Het leven in een jeugdherberg is wel helemaal anders dan in een hotel. Je kunt er bv. zelf eten maken in een heel goed onderhouden keuken. Je hebt er verschillende vuurtjes met 2 bekkens, verschillende frigo's, die telkens op een andere dag gekuist worden (staat op de frigo wanneer), ook de rekken worden zo gereinigd, je etensvoorraad moet je labelen, iedereen loopt errond met een praktische voedseltas om mee te gaan shoppen en dan mee te nemen naar de eetzaal.....De supermarkt was om de hoek, open van 6u. tot 24u.
Wij hebben alles eens goed bekeken daar en hebben dat ook uitgeprobeerd..... we hadden ook eens behoefte aan gewoon eens boterhammen met kaas! En gewoon eens brood van de warme bakker. Toch wel een beetje anders dan bij ons, het grof brood was zuurdesem, maar het was wel lekker.
Wij hebben daar ook onze was gedaan. Gekozen voor "bright colours", maar bij nader toezien werd het hele zootje wel koud gewassen. Ook nu weer was het spreekwoord "al doende leert men" van toepassing. Je kon je was ook buiten drogen. En strijken.
Het weer is in de Blue Mountains wel helemaal anders dan aan de kust . Hier heb je 4 seizoenen. Het sneeuwt er soms ook. Wij hadden op dag 1 gevarieerd , winderig weer. De mooie uitzichten hebben we met wolken voor de zon gezien, en ook wolkenloos. Dat gaf een schitterende speling van licht. Waarom Blue? Wel de dampen van de eucalyptusbomen kleuren de bergen blauw, vooral in de zon. Ze zijn zo ongeveer 1000m hoog. Terug aan de jeugdherberg begon het pas goed te stormen....Op dag 2 hadden we helder, maar vrij fris weer.
Hoogtepunten: de vele lookouts, waarvan die van Katoomba wel de mooiste is (The three sisters), de hot chocolate met chocolade in het huis gemaakt, de vele rhododendrons bij de kleine villa's in Leura, de rode wharatta, de bloem vd Blue Mountains, de op een papegaai lijkende rood/blauwe vogel...., ook hele stukken bos gezien waar een reuzegrote bosbrand vorig jaar gewoed heeft (14000 ha).
Katoomba is ongeveer 130 km landinwaarts. Het is een klein levendig stadje, waar veel backpackers komen, het wordt meer en meer een spiritueel centrum. Zo rond 4 uur aangekomen in het YHA (jeugdherberg). Is wel een heel mooie met 4 sterren. Een heel grote kamer, wel zelf bed maken...maar wel echt OK. In hun infobundel vonden we tips om te gaan eten, met korting voor leden.... Arjuna, een Indisch restaurantje trok onze aandacht. Met goed weer vertrokken, even de weg gevraagd aan een meneer die een grillkippetje was gaan halen , mochten we meerijden met Blackie in de kofferruimte. Wat een lief beest. Maar wat bleek nu, Arjuna was een heel eind weg. Zou die meneer ons na het etentje ook terug komen halen? Het was lekker, en Freddy kon weer genieten van het lekkere naanbrood met look. Hadden we ontdekt in ons hotel in Oxford. Je kunt het bij ons ook kopen, maar het is nooit zo lekker als bij de Indiër. Het restaurant had geen licentie...dus werd het water. In alle restaurants komt ook gratis plat water op tafel. Over het eten: alles gebeurt vrij los. Je kunt bv. alleen een voorgerecht eten, je kunt delen, je mag ook je wijn mee brengen, je betaalt dan wel stoprecht.... Alcoholische dranken zijn vrij duur... ook hun eigen wijn. Heel lekker is de zoete wijn (edelrotting).
Het was er heel druk.... men kon er ook eten afhalen... de mensen stonden gewoon in de rij. Gelukkig waren wij vroeg gegaan. We hadden al geleerd dat er vroeg gegeten wordt (18u) en sommige keukens sluiten al om 20u., max. om 22u.
Dan naar huis...in de regen....met sandalen.... zonder Blackie.
Het afscheid van George had iets ontroerend. Hier komen mensen van de hele wereld. En ja, soms klikt het heel goed met mijn gasten, zoals met jullie, maar de reis gaat verder, en je hebt weer andere leuke contacten. Zo is het ook hier, misschien komen er morgen weer andere mensen waar ik ook weer interessante gesprekken kan mee hebben..... Het autoverhuurkantoor was een kleine 2 km verder, en een taxi hoef je niet te bellen...ze vinden het de moeite niet, en om de auto eerst te halen en dan terug naar het hotel te rijden om de bagage was volgens Freddy wel stuntwerk. Dus maar te voet met de bagage op weg en met een bril waar een oor af was.... De meneer van Thrifty was Amerikaans vriendelijk. Eenmaal het zaakje rond was en wij vroegen om de bagage even bij te houden kregen we welgerekend 20 min. om die optometrist in de Oxfordstreet te zoeken. Dan moet je weten dat Sydney vrij heuvelig is en dat je voor ieder rood licht wel 5 minuten moet wachten. Daarbij was de temperatuur wel zo'n 25 °, dus stonden we al rap in het zweet. Tot overmaat van ramp had de optometrist heel veel interesse in "my lenses".... hij ging zelf nog een 2de keer kijken. Dank aan Karin , mijne optometriste!!!!! Dan vroeg hij me nog of ik ook sunglasses had. Zet die maar eens op, we gaan eens naar buiten en kijk nu maar eens naar het interieur van die auto.... en zet nu eens één van mijn zonnebrillen op .... enz..... Zijn soort had Karin mij afgeraden......Enfin nog vlug 2 dollar betalen en we konden bergaf.... Naar de Blue Mountains.... draai linksaf aan Georgestreet...één van de hoofdstraten van Sydney en steeds rechtdoor...geloof niemand anders, want het is waar wat ik zeg.... Zo gezegd, zo gedaan, met veel zenuwen die auto in.... gelukkig is er vrij traag verkeer in de stad, want het gaat telkens van licht naar licht. Toch even de verkeerde pedaal ingedrukt... en gelukkig hadden we onze veiligheidsgordels aan.... Gas geven en remmen terzelfdertijd, dat valt niet mee....automatic is toch gemakkelijk! Altijd rechtdoor, tot je aan een 3-sprong komt. Wat nu.... 2 verschillende gedachten.....tuurlijk verkeerd.... gevraagd.... ik was de auto uitgestapt.... De Blue Mountains? dat is ver weg!!!!!! de mens, pas terug van 3-weken Oostenrijk, dacht dat ik te voet was,was ook daar dikwijls de weg kwijtgespeeld.... dus niet erg, even zo en zo rijden, en waar kom je dan uit.... terug in de stad.... nog even vragen aan de desk van het YMCA en terug links, terug Georgestreet, maar wel richting Parramatta, de hoofdweg, maar die boog wel helemaal naar rechts.en nu ging het vanzelf....
