|
Met Florreke (16 jaar oud) gisteren ook terug naar de dierenarts
geweest. Alles loopt fout. Hij hoort ons niet meer, blaft tegen de
kast, wil door de keukenkasten naar buiten inplaats van door zijn hondenopening
in de deur, botst overal tegen. Hij heeft een hoge rug en sleft met
mijn achterpoten pijnlijk rond. Zijn neus is helemaal kapot van de
kanker. Enfin, hij gaat Crufts niet meer winnen, laat me het zo stellen.
Diagnose gisteren cfr. de dierenarts: nog niet helemaal blind,
het is geen verlamming maar arthrose (denkt ze) hij is waarschijnlijk aan het
dementeren en ik ben haar nog vergeten te zeggen dat hij ons niet meer
hoort. Hij kreeg ook zijn allereerste RT'ke en reageerde zelfs niet,
prostaat was duidelijk vergroot.
We hebben nieuwe pillen gekregen, de hond variant van Vioxx, kan geen kwaad
naar't schijnt bij dieren en zou binnen de drie dagen spectaculaire verbetering
moeten geven, indien niet..... - dat liet ze zo in't midden hangen!....Hij heeft
ook antibiotica gekregen want zijn teentje was helemaal ontstoken, door al het
ander hadden we dat nog niet gemerkt.
Om het goed te maken wordt hij nu gewoon extra geknuffeld, heel zachtjes
gestreeld, want alles doet pijn. Ik overweeg om hem nu terug op een zacht
dekentje in zijn vroegere hondenbox te leggen zodat de kleinkindjes hem niet per
vergissing pijn doen, vooral kleindochter van twee die zonder kijken rondknotst
met haar kleine kinderwagen vol baby popjes.
Ventje wil liever kleindochter in die box (!...ze is twee jaar) en de hond
zijn vrijheid gunnen...ik zit met een tweestrijd. Stel dat één van
de kindjes hem per ongeluk pijn doet en hij zou bijten...ik weet het echt niet
meer hoor Milo. Ventje en ik hebben wel gisteren even serieus
gepraat: "what if/when....???" Spuitje of geen
spuitje? Indien wel, wat daarna? Begraven in de tuin,
achterlaten bij de dierenarts? Ventje zei dat hij het waarschijnlijk niet
zal aankunnen een grafje te zien in de tuin, ik zal het niet aankunnen indien
hij bij de hoop wordt gegooid.
Ge moet de liefde van een hond gevoeld hebben om dit allemaal te begrijpen
nietwaar Milo. Ik besef ook dat het maar een hond is, maar het is een hond
die ons oneindig veel plezier en liefde heeft gegeven, al zestien jaar
lang. Met het geld dat we nu uitgeven kunnen we inderdaad een ziek
kindje helpen, dat besef ik ook en dat maakt het allemaal nog moeilijker.
een lotgenote,
21-09-2006 om 16:20
geschreven door bojako
|
