jij Etienne tekende voor ons

een vriendschapspad

we bewandelden het samen met jou

het was schitterend

vol genegenheid

schetste je met vaste hand

jouw plan

nooit wanhopen

was je credo

jouw dienstbaarheid

jouw liefde

jouw vriendschap

jouw voorkomendheid

alles staat geregistreerd

gebeiteld op onze ziel

gegrift in ons geheugen

met innige dankbaarheid

stijgen deze herinneringen zwevend

naar onze geest

om samen te smelten

in het gedeelde

geheel

dat wij vormen

bonne route Etienne

toen

wist ik niet

hoe belangrijk

jij zou worden

nu je er niet meer bent

baad ik in

treurnis

en droom

een onmogelijke

toekomst

verder

met een

herinnering

die in het

verleden

leeft

omdat alles

verzwegen werd

onuitgesproken

taal

schuilend

onder mijn

verschroeiende

gevoelens

waarom

kon ik

niet eerder

dat wat ik verdrong

kenbaar maken?

waarom dat sluimerend

ontwaken?

ooit

te laat

helaas

guy bottu

ik ontmoette je

in mijn droom

ik zag je op een wolk

boven de

horizon

met het schijnsel

van de ondergaande

zon

weerspiegeld

in de oplichtende

zee

ik droomde je

onze vingers

raakten mekaars wang

bij het krieken

van de morgen

terwijl het groene

gras

de dauwdruppels opdronk

we ontmoetten

elkaar in de

regen

als in die droom

die nooit zou eindigen

waar de vogels

schuilden

onder de afbladderende

dakgoten

we werden elkaars

evenbeeld

dat overvloeide

van onuitgesproken

vriendschap

die tijdloos stilstond

wachtend op

het stil ontluiken

van de rode roos

guy bottu

vandaag

achttien

ik kijk en zie je mama

mijn dochter
 in jou ogen

achter je

als
jou spiegelbeeld

ik hoop dat jij zult kunnen

waarmaken
waarvan je droomt

waar je naar verlangt

waar ook ik van droom

geluk

 geluk voor mijn kleindochter

nu
eindelijk

een sprankeltje
een klein lichtje aan de
sterrenhemel

ben ik een ongeneesbaar

egoïst

of
wordt het allemaal

ondraaglijk?

met open vizier

keek je de wereld in

begripvol zwijgend

verdraagzaamheid en empathie

daarin lag je sterkte

glinsterende oogjes

spraken boekdelen

je stevige handdruk

blijft in mijn geheugen

gegrift

weinig woorden

schaarse uiting van gevoelens

en toch zo liefdevol betrokken

luisteren was voor jou een deugd

begripvol horen een plicht

die plicht was in je

onontkoombaar voor jou

zachte voelen

te plots vatte je de laatste reis aan

het ga je goed lieve bob

demonen spelen cricket achter

mijn oogleden

zwarte rook stijgt op uit

het pas gedolven graf

terwijl kindsoldaten

een tango dansen

met hun veel te grote

kalasjnikovs

waar blijft de hoop

de liefde

is gedoofd

welk geloof

houdt me overeind

in wat

of blijf ik huilen

met de wolven

in mijn naakte bos

tussen de omgewaaide

eiken

die afgeknakt

proberen opnieuw

op te staan

maar aan de bliksemschichten

niet kunnen ontsnappen

rode rozen op een brandend

kruis

splitsen mijn

bewustzijn in vertwijfeling

uiteen

ik bezwijk

onder de zinloosheid

waar ben ik

kijk ik tegen de zon aan

of is het de maan

ben ik gelukkig

waarom dan die tranen

wat ging er verloren

samen met dat woord

zijn de verwelkte rozen

de oorzaak

of ligt die in mijn zijn

besloten

ik schreeuw over de daken

maar raak de horizon

niet

kraaien kijken verwonderd toe

de ster

verbleekt bij

mijn vertwijfeling

waar is mijn hoop

blijft enkel

mijn ontgoocheling over

worden de zandpyramiden

weggeblazen door mijn

innerlijk onstuimige storm

die doorraast

zonder stoppen

mijn beitel is zoek

Bron: http://www.anarchisme.nl/an

mijn doorzichtige spiegel is de weerkaatsing

waardoor ik heen kan stappen

zonder gezicht

naar mijn toekomst toe

zonder schaduw uit het verleden

met mijn toekomst in het volle licht

mijn onbegrepen toen

laat ik achter me

terwijl ik een blik probeer te werpen

op mijn beeldloze zijn

ik word de pelgrim

die Bach speelt op een glazen orgel

zonder toetsen

terwijl eeuwig kaarslicht

zonder flikkering

mijn fantasie gevangen houdt

ik wil de wereld laten stilstaan

mijn verleden los laten

voor een droomloze toekomst

die rust brengt

in mijn getormenteerde geest

heeft mijn ongebreideld zoeken

vruchten voortgebracht

waarvan de oorsprong nergens

en het eindpunt zinloos is

en zal ik me ooit kunnen verzoenen

met het onverzoenbare niets?

guy bottu

Ik voel rillend

je wezenloze droom naast me

als onbewerkt marmer uit

Turkse rotsen

gehouwen.

