Ik heb het geluk gehad
van één memé heel lang
te mogen kennen.
Het is ook de memé
die mij het dierbaarst is
omdat ik de kans kreeg
haar écht te leren kennen.
Als jonge vrouw 'op de buiten'
die naar een stad kon verhuizen.
Die in de oorlog de voeten verzorgde
van de passerende vluchtelingen.
Een moeder die twee kinderen verloor.
Een vrouw die geen kwaad sprak
maar over iedereen iets goed kon zeggen.

Ik bezocht memé wekelijks
en had altijd al het gevoel dat ik
er bij zou zijn als ze overleed.
Ik stond (samen met m'n broer)
aan haar sterfbed met haar kinderen.

   Ze leefde altijd met iedereen mee en was steeds  
 geïnteresseerd in doen en laten
van haar nakomelingen.
Ze heeft heel even mogen beleven dat ze
 overovergrootmoeder werd

Pepé overleed in 1984
toen hij 79 jaar was.

M'n andere memé overleed
toen ik 19 jaar was.
Ze was al meer dan 8 jaar dement
en wist helemaal niet meer wie ik was
ook haar zoon herkende ze niet meer
Ze zat enkel nog voor zich uit te staren
   en is stilletjes heengegaan op 82 jaar in 1981.   

Pepé was er al niet meer toen ik m'n
eerste communie deed,
hij overleed op 69 jaar in 1968
Veel weet ik niet meer van hem
Ik herinner mij wel nog dat hij mij
 'antjeparantje' noemde

Broer en ik hadden een extra paar grootouders.
Nu is dat gewoon
door de nieuw samengestelde gezinnen.

Ons derde grootouderpaar was een tante en nonkel
van mijn mama
De zus van de memé van 98 jaar.
Dit koppel had zelf geen kinderen.
Ze woonden in het toen heel verre Brussel.
Iedere zomervakantie kwamen ze 1 of 2 weken logeren.
Het was altijd feest als tantje en nonkel kwamen.
 s Morgens als nonkel al op was kroop ik bij tantje in bed.
Tantje overleed veel te vroeg op 67 jaar in 1969
Het was een schat van een warme vrouw
Nonkel overleed in 1981 op 79 jaar