder fijne gele bloemen. Deze produceren een zoete geur. Uit de wortels kan een rode verfstof gewonnen worden, maar ook de bloemen worden als gele verfstof gebruikt. Geel walstro heeft een voorkeur voor zandgrond en komt vaak voor in de duinen. Ook langs holle wegen en in bermen. De bloeitijd is lang, gedurende de hele zomer tot ver in de herfst. Nu te zien in de Smet-tuin te Dessel....
Geel walstro in "Natuurtuin Den Hof" (Foto's: Karel VERBRUGGEN)
