God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
We drinken een glaasje om verdriet door te spoelen, TROOST. We nemen een borrel en wrijven de handen voor een groot en lastig werk, BEMOEDIGING. We klinken met elkaar als het feest is, VREUGDE. Deze drie genades heeft Damiaan bij zijn Heer in de eucharistie gevonden. Een uitnodiging om met en naast Damiaan Jezus' eucharistie mee-te-maken, troost, bemoediging en vreugde te vinden. 't Zou anders niet gelukt zijn, schrijft hij ons. We willen toch allen dat Gods droom lukt? Niet?
"Moeten we nu nog naar een kerk, en dit niet eens op zondag?", vroeg een meisje aan een begeleider op kamp. En toch, mensen die dezer dagen op reis gaan, zowel in binnen- of buitenland, lopen haast bijna vanzelfsprekend een kerk binnen om te genieten van de schoonheid, om even letterlijk tot rust te kolmen na het vele stappen of om er te proeven vzn de kilte, maar bovenal om er een kaarsje te branden en even met hun Heer te spreken, te vragen, te danken of gewoon zomaar bij Hem of bij de Lieve Vrouwe te verwijlen. Dit gebeurt echter NOOIT in de eigen paochiekerk .....WAAROM?
Voortgaande op de kracht van de eucharistie waaruit Damiaan zijn leven heeft gewijd kan men zixh de vraag stellen wat er in die kelk was die Jezus moest drinken. Het antwoord ligt voor de hand: Zweet, tranen en bloed. De kelk van Damiaan ziet er een ook een betje als deze van Jezus uit. Zweet: hij heeft zich uit de naad gewerk, niet alleen kerken en huize gebouwd maar een federatie getrokken. Tranen: veel heimwee naar zijn thuis en onbegrip van zijn oversten, zijn geseling.
MAAR wat is er van die kelk geworden? Wel om één vooorbeeld te noemen: de erfgenamen van zijn ziekenzorg, Damiaanactie, geneest nu jaarlijks meer dan 250.000 zieken. Is het geen feest als een jong meisje genezen wordt van lepra en weer van liefde en kinderen kan dromen? Of als een vader van TBC opstaat uit zijn ziekbed. Ik weet het, 't is geen wijn, maar als je ziek bent grijp je eerst naar de pilletjes.
'Er verandert toch niets', hoorde ik iemand zeggen, wellicht onbewust van zijn uitspraak. Ik heb hem geantwoord: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwern.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertoruwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen.
Jezus zond zijn leerlingen "twee aan twee" uit, lezen we in het Evangelie. En daar had Hij een goede reden voor. Zo konden ze elkaar in elk geval ondersteunen in hun moeilijke opdracht die zo nieuw was, maar ze konden elkaar ook aanvullen, elk vanuit zijn eigen invalshoek, zijn eigen verleden. Maar nog het meest werden ze aan twee aan twee uitgestuurd omdat ze een klankbord waren voor de ander, zeker wanneer ze in aanvang als het ware een stem waren in de woestijn. Zo moeten ook wij een klankbord zijn voor elkaar in het geloof doorgeven, elk op zijn manier, met zijn karakter, zijn gedrevenheid. Alleen kun je het niet, maar we moeten het wel doen, ook al worden we zoals de profeten weggestuurd. We hebben dan tenminste geprobeerd - zonder op te dringen - onze 'akte van geloof' neer te leggen!
"Zonder de voortdurende aanwezigheid van onze goddelijke Meester op het altaar van mijn arme kapellen, zou ik het nooit hebben kunnen volhouden, mijn lot met dat met de melaatsen van Molokai te verbinden.' Damiaan en de eucharistie. Is dat voor Damiaan de mis vieren of cvoor zijn melaatsen naar de mis gaan? Blijkbaar gaat het hier om meer, een diepere ervaring. Laten we maar bij de wijn beginnen. Jezus' wijn-wonder op de bruiloft is niet zijn sterkste toer. De beker van het laatste avondmaal 'dit is mijn bloed voor U vergoten' is sterkere kost. Ik weet niet of de theologie met dat zinnetje, terzelfdertijd deze waarheid, al klaar is. Maar we kunnen heel aandachtig de uurtabel in het bushokje raadplegen, terwijl de bus achter onze rug wegrijdt. Laten we de bus niet missen, practisch verstaanbaar blijven, een beetje op zijn Damiaaans. Wat als Jezus' bloed nu eens wjn zou zijn? Ons Heer zal ons die omkereing wel vergven. ... want Damiaan ervaart, als je tussen de lijntjes van zijn brieven leest, Jezus' eucharistische aanwezigheid als troost, bemoediging, meer nog: vreugde. Wijn!
Met deze prikbordgedachte eindigen we in schoonheid. Het waren heerlijke momenten! Dankbaar om de inbreng. Maar ik hoop en wens dat dit voorlopig einde eigenlijk een nieuw begin mag worden, zeker nu we met zijn allen wat meer tijd hebben om te herbronnen, want ...
GELOOF DOORGEVEN IS NIET EENVOUDIG, MAAR SAMEN GAAT HET GEMAKKELIJKER!
Het doet deugd dat weeral een paar mensen hebben gereageerd of ingespeeld op bepaalde citaten en/of bedenkingen zoals deze die ik graag deel met jullie en met dank om dit forum leven te geven!
"geloven .............doe je volgens mij als je ergens niet helemaal zeker van bent denk ik wel eens, en bidden.......kan je volgens mij overal,hoeft niet perse muisstil te wezen daarvoor... of perse een kerk daarvoor nodig?? Ik niet althans...ik vind er totaal niets wat mij echt aanspreekt, tenzij de orgelmuziek soms, maar dat is ieder zijn persoonlijke mening ..."
"Iedereen heeft zijn eigen geloof, zo heb ik de indruk. Elk geloof heeft een ander gezicht."
De auteur van deze gedachte lijkt wel eerder afwijkend van de andere personen die een bedenking achter lieten. Voor zij die nu pas inhaken, keer dan maar even terug in het archief. Maar bij deze 'gedachte' kreeg ik van een blogger meteen een even persoonlijk antwoord rond 'bidden' di ik eerstdaags post. Zo gaan we door met ons miniforum dat enkel de bedoeling had even stil te staan wat geloven voor elk van ons kan betekenen.
En dit zijn inderdaad geen loze woorden, want hoevelen weten zich zelfs hier verbonden via hun blog het delen in de waarden rond geloof; inerdaad voor heel velen ook hier een bron van inspiratie die veel verder reikt. Hebben wij elkaar trouwens zo niet gevonden?!
