Zelf kwam ik op de wereld in 1962 Na 16 jaar West-Vlaming te zijn werd ik Oost-Vlaming.
______________________________
de foto's vanaf 4/10/2011 zijn genomen met dit toestel
Sony DSC HX100V
de foto's t/m 3/10/2011 zijn genomen met dit toestel
Sony Cybershot DSC-T2
mijn ervaring kan je lezen onder 'blootgeven'
Zoeken in blog
hier kan je een titel ingeven van een postje die je terug wilt bekijken vb wil je alle 'goesting' postjes zien typ gewoon goesting' en dan krijg je ze allemaal onder elkaar
in de stilte voorbij je gedachten, vind je innerlijke rust
shri mataji nirmala devi
Vandaag is het geluk je deel en morgen vallen klappen oh er gebeurt zo veel zo veel waar wij geen barst van snappen.
Toon Hermans
De aarde brengt genoeg voort voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.
~Mahatma Gandhi~
Wat het is
Het is onzin zeg het verstand. Het is wat het is zegt de liefde. Het is tegenslag zegt de berekening. Het is alleen maar pijn zegt de angst. Het is uitzichtloos zegt het inzicht. Het is wat het is zegt de liefde. Het is belachelijk zegt de trots. Het is lichtzinnig zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk zegt de ervaring. Het is wat het is zegt de liefde.
Erich Fried (1921-1988)
Niemand weet wat er de volgende vijf minuten gebeurt en toch gaan mensen verder.
Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.
Uit: Brida. Paulo Coelho
Copyright
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming.
Indien mensen zich herkennen op foto's en liever niet op de blog staan kunnen die mij altijd kontakteren en dan wordt de bewuste foto verwijderd
Als je het hier leuk vond kan je op deze site stemmen door op volgende links te klikken waarvoor dank:
We zijn in Oostkamp, West-vlaanderen, voor een wandeltocht ingericht door Aktivia Wij kiezen de kleine wandeltocht Beetje dorp, beetje natuur, beetje gevaar
het gemeentehuis
de plaatselijke wellness 'open en bloot'
het bloemenhuisje
zonder bloemen
mijn bloemenmeisje euh, ik bedoel mijn wandeldinneke
domein De Valkaart
rustpauze en geen taart met slagroom zoals dikwijls bij mizzd
rustpauze voorbij
en hup één twee drie zwaai die armen en hou gelijke tred
Toen ik "," plaatste vroeg mizzd of ik nu alle leestekens zou onder handen nemen een foto-uitdaging is altijd leuk, dus probeer ik het maar ik wil er mij ook niet te gemakkelijk vanaf maken een punt is gemakkelijk, maar ik ga op zoek naar een origineel punt Dat zal dus voor een andere keer zijn.
Het teken van vandaag behoort niet echt tot de leestekens maar dat trek ik mij niet aan t is ook een teken en k vind hem persoonlijk nogal geslaagd Toch?
Een vader liet zijn twee zoons één korenveld als erfgoed na. Zij verdeelden het veld eerlijk. De ene zoon was rijk en ongetrouwd, de andere arm en met kinderen gezegend.
Eens, ten tijde van de graanoogst, lag de rijke man 's nachts op zijn rustplaats en zei tegen zichzelf: 'ik ben rijk, waarvoor heb ik de korenschoven nodig? Mijn broer is arm, en het enige wat hij voor zijn gezin nodig heeft, zijn de korenschoven.' Hij stond op en ging naar zijn deel van het veld, nam een hele massa schoven en bracht ze naar het veld van zijn broer.
In diezelfde nacht dacht zijn broer: 'Mijn broer heeft geen vrouw en geen kinderen. Het enige waaraan hij vreugde beleeft is zijn rijkdom. Ik zal zijn rijkdom vergroten'. Hij stond op, ging naar zijn deel van het veld en bracht zijn schoven naar het veld van zijn broer.
Toen beiden 's morgens naar hun veld gingen, verbaasden zij zich erover dat het koren niet minder was geworden. Er kwam geen einde aan hun verbazing. Ook in de volgende nachten deden zij hetzelfde. Ieder bracht zjn schoven naar het veld van de ander. En toen zij iedere morgen ontdekten dat niet minder was geworden, waren zij ervan overtuigd dat de hemel hen voor hun goedheid had beloond.
