Wie nog een leuke annecdote/aanpassing aan een artikel kent mag mij dit steeds laten weten via e-mail of gastenboek. Ook foto's van vroeger van inwoners van Kumtich, gebouwen, klasfoto's, evenementen zijn steeds welkom. Zij worden na verwerking terug aan de eigenaar bezorgd.
onze Golden Retriever, ondertussen overleden
geplaatst op verzoek van mijn vriend Michel
Vroeger gemeentehuis
O.L.Vrouw van Lourdes kapel
De pastorie
Kapelletje aan kp OORBEEK-HOXEM
Moeder Clemence met haar twee zonen en twee dochters. klik op de foto
Het vroegere postkantoor
Voor altijd vrienden
Deze blog toont maar één pagina. Door onderaan de pagina op de pijlen te klikken kom je verder. Je kan ook een onderwerp in " inhoud blog" aanklikken.
1937 was het jaar waarin de voetbalclub USG (Union Sint Gilis) KUMTICH werd gesticht. Initiatiefnemer was Eugéne DELVAUX. De medestichters waren BOTTELBERGHS Paul - VANHENTENRIJCK Albert - VAN HELLEMONT Jules - LALOUP Georges en VANDEPUT Edgard. De herberg die Eugéne toendertijd op het dorpsplein uitbaatte, en waar nog steeds café is, werd het lokaal. Dit bleef zo tot het einde van de voetbalclub. Op 30 september 1938 werd officieel aangesloten bij de K.B.V.B en was het bestuur samengesteld als volgt: Voorzitter : PEETERS Emile Ondervoorzitter: LALOUP Georges Seretaris : VANDEPUT Gérard Penningmeester : DELVAUX Eugéne Leden: BOTTELBERGHS Paul, MASUY Eugéne en MEUNIER Firmin . In feite was dit de tweede stichting want in 1911 werd onder impuls van onderpastoor GEUNS Theofiel reeds een voetbalploeg opgericht. In deze ploeg speelden ondermeer CAEBERGS René, LUCKERMANS René, MICHIELS René, MOTOUL Louis, TASSIN Fred, VANDENBERGH Georges en VERCAMMEN Frans en Jules . Zij speelden niet in competitie maar speelden tornooien. Een vast terrein was er niet en zij speelden op een beschikbare weide, vermoedelijk rijkelijk bezaaid met koevlaaien. Stokken deden dienst als doelpalen en de onderpastoor zorgde voor de ballen. Deze ploeg verdween echter volledig en men heeft dus moeten wachten tot 1937. Op de foto zien we Eugéne achter de tapkast in de zaal VANDEPUT.
Jefke Boddel. Jefke was visboer en ijcreemboer. Deze produkten werden met dezelfde "camionette" uitgevoerd zodat hij deze steeds diende om te bouwen tot ijscreemkar en dan weerom tot viskar en omgekeerd. Niettegenstaande was zijn wagen steeds kraaknet. Jefke was een verstokt roker. Hij rookte groene St-Michel en ik heb hem nooit een sigaret zien aansteken. Dat deed hij steeds met het peukje van de vorige sigaret. Met andere woorden, hij stak de ene sigaret met de andere aan. Op de foto staat Jefke trouwens met een sigaret tussen de vingers. Bij aanvang van het voetbalseizoen was het meestal nog mooi weer en bij de thuismatchen van USG was Jefke rond de pauze op het terrein. Hij parkeerde zijn wagen steeds achter het doel (toen was daar nog plaats voor). Hoeveel ballen er tegen dat karreke gevlogen zijn is niet te tellen. Uit welk matreaal die ruiten bestonden weet ik niet doch ik heb er nooi één weten stuk trappen.
