Zachtjes deinend op het water Ontsluit zij traag haar schoonheid Gelijk met de eerste zonnestralen Haar hele pracht en openheid Bewaart zij voor de dag iets later
Dan in al haar kwetsbare schoonheid Laat ze haar hele pracht ontluiken Haar hart vol stuifmeelstampers Voor snoepers die haar ongezien ruiken Gulzig smullend van haar heerlijkheid
Genietend denkt ze, "mijn soort blijft nu bestaan, al zal ík in de herfst heengaan"
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer Door je tranen heen zul jij weer lachen
Net zoals die laatste keer En al denk je "dat komt nooit meer
Dat komt nooit, nooit meer terug" Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer
Zit je vaak te dromen
Kun je 's nachts niet slapen Denk je nog te veel aan toen
Wie zal je begrijpen Het blijft toch van ons samen
Je kunt er niet veel meer aan doen Je leven kan al leeg zijn
In vijf jaar kun je oud zijn Ik weet wat je bedoelt
De zon hoeft niet te schijnen Kind'ren niet te lachen
Maar denk aan wat je hebt gevoeld
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien Ook al zie je mij niet meer
Door je tranen heen zul jij weer lachen Net zoals die laatste keer
En al denk je "dat komt nooit meer Dat komt nooit, nooit meer terug"
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien Ook al zie je mij niet meer
Dan wil ik weer bij jou zijn Met je kunnen praten
Stil zijn om wat jij zegt Omdat jij van mij bent
Je ogen weer zien lachen Om iets wat je niets zegt
Dan kan men wel vinden Zoiets gebeurt wel vaker
Iedereen heeft zo'n herinnering Die kreet zal wel terecht zijn
Het zal je niet veel helpen Misschien als ik dit zing
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien Ook al zie je mij niet meer
Door je tranen heen zul jij weer lachen Net zoals die laatste keer
En al denk je "dat komt nooit meer Dat komt nooit, nooit meer terug"
Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien
Ook al zie je mij niet meer
 "Wink"){kind=icon}
.
.
