Marlene Dietrich

Als je het over legendes uit de filmgeschiedenis hebt mag deze wereldberoemde filmdiva niet ontbreken: Marlene Dietrich. Deze ster met de mooiste benen van de wereld werd op 27 december 1901 in een voorstadje van Berlijn geboren als Marie Magdalene Dietrich. Al vroeg kreeg ze haar karakteristieke eigenschappen, die zo bepalend waren voor het verloop van haar carrière, met de paplepel ingegoten: plichtsbesef, discipline en zelfbeheersing. Als kind wilde Marie Magdalene graag violiste worden maar kwam niet verder dan als enige vrouw in een orkest te spelen die stomme films in een bioscoop begeleidde. De overlevering vertelt dat ze na een maand uit het orkest werd gezet omdat haar benen de mannelijke muzikanten te veel zouden afleiden. In werkelijkheid had ze een zenuwontsteking gekregen waardoor het spelen op de viool onmogelijk geworden was. Nadat ze de naam Marlene Dietrich had aangenomen begon ze in de Berlijnse cabaret- en revue theaters te dansen.

Marlene als "die Fesche Lola" in "Der Blaue Engel"

Haar grote doorbraak kwam in 1929 toen ze de rol van de tingel tangel zangeres Lola Lola speelde in de film “Der Blaue Engel”. In deze film zong ze op zeer uitdagende wijze het lied “Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt”. De filmcensuur had het in die tijd bijzonder moeilijk om deze scène vrij te geven. Dietrich is, als zij dit beroemde lied zingt, gekleed in een jurk die ze steeds omhoog trok waardoor haar sjarretels zichtbaar waren. De film ging in april 1930 in het Berlijnse Gloria Filmpalast in première. Dietrich heeft de première niet meer meegemaakt. Vanwege het opkomende Nazisme vertrok ze in 1930 uit Duitsland en was al op weg naar Hollywood op het moment dat de film in Duitsland in première ging.

Aangekomen in Hollywood tekende ze een contract met Paramount Pictures die haar meteen de hoofdrol liet spelen in “Marocco” (1930), “Dishonored” (1931), “Shanghai Express” (1932) en “The Scarlett Empress” (1934) allen onder de regie van Josef von Sternberg. In Duitsland werden haar films in de ban gedaan toen ze aan een verzoek van Rijkspropaganda minister Josef Goebbels geen gehoor gaf om terug te keren naar de UFA studio’s om propaganda films voor het Derde Rijk te maken. Zelfs toen Hitler, hij zag in haar het toonbeeld van een Duitse vrouw, haar vroeg terug te keren naar Duitsland bleef ze volharden. Zij verafschuwde alles waar Hitler voor stond. Door deze afwijzing werd zij voor de Duitsers een persona non grata en was niet meer welkom in haar vaderland.

Na een paar flops ging het in 1939 weer bergopwaarts toen Marlene Dietrich de vrouwelijke hoofdrol naast James Stewart ging spelen in “Destry rides again” (1939).

Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg Marlene nog grotere bekendheid door op te treden voor de geallieerde troepen in de bezette gebieden. Haar vertolking van “Lili Marlene” werd een geliefd lied aan beide zijden van het front (zij het in verschillende talen). Voor haar moed werd ze in 1947 onderscheiden met de 'Congress Medall of Freedom', de hoogste onderscheiding die een burger kan krijgen.

Na de oorlog begon ze weer films in Hollywood te maken met regisseurs als Billy Wilder (A Foreign Affair – 1948), Alfred Hitchcock (Stage Fright – 1950) en Fritz Lang (Rancho Notorious – 1952). Haar laatste grote films maakte zij in 1958 “Witness for the Proscecution” en in 1961 “Judgement at Nuremberg”. In 1978 kwam haar laatste film in de bioscoop: “Just a gigolo”.

Toen ze in de jaren vijftig minder films ging maken legde ze zich meer en meer toe op haar muzikale carrière. Onder leiding van Burt Bacharach bracht ze een show op het toneel die niet zo zeer een succes was vanwege haar stem (Marlene sprak meer de tekst dan dat ze het zong), maar door de persoonlijkheid die ze in de loop der jaren geworden was. Hoewel zo over de hele wereld volle zalen trok heeft Duitsland dit succes nooit met haar willen delen. Toen ze eind jaren 50 in Berlijn voor een aantal optredens arriveerde werd ze uitgescholden en de zalen bleven leeg. De Duitsers bleven haar als een verraadster zien. Ze trad echter wel op en toen Willy Brandt haar een staande ovatie bracht kreeg ze de zalen uiteindelijk toch vol. Door dit voorval besloot Marlene om nooit meer in Duitsland terug te keren.

De laatste jaren trok ze zich uit de openbaarheid en leefde ze als een kluizenaar in een appartement in Parijs. Marlene wilde het imago van de onsterfelijke beeldschone vrouw in stand houden en liet zich niet meer in het openbaar zien. Af en toe verschenen er foto’s in de krant van een vrouw met een hoofddoekje om met een zonnebril op. Interviews gaf ze niet meer.

Hoor Marlene Dietrich nog eens zingen: KLIK HIER!

La Dietrich was niet zomaar een filmster. Ze was een symbool voor velen. Marlene was de eerste vrouw die in mannenkleren in een film te zien was waardoor ze niet alleen door mannen maar ook door vrouwen werd vereerd. Maar niet alleen haar uiterlijke verschijning, ook haar seksuele uitstapjes (Marlene hield zowel van mannen als vrouwen) zorgde voor bewondering en minachting. Ze kwam er openlijk voor uit biseksueel te zijn. "Ein bischen bi schadet nie" is een beroemde uitspraak van haar.

Op 9 mei 1992 stierf Marlene Dietrich. Ze ligt begraven naast haar moeder op een klein kerkhofje in Schöneberg, nabij Berlijn. Op haar grafsteen staat simpel: “Marlene”.



Trivia

Een parodie op Marlene Dietrich is te zien in de Mel Brooks film “Blazing Saddles” waarin Madeline Kahn te zien is als Lili von Schtupp, The Teutonic Titwillow en het lied “I’m tired” zingt..

Marlene Dietrich was in 1961 in Nederland voor een optreden tijdens het Grand Gala du Disque. Presentator Godfried Bomans was duidelijk gecharmeerd van La Dietrich. Toen Bomans de wereldster moest aankondigen verzuchtte hij: "Had mijn vrouw maar een zo'n been."

Het lied “Sag mir wo die Blumen sind” stond wekenlang in de Nederlandse top 10.

Marlene was slechts 1.68 m. Haar bijnaam was “Lili Marleen”.

Er moest altijd een spiegel op de filmset aanwezig zijn zodat Dietrich haar make-up en haar kon controleren.

Haar make-up man zei eens: “Marlene kustte zo hard, dat er telkens na elke kus nieuwe lipstick aangebracht moest worden”.

Tijdens haar laatste openbare optreden in Sydney 1975 viel Marlene en brak haar been.

Haar favoriete maaltijd bestond uit hotdogs en champagne.
 
Filglorie.nl