zonder een woord
vertrek ik naar gister
daar lijkt het nog licht
en vooral ongestoord

oh, ik ga maar even
wees niet ongerust
ben bedreven in het
dromen in zijn achteruit
soms is het een must:
het opgraven van een
verborgen buit

natuurlijk kan de plek
niet worden gevonden
waar het eerder
werd begraven

een liefdevolle wens
op een perkamenten oorkonde
is in mijn grijze massa
een verdwaalde vlek
zwervend door een
mistige ochtendstonde

ik vergeet maar die galm
van de gebroken snaar
het was de geknapte halm
die zolang de hoop vertolkte

ach, ik laat het gaan als een walm
uit de laatste kreet die nog kolkte
in wat leek als een oeverloos geluk
een blindstaren op klavertjesvier
de storm van gedwongen naaktheid
naderde plots als een hongerige gier

mijn afgehakte handen
eens zo als schenkende schalen
verdwaalden in brandend zand
ja, het was nog enkel dralen
langs verlaten hemelranden
met verkleurde regenbogen omrand

toch blijkt het na verloop van tijd
de schil naar groeiend inzicht
ijler dan voorheen
ik zeg niet dat het mij nu verlicht
het is nog even, zo weet ik,
een tijdsgebonden geween