Maar op een nacht gebeurde het, dat de twee broers elkaar, de armen vol met schoven, op hun weg ontmoetten. Toen ontdekten zij wat er gebeurd was, zij omhelsden elkaar en kusten elkaar.
Toen hoorden zij een stem uit de hemel: 'Deze plek, waar zoveel broederliefde is getoond, is het waard dat daarop mijn tempel zal opgericht worden - de tempel van de broederliefde.' En inderdaad koos koning Salomo deze plek om de tempel te bouwen.
Er was eens een land heel ver weg. In het prachtige Afrika: Congo
Hij was een man uit het kille land België.
Het was de beginjaren 1950. In België was niet alles rozengeur en maneschijn Hij vond geen werk en hoorde vertellen over het verre Afrika. Over het land Congo, een warm land waar heel veel te ontdekken viel. Het klonk heel aanlokkelijk en hij waagde de stap.
Na een lange reis kon hij zich eindelijk settelen. Hij begon er een koffieplantage. De bedoeling was er een paar jaar te blijven maar die paar jaar werden er zo'n 20 jaar.
Ook daar was niet alles rozengeur, vooral voor de inboorlingen. Dit is een van de minpunten in het verhaal. Maar hij was een goede baas, iedereen had hem graag. Een echte mensenvriend, van zowel blank als zwart.
Hij had er een goed leven en stuurde nu en dan iets op naar z'n familie, ook als hij eens overkwam van het verre Afrika had hij steeds een geschenkje mee. Ivoor was toen heel erg in. Nu is handel in ivoor verboden.
Hij maakte ook de strubbelingen mee toen in 1960 Belgisch-Congo ophield te bestaan en vluchte toen het daar te gevaarlijk werd. Hij keerde wat later terug en vond er alles in redelijk goede staat, z'n 'personeel' had alles goed onderhouden.
Op ongeveer 60 jarige leeftijd keerde hij voorgoed naar België terug. Hij leefde nog een jaar of 7 in een klein appartementje waar hij overleed aan een hartziekte.
Hij, Kamiel, nonkel van m'n moeder. Jammer genoeg was ik te jong om z'n verhalen van toen nog te weten
De parels en de kleine kopjes zitten nu ook in het elitedoosje, het doosje met familiegeschiedenis
Hoe zal ik het doen? Vroeg vannacht mijn linker- aan mijn rechterschoen, Zal ik opscheppen? (zoals anderen) over de Goede, Oude Tijd, over hoe ik in de Sahara nog met 'bottineke' heb gevrijd? of zal ik bescheiden en geduldig wachten tot ze me lezen in "Medeschuldig" en zoals een echte schrijverschoen dat doet heerlijk nagenieten van "De kracht van het bloed"
Bob Mendes
Shoes or no Shoes
We zijn in het schoenenparadijs in de Vlaamse Ardennen. Kruishoutem
Er is de ethnografische collectie, de moderne collectie, en de designers collectie.
De idee is, om het hele project te beschouwen als een avontuur. Door de drie schoenencollecties te confronteren met elkaar zijn we ervan overuigd dat je betrokken wordt en dat je een sensationele ervaring beleeft. Je kan zelf op ontdekking gaan en je bezoek omvormen tot een fantastisch avontuur!
Dirk Vanderschueren
Schoenen van kunstenaars Gedragen schoenen die kunstwerken geworden zijn enkele van de vele vele schoenen die er staan
en dan de euhm hedendaagse design schoenen
en van wie deze schoenen zijn hoor je morgen dan wel ik kan je al vertellen dat ze uit nederland komen
Vorige week was weer eens zo'n week, elk botje en elk spierke was duidelijk aanwezig. Het eenvoudigste is om het op het weer te steken, altijd leuk als je iets de schuld kan geven, toch. Ik vind regendruppels prachtig hoor, daar niet van, maar lijfke heeft het er niet echt voor, dus mijn lichaam en ik leven zo beetje tegendraads.
Geen nood, ik kan er al redelijk goed mee om met de pijn. Jammer genoeg zorgt die ook voor een weerslag op de energie, en een gebrek daaraan kan ferm lastig zijn. Extra rustig houden, extra pijnstiller (niet dat ik veel slik, ik doorbijt de pijn, maar soms kan het echt niet anders), mij er niet druk in maken want dat verslecht alles, net zoals spanningen, ook al zo slecht. Dus fotorantje laat alles maar over zich heengaan, dat probeert ze althans.
