Eerst ontkende ik het voor mezelf, nu toch nog niet zeker. Want heimelijk had ik binnenpretjes toen mijn man wel en ik het nog niet nodig had. Niet lang erna leende ik stiekem soms de zijne. Alleen 's morgens, want dan werd het het meest nodig. Daarna schafte ik me er zelf één aan, bij Blokker voor twee euro. En nu zet ik het maar op mijn blog, dan weet iedereen het meteen .... de korte pijn, zeg maar ... ik heb een leesbril nodig ... ik zit nu nog wel voor het scherm zonder. Zonder bril, bedoel ik. Maar de lettertjes zijn toch een klein beetje wazig, geef ik toe. Wacht, 'k ga even om dat brilletje. Het hangt al uit elkaar, maar 't is gewoon een groot wonder. Opeens lijkt alles zo duidelijk! Geen foutje zal nog aan mijn oog ontsnappen! Wat een openbaring, de berichtjes die ik ontvang zijn zo groot.

Maar hoe je het ook draait of keert, 't is weeral een beetje aftakeling. ben amper 47 en toch gaat het stilletjesaan bergaf, hoor. Wat komt er nog allemaal? Een hoorapparaat, steunkousen, wandelstok, looprekje, een snorretje ... neen, verder durf ik niet denken!

Ach ja, ik troost me al, een bebrilde mens ziet er toch direct veel slimmer uit, en sjieker, vind ik. Zo met een gouden ketting rond de hals, af en toe het brilletje op als ik iets moet lezen ... 'k zal er wel aan wennen zeker?