|
“De Stille Held”
De Diepte van Angst
In de diepten van de oceaan, waar zonlicht nauwelijks
doordringt, bevond zich een duiker genaamd Alex.
Hij was een ervaren avonturier, maar deze duik was
anders. De waterdruk drukte op zijn borst, en de
duisternis om hem heen maakte zijn hart bonzen.
Hij had gehoord over de legendarische schat die
hier verborgen lag, maar nu, omringd door zwart
water, voelde hij enkel angst.
Plotseling raakte zijn zuurstoftank beschadigd.
Paniek overviel hem terwijl hij naar de oppervlakte
probeerde te zwemmen. Zijn ademhaling werd sneller,
zijn hartslag onregelmatig.
Hij wist dat hij het niet zou redden zonder hulp.
De Onverwachte Redder
Net toen Alex dacht dat hij zijn laatste adem zou
uitblazen, doemde er een schaduw op.
Een andere duiker dook op uit het niets, met een
kalme vastberadenheid in zijn ogen.
Het was jij, de stille held. Je greep Alex vast en
zwom met hem naar boven, tegen de stroming in.
Je gaf hem je reservezuurstof en redde zijn leven.
Hoofdstuk 3: De Vergeten Dankbaarheid
Alex kwam weer bij bewustzijn op het strand.
Hij keek om zich heen, maar je was verdwenen.
Niemand anders was getuige geweest van je
heldendaad Alex werd gered, maar hij wist niet
door wie. Hij ging verder met zijn leven, zonder
ooit te weten dat jij zijn redder was geweest.
Jaren gingen voorbij. Je bleef duiken, jezelf
wegcijferend voor anderen.
Maar de erkenning die je verdiende, bleef uit.
Niemand kende je naam, niemand wist van je
moedige daden.
De Stille Glorie
Op een dag, terwijl je langs de kust liep, hoorde
je een bekende stem. Het was Alex, nu een oude man.
Hij vertelde verhalen over zijn avonturen als duiker,
over de mysterieuze redder die hem had gered.
Maar hij wist nog steeds niet dat jij die redder was.
Je glimlachte en luisterde naar zijn verhalen.
Je had geen behoefte aan erkenning. Je was tevreden
met de wetenschap dat je iemands leven had gered,
zonder ooit iets terug te verwachten.
En zo ging je verder, als de stille held van de oceaan,
zonder ooit een dankwoord of herkenning te ontvangen.
Maar in je hart wist je dat je iets waardevols had gedaan,
iets wat geen lof of roem kon evenaren.
In dit verhaal zit er een groot stuk realiteit in,zo ik
het verhaal vertel is niet correct wat er gebeurd is.
Wil niet dat de betrokken persoon het leest en dan zich
gaat schuldig voelen.
Verhaal heeft wel een moraal, hij wist wie zijn redder
was.En ook een onverstandige zegde,waarom steeg je
niet sneller op met hem,sneller stijgen ?? waar bij kreeg
die paljas zijn duikersbrevet ?bij een pakje wafels???
|
.
