houden van
overstijgt het weten
ook als jouw sterven
verder wegdrijft

het mag dan
herinnering heten
maar
in mijn wezen gekerfd
opdat zij blijft

dat wil ik ook
tot mijn hart
een glimlach erft

een boom

de boom boetseren
met gevoel
is scheppen
door zijn hand

of soms
teder de bast kussen
het is kunstig
wat ik bedoel
door bezieling overmand

daar zijn aard
innig met de natuur
is verbonden

wordt hij telkens
door liefde voor
rijzige stammen
naar wat hout gezonden

aan de man van de zon
wordt alsmaar gevraagd
het levende, zo mogelijk,
nog verder te vormen

of de schrale huid
van het dode
opnieuw een geboorte
te schenken

hij verbindt ons zo
met de eeuwige cirkel
al doende en pratend
vaak in wijsgerig denken

Het gaat om de mens.....

het licht zag hij elders
maar zijn wortels groeien
in Rooise aarde pas echt
hier ervaart hij
wat een dorp kan zijn
men raakt er aan een
grote familie gehecht

begiftigd met talent
bloeit hij hier volledig op
gedreven en met een dosis humor
bouwt hij aan nieuwe bruggen
bijna naar iedereen
"het gaat immers om de mens"

wil dit gedachtegoed belijden
is open en recht door zee
soms met een chaotische hemel
maar daar zit hij niet mee
waar ligt immers de grens

maar met de mondharmonica,
zijn haast bodemloze stem
en verbeelding op linnen
is hij vooral een avontuurlijk
ondernemer van nieuws
tot grootse evenementen

wil deze veelzijdigheid delen
men weet hem immer te vinden;
een duizendpoot voor velen
hij is een dienstbaar mens
uit het juiste Turnhout gesneden

duidelijk aanwezig
aan het lokale front
kan hij op natuurlijke wijze,
gehecht aan plezier
met voelsprieten alom
iemand aan zich binden

binnen zijn gevormde visie
gunt hij tegelijkertijd
ieder zijn deel
waarin ook de ander gedijt

vanuit een dierbaar thuisfront
weet hij ons dorp te verrijken
op weg naar bekende plekken
en soms over paden
die onbegaanbaar lijken

(infrarood fotografie)



Life is all about warmth


achter de kleuren van
zijn creaties
schuilt een wereld
van warmte en koude
meetbaar door trilling van licht

verbeelden een verscheidenheid
aan sterkte van hetgeen
wordt waargenomen
en zodanig aan energiegebruik
kan worden toegedicht

hij, die waarneemt
een beschouwer met visie
zoekt contrasten
in alles wat bestaat

toont op eigen wijze aan
hoe natuur van dier tot vegetatie
onze leefomgeving niet bezwaart
en in woestijnen of aan Noordpool
op haar homeostase vaart

hij bouwt een brug tussen
produceren en consumeren
in onze wereldlijke praktijk
en duidt door infrarode straling
op evenwicht zoekende aspecten
aangaande opwarming en verkoeling

opdat wij kunnen gedijen
bij een beter beheer
van een behaaglijke ruimte;
een "comfortzone"
in eigen atmosfeer

gericht op overleven
van onze schepping
in het bijzonder de mens
oftewel
de homo sapiens



quote:

warmte : als "dansende moleculen"

Magic realism

zijn broedplaats is een gesloten roze lotusbloem
een atelier vol pure scheppingsdrang
waarin ook kleurrijke etalagepoppen ruimte delen
met zijn geliefde nar op de eerste rang

tezamen met grootse speeltuigen
maakt het dit tot een Hof van Heden
voorzien van majestueuze mengpanelen

om fantasierijke beelden te verwekken
spiegelt hij zich daar aan de werkelijkheid
ja, zelfs in zijn dromen bij dag
overstijgt hij onze betrekkelijkheid

wanneer deze artistieke bloem zich
bij dageraad ontvouwt
laat hij hoop geboren worden telkens weer,
haast onuitputtelijk in een door zijn hand
veranderbare orde

en bestuift onze ogen en oren
in beweging, klank en kleur
op dragers van beeld en geluid
die wereldwijd beroeren en ontroeren
zelfs zijn meesterlijke ePaints
ondergaan zijn getalenteerde tovergeur

hij tracht het vergankelijke
vooruit te schuiven
met diepere zielsmomenten
in tijd en ruimte, liefdevol voor elk
als naar een eeuwige lente

ieder kan zich daarop richten
weliswaar naar eigen kunnen
immers al wat ademt,
zijn kernspreuk,
kent paradijselijke lichten

