Twee tassen

Hij was bekoorlijk koffiezwart
en zij was romig bleek
En er gebeurde iets apart
toen d' een naar d'ander keek...

Ze raakten danig opgewarmd
leefden als in een droom
Ze hebben dan mekaar omarmd
en kwamen onder stoom...

De donkere begon te flippen
danste en sprong en riep  :"Olé" ;
begon fel op en neer te wippen;
de bleke wipte aardig mee...

Maar toen kwam hij daar plots ten val
en hij sleurde haar mee.
Het resultaat - je raadt het al -
een grote plas café au lait !

                                      F. Wilms 24.01.2017

23-02-2019 om 00:00 geschreven door folion

De volheid van de lente



Vanmorgen vroeg bij het ontwaken
- ik dacht dat iedereen nog sliep -
was het de lofzang van de lente
die mij halfslapend buitenriep...

Meesjes floten hun schrille tonen
merels zongen het leidmotief
terwijl wat verder in de bomen
een heggemus haar stem verhief...

Een lentebriesje streelde zachtjes
de bloesems in de ochtendkou
en spinrag toonde - bijna ijdel -
glinsterende druppels van de dauw...

Meiklokjes klingelden goedkeurend
tussen het groen zo heerlijk fris.
Ik was weer blij om te ervaren
hoe mooi het leven soms wel is...

                      © Fons Wilms 22.04.2011

23-02-2019 om 00:00 geschreven door folion

Bijna een geest




Als ik mij vanmorgen scheerde
          dan was ik wat verveeld
want in de spiegel miste ik
          vandaag mijn spiegelbeeld...

'k Ben daarna naar de bakker
          om een vers brood gegaan
maar in 't weerspiegelend winkelraam
          zag ik mezelf niet staan...

Ontdaan keek ik in 't water
          veilig vanop de brug
maar vandaag keek er niemand
          vanuit het water terug...

'k Dacht even aan die ziekte
          waarvan je niet geneest
en was ik dan vannacht misschien
          verworden tot een geest ?

'k Liep vlug naar huis, de trappen op,
          de kamer naast 't toilet..
'k Schrok mij een bult : daar lag ik nog
          uitgestrekt op mijn bed...

Lang nadenken dat kon ik niet :
          'k hoorde de wekker gaan..
Ik schrok wakker... rekte mij uit...
         en ik ben maar opgestaan...


                           © Fons Wilms 16.09.2012

20-02-2019 om 00:00 geschreven door folion

HET  RUGZAKJE



Op de wandeltocht van 't leven
draag je steeds een rugzak mee;
daarin zit - goed opgeborgen-
een mengeling van wel en wee...

Lijkt soms die zak niet meer te dragen,
zet hem dan even voor je neer
en begin je af te vragen :
Wat hoef ik nu echt niet meer ?

Verpak je grijze, grauwe dingen,
leg ze helemaal onderaan
hopend dat die herinneringen
ooit nog helemaal vergaan...

Deel de mooie, leuke zaken
zoveel je  kan met iedereen;
dat zal 't zakje lichter maken
en draaglijker dan voorheen...

Gaat 't rugzakje toch weer wegen,
Wel, hopelijk kom je dan
toch nog ergens een vriend tegen,
die je helpen dragen kan...

       © Fons Wilms 28.02.'10

20-02-2019 om 00:00 geschreven door folion