De parochiezaal was zoals het woord zelf zegt, een zaal van de parochie. In 1968 werd het café, dat aan de zaal verbonden was, uitgebaat door Armand VERSCHUEREN. Wanneer ik mij goed herinner was Armand een gepensioneerd beroepsmilitair van de Luchtmacht. De zaal zelf was gebouwd in funktie van het geven van voorstellingen zoals toneelstukken en het spelen van films. Later werd hij verbouwd en gingen er ook bals, restaurantdagen en tentoonstellingen door.Het cafe werd in die tijd door de jeugd druk bezocht. Vooral de zondagvoormiddag brachten wij er door. Ook de toenmalige pastoor MOENS was regelmatig in het café aan te treffen. Jaarlijks was er ook een kermis, dit ten voordele van de parochiewerken. In de kelderverdieping, gelegen onder het café, hebben wij nog een tijdje een soort clubhuis gehad. In de loop der jaren werd het cafe door verscheidene personen zowel van binnen de gemeente als daarbuiten uitgebaat. De zaal is nu eigendom van de duivenbond van TIENEN. Zoals gezegd bezocht pastoor MOENS regelmatig het café. Zo was hij er ook op een zondagavond en ook Louis MERCKX (Lewie van Door) was aanwezig. Degenen die Louis gekend hebben weten dat het niet de tactvolste en beleefdste mens was. Om de tien woorden waren er steevast een paar vloeken bij. Toen pastoor MOENS naar buiten kwam, was Louis bezig met zijn brommerke in gang te stampen. Dit scheen blijkbaar niet goed te lukken. MOENS vroeg: "Awel Louis, marcheert hij niet?" Waarop Louis antwoordde: " Wat em godverdoeme in zijn kloewete ait, ich wiejet het nie." De pastoor is hier niet verder op ingegaan en heeft zich naar huis begeven.
Het was Marcel UYTTEBROECK die te BREISEM een wasserij opstartte. In die tijd was dat niet zo evident in een klein dorp. De steden kenden al wel hun wasserettes. Marcel had dat eigenlijk goed bekeken. In geen enkel dorp in de omgeving was er een wasserij en dus had hij ook weinig concurentie. Het was een bloeiende zaak waar verscheidene mensen tewerk gesteld waren.
Meriske de VlandereirMaurice VERMOTE (zo noemt hij) is afkomstig ergens van uit de Vlaanders en was beroepsmilitair. Te Kumtich op de Leuvensesteenweg waar nu de suprette is, opende hij een garage en in het woonhuis ernaast had hij een winkel in electriciteitsartikkelen. De garage noemde VANHEE-VERMOTE en stond dus op naam van zijn echtgenote en hijzelf. Dit zal vermoedelijk te maken gehad hebben met het feit dat hij bij de start ervan nog beroepsmilitair was en dus geen tweede beroep mocht uitoefenen. Meriske had ook een depannagedienst. Zijn "depanneur" was een oude legercamion die hij tot takelwagen had omgebouwd. De toenmale Rijkswachtbrigade van BOUTERSEM deed regelmatig beroep op hem. Of dit te maken had met het feit dat Meriske steeds een fles jenever in zijn "depaneur" had liggen, laat ik in het midden. Feit is wel dat hij maar armzalig gesteld was. Hij was verdeler van het alomgekende merk LADA. Ooit heb ik mij laten verleiden om bij Meriske een LADA te kopen. Nu ga ik niet beweren dat het Meriske zijn fout was maar die auto heeft mij meer miserie dan "naft" gekost en dat wil al wat zeggen. Ik heb de wagen na zowat anderhalf jaar van de hand gedaan. Aan de straatstenen geraakte ik hem niet kwijt en dus heb ik hem moeten verkopen aan een Marokkaan. Deze voerde hem uit naar Afrika. Dat gaf me dan toch nog enige voldoening omdat ik er toen zeker van was dat ik die wagen nooit meer zou terug zien. Meriske was in die tijd goed bevriend met de Tiense Politiecommisaris en dat korps heeft hij ook zo een paar superwagens aangesmeerd. Die mannen konden daar echt niet over "stoeffen". Meriske woont nog steeds te KUMTICH op de hoek van de Leuvensesteenweg en de Breisemstraat.