Non recuso laborem

het kapelletje van Martinus
aan het Everse Akkerpad
draagt de spreuk
"ik ga geen uitdaging uit de weg"

aldaar ontmoet ik
een herschepper van eerdere culturen
die zijn verdwaald in de grond
maar mede met zijn spiedende blik
en een bevlogen verlangen
legt hij nieuwe maagdelijkheid bloot
of ontdekt hij waardevolle miniaturen

hier roept hij uit
"zie eens over de akkers
met groeiende gewassen
als over een bollende brug
naar de knoptoren van Rooi

op deze grond
in de jaren van mijn jeugd
ging vader voor
op zoek naar oude schatten
als eerbare deugd
de passie is daar geboren
en door aanleg bevrucht"

schrandere ogen
bekijken het landschap
alsof hij de dieperliggende
lagen doorziet

ervaart,
stap voor stap,
de vroegere onbevangenheid
naar het hedendaagse
het verzekert hem
van ontdekkingsreizen
in het verschiet

"alles verandert
maar het ademen blijft"

in deze geest
toont een bescheiden man
de kunst van zijn wetenschap
we zijn geworden tot dat
wat hij in een landschap leest

en begeestert menigeen
geroerd vaak door de vondsten
van een historische schoonheid

"maak de oudheid aanschouwelijk"
zegt hij
"het verduidelijkt mede onze eigenheid"

De troubadour

bijna woont hij
aan zijn wetering
maar enige stappen verwijderd
van de stromende Dommel

in ons weidse dorp geaard
en door genen getalenteerd
musiceert hij zijn stijl in eigen stiel
vertaalt als echte bourgondiër
de gevoelens van ons mensen
nog bekend met boerenkiel

over vanouds en heden
in zang en dialect
eigen aan ons
groene Rooise land
dat hem heeft verwekt

een kleurrijk baken
in snelle tijden
de troubadour die waakt
over een bindende cultuur

in de echo van massaal
geluid verborgen
verhaalt hij dan ook van vroeger
als waarden voor morgen

geen zanger
is zo op zijn plaats in Rooi
te midden van schoon volk
en natuur


daarom is hij onmisbaar
deze man van statuur

Violoncello in triniteit

met de rechterhand
en volle rust
in schouder en arm
beademt zij met haar stok
het snarenquartet

dat zich tussen
hals en staart uitstrekt

is zij op zoek
als begaafde ziel
in een voortdurende
ontdekkingsreis
naar innige afstemming
met haar gezel
die zij haast omarmt,
met genegenheid blijkt wel

als ik de ogen sluit en luister
naar Bruchs Kol Nidrei
een lied dat slechts voor even
in de melancholische inborst
van de klankkast verblijft

raak ik geroerd
door haar sublieme techniek
en gepassioneerde gedrevenheid

op weg naar harmonie
tussen emotie
en de unieke tenorstem van dit wezen

dat woont tussen de hemelse krul
en steunend op de smalle pen,
de enige verbinding met het aardse

zoekend naar wat de componist
aan haar wil voorlezen

een groots talent
dat haar geluk zal vergroten
in de schone verte
en ieders oor zal strelen
met muzikale loten



triniteit: musicus, instrument en stok

Door het oog van een palet

hij componeert
zijn eigen ideale schoonheid
in kunstlijnen op het doek
denkt zich door het leven heen
om eenvoud te ontdekken
in materie
en spirituele aspecten

