|
"Normale dagen"
door Esther Gerritsen
Lucie groeide op bij haar grootouders.
Drie jaar geleden verliet ze de 'ouderlijke' boerderij om te gaan studeren. Een vlucht eigenlijk.
Steeds wachtte ze op een teken van haar oma en opa, een vraag om ze te zien, waarom ze nooit eens op bezoek komt. Een vraag die nooit kwam.
Tot er plots een kort telefoontje komt van oma met de melding dat grootvader ernstig ziek is. Het is een kwestie van nog maar een paar weken of zelfs maar van enkele dagen...
Na de lange tijd van bewuste afwezigheid gaat Lucie hierop naar haar grootouders, "waar het patroon van de dagen vastligt en gesprekken zich beperken tot het gevaar van de scherpe bocht in de weg of de voorbereiding van de jaarlijkse kermisborrel.
Het contact verloopt erg stug; zoals het eigenlijk altijd geweest was.
Intussen was Lucie afgestudeerd als dramaturge en is ze nu bezig met het maken van een toneelstuk over de Amerikaanse terrorist Timothy McVeigh, die als protest tegen de Amerikaanse regering een overheidsgebouw opblies en waarbij vele doden vielen. Dit loopt als een draad door heel het verhaal.
De titel van deze psychologische roman wordt verklaard wanneer opa een paar goede dagen heeft gehad en daarna de terugslag krijgt: 'De goeie dagen die ze als normaal had beschouwd, bleken dus de uitzondering te zijn. De normale dagen begonnen nu pas'.
Een aandachtig lezer ontdekt op zeker moment een slordigheidje van de schrijfster omtrent de achternaam van Lucie: Lucies grootvader heet Verhagen. Op zeker moment staat dat de grootmoeder Lucie ziek meldde op school met de naam van Lucie Verhagen. Maar Lucie is een dochter van de dochter van de Verhagen's en door haar grootouders opgevoed, omdat haar eigen ouders bij een auto-ongeluk om het leven kwamen. Dat betekent dat Lucie een ander achternaam moet hebben, nl. die van haar vader.
De roman begint met de slechte boodschap die Lucie van haar grootmoeder krijgt en eindigt op de dag van de begrafenis als Lucie terug vertrekt uit het sterfhuis.
|