Bij alles wat ik doe moet ik extra aandachtig zijn en ook dat is vermoeiend. Sinds ik 'zo' ben, moet ik zelfs stilstaan bij hoe ik iets schrijf/typ wat vroeger er gewoon uitrolde, is nu serieus opletten. Opletten voor schrijffouten en niet van die ingewikkelde maar poepsimpele, zoals de g of de h, en nee dat is niet omdat ik van oorsprong west-vlaming ben die hersenen weten het zo goed niet meer Heb ik een zin in m'n hoofd dan typ ik in een woord al letters die bij het volgende woord horen. Vreemd, nu ja, in 'ons' geval normaal, al heeft iedereen het niet even erg. Ik probeer mijn twee hersentjes, meer zullen het er niet zijn, te trainen met spelletjes: redeneren, denken, ... Soms daagt er iemand mij uit, maar ik probeer vooral mijn eigen score te verbeteren.
Wat ook niet goed lukt is om bv bij Klaproosje haar tekst te lezen terwijl een lied het geheel zo mooi maakt. Dat zijn teveel prikkels! Eerst het een dan het ander. De twee hersens weten anders niet waar het zich moet op richten, de te lezen tekst of de te horen tekst. Oké tegenover de pijn of weinig energie is dat allemaal zo erg niet, maar soms wel heel vervelend. Gelukkig kan ik er goed om lachen, want het zorgt ook wel voor grappige situaties. Pulleke shampoo, pulleke doucheproduct, beide heb je nodig bij een douche, maar ojee, een periode moest ik tweemaal nadenken wat voor wat diende Plots buitenstaan en niet het besef gehad hebben dat ik mij klaarmaakte om naar buiten te gaan, vlug kijken, of ik alles aan heb die ik moet aanhebben De weg oversteken, heb ik wel gewacht op het groen ventje, blijkbaar wel, ik ben er nog Paperassen bekijken, wat mag weg en wat niet. Tien keer kijken en het dringt niet door, opzij leggen en misschien dringt het later dan wel door. Ik 'voel' hoe hersen1 met de andere contact zoekt om zo het 'begrijpen' tot stand te laten komen, maar ze geraken niet bij elkaar. Hersen2 speelt 'hard to get' Doe astemblieft geen uitleg over iets van hier tot in tokyo want in duitsland ben ik al lang het spoor bijster. Hou het kort en duidelijk Hihi, precies net een bijsluiter voor als je een soortgenootje tegenkomt (tegenkomt, aan of van elkaar, nog zoiets, ik kan er mij zot op denken)
Soms zijn er mensen die denken dat ik niet goed omga met de 'ziekte' Volgens mij doe ik het heel goed, ik maak er mij eigenlijk niet druk meer in en geniet ten volle van alles wat ik kan doen Het is iets die bij mij hoort en waar ik beter een beetje rekening mee hou, een beetje water bij de wijn, wil ik niet kopje onder gaan. Ik ben helemaal niet zielig, ik heb gwoon geleerd dat er inderdaad wel grenzen zjn, en dus zal ik bepaalde dingen inderdaad niet doen. Zondag wou ik een 'grote' wandeltocht doen, maar gezien de slechte week die ik had en het energiepunt veel te laag stond heb ik de twee hersentjes laten winnen op mijn gevoel. Die twee kunnen het heel verstandig aanpakken soms. Wandelingen zijn er genoeg, het was niet van levensbelang. Wat wel van levensbelang is, is na een weerbots terug de energie op peil te krijgen zodat er weer kan genoten worden. En dus ja ik hou rekening met het ziek zijn, het zou stom zijn van niet, want dan ga ik terug naar af. En die 'af' van bijna vijf jaar geleden (eind maart) kan ik niemand aanraden. Vijf jaar om van niks te komen tot waar ik nu ben, neehee dat vergooi ik niet meer. Het was een gevecht met heel wat tranen en zweet, gelukkig was er geen bloedvergieten bij, bij dit gevecht.
En nu, nu weet ik niet meer wat de clue is van m'n verhaal Ik ben beginnen 'schrijven', wou ergens naartoe, maar ben het spoor bijster geraakt. Ik laat het toch maar staan zoals het is, want het is zoals ik ben, een beetje een verwarde afwezige geest