Ik begrijp

de kleurloze beelden

niet.

Je schaduw

tegen het uitbundig

zonlicht

doet me

huiveren.

Ik denk aan vroeger.

De klanken van je uitgedoofde

stem

tegen een achtergrond

van bonkende golven

uit een roerloze

zee.

Een rivier die ontspringt

in de bergen

van het heelal

waar de wolken

wonen

die mijn bewustzijn

inpalmen

zodat ze mijn eigen zijn

omarmen.

Zij willen begrijpen

wat niet is.

Om de droom

in mijn onderaardse grot

te vermoorden.

Guy Bottu

de tattoo

op mijn ziel

als het collectieve

in mijn geheugen

het ongekende

weten

als verbijsterende

intuïtie

de mystieke

droom

als water

dat oeverloos

uitdeint

snakkend

naar kennis

die weten is

in wording

uitmondende

rustige

onrust

plaats makend

voor het

gepieker

met de

luisterende

vraagtekens

de eerste

niet gehoorde

klank

die wakker schiet

als uit een slaap

de onbestaande stilte

overstijgend

die kiezeltjes strooit

op een wazige weg

waar een ster

helder straalt

vroege sneeuw

spookt

in mijn kop

en koude, druilerig kille

gedachten

drijven

mistige regenwolken

doorheen mijn

bermudadriehoek

waar chaotische

overwonnen gewaande hersenspinsels

zonder samenhang

opduiken

aquarellen dwarrelen

tussen de herfstbladeren

naar mijn cortex

en klitten samen

tot

chrysanten

kunstzinnig geschikt

als tranen

op een

stinkende lijkwade

die zich te lang

in het zonlicht

koesterde

en waaruit

na

de nieuwe winter

mijn sluimerende

ideeën

vruchtbaar

kunnen ontkiemen

Het afschaffen van religie als het denkbeeldig geluk van het volk, betekent het eisen van hun werkelijke geluk. Hen oproepen zich te ontdoen van illusies wat betreft hun omstandigheden, betekent hen oproepen zich te ontdoen van omstandigheden die illusies noodzakelijk maken. Kritiek op religie is daarom, in de kiem, kritiek op het tranendal waarvan religie het aura is. De kritiek plukt de denkbeeldige bloemen uit de ketting, niet opdat de mens de ketting zonder versiering of vertroosting draagt, maar opdat hij zich van de ketting bevrijdt en de bloemen verzamelt.

• ... "doodt, zoals in Belfast, Beiroet, Bombay, Belgrado, Bethlehem en Bagdad "
• ... "een archaïsch en totalitair wereldbeeld progageert"
• ... "irrationeel is en mensen compleet gekke zaken verbiedt, zoals het eten van varkensvlees "
• ... "condooms en polio-inentingen verbiedt en zo tienduizenden doden per jaar maakt "
• ... "tot kindermishandeling leidt"
• ... "leugens vertelt over de menselijke afkomst en plaats op aarde "
• ... "tot vrouwendiscriminatie en -verminking leidt."
• ... "onze seksuele vrijheid fnuikt "
• ... "precies het tegengestelde voortbrengt van wat ze belooft: verdriet, angst en onderwerping in plaats van geluk, openheid en zelfstandigheid "
  
  Christopher Hitchens uit: God is niet groot: hoe religie alles vergiftigt.

Nu

Een jaar geleden

Stond ik daar

Voor je zetel

Terwijl je sliep

Dacht ik

Maar mijn woorden

Vonden geen weerklank

Tot

Ik besefte dat je

Er niet meer was

Vredig

Zonder teken van pijn

Machteloos

Trillend in een wazige

Onwerkelijkheid

Sprak

Ik je toe

Stamelend, aarzelend

Niet in staat te vatten

Vele sidderende woorden

Kwamen

Zacht en voorzichtig

Spraken

Mijn lippen

Zoals ik te zelden gedaan had

Te weinig

Besef ik

Nu