Vorige week was weer eens zo'n week,
elk botje en elk spierke was duidelijk aanwezig.
Het eenvoudigste is om het op het weer te steken,
altijd leuk als je iets de schuld kan geven, toch.
Ik vind regendruppels prachtig hoor, daar niet van,
maar lijfke heeft het er niet echt voor,
dus mijn lichaam en ik leven zo beetje tegendraads.

Geen nood, ik kan er al redelijk goed mee om met de pijn.
Jammer genoeg zorgt die ook voor een weerslag op de energie, en een gebrek daaraan
kan ferm lastig zijn.
Extra rustig houden, extra pijnstiller (niet dat ik veel slik, ik doorbijt de pijn,
maar soms kan het echt niet anders),
mij er niet druk in maken want dat verslecht alles, net zoals spanningen, ook al zo slecht.
Dus fotorantje laat alles maar over zich heengaan, dat probeert ze althans.

Bij alles wat ik doe moet ik extra aandachtig zijn en ook dat is vermoeiend.
Sinds ik 'zo' ben, moet ik zelfs stilstaan bij hoe ik iets schrijf/typ
wat vroeger er gewoon uitrolde, is nu serieus opletten.
Opletten voor schrijffouten en niet van die ingewikkelde maar poepsimpele,
zoals de g of de h, en nee dat is niet omdat ik van oorsprong west-vlaming ben :-)
die hersenen weten het zo goed niet meer
Heb ik een zin in m'n hoofd dan typ ik in een woord al letters die bij het volgende woord
horen.
Vreemd, nu ja, in 'ons' geval normaal, al heeft iedereen het niet even erg.
Ik probeer mijn twee hersentjes, meer zullen het er niet zijn, te trainen met spelletjes:
redeneren, denken, ... Soms daagt er iemand mij uit, maar ik probeer vooral mijn eigen
score te verbeteren. 

Wat ook niet goed lukt is om bv bij Klaproosje haar tekst te lezen terwijl een lied het
geheel zo mooi maakt. Dat zijn teveel prikkels! Eerst het een dan het ander.
De twee hersens weten anders niet waar het zich moet op richten, de te lezen tekst
of de te horen tekst.
Oké tegenover de pijn of weinig energie is dat allemaal zo erg niet, maar soms wel heel
vervelend.
Gelukkig kan ik er goed om lachen, want het zorgt ook wel voor grappige situaties.
Pulleke shampoo, pulleke doucheproduct, beide heb je nodig bij een douche,
maar ojee, een periode moest ik tweemaal nadenken wat voor wat diende
Plots buitenstaan en niet het besef gehad hebben dat ik mij klaarmaakte om naar buiten
te gaan, vlug kijken, of ik alles aan heb die ik moet aanhebben
De weg oversteken, heb ik wel gewacht op het groen ventje, blijkbaar wel, ik ben er nog
Paperassen bekijken, wat mag weg en wat niet. Tien keer kijken en het dringt niet door,
opzij leggen en misschien dringt het later dan wel door.
Ik 'voel' hoe hersen1 met de andere contact zoekt om zo het 'begrijpen' tot stand te
laten komen, maar ze geraken niet bij elkaar. Hersen2 speelt 'hard to get'
Doe astemblieft geen uitleg over iets van hier tot in tokyo want in duitsland ben ik al
lang het spoor bijster. Hou het kort en duidelijk
Hihi, precies net een bijsluiter voor als je een soortgenootje tegenkomt
(tegenkomt, aan of van elkaar, nog zoiets, ik kan er mij zot op denken)

Soms zijn er mensen die denken dat ik niet goed omga met de 'ziekte'
Volgens mij doe ik het heel goed, ik maak er mij eigenlijk niet druk meer in en
geniet ten volle van alles wat ik kan doen
Het is iets die bij mij hoort en waar ik beter een beetje rekening mee hou,
een beetje water bij de wijn, wil ik niet kopje onder gaan.
Ik ben helemaal niet zielig, ik heb gwoon geleerd dat er inderdaad wel grenzen zjn,
en dus zal ik bepaalde dingen inderdaad niet doen.
Zondag wou ik een 'grote' wandeltocht doen, maar gezien de slechte week die ik had en
het energiepunt veel te laag stond heb ik de twee hersentjes laten winnen op mijn gevoel.
Die twee kunnen het heel verstandig aanpakken soms.
Wandelingen zijn er genoeg, het was niet van levensbelang.
Wat wel van levensbelang is, is na een weerbots terug de energie op peil te krijgen
zodat er weer kan genoten worden. En dus ja ik hou rekening met het ziek zijn,
het zou stom zijn van niet, want dan ga ik terug naar af.
En die 'af' van bijna vijf jaar geleden (eind maart) kan ik niemand aanraden.
Vijf jaar om van niks te komen tot waar ik nu ben, neehee dat vergooi ik niet meer.
Het was een gevecht met heel wat tranen en zweet, gelukkig was er geen bloedvergieten
bij, bij dit gevecht.

En nu, nu weet ik niet meer wat de clue is van m'n verhaal
Ik ben beginnen 'schrijven', wou ergens naartoe, maar ben het spoor bijster geraakt.
Ik laat het toch maar staan zoals het is, want het is zoals ik ben,
een beetje een verwarde afwezige geest