Yvonneke van Renai de schrijnwareker Yvonne is geboren en getogen te Kumtich. Haar vader was schrijnwerker en woonde in de Lindeveldstraat (laatste huis) waar hij zijn werkhuis had. Yvonne leerde de stiel van kapster en opende bij haar thuis een kapsalon. Voor die tijd was het echter al een modern salon want men kon er ook terecht (zoals in de advertentie te zien is) voor "maquillage" (gelaatverzorging) "manicure" (nagelverzorging) en "postiche" (halve of gedeeltelijke pruiken). Tot welk jaar Yvonne er de stiel heeft uitgeoefend ben ik nog niet aan de weet gekomen. Yvonneke overleed op 8 januari 2009
reactie van haar zus Nicole: Yvonne was kapster tot 8 augustus 1993 toen zij om gezondheidsredenen diende te stoppen
Moo van PaulaMoo baatte, samen met zijn echtgenote Paula, herberg DE WELKOM uit, gelegen in de Stationstraat. Moo ging daarbij ook nog uit werken. Hij was een man die van alle zaken kon meepraten. Sprak je nu over een fiets of een vliegtuig, Moo was er van op de hoogte.Het laat zich zo al raden dat we er regelmatig dan ook eens "mee rammelden". Op een zondag na de middag gingen onze pa en Chille van 't konijnenkot naar de voetbal. Eerst gingen ze nog eens bij Moo binnen. Op een bepaald moment ging onze pa naar "de koer". Dat was daar nog zo een wc met een "half deur". Moo zijn schoenen stonden daar en onze pa nam er een paar en plaatste dit zodanig in het wc dat je onder de deur door juist de tippen kon zien. Na een tijdje ging onze pa nog eens naar "de koer", kwam terug en vroeg zich af wanneer die gast zou gedaan hebben. Moo reageerde onmiddellijk en moest weten wat onze pa bedoelde. Wel zei deze, daar zit iemand op het wc en die blijft daar maar zitten. Godverdomme zei Moo, dan moet die er al van voor de middag zitten en stoof naar achter. Onze pa en Chille dronken hun pint leeg en waren natuurlijk weg tegen dat Moo terug kwam. Mijn neef uit GENK was eens op bezoek en ik ging met hem bij Moo een pint drinken. Mijn neef, rasechte Limburger, sprak natuurlijk beschaafd Nederlands. Wij stonden aan de toog in gezelschap van "Marcel van Vaires" (Marcel VAN WIJZER) Het gesprek ging over het feit dat alles steeds maar duurder werd. Moo wist het ook weeral en zei tegen mijn neef (in beschaafd Nederlands): " Vroeger kostte een "boksharing" 2 frank en nu al 5 frank". Hij bedoelde natuurlijk bakharing maar in het Kumtichs dialect is dat "ne boeksring" en dus door Moo keurig in het beschaafd Nederlands omgezet.Marcel en ik bekeken mekaar maar durfden niet direkt te lachen. Nadien hebben we het dubbel en dik uitgeproetst.Jaren later werd dit voorval nog steeds verteld en nog niet zo lang geleden stonden we aan de toog in Het Toreken en is de "boksharing" nog eens ter sprake gekomen. In 1972 hielden Moo en Paula het voor bekeken en verhuisden naar de St-Barbarastraat waar zij een huis hadden gekocht. Mijn broer werd de schoonzoon van Moo. Florimond is helaas ook al ter ziele. Zijn echtgenote Paula verblijft momenteel te KUMTICH in het rusthuis.
Jef Plas Het ontstaan van de firma VANDENPLAS gaat terug tot in de oorlogsjaren. Toen kocht François VANDENPLAS, vader van Jef, een dorsmolen. Misschien raar maar deze molen werkte op electriciteit. Wanneer men in de winter bij een boer het stro ging dorsen diende François de electriciteitsmaatschappij te verwittigen en deze kwam dan ter plaatse om de molen op het net aan te sluiten. Later werd de dorsmolen aangedreven door een traktor. Ik kan mij dit nog herinneren. Er waren er twee. Het waren kolossen van traktoren met aan één zijde een serieus wiel dat op de motor draaide en waarop de drijfriem gelegd werd. Op de dorsmolen stond ook zo een wiel en zo werd deze dan aangedreven. Het starten van zo een traktor 's morgens was ook nogal een ritueel. Het was dan koud en met een gasbrander werd de karter warm gemaakt om de olie iets of wat vloeibaar te maken. Het stuur werd uitgenomen en diende dan als "manivel" om zo de motor aan de praat te krijgen. Eénmaal gestart draaide hij de ganse dag door. In 1955 werd de eerste pikdorser aangekocht. Vergeleken met nu was dat ook maar een primitief machientje. In 1966 werd het huidige gebouw opgetrokken en werd een winkel geopend met artikelen omschreven in de advertentie. Daarbuiten verkocht Jef ook nog landbouwmachienen, traktoren John Deere en auto's Datsun (voorloper van Nissan)In februari 1989 nam dochter An de winkel over en werd omgebouwd tot voedingswinkel en in september 1990 werd gestart met de bakkerij zoals dit vandaag nog steeds is.
