|
Gisteren, 1 november, Allerheiligen, een hoogdag om je dierbare overledenen te gedenken. Spijt me, maar ik ga elke dag naar het Columbarium, maar gisteren ben ik niet geweest, misschien een princiepskwestie, maar als ik ga dan is het omdat ik hen niet kan vergeten, en niet omdat het die dag moet. Het spijt me als ik hiermee iemand voor het hoofd moest stoten, want dat is zeker de bedoeling niet. Alles is nog te kort geleden en er zal misschien een dag komen dat ik niet naar het kerkhof ga, en dat ik misschien éénmaal per week ga gaan, maar dan zal dat mijn eigen beslissing zijn.
Hier bij mij thuis heb ik het gevoel dat ze alledrie bij mij zijn en de laatste dagen ben ik praktisch niet buiten geweest, ik weet ook wel dat ik de wereld niet kan buitensluiten en dat ik de realiteit moet onder ogen durven kijken. Er is ook niemand die voor mij de maand december van de kalender kan doen verdwijnen, alhoewel ik dat graag zou willen, er zijn nu eenmaal dingen waar ik door zal moeten durven gaan. Ik durf gerust bekennen dat ik bang ben voor Kerstmis en Nieuwjaar, maar ik weet ook dat ik daarin zeker niet alleen ben, er zijn duizenden, misschien wel millioenen mensen die met die dagen alleen zijn en die het waarschijnlijk slechter hebben als ik..
Dus zal ik maar proberen niet te egoistisch te zijn, en ook aan anderen te denken.
En dat is mijn hoekje thuis om met hen samen te zijn, klinkt misschien raar, maar hier kan ik iets zeggen, zonder dat ik daar iemand mee lastig val.
02-11-2005 om 10:51
geschreven door Fernanda
|
Moeder tomaat en haar zoontje 