Wandelen in de buurt van het hotel: Kings Cross, Potts Point. Mooie buurt met prachtige gebouwen. In de namiddag, op raad van George de bus genomen naar Watson Bay. Prachtige uitzichten op Sydney en vanaf hoge kliffen de ruwe oceaan. Dan weer de bus op naar Bondi Beach, 1 vd beroemdste stranden vd wereld. Was deze periode van het jaar helemaal niet druk, alleen maar enkele surfers. De rest stelde echt niet meer voor.
Dan te voet naar Bondi Junction, eindpunt vd cityrail, wel een 4km stappen. Daar heel druk, veel bussen die de reizigers vd metro thuis brachten..... Er waren ook heel veel mooie winkels.
Dan het culinair hoogtepunt, Pink Salt, streed mee in het restaurant-programma van Vitaya "Druk op de ketel". Mooie buurt, smaakvol ingericht (veel roos, maar toch niet kitcherig). we zaten op het verwarmd terras. Cafés en restaurant hebben steeds veel plaatsen buiten! Niet beklaagd!
Dagticket openbaar vervoer gekocht, ook voor de ferries te geruiken. Eindelijk.... de OPERA.....een gebouw ontworpen door een jonge Deen Jorn Utzon. Hij won de ontwerpwedstrijd. Men begon al onmiddellijk met de basis, te vroeg, vond Utzon, hij was nog niet klaar met
alle berekeningen, uiteindelijk duurde alles veel langer dan gepland was. Toen werd een nieuw parlement gevormd, en , nieuwe meesters, nieuwe wetten.... de binnenplannen moesten veranderd worden. Utzon dacht dat het parlement wel zou bijdraaien... mijn zin of ik ga... Maar hij moest gaan..... en is nooit meer teruggekeerd, Nu zijn er wel weer contacten om de fouten te herstellen.... maar terugkeren is wel het laatste wat hij wil, wat men hem ook beloofd. De rondleiding was heel beperkt en Amerikaans. De meesten vd groep waren ook Amerikanen, gelukkig waren er ook enkele Denen, en fier dat ze waren!!!!
Dan met de ferry naar Manly. Daar zie je de opening naar de zee... de Grote Oceaan of The Pacific.
We hadden een reservatie gemaakt bij The Red Lantern, een Vietnamees in Surrey Hills. Had ik gezien op vitaya, was 1 vd 3 restaurants die streden voor koksmutsen...kregen er geen, de jury vond dat daardoor het restaurant zijn authenticiteit zou We verliezen. De jonge chef (Luke GUYEN) heeft samen met zijn zus Pauline een boek geschreven, Geheimen vd Rode Lantaarn, met daarin de geschiedenis en recepten van vietnam. Fier liet hij de foto's van hemzelf in zijn dikke boek zien. Is te krijgen in het Nederlands in Nederland.
Op naar Darling Harbour, de lieveling van de Amerikanen. Gebouwd voor de eeuwwisseling. Groot infocenter, Convention-en Exhibitioncenter, National Maritiem Museum - niet binnenin, Sydney Aquarium - niet binnenin, pretpark, winkelcentrum, beelden en fonteinen, Chinese tuin,maar het mooiste vonden wij toch de reizende openluchttentoonstelling "Earth from above", wel 100 fot o's. Daar kun je vaststellen wat je eigenlijk nog allemaanl niet gezien hebt, dus wat je nog moet gaan bekijken, behalve dan het World Trade Center, daar is het te laat voor. We zullen in de toekomst dus weinig thuis zijn. Met de monorail gereden, mooi om te zien, maar hetgeen je vanuit de monorail kunt zien is soms afschuwelijk.
Dan met de Cityrail (metro) naar Circular Quay, even vlug een wandelingetje gedaan in de Rocks. Onder de grote Sydny Harbour Bridge kun je je laten inschrijven om de brug te beklimmen, dag en nacht
, voor veel geld, bedankt!!!! Daar waren foto's te bekijken van bekende mensen die dat al gedaan hebben....
Gaan eten bij Bills, 1 vd 3 restaurants van Bill Granger, dit in Surrey Hills. Granger maakt momenteel wereldnaam Zijn kookboek is ook bij ons te krijgen. Lekker, en eigenlijk niet zo duur. Jammer vd onverwarmde borden.