Mon de plaikkerZoals de reclame aangeeft was Mon plafoneerder en voeger. Een man die zijn stiel kende en nooit zonder werk zat. Mon was ook een nogal levenslustige kerel. Hij was ook hevig supporter van ROOSEN Willy die toen koers reed en familie van Mon was. Ik herinner mij dat wij in groep 's zondags met de fiets naar het dorp reden waar Willy koerste. Willy was een zeer degelijk renner en had maar één concurent wier naam ik mij echter niet meer herinner. Meestal kwamen die twee alleen binnen en werd onder hen gespurt voor de zege. In de spurt moest Willy het echter vaak afleggen. Van mijn schoonvader zaliger vernam ik volgend verhaal. Hij was met zijn schoonbroer Jef ROOSEN in Bierbeek naar de koers geweest en zij supporterden aldus voor Willy ROOSEN. De twee faforieten kwamen samen naar de meet en in een millimetersurt diende ROOSEN het af te leggen. Na de aankomst ontstond er een hevige diskutie tussen de clan ROOSEN en die van de andere renner. Mijn schoonvader mengde zich niet doch op een bapaald moment zei iemand dat de beste gewonnen had. Hierop pakte Mon uit met zijn vuist. Hij miste echter degene die het gezegd had en mijn schoonvader kreeg de vuist van Mon pal in zijn gezicht. Dan ga je al eens supporteren. Maar zo was dus Mon, hevig in de strijd en antwoorden met de vuist. Hoef ik nog te zeggen dat mijn schoonvader nooit nog voor ROOSEN gesupporterd heeft?
Frans van de smet . Frans was smid van beroep.Hij was ook een joviale kerel en een beetje zoals wij zouden zeggen, een "klotentrekker". Wanneer hij iemand een loer kon draaien zou hij niet wachten. Het gebow waar de smidse en winkel waren gelegen bestaat nog steeds. Het betreft cafe De Zuipschuit dat thans gesloten is. Frans had er een winkel van ijzerwaren maar ook van kachels en dergelijke en je kon er ook terecht voor het laten plaatsen van een centrale verwarming. Bij Frans in de smidse was het een bijeenkomstplaats van de mannen die niet wisten hoe hun dag door te brengen. Wanneer dat gelameer op Frans zijn heupen begon te werken dan liet hij opzettelijk doch onschuldig zijn zware hamer op één van die kerels zijn voet vallen. Hij had ook nog een andere remedie om er één buiten te werken. Frans kon namelijk een hete steenkool met de blote hand uit het vuur halen. Zo een hete steenkool kwam gegarandeerd, en ook weeral onopvallend, in één van die mannen hun broek of vestzak terecht. Na zulk een voorval zag je die gasten de eerste dagen niet terug.
"Willy Stip"Willy was in die tijd een sucsesvol aannemer en had een ganse ploeg bouwvakkers in dienst. Hij woonde toen in de Vissenakenstraat. Eigenlijk had men hem ook Willy de lacher kunnen noemen. Ik heb hem nooit anders gekend dan lachend. Onder zijn werkvolk zaten toen ook wel serieuze vedetten. Wanneer zij op vrijdag na de dagtaak bij "Jenke" iets kwamen drinken was de ambiance verzekerd.De vernieuwingswerken na de brand in het cafe "bij Jenke" werden nog door Willy uitgevoerd. Heden ten dage baat hij te LEUVEN aan het station cafe "Marie-Therese" uit. Het lachen heeft hij nog steeds niet verleerd.
Jefke Voets Jefke Voets was geen Kumtichnaar. Hij was afkomstig van ergens uit de Limburg (rond HASSELT ?) en hoe hij hier in Kumtich verzeild is geraakt ben ik tot op heden ook nog niet te weten gekomen. Naast het uitbaten van de winkel was hij ook nog herbergier en ijsventer (cremboer). Het is van zijn ronde met ijscreem dat ik Jefke ken. Ik herinner mij dat we nog kleine gasten waren toen wij aan Jefke zijn kar een ijscreem kochten. Voor hij met een gemotoriseerde ijskar rond reed, deed Jefke zijn ronde met paard en kar. Dit heb ik niet meer gekend. Naar ik heb vernomen moet het een geweldig mooie ijskar geweest zijn. Jefke was een eenvoudig man en vriendelijk voor de klein gasten. In de winkel kwamen wij nooit aangezien wij aan het andere uiteinde van het dorp woonden (op den andere hoek). Eer wij aan de winkel van Jefke kwamen, waren wij er zeker al vier of vijf andere gepasseerd. Toen Jefke het als herbergier bekeken hield, nu al 45 jaar geleden, werd in dit deel van het pand de winkel ondergebracht. Einde de jaren 70 ging ook de winkel dicht. Zoals je in de advertentie kunt zien was het toen ook al mogelijk om een bestelling te doen die dan aan huis werd geleverd.Of hiervan veel gebruik werd gemaakt zou ik echter betwijfelen.
REACTIE: Georges ROBA liet mij weten dat Jefke VOETS afkomstig was van VLIERMAAL-ROOT
Odile van Soewke Odile was de weduwe van schoenmaker ICKX Gaston. De schoenwinkel was gelegen op het Dorpsplein. Na de dood van haar man bleef Odile de schoenwinkel verder uitbaten. Daarbij was er ook een "depot" voor droogkuis. Odil was ook de voedvrouw te KUMTICH en de "pagadders" die zij op de wereld gezet heeft zijn zeker niet te tellen. In mijn geboortejaar, de jaren voordien en ook nog verschillende jaren later, werden de kinderen nog thuis geboren en dus bij een bevalling werd Odile erbij gehaald.Vele moeders waren dus dankbaar dat zij er was. Haar dochter Irma woont nog steeds te KUMTICH in de "nieuw wijk".
gaston vandeplasIn tegenstelling tot veel andere inwoners had Gaston geen bijnaam. Gaston was ook geen echte Kumtichnaar. Hij woonde in de Ootmoedigestraat nr 7 en was vertegenwoordiger van de NV ARGENTA. Gaston was en is nog steeds een zachtaardig man. In die tijd was hij ook actief bestuurslid van USG KUMTICH. Ik heb die man nooit hevige discuties weten aangaan. Bij een meningsverschil verhief hij nooit zijn stem. Altijd sprak hij op zijn gekende zachte toon. Het ene woord nooit hoger dan het andere. Gaston was ook iemand die "met smaak" een sigaret kon roken. Ik hield hem altijd in het oog wanneer hij er eentje opstak. De manier waarop hij dat deed, hoe hij inhaleerde, zijn sigaret vasthield, het was enig en je zou er zelf goesting van gekregen hebben. Nu is er te KUMTICH een ARGENTA-kantoor dat uitgebaat word door Hilda GOVAERTS, schoondochter van Gaston. Merk in de advertentie op dat de tijd van 8 en 9 % op een kasbon ook toen al tot het verleden behoorde. Toch bedroeg de intrest nog 6.25 en 6.50 % hetgeen toch nog de moeite was. Moesten we dit nu nog krijgen, er zouden denk ik terug veel kasbons genomen worden. Gaston woont nog steeds te KUMTICH in "de nieuw wijk" waar hij met zijn echtgenote Maria geniet van zijn "oude dag".
Willy en Treis van JenkeTreis was de dochter van Jenke en huwde met Willy PANS, broer van Louis PANS, oud burgemeester en voormalig voorzitter van USG KUMTICH. Willy was een goedlachse kerel en vooral harde werker. Tijdens de dag had hij zijn handen vol met de veevoeders en de graansilo en 's avonds stak hij nog een handje toe in het café. Niets was hem te veel. Willy is helaas ook te vroeg van ons moeten heegaan. Treis had tijdens de dag ook haar werk met de winkel en het café, zeker toen deze taken voor haar ouders te veel werden. In 1968 speelden wij bij de jeugd van USG KUMTICH en kwamen dan ook in het cafe veel over de vloer. Wanneer wij er dan wat te veel op hadden bestelden wij aan Treis twee plakken Hollandse kaas met daartussen en serieus portie mosterd. Dit kon je krijgen aan de prijs van een glas bier. Twee zulke porties en je begon al terug op op "uwe kilo" te komen. Later werd de herberg en winkel uitgebaat door dochter Chantal, tevens de derde generatie. Op 03/11/2002 werden echter de laatste pintjes getapt en werd het cafe overgelaten aan David die het vandaag nog steeds uitbaat. De winkel wordt nog door Chantal uitgebaat. In 2017 sloot de winkel definitief.
Jenke <Jenke baatte, samen met zijn vrouw Julia, een herberg en winkel uit op de Dorpsplaats te Kumtich. Het café en de winkel bestaan nog steeds. Tevens kon je er ook terecht voor veevoeders en was er een droogsilo voor granen. Jenke was ook de stichter van de voetbalclub USG KUMTICH. Het lokaal van de club was dan ook bij hem gevestigd. In die tijd had de voetbalclub nog geen kantine. Het was Jenke zijn taak om bij thuiswedstrijden te zorgen dat er bij de rust koffie voor de spelers was. Je zag dan Jenke ook op "tijd" met de koffie over het dorpsplein richting voetbalplein gaan. Na de wedstrijd was het bij Jenke altijd volle bak. In die tijd gingen de spelers na de match, gewonnen of verloren speelde geen rol, nog een stevige pint pakken. Helaas is dit ook een trend die al lang tot het verleden behoort. Er is ook nog een tijd geweest, zo rond de jaren vijftig en vroeger dat er bij Jenke een bakoven was. Bij de kermis zag je de mensen dan met een plank op hun schouder, met daarop een aantal taarten, naar Jenke gaan. Daar gingen ze dan de oven in en werden ze gebakken. Dat waren tenminste nog "vlawjen woewe marchandies" in zat.
LomLom was, net zoals zijn vader "Michel va Reulle" schrijnwerker. Zoals je in de advertentie kunt zien was 1968 het jaar dat Lom zijn meubelmagazijn opende. Dit was gelegen in de Kapelstraat, nu Kumtichstraat.Bij een overlijden waren het ook meestal Lom en Michel die de doodskist maakten. Lom was ook spelend lid van de fanfare " Onze Taal". Hij sloeg er namelijk de "grote trom". (grosques)En van een grote trom gesproken. Bij de fanfare hadden ze toen toch wel een serieus exemplaar. Nu word de grote trom op de buik gedragen maar die trom in Kumtich was zo groot dat dit onmogelijk was. De trom diende aldus op de rug gedragen door een persoon die niet al te groot was. In Kumtich was dat Theodoor CAES (Dor va staikke Caes). Dat was afzien voor die man. Vooreerst had dat spul al een respektabel gewicht en dan liep daar zo een kerel als Lom achter die er maar duchtig op los sloeg. En al die kloppen kwamen op Dor zijn rug terecht. Na zijn loopbaan als schrijnwerker opende Lom het cafe "Bij Lom" waar nu het laatst "De Zuipschuit" was. Het enige wat je bij Lom niet mocht vragen was een soepje. Dan kreeg je steevast het pakje en zei Lom dat je dat thuis maar moest klaarmaken. Al bij al was Lom een joviale gast en veel mensen zullen aan hem mooie herinneringen bewaren.
Jean cacao en Dil vadder"Jean cacao" was eigenlijk postman van beroep. Samen met zijn echtgenote "Dil Vadder" baatte hij een kruidenierswinkel uit in de Kapelstraat. Daarbij deed Jean ook nog een melkronde. Jean was een levenslustige kerel, altijd goed geluimd en zijn gezicht op lachen. Dil was een ander paar mouwen. Zij was zeker een goede vrouw maar kon soms raar uit de hoek komen. Zij zegde ook altijd haar mening ronduit, of je dat nu goed vond of niet. Daarbij had ze ook een nogal luide stem wat haar woorden, indien nodig, nog kracht bijzette. Jean was ook actief bestuurslid van USG KUMTICH. Van toen men met een jeudploeg begon (toen waren wij kadet) was Jean onze ploegafgevaardigde. Ook toen we later bij de scholieren en nadien de junioren speelden bleef Jean onze afgevaardigde. Bekijk in de advertentie ook eens het telefoonnummer. Van een zonenummer was toen nog geen sprake en het nummer bestond uit vijf cijfers. (dit geldt trouwens voor alle nummers in de advertenties)
Bij StefanieStefanie was een weduwe en had een café in de Spoorwegstraat. Het huis is echter afgebroken. In die tijd gingen wij nog met de fiets "op de zwadder" en bij Stefanie was zowat de verzamelplaats om van daar naar een dancing of ergens naar de kermis te trekken. Na lang aandringen van ons kregen wij Stefanie toch zover dat zij een juke-box plaatste. Vanaf dan was het één van de populairste café's van KUMTICH. Er kwamen ook jonge meisjes op af en regelmatig was het er volle bak. Vaak is het gebeurd dat we gewoon nergens naartoe trokken en de avond bij Stefanie doorbrachten. Ondanks zij toen toch al niet meer zo jong was, kon ze toch nog met de jeugd mee.
MIJN DORP