door
gevoel
in denken
doen
en laten
is hij
naar het
voor ons
onzichtbare
op zoek

luistert vaak naar geluid van snaren
als hij in zichzelf vertoeft
om verlichte zielenroerselen
te vergaren

hij wil de kern van het bestaan
vormen en inkleuren
tracht een Messiaense grootsheid
stilaan op te wekken

om in het atelier te velde,
de baarmoeder van zijn kunst,
door de getijden heen
in het vergankelijke mee te trekken

daar, buitenaf
verbeeldt hij als minimalist
het wezen van de schepping
in eeuwige verwachting

en vertelt ons vaak in turquoise
of in opvallende gevulde leegte
wat een almacht zou willen

hij is
daardoor
een artistiek klankbord
met grote achting


(Olivier Messiaen = componist)

lang keek ik naar haar uit
de vrouw omhuld in blinkend goud
uren heb ik staan wachten
op het Haagse Lange Voorhout

ineens zag ik de gekroonde koets
en hoopte op een blik van herkenning
de majesteit kwam echter tussenbeiden
met handenwuivende inmenging

thuisgekomen voelde ik enige smart
haalde haar verkreukte foto uit de la
en drukte deze stevig op mijn hart
Alex met de pet had ik weggeknipt;
zo was ik toch even alleen met Maxima

zij was stil
dacht na, zo diep
over ver
het voelde als kil
doch de ogen
traanden vaak
in het licht van een ster

een eeuwigheid later
was ik er zelf
daar, aan het warme water
mijn stem trilde
het was waar

hier zag ik nog
haar voetstappen in het zand
ruiste nog de bries
door het losse zwarte haar
verliefd dwalend over het strand

"selamat djalan"
riep Indië haar toen nog toe
"zal op je wachten
als je morgen weer komt
mijn stem zal blijven roepen"

"ja ooit, ooit kom je terug
ook al ben ik dan doodmoe"

nimmer zag ik zo
de maskers vallen
in een klucht,
ongeschreven,
waar de ware mens
niet voor zijn eigen
bevalling vlucht

jhb


Dit is wel een heel vrije en oppervlakkige vertaling
van Prof. Dr. Janus Hortus Botanicus te Praag.
Deze tekst komt uit het Zuid-Goenureusisch.
Ik geef u hier de letterlijke tekst zodat we er
later geen misverstanden over kunnen hebben.

syfilis meo
herpes mascara
druiper kluche
nakete
niente viagras ego
in grativa

U ziet als leek dadelijk al dat de heer Janus op de dag
van de vertaling met andere dingen bezig was.
Met deze tekst wordt bedoeld:
"zet je pet af als je naar bed gaat".
Kleed u volledig uit, ook uw dagelijks gezicht en kruip
zonder pet terug in de moederschoot, het bed.

En dan krijgt deze tekst een heel andere betekenis..
Immers zonder pet krijgen de hersenen de kans om te luchten.
Dit moet u dan in metha-vieziesche zin zien.

Droom weg en ervaar opnieuw het beschermende
vruchtwater van de moederschoot.
Dáár en nergens anders was de symbiose,
één zijn met alles, nog een feit.
Wij verlangen ons hele leven naar de terugkeer
in dit aards paradijs; het vruchtwater van het verleden.

Toen de Schepper zei: er zij licht, was het met het geluk
afgelopen en worstelend kwamen we ter wereld.
Ik meen te moeten stellen, dat dit een slordigheidje
van de Schepper was.

Hier blijkt weer dat we niet voor onze bevalling kunnen vluchten,
we werden er toe veroordeeld.
"Zonder pet in bed" is nu de leuze van de laatstse therapievorm.

