... een stille zaterdag.
Iets stiller dan gewoonlijk en met volle overgave gidsten we overal achter de schermen van de kathedraal, op alle plaatsjes waar je nooit mag komen:
Aalmoezenierskamer, sacristie, kapelaansacristie, kerkmeesterskamer, in de kleine toren, op de zolders en boven op de gebroken torentrans met prachtig zicht op onze Schelde.
Alles gegeven, moe maar voldaan, op naar de kaaienparking.
Nonde, nonde, nonde … waar zijn mijn autosleutels?
Mogelijk onderweg ergens zoek geraakt. Bibi dus terug naar de kathedraal, waar onze geliefde bisschop al gestart was met de paaswake.
‘Dju, dedju, dedju …, Dirk, kunt gij mij niet helpen jong, ik ben mijn enige autosleutels kwijt, en die van ons Leentje hebben ze deze maand, samen met haar ‘sacoche’, gepikt’.
Terug de kathedraalsleutels gekregen, en zonder dat iemand het merkte, gans de tour opnieuw gemaakt:
Aalmoezenierskamer, sacristie, kapelaansacristie, kerkmeesterskamer, in de kleine toren, op de zolders en boven op de 4 balkons, … NIETS te vinden, geen sleutels.
Met de moed der wanhoop terug naar de kaaienparking.
Moedeloos staan we bij onze oeroude Nissan, trekken aan de klink en, …die auto was nog open, maar de sleutels zaten er niet op. En dan, …
wordt de parochie van miserie overspoeld door het oorverdovende klokkenspel van de St.-Andrieskerk. Zo hard, dat ze het in Beveren zeker gehoord hebben, het bleef maar duren, en Bibi dacht:
‘Awel, ’t is al goed, mocht ik mijn sleutels terug vinden, dan kom ik ieder jaar hier naar de Paaswake’ …, en ‘den deze’ had het toch zitten zeker!
Het gebeurde onmiddellijk na die belofte: van onder onze oeroude Nissan lachten die autosleutels mij vrij sarcastisch toe: ‘belofte maakt schuld hé makker’.
Ieder jaar, met stille zaterdag, denk ik aan dat waargebeurde verhaal, en ben ik in gedachte bij de Paaswake van St.-Andries.
(foto: JGL3603, Stille Zaterdag 2007)
|