Pal op een kruispunt sta je, ik weet niet hoeveel jaren. Als "broekje"
was jij mijn herkenningspunt. Het boswachterspad was zo smal dat je de takken van struiken
moest wegduwen om je ogen te beschermen. Sinds het openbaar bosbeheer sta je
hier nog op hetzelfde kruispunt, met wegen als een boulevard, zelfs met
wegwijzers. Het is vreemd hier na al die jaren dat ik je weer tegenkom, allee, je
een bezoek breng. Je was toen jong, fleurig groen, met reuzentakken, jij was mijn
dikke eik. Je staat hier nu met kale takken, rechtop dood te zijn,
waar is de tijd dat het hier rustig was, nu worden je wortels platgetreden, je
hebt zelfs vier gezichten. Erg als je het leven niet zelf in handen hebt,
bedankt toch om mij niet te verklikken bij de
boswachter.....toen.
|