Mocht u belangstelling hebben, u kunt zich bij mij aanmelden.
U wordt geholpen en ik slapend rijk!

in de lente
van het achterland
rijpen nog steeds
zoete druiven

al dragen ze
een gerimpeld vlies
en lijken stram
om in wind te wuiven

ze kennen nog vaak
twinkelende ogen

en hun harten worden
soms goudgerand

omdat ondanks
ongrijpbaar verlies
tedere mildheid groeit
in dragend mededogen

de handpalm draagt de kin
terwijl ik zit op oud terracotta
alhoewel de zon mij beschijnt
denk ik ver vooruit in het niets

deze zwaarte heden ten dage
houdt mij als het ware klein
het drukt de last van innerlijke lagen
voorkomt het peinzen in rechte lijn

het is dromen in luchtballonnen
die vertellen dat je bent, voelt
maar hoeveel grauwe kleuren
ik ook zou willen tellen

misschien mag ik nooit weten
wat deze vlakke stilte bedoelt

ken ik nog de weg naar huis
als mijn denken zich verschuilt
achter een vertraagde dauw

heb jij ooit gekropen door een buis
waar voortgang je gevoel bevuilt
en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw

het was een droom, ooit
een wonder boven wonder
maar naarmate de tijd vervliet
gaat het onzegbare ten onder;
allengs van genadevolle fleur berooid

ik zeg maar zo
het pad naar de hemel
snelt voor de een de heuvel op
voor de ander is hij oppervlakkig,
soms een doodlopende straat

maar vaak is het tasten
in een labyrint
of het openen van lege kasten

in alle gevallen,
zo schijnt, wil alleen
de waarheid worden bemind

door mijn bestaan
met liefde te voeden
en tevens met overdadige
tegenspoed te belasten

er is iemand gestorven
in mijn ziel
langzaam en over vele jaren heen
de weg was blind
het doek viel

in mij is iemand
als de dood
verlaten door het leven
een hart in nood

weer neemt
de schaduw mij mee
eigenlijk al vele, vele jaren
ik volgde ontkennend gedwee
immers er was ook oud verdriet
het kwam niet tot bedaren

het kleurde zwart
maar kende hoop
in schepping en daad
in lachen en dagelijks brood

ik ben dood
niet de eerste keer
het leven draagt mij
dat zeker
maar vaak zo donker
en schreeuwend bloot

Ik kijk naar u.
U leest dit en probeert te ontdekken:
wordt dit iets of niets, lees ik door
of raak ik al verveeld.

Het gaat over "U".
Dus u bent er ineens helemaal bij.
Wat zal Dreyfsandt zeggen, hoe kan hij
weten waar ik (u) dus mee bezig ben.
Ik zal het u zeggen, u leest
en ik ga vertellen wat ik van u vind.
Er gaat door u hoofd, wat een onzin,,,
hoe kan hij nu weten wie ik ben.

Nou dat is heel eenvoudig.
U bent minder ingewikkeld dan u denkt.
U bent minder interessant dan u hoopt.
U bent in feite niet anders dan anderen.
Wat een onzin denkt u en terecht,
maar zo kijkt u naar uw zelf.

U doet al jaren uw best om wat te worden.
Uw opvoeders deden hun best er iets
van te maken en dan bent u iets.
Laten we wel wezen, u bent echter niet
zoveel als u denkt,
Oké,,,,u ontleent uw waarde vooral
aan het nut dat u voor anderen bent,
in relaties, werk en misschien dichten
enzovoorts.

Maar die anderen zijn ook minder
dan ze denken;
Uw eigen-beeld staat nu op wankelen.
Immers die anderen hebben ook een beeld
van zichzelf dat niet klopt.
Ook zij blijken doorsnee mensen te zijn.

Moet ik die onzin nog verder lezen denkt u....
Ja goede vraag.
Wel u leest door, want ik heb u wel geraakt,
ook al zegt u, wat een kwats.
En het is ook kwats want wij mensen komen
niet verder dan kwats.
We leren nog zoveel, maar in feite weten we
nog steeds zeer weinig.

Tot uw teleurstelling steek ik
met kop en schouder boven de rest uit.
Dus ook boven u. Ik hoor u al zuur lachen,
wat een super ego heeft die vent
en dat klopt ook.

U ziet ik ben niet anders dan u.
Daarom ken ik u zo goed